6...การจราจรในช่วงสาย (1)

การจราจรในช่วงสายของวันยังแน่นขนัดอยู่ ทั้งที่ตติยะออกมาจากคอนโดของภรวีได้ประมาณหนึ่งชั่วโมงแล้วแต่เขายังอยู่ไม่ห่างจากแถวคอนโดของหญิงสาวนัก ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาสายกว่าตอนที่อยู่บ้านสวนเพราะกว่าจะได้หลับกันจริงๆ ทั้งเขาและภรวีก็เหนื่อยอ่อนจากกิจกรรมบนเตียงไปตามๆ กัน เนื่องจากหญิงสาวทำทุกอย่างเพื่อปลุกอารมณ์เขาอยู่ตลอด แม้จะปฏิเสธไปแล้วทว่าเมื่อถูกกระตุ้นคนอย่างตติยะก็ไม่เคยถอยอยู่แล้ว ชายหนุ่มรู้สึกสนุกกับสิ่งที่ภรวีมอบให้ แต่ก็เกิดความหน่ายแทรกขึ้นมาด้วยเหมือนกันเพราะเธอเรียกร้องจากเขามากจนเกินไป ถึงจะเคยมีเซ็กซ์ที่บ้าคลั่งกว่านี้กับสาวผมทองถึงสองคนพร้อมกัน แต่เขาชักไม่สนุกกับความต้องการของภรวีเสียแล้ว ตติยะอดคิดไม่ได้ว่าหากไม่ป้องกันตัวเองอย่างดี เมื่อคืนนี้อาจจะทำให้ภรวีท้องก็ได้ บางทีเขาอาจจะต้องเว้นระยะห่างกับเธอบ้าง เขารู้สึกอย่างนั้น หากภรวีไม่ยอมก็คงต้องพูดกันอย่างจริงจังว่าหากยังต้องการให้ความสัมพันธ์ระหว่างกันคงอยู่ เธอก็ไม่ควรทำให้เขาเบื่อเสียก่อน ซึ่งเขาเชื่อว่าภรวีรู้และเข้าใจดี

รถเคลื่อนตัวอย่างช้าๆ ทำให้คนขับเริ่มเบื่อ หลังจากเปิดเพลงฟังเพื่อผ่อนคลายความหงุดหงิดกับการจราจรแล้วสายตาคมก็กวาดมองข้างทางไปด้วย แล้วร่างบางของใครคนหนึ่งที่กำลังเดินอยู่ริมฟุตบาทซึ่งรถของเขาเลื่อนผ่านก็ทำให้ตติยะยิ้มออก

“แซนด์”

ระหว่างนั้นรถติดอีกครั้งทำให้ชายหนุ่มมีโอกาส เขาโน้มตัวไปอีกด้านขณะที่กระจกกำลังลดลง ร้องเรียกคนที่กำลังจะเดินผ่านไปเอาไว้

“แซนด์ แซนด์”

หญิงสาวในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าแขนตุ๊กตาพอดีตัวกับกระโปรงบานพลิ้วเหนือเข่าหันมาทางเขา ใบหน้าที่มีผมหยักลอนเป็นคลื่นสีน้ำตาลเข้มล้อมรอบดูงุนงงเล็กน้อย

“ขึ้นรถสิ จะไปไหน เดี๋ยวติวไปส่งให้”

เขาบอกอย่างสบายๆ พร้อมกับยิ้มให้ ขณะที่อีกฝ่ายจ้องเขาสักครู่ก่อนจะทำตาโตเหมือนตกใจแล้วก็ทำท่าเหมือนกำลังตัดสินใจเมื่อเขาเปิดประตูฝั่งข้างคนขับรอเธอ

“มาเร็วเข้า รถกำลังติดอยู่ ถ้ารถเคลื่อนเดี๋ยวได้โดนบีบแตรไล่พอดี”

