2...เวลาเกือบเที่ยงคืน (2)

เสียงหญิงสาวที่พูดขึ้นหลังกระจกบานขุ่นในห้องใหญ่ทำให้ร่างสูงใหญ่ซึ่งนั่งฟังเรื่องราวอยู่อีกห้องหนึ่งที่สามารถเชื่อมถึงกันได้ลุกขึ้นยืนกะทันหัน แต่เรฟเอื้อมมือมาฉุดไว้ก่อนจะกระซิบ

“คุณทิวบอกว่าจะนั่งฟังเฉยๆ แล้วให้คนของเราจัดการเองไม่ใช่เหรอครับ”

ตติยะหันกลับมามองหน้าเรฟ แล้วก็นึกได้ว่าตนเองกำลังทำเรื่องไม่สมควรอยู่ นั่นคือการแอบฟัง เพราะฉะนั้นหากเขาเดินออกไปเวลานี้ ทุกคนยกเว้นคุณวิชัยที่เป็นคนจัดให้เขามาอยู่ในห้องนี้ต้องแปลกใจแน่ ที่สำคัญอาจทำให้ฝ่ายตรงข้ามคิดไปว่าพวกเขาตั้งใจจะเล่นไม่ซื่อก็ได้ จึงจำต้องนั่งลงตามเดิมอย่างขัดใจ ทั้งที่สาเหตุของการจะเข้าไปในห้องนั้นไม่เกี่ยวกับปัญหาเรื่องรถไม่ได้มาตรฐานแม้แต่น้อย

ชายหนุ่มนั่งนิ่ง มือข้างหนึ่งเท้าคาง อีกข้างวางลงบนโต๊ะ นิ้วเรียวสวยแต่ใหญ่ของผู้ชายสี่นิ้วเคาะลงรัวเร็วไล่ระดับ ตาสีน้ำตาลอ่อนเพ่งมองกระจกขาวขุ่น ราวกับจะให้มันทะลุจนสามารถมองเห็นเจ้าของเสียงพูดหวานใสนั้นได้ เพราะต่อให้อีกกี่ปีหรือตลอดชีวิต เขาก็ไม่มีวันลืมเสียงนี้ไปได้ แถมเพิ่งได้ยินเธอต่อว่ามาสดๆ ร้อนๆ อีกด้วย

เสียงของเอื้อมทราย...เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

ขณะนี้เสียงหวานใสที่ชี้แจงเสริมเรื่องราวอย่างฉะฉานของเอื้อมทรายเงียบลงแล้ว และมีเสียงทุ้มของผู้ชายอีกคนกำลังต่อรองกับทนายฝ่ายของตติยะอยู่ ใจของชายหนุ่มเต้นรัวเร็วจนแทบจะรอไม่ไหว อยากให้การเจรจานี้จบลงโดยเร็ว เขาจะได้ออกไปเจอกับเธอ ‘เพื่อนคนดี และเพื่อนผู้หญิงเพียงคนเดียวในชีวิตของเขา’ สักที

แม้จะแปลกใจว่าทำไมเขาถึงได้รู้สึกตื่นเต้นมากมายขนาดนี้ แต่ชายหนุ่มก็ไม่คิดอะไรมาก อาจเป็นเพราะเขาไม่ได้เจอเอื้อมทรายนานมากเหลือเกิน จึงคิดถึงเธอ และยิ่งได้พบกันแบบที่โดนต่อว่าอยู่ฝ่ายเดียว โดยไม่ได้อธิบายอะไรเลยยิ่งทำให้ชายหนุ่มอยากพูดอยากบอกเล่าเรื่องต่างๆ ให้เธอฟังมากเป็นพิเศษ

