๓๒.๑ จองเวร

                    หญิงสาวในเครื่องทรงสวยนั่งขัดสมาธิอยู่ที่ถ้ำถึงกับลืมตาขึ้นมา ดวงตาสีแดงฉานของเธอดูดุดันขึ้นเมื่อภาพในนิมิตที่เพ่งมองเห็นว่าพญาเพชรแก้วนั้นได้ยอมเสี่ยงเอาตัวเข้าไปช่วยนรินทร์หรือนรินธราให้พ้นจาดเงื้อมมือของภากรณ์ ทั้งที่มันเป็นกฎห้ามเขาเอาไว้เพื่