6...การจราจรในช่วงสาย (2)

ร่างสูงใหญ่เดินตามหญิงสาวเข้ามาในร้านด้วยท่าทางสบายๆ หลังจากวนหาที่จอดรถจนได้แต่ก็ต้องเข้ามาจอดในซอยถัดมา แล้วเดินกลับมาที่ร้านอีกที ถึงแดดจะเริ่มร้อน เหงื่อซึมออกมาบนแผงอกและแผ่นหลังจนเปียกเสื้อเชิ้ตเนื้อดี แต่เขาก็ยังดูเฉยๆ ไม่ได้มีอาการหงุดหงิดแต่อย่างใด ทั้งที่ร้านนี้ก็เป็นร้านธรรมดาไม่มีแอร์และคนก็ค่อนข้างเยอะ เธอเหลือบตามามองเขาเล็กน้อยตติยะจึงยิ้มให้แล้วชี้ไปที่โต๊ะเล็กๆ สำหรับนั่งสองคนซึ่งว่างอยู่พอดี

“นั่งตรงนั้นกัน”

ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินนำไปก่อนแต่หญิงสาวกลับเดินเข้าไปหาพ่อครัวที่ยืนอยู่หน้าหม้อโจ๊ก สั่งแล้วจึงเดินตามเข้าไป ตติยะนั่งลงแล้วมองหาคนที่ควรจะเดินตามเขา เมื่อเห็นว่าต้องสั่งก่อนเข้ามานั่งก็มองคนที่นั่งลงฝั่งตรงข้ามอย่างเก้อๆ เพราะเขาคิดว่าจะมีคนมารับออเดอร์

“ขอโทษนะ ทั้งที่ผู้ชายควรจะเป็นคนสั่ง”

“คุณไม่รู้นี่”

อีกฝ่ายยักไหล่อย่างไม่แคร์เท่าไร ตติยะเงียบไปขณะเพ่งมองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขาพร้อมกับครุ่นคิดแล้วก็ส่ายหน้าอยู่คนเดียว ขณะที่หญิงสาวมองไปรอบๆ ร้านก่อนจะหันกลับมามองชายหนุ่มซึ่งมีเหงื่อผุดออกมาจนเต็มหน้าผาก

“เช็ดหน้าหน่อยไหม ดูเหมือนจะร้อนมาก” เธอบอกขณะมองหน้าเขา

ตติยะยิ้มนิดๆ แล้วก็พยายามหาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกง แต่พอนึกได้ว่าเขาใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อสูทที่ถอดเอาไว้ในรถก็ส่ายหน้าให้ก่อนจะบอก

“ติวลืมผ้าเช็ดหน้าไว้ในเสื้อสูทน่ะ”

หญิงสาวฟังแล้วก็เงียบไป ขณะนั้นโจ๊กสองถ้วยกับปาท่องโก๋ที่เธอสั่งก็ถูกนำมาวางบนโต๊ะพอดี ดึงความสนใจของคนที่หิวไปหาอาหารอย่างทันควัน มือบางรีบจับช้อนคนโจ๊กร้อนๆ ส่วนมืออีกข้างก็หยิบปาท่องโก๋มากัดจนเต็มคำ ขณะเดียวกันก็ตักโจ๊กขึ้นมาเป่าแล้วจึงเอาเข้าปาก ก้มหน้าก้มตาทานโดยไม่สนใจชายหนุ่ม ขณะที่ตติยะได้แต่มองเอื้อมทรายทานสลับกับโจ๊กตรงหน้าตัวเองแล้วก็ทำหน้างอ จนในที่สุดก็พูดขึ้น

“พอได้กินแล้วก็ไม่สนใจติวเลยนะ”

เมื่อถูกทักหญิงสาวจึงชะงักแล้วเงยหน้ามองคนพูดอย่างแปลกใจ

“แล้วทำไมไม่กิน ไหนบอกว่าหิว”

“หิวสิ”

“งั้นก็กินสิ กินตอนกำลังร้อนๆ พร้อมกับปาท่องโก๋น่ะ อร่อยสุดๆ เลย”

“แซนด์น่ะ ยังโกรธเรื่องเมื่อวานอยู่ใช่ไหม”

คำถามของชายหนุ่มทำให้อีกฝ่ายจ้องเขาอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะก้มลงทานเหมือนเดิมพร้อมกับตอบเหมือนไม่ใส่ใจ

“เปล่านี่”

“งั้นก็ฉีกปาท่องโก๋ให้หน่อยสิ”

คราวนี้หญิงสาวเงยหน้ามามองเขาตาโต ก่อนจะบอกด้วยสีหน้าแหยงๆ

“มีมือหรือเปล่า ฉีกเองสิ”