เขาก็แค่ต้องการอธิบาย ไม่ได้คิดจะแก้ตัวใดๆ ทั้งสิ้น ชายหนุ่มยืนยันกับตัวเอง

และแล้วการรอคอยที่แสนจะอึดอัดของตติยะก็สิ้นสุดลง เมื่อฝ่ายตรงข้ามตกลงรับข้อเสนอของพวกเขาและขอตัวกลับไป คุณวิชัยให้ทุกคนรออยู่ในห้อง ก่อนจะเปิดประตูเล็กเข้ามาหาชายหนุ่มผู้เป็นท่านประธานกรรมการภาคพื้นเอเชีย เพื่อให้เขาเอ่ยปากคุยกับคนที่ทำงานได้สำเร็จลงด้วยดี แต่ตติยะกลับลุกขึ้นและเดินสวนอีกฝ่ายออกไปอย่างรวดเร็ว

“เอ่อ...คุณตติยะครับ แล้ว...” เลขาหนุ่มซึ่งอายุมากกว่าเอ่ยอ่อนน้อม หากก็ได้แต่อ้าปากค้างพูดไม่ทันเจ้านาย

“ผมยังไม่มีอะไรจะคุยกับพวกคุณตอนนี้ เอาเป็นว่าทำได้ดีมาก ผมมีธุระ ขอตัวก่อน”

พูดจบตติยะก็ออกไปจากห้องนั้น ท่ามกลางสายตาตกใจแกมสงสัยของบรรดาลูกน้อง ที่ไม่รู้ว่าท่านประธานมาแอบอยู่ในห้องเล็กข้างๆ ห้องประชุมใหญ่ตั้งแต่เมื่อไร

คุณวิชัยหันมามองรองประธานกรรมการที่มีตำแหน่งแต่แทบจะไม่เอ่ยปากอะไรในเรื่องงานเลยแทน ทว่าเรฟมองหน้าเลขากลับแล้วยักไหล่อย่างไร้คำอธิบาย แต่ด้วยความที่ไม่อยากให้คนในที่ทำงานมองว่าเขาหยิ่งจึงบอกออกไป

“ก็อย่างที่บอกแหละครับ ว่าเขามีธุระสำคัญ” ชายหนุ่มเน้นเสียงตรงคำท้าย

“แล้วเขาก็ชมพวกคุณนี่ ไม่ได้ต่อว่าอะไร ไม่มีอะไรน่าสงสัยสักหน่อย ผมว่าแยกย้ายกันไปทำงานดีกว่านะครับ”

จากนั้นชายหนุ่มก็เดินล้วงกระเป๋าลอยชายออกจากห้องไปอีกคน

คุณวิชัยได้แต่ส่ายหน้าระอากับพฤติกรรมของเจ้านายทั้งสองคน แม้ว่าเวลาทำงานจะดูจริงจังและทำออกมาได้ดีไม่มีที่ติ แต่นิสัยส่วนตัวที่รักความสนุก ความสบาย และติดเที่ยวจนเคยตัวนี่สิ แก้ไม่หายสักที เลขาหนุ่มคิดอยู่ในใจคนเดียวเงียบๆ หลังบอกให้ทุกคนออกไป เพราะเขาได้รับคำสั่งจากท่านประธานใหญ่ให้ดูแลสองคนนี้ให้เลิกนอกลู่นอกทาง ตั้งใจทำงานและมีความรับผิดชอบมากกว่านี้ เขารับปากท่านมาแล้วและจะต้องทำให้ได้

===================

“แซนด์!”

เสียงเรียกจากทางด้านหลังที่ฟังดูกระหืดกระหอบ ทำให้หญิงสาวหนึ่งเดียวของกลุ่มหยุดการเคลื่อนไหว แต่ไม่ได้หันกลับมา ราวกับไม่แน่ใจว่าเป็นชื่อของตนเองหรือไม่ ตติยะจึงเอ่ยเรียกอีกครั้ง ก่อนจะเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้เธอและคนในกลุ่มมากขึ้น

“แซนด์...” น้ำเสียงชายหนุ่มทุ้มละมุนลงกว่าเดิมอีกเท่าตัว

เบื้องหลังบอบบางในชุดสูทสีเทา สีเดียวกันกับกระโปรงทรงสอบปกปิดเรียวขาสวยหันกลับมา เผยให้เห็นใบหน้านวลใสมีเครื่องหน้าอยู่บางเบาดูสวยเป็นธรรมชาติ เสริมความสง่างามและลงตัวให้ใบหน้าสวยหวานดูน่าเชื่อถือมากยิ่งขึ้นด้วยผมที่รวบขึ้นหมดและถูกมวยไว้อย่างเรียบร้อย ไร้ไรผมระเกะระกะ เปลี่ยนจากหญิงสาวที่เคยดูสวยหวานในสายตาเขาอยู่ตลอดเวลาไปราวกับเป็นคนละคน จนตติยะเองยังเกรงว่าเขาจะทักคนผิด