หญิงสาวหันมองรอบๆ เห็นหลายคนที่เดินอยู่ใกล้ๆ หันมามอง เพราะชายหนุ่มตะโกนพูดกับเธอแข่งกับเสียงรถที่ติดเครื่องจอดนิ่งๆ หลายคัน รวมทั้งเสียงรถจากถนนอีกฝั่งหนึ่งที่ยังเคลื่อนตัวตามปกติอยู่ จึงก้าวเข้าไปใกล้แล้วขึ้นรถไปในที่สุด

“ไม่คิดว่าจะเจอแซนด์อีก ติวยังแปลกใจเลยว่าทำไมถึงได้เจอแซนด์แถวนี้บ่อยๆ” ตติยะเอ่ยอย่างสนิทสนมทันทีที่หญิงสาวขึ้นรถมา “แซนด์กำลังจะไปทำงานเหรอ ย้ายมาอยู่แถวนี้แล้วเหรอ ทำไมไม่บอกกันบ้างฮึ”

“เอ่อ...เปล่า ที่ทำงานแถวนี้น่ะ” หญิงสาวบอกเบาๆ

“งั้นเหรอ เดี๋ยวติวไปส่งที่สำนักทนายความให้นะ อยู่ตรงไหนบอกได้เลย”

“ไม่...เอ่อ...ไม่ต้องก็ได้ คือว่า เอ่อ...วันนี้ไม่ได้จะไปที่สำนักทนายความ”

“อ้าว...ไหนบอกว่าที่ทำงานอยู่แถวนี้ ติวก็เลยนึกว่ามาทำงาน”

ชายหนุ่มอุทานอย่างงงๆ แล้วหันไปกวาดสายตามองเพื่อนสาวอย่างเต็มตาก่อนจะยิ้มพราว ทั้งใบหน้าและแววตาของชายหนุ่มวาววามขณะพูด

“วันนี้ดูสวยผิดปกตินะ”

อีกฝ่ายหันมามองหน้าเขาแล้วทำหน้าเหวอ ขณะที่ชายหนุ่มละสายตาไปเพื่อมองทางเพราะรถเริ่มเคลื่อนตัวได้แล้ว

“อย่าบอกนะว่ามีนัด มาแถวๆ ที่ทำงานแบบนี้ มีนัดกับพี่ชวินเหรอฮึ”

คนถามถามทั้งที่ยังมองไปข้างหน้า ดูจากการแต่งตัวของหญิงสาวแล้วคิดว่าตัวเองคงเดาไม่ผิด

“เปล่าสักหน่อย”

“ไม่ได้นัดกับพี่ชวินแล้วนัดกับใคร พี่เขาดูเป็นคนดีนะ เขาดูแลแซนด์มาตั้งหลายปีแต่ทำท่าเหมือนไม่กล้าแตะ ดูตลกดี ติวเชียร์คนนี้”

“ฉันมาทำงาน” คนที่นั่งฟังอีกฝ่ายพล่ามไร้สาระเอ่ยเสียงเหมือนรำคาญ

“เอ๊ะ...งานอะไร”

คราวนี้รถหยุดอีกครั้งตติยะจึงมีโอกาสหันกลับมาจ้องหญิงสาวเขม็ง วันนี้เพื่อนเขาดูแปลกไป ไม่ได้เกี่ยวกับชุดที่เธอใส่หรอก ถึงแม้ปกติเอื้อมทรายจะแต่งตัวแบบเรียบๆ ไม่เด็กเกินไปแล้วก็โตเกินไป แต่ไม่เคยใส่อะไรที่ดูน่ารักๆ แบบวันนี้ แต่แปลกใจกับท่าทางและแววตาที่เธอมองเขาต่างหาก ความจริงเธอก็มองเขาเหมือนที่มองเมื่อวานนี้ ทว่านั่นแหละมันทำให้ตติยะรู้สึกถึงความห่างเหิน

“แซนด์ยังทำงานหลายอย่างพร้อมๆ กันอยู่อีกเหรอ” เขายังอดเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้

“ก็...อืม”

“อะไรกัน งานที่สำนักทนายได้เงินน้อยหรือไง ว้า...งั้นเอางี้ไหม มาทำงานกับติว เดี๋ยวติวจ่ายให้สองเท่า แซนด์จะได้ไม่ต้องทำงานพร้อมๆ กันอย่างนี้อีก เหนื่อยแย่ แล้วที่สำนักงานรู้หรือเปล่า เขายอมให้มาทำงานอื่นอย่างนี้ด้วยเหรอ”

