ตอนที่ 45 หนึ่งใจเมตตา หนึ่งใจสลาย

ท้องพระโรงอันกว้างใหญ่ยังคงเงียบงันหลังร่างของซิวหรงถูกลากหายลับไป

กลิ่นอายขื่นขมยังไม่ทันจาง ทิ้งไว้เพียงร่องรอยบาดแผลที่ยากจะเยียวยาในหัวใจผู้คน

ไทเฮาทรงยืนนิ่งอยู่ตรงที่เดิม พระวรกายสั่นไหวเล็กน้อย สีพระพักตร์หม่นเศร้ายิ่งกว่าครั้งใด ดวงเนตรที่เคยเปี่ยมด้วยพระเมตตา บัดนี้คล้ายมีม่านหมอกแห่งความผิดหวังบดบังเอาไว้

ไป๋ลี่เยว่ลอบก้มศีรษะคำนับแนบพื้น นางรู้ดีว่าเวลานี้ มิใช่เวลาที่ควรเอ่ยสิ่งใด

หลงเจิ้งหยางทอดพระเนตรมองไทเฮาอย่างเงียบงัน ก่อนจะเปล่งสุ้มเสียงทุ้มต่ำออกมาอย่างอ่อนโยน แต่แฝงด้วยความเป็นห่วง

“เสด็จย่า โปรดทรงดูแลพระวรกายด้วยพ่ะย่ะค่ะ เรื่องในวันนี้ มิใช่ความผิดของพระองค์” ถ้อยคำเรียบสงบ แต่กลับสะท้อนถึงความเจ็บปวดลึกซึ้ง

ไทเฮาหลับพระเนตรลงช้า ๆ สูดลมหายใจลึกอย่างยากเย็น ก่อนจะตรัสเสียงแผ่วเบา

“ข้าเพียงหวังว่าจะช่วยใครสักคนให้พ้นจากความเดียวดาย แต่ในที่สุด…กลับสร้างปีศาจขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว”

ทุกถ้อยคำคล้ายแทรกซึมเข้าไปในใจทุกผู้คนที่อยู่ในที่นั้น ไป๋ลี่เยว่เม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะตัดสินใจเงยหน้าขึ้นช้า ๆ นางเอ่ยเสียงนุ่มอ่อนโยน

“พระพันปี พระเมตตาของพระองค์ไม่เคยผิดเพคะ มีแต่ผู้