หากเมื่อเธอมองมายังเขาด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความตกตะลึงและคาดไม่ถึงอย่างยิ่ง ก็ทำให้ชายหนุ่มเชื่อได้ว่าไม่ผิดคนอย่างแน่นอน

“ติว” เสียงสดใสที่คุ้นหูเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากสีพีชสวยอิ่ม ก่อนจะแย้มยิ้มพร้อมๆ กับคิ้วเรียวที่กันไว้อย่างสวยงามยกขึ้นเล็กน้อย “กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วรู้ได้ยังไงว่าเรามาที่นี่”

คำถามนั้นทำให้ตติยะอดที่จะยิ้มกว้างไม่ได้ เธอยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง คุยเก่ง พูดเก่ง ช่างซัก ช่างถามสารพัด จนกระทั่งเมื่อก่อนเขาเคยจ้างให้เธอหยุดพูดสักวันด้วยซ้ำ แต่เอื้อมทรายก็ทำไม่ได้ เงินค่าจ้างนั้นจึงถูกเขาปลอบใจด้วยการพาไปเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่ และเธอยังขอเขาห่อกลับบ้านอีกต่างหาก

“กลับมาได้ประมาณอาทิตย์นึงแล้วล่ะ”

คราวนี้ผู้ชายอีกสามคนในกลุ่มของเธอหันมามองเขาเป็นตาเดียว และยังทำท่าทางเหมือนจะคุ้นหน้าคุ้นตาเขาอีกด้วย แม้ว่าตติยะจะไม่ค่อยเข้าสังคมกับพวกไฮโซเท่าไรนัก แต่ก็น่าจะพอมีข่าวคราวของเขาให้เห็นกันอยู่บ้าง ด้วยเขาเป็นคนเดียวในตระกูลเวลเล่ที่อยู่เมืองไทย ซึ่งนั่นไม่ใช่ความต้องการของตติยะ ชายหนุ่มไม่อยากจะให้ใครมาเข้าใจผิดว่าที่เรื่องนี้จบลงโดยง่ายอาจเพราะความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเอื้อมทราย แม้เขาจะไม่แคร์สายตาชาวบ้าน ทว่าคนที่เขาแคร์ความรู้สึกมากกว่าใครคือเพื่อนสาว

ชายหนุ่มยังจำข่าวไม่ดีเกี่ยวกับเอื้อมทรายกับนักศึกษาหนุ่มหลายคนที่มาตามจีบเธอแล้วไม่ติด เลยเอาเธอไปนินทาต่างๆ นานาด้วยเรื่องเสียหายไม่เว้นแต่ละวันได้ดี เพราะหลังจากที่ โอม หรือ อานินท์กับหญิงสาวเลิกกันก่อนจบปีสอง ขึ้นปีสามเอื้อมทรายก็เนื้อหอมสุดๆ แต่เธอก็ไม่เคยเลือกคบใครเป็นพิเศษ ในขณะนั้นเขาทนไม่ไหวจนถึงขั้นเคยมีเรื่องกับรุ่นพี่คณะวิศวะที่เขาเรียนอยู่ด้วยซ้ำ แต่เอื้อมทรายเป็นคนห้ามและดึงเขาออกมา แต่ก็หลังจากที่เขาซัดรุ่นพี่คนนั้นไปแล้วสามหมัด แถมยังถีบจนหมอนั่นหงายหลังอีกด้วย

และเวลานี้เขาไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย เขาสงสารเธอ เพราะเอื้อมทรายมักจะแสร้งทำเหมือนไม่แคร์คำพูดของใคร แต่ตอนที่เธออยู่คนเดียว เขาจะเห็นเธอทำหน้าเศร้าและถอนหายใจอยู่เสมอๆ