สีหน้าคนตอบดูลำบากใจที่จะพูด แต่เมื่ออีกฝ่ายจ้องมองอย่างคาดคั้นก็หลบสายตาเขา คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน ริมฝีปากอิ่มเม้มขณะครุ่นคิด

“เอ่อ...คือ...เขาก็ไม่ว่าหรอก ถ้ามีคดีถึงค่อยเข้าไป”

“เหรอ...อืม ก็ดูใจดีดีนะ แต่ถ้าไม่พอจริงๆ ติวว่าแซนด์มาทำกับติวดีกว่า ติวให้เป็นสามเท่าเลยก็ได้”

“ฉันไม่ใช่คนหน้าเงินนะ”

หญิงสาวสวนกลับทันควันทำให้ตติยะรู้สึกสะดุดแปลกๆ แต่ก็ยังยิ้มให้ รู้ว่าตัวเองพูดผิดไปทำให้อีกฝ่ายโกรธขึ้นมาซะแล้ว

“ติวล้อเล่น แต่ก็ไม่อยากให้แซนด์เหนื่อยจนเกินไป จริงๆ นะ”

แววตาคมบ่งบอกถึงความจริงใจทำให้คนที่มองเข้าใจแล้วก็พยักหน้ารับด้วยสีหน้าละอายใจที่หงุดหงิดใส่เขา

“ช่างมันเถอะ” หญิงสาวถอนหายใจก่อนพูด “ขอบคุณ เอ่อ...ขอบใจที่อยากช่วย”

“แล้วให้ติวไปส่งที่ทำงานไหม”

“รถติดแบบนี้เดินยังเร็วกว่าเลย”

ตติยะยิ้มแห้งๆ ก่อนจะขยับรถเคลื่อนตามคันข้างหน้าอีกครั้ง นั่นสิเขาลืมคิดข้อนี้ไป

“ขอโทษนะที่เรียกขึ้นรถ ตอนแรกคิดว่าบ้านอยู่แถวนี้แล้วแซนด์ก็กำลังจะไปทำงาน เลยว่าจะไปส่ง แซนด์ก็ไม่ยอมบอกตั้งแต่แรก”

“ตะโกนดังจนใครๆ ก็มอง แถมยังเปิดประตูออกมาอีก ไม่ขึ้นมาแล้วจะให้ตะโกนบอกหรือไงว่าไม่ไป ยังไงก็คุยไม่รู้เรื่องอยู่ดี ฉันคิดว่าคุณคงไม่ยอมไปง่ายๆ เลยคิดว่าขึ้นมาดีกว่า”

“พูดซะ คุณเคินอะไรกัน อย่าประชดกันน่า”

ชายหนุ่มพูดอย่างไม่คิดมากขณะที่ขยับรถไปด้วย ทว่ากลับทำให้อีกฝ่ายชะงักไปแต่เขาไม่สังเกตเห็น

“แล้วตกลงเอาไงดี ให้ติวส่งลงตรงไหนดีล่ะ”

“เอ่อคือ...ความจริงยังไม่ถึงเวลาเข้างานหรอก แล้วฉันก็กะจะไปกินข้าวเช้าก่อน ถัดไปอีกสองซอยมีร้านโจ๊กอยู่จอดตรงนั้นก็ได้ค่ะ”

นิ่งไปสักพักจนชายหนุ่มถามขึ้นมาอีกครั้ง หญิงสาวจึงนึกหาเสียงตัวเองเจอแล้วตอบเขา

“อืม...งั้นติวกินด้วยดีกว่า ชักหิวแล้วเหมือนกัน”

คนได้ยินกำลังจะอ้าปากพูดบางอย่าง แต่ชายหนุ่มไม่ได้สนใจ เขาหันไปให้ความสนใจกับการขับรถแล้วก็หาป้ายร้านโจ๊กแทน

=====