“พูดแบบนี้ยังโกรธอยู่จริงๆ ด้วย” ตติยะฟันธงด้วยน้ำเสียงที่ดูงอแงเหมือนเด็กๆ

“ก็บอกว่าไม่ใช่”

“แล้วทำไมไม่ฉีกปาท่องโก๋ให้ติวล่ะ”

“ตัวก็โตอย่างกับ...อะไร ทำเองก็ได้”

“เมื่อก่อนกินโจ๊กด้วยกันแซนด์ก็ฉีกให้ทุกที แถมยังถามว่าเติมน้ำปลาหรือซอสไหมตลอด”

คำพูดของเขาทำให้อีกฝ่ายอึ้งแล้วก็เงียบไป ท่าทางดูอึกอัก

“คุณโตแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ แล้วก็...เอ่อ...”

“ยังโกรธอยู่ก็ยอมรับมาเถอะน่า”

ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับยิ้มล้อเลียน ทำเอาคนเห็นนิ่งอึ้งไปแล้วหน้าก็ค่อยๆ แดงเรื่อขึ้นก่อนจะเปลี่ยนเป็นบูดบึ้งแล้วเบือนหน้าหนีเขาไปทางอื่นเหมือนไม่อยากสบตา

“นั่นไง แซนด์ยังโกรธอยู่ แล้วตอนนี้ก็งอนติวด้วย ใช่ไหม”

“ไม่หิวใช่ไหมถึงไม่กินสักที งั้นก็กลับไปเลย”

แม้เธอจะหันมาพูดเบาๆ ทว่าน้ำเสียงดูขุ่นขึ้งอย่างชัดเจน ชายหนุ่มจึงรีบยิ้มอ้อนพร้อมกับเอาใจ

“ติวกำลังจะกินแล้วนี่ไง” เขาบอกแล้วตักโจ๊กเข้าปาก “อื้ม...อร่อยมากเลย ปาท่องโก๋นี่ก็ด้วย”

ตติยะหยิบปาท่องโก๋มากัดกินตามหญิงสาว แล้วเคี้ยวทำหน้าตาเอร็ดอร่อยเหมือนเด็กๆ จนคนเห็นอดยิ้มขำไม่ได้ เมื่อเธอยิ้มและหัวเราะเขาก็ยิ่งกินด้วยท่าทางโอเวอร์มากขึ้น รู้สึกดีใจที่เห็นอีกฝ่ายยิ้มและหัวเราะอย่างสดใส

หญิงสาวมองคนที่ทำท่าตลกอยู่สักพักแล้วคิดว่าเขาคงร้อนมาก เพราะเหงื่อเริ่มไหลมากขึ้นกว่าเดิมจึงก้มลงหาบางอย่างในกระเป๋าของตัวเองก่อนจะหยิบทิชชูที่ปกติเอาไว้ซับหน้าออกมายื่นให้เขา ทว่าตติยะกลับยื่นหน้าของเขาเข้ามาใกล้ๆ อย่างทะเล้น โต๊ะเล็กที่ไม่ค่อยกว้างนัก ทั้งชายหนุ่มก็ตัวสูงใหญ่ พอเขาโน้มตัวแล้วยื่นหน้ามาหาทำให้ระยะใบหน้าของทั้งคู่ไม่ห่างกันมากนัก ตากลมโตคู่สวยมองใบหน้าหล่อเหลาคมคายที่มีไรหนวดเคราซึ่งคงไม่ได้โกนเมื่อเช้าด้วยแววตาที่ตติยะไม่เคยเห็น แต่แล้วอยู่ๆ เขาก็ต้องผงะหน้าหงายเพราะโดนหญิงสาวกระแทกทิชชูใส่หน้าผาก

“โอ๊ย...วันนี้ทำไมแซนด์ดุจัง”

อีกฝ่ายไม่สนใจที่เขาพูดหันกลับไปทานโจ๊กของตัวเองเงียบๆ ตติยะหยิบทิชชูที่ยังติดที่หน้าผากตัวเองซับเหงื่อเบาๆ แต่ก็ยังพูดต่อไป

“ทำยังไงแซนด์ถึงจะหายโกรธเนี่ย”

เขาถามอย่างขำๆ แม้จะรู้สึกว่าเอื้อมทรายเหมือนจะไม่หายโกรธง่ายๆ ซึ่งเป็นเรื่องแปลกไปสำหรับหญิงสาว เพราะปกติเอื้อมทรายจะค่อนข้างใจเย็น ใจดี ไม่ถือสาอะไรมากมาย เมื่อก่อนเธอจะฉีกปาท่องโก๋ใส่ในโจ๊กก่อนทานทุกครั้งแล้วก็จะเผื่อแผ่มาถึงเขาด้วย ครั้งนี้เพื่อนของเขาคงจะไม่พอใจจริงๆ อาจจะโกรธที่เขาไม่ยอมบอกเธอตั้งแต่แรก ทั้งที่เจอกันมาแล้ว แต่พอมารู้อีกทีกลับเป็นตอนที่โดนภรวีวีนใส่