ตติยะหันไปก้มศีรษะให้ชายหนุ่มทั้งสามเล็กน้อยอย่างมีมารยาท

“ขอโทษนะครับ เราเป็นเพื่อนเก่ากัน ไม่ได้เจอกันนาน ผมอยากขอตัวเอื้อมทรายไปคุยด้วยสักหน่อย พวกคุณกลับก่อนก็ได้ครับ ส่วนเอื้อมทรายผมจะไปส่งเธอเอง”

ชายหนุ่มเอ่ยบอก เขาไม่แนะนำตัวกับใครทั้งนั้น และตัดสินใจเองเสร็จสรรพจนคนที่ฟังได้แต่เหวอ และหันไปมองหญิงสาวคนเดียวอย่างต้องการคำอธิบาย

เอื้อมทรายยิ้มให้ทั้งสามเล็กน้อยอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร ด้วยแน่ใจว่าอย่างไรเสียตติยะก็จะต้องพาเธอไปด้วยให้ได้อย่างแน่นอน อีกอย่างการได้กลับมาเจอเขาอีกครั้ง เธอก็ดีใจและอยากพูดคุยให้มากกว่านี้เช่นเดียวกัน

“ขอโทษนะคะคุณสมุทร คุณเอนก พี่ชวิน ดิฉันคงต้องขอตัวก่อน แต่เดี๋ยวดิฉันจะสรุปงานส่งไปให้คุณเอนกที่สำนักงานนะคะ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ เอาไว้ค่อยเข้าไปที่สำนักงานวันหลังก็ได้” ชายอาวุโสที่สุดในกลุ่มเอ่ยบอกอย่างใจดี

“งั้นก็น่าเสียดาย วันนี้ผมกะว่าจะพาคุณชวิน คุณเอนก แล้วก็คุณเอื้อมทรายไปเลี้ยงขอบคุณที่ช่วยต่อรองกับทางเวลเลโอให้สักหน่อย” สมุทรชายหนุ่มเจ้าของรถเอ่ยขึ้น

“เชิญพวกคุณดีกว่า ดิฉันไม่ได้ทำอะไรมากนอกจากอ่านคำชี้แจงให้ทุกคนฟัง คงต้องขอตัวค่ะ”

เอื้อมทรายออกตัวอย่างเกรงอกเกรงใจ ที่สำคัญเธอกลัวว่าคนบางคนจะเริ่มรำคาญขึ้นมา

“อะไรกันครับ คุณช่วยผมตั้งหลายอย่าง ถ้าไม่มีคุณเข้ามาแนะนำให้ผมรู้จักกับสำนักทนายความของคุณเอนก ผมคงแย่ โดนเอาเปรียบไปแล้ว...”

“ขอโทษอีกครั้งนะครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมคงจะต้องพาคุณเอื้อมทรายไปก่อน เพราะผมยังมีธุระที่ต้องไปทำต่อ”

ตติยะเอ่ยแทรกขึ้นอย่างไม่เกรงใจ

เอื้อมทรายได้แต่ทำหน้าระอา ด้วยรู้อยู่แล้วว่าเพื่อนของเธอจะต้องรำคาญแบบนี้ เพราะตติยะไม่เคยรอใคร ไม่เคยต้องขอความคิดเห็นจากใคร เขาอยากได้อะไร อยากทำอะไรเขาจะตัดสินใจเองทันที

เพราะมัวแต่จมอยู่กับความคิดของตัวเอง จึงไม่ทันได้ตั้งตัวหรือเห็นว่าใครมีสีหน้าเช่นไรกันบ้าง หญิงสาวมารู้ตัวอีกทีก็ต่อเมื่อมือใหญ่ของตติยะจับข้อมือของเธอดึงให้เดินตามไปด้วยอย่างรวดเร็ว จนเอื้อมทรายหันกลับมาบอกลาชายหนุ่มที่เป็นหัวหน้ากับเพื่อนรุ่นพี่ที่พาเธอเข้ามาทำงาน และคนเป็นลูกค้าแทบไม่ทัน

=====