“แซนด์ไม่เคยโกรธติวนานแบบนี้นี่นา”

“ไม่ได้โกรธคุณมากเท่าแฟนคุณหรอก” เสียงไม่พอใจสวนขึ้นมา

“เรียกคุณอย่างนี้ก็หมายความว่าโกรธติวเหมือนกัน ถึงจะไม่มากก็เถอะ แต่ก็ยังโกรธอยู่ ใช่ไหม”

ชายหนุ่มสบตาหญิงสาวพร้อมกับทำหน้าให้น่าสงสารสุดๆ ขณะที่คนมองนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะกะพริบตาถี่ๆ ก้มลงทานต่อแล้วบอกด้วยน้ำเสียงรำคาญ

“ก็มันน่าหงุดหงิดไหมล่ะ อยู่ๆ ก็มีคนเดินเข้ามาด่า”

“วีวี่เขาเป็นพวกใจร้อนน่ะ แล้วเมื่อวานเขาก็มีเรื่องไม่สบายใจอยู่”

“ก็เลยมาพานชาวบ้านงั้นเหรอ”

“ติวขอโทษแทนเขาก็แล้วกันนะ”

หญิงสาวมองหน้าคนพูดอีกครั้งอย่างไม่พอใจ ตติยะรีบอ้อนต่อ

“นะ...จะให้ติวทำยังไงก็ได้ แซนด์หายโกรธเถอะนะ กลับมาพูดกับติวเหมือนเดิมเถอะ ติวเลี้ยงข้าวมื้อนี้ก็ได้ นะ...นะครับ”

ท่าทางของชายหนุ่มตัวโตๆ ที่ทำสีหน้ากับพยายามส่งสายตาออดอ้อนทำให้คนเห็นอดยิ้มไม่ได้ ใบหน้าขาวนวลมีเฉดสีแดงเรื่อ

“แค่คุณคนเดียว แฟนคุณไม่เกี่ยว”

แม้หญิงสาวจะบอกเสียงนิ่งๆ แต่ตติยะรู้ดีว่าอีกฝ่ายใจอ่อนแล้ว จึงยิ้มหวานพยักหน้ารับอย่างเต็มใจ เขาไม่สนอยู่แล้ว ที่เขาแคร์คือความรู้สึกของเอื้อมทรายไม่ใช่ภรวี

“ไม่เป็นไร ขอแค่แซนด์หายโกรธติวก็พอ จะให้ติวเลี้ยงข้าวทั้งอาทิตย์ก็ยังได้ แต่เรียกติวสิ อย่าเรียกคุณ แบบนี้เหมือนยังโกรธอยู่เลย”

“คุณ เอ่อ...พูดเองนะ”

“แน่นอน ติวรับปาก ว่าแต่แซนด์ไม่โกรธติวแล้วนะ”

“อื้อ...แต่อาทิตย์เดียวน้อยไปนะ ถึงแค่เลี้ยงข้าวมันจะไม่คุ้มกันเลยกับความรู้สึกที่เสียไป แต่ยังไงคุณ เอ่อ...ติวก็เป็นเอ่อ...เพื่อน ฉันจะถือว่าไม่เคยได้ยินเรื่องนี้ แล้วก็ไม่เคยเจอยัยพายุทอร์นาโดแฟนติวก็แล้วกัน”

ตติยะได้ฟังที่หญิงสาวพูดแล้วก็ยิ้มกว้าง นึกในใจว่าเดี๋ยวนี้เพื่อนเขาพูดกัดคนเก่งขึ้นเยอะ เปรียบเทียบภรวีซะเขานึกภาพออกเลยทีเดียว

“ให้เลี้ยงทุกวันเลยก็ได้นะ เอาไหมล่ะ เลี้ยงตลอดไปเลยดีไหม”

ชายหนุ่มถามเล่นๆ แต่คิดว่าถ้าอีกฝ่ายรับเขาก็ยินดีทำตามที่เธอต้องการ

“มากไป แค่สองอาทิตย์ก็พอแล้ว”

หญิงสาวบอกเขาพร้อมสีหน้าแหยงๆ เพราะแค่อยากแกล้งเขานิดหน่อยเท่านั้น ก่อนจะบุ่นอุบอยู่ในใจคนเดียวขณะก้มหน้าทานโจ๊กกับปาท่องโก๋ต่อ

‘ขืนเจอกันทุกวันตลอดไปคงแย่’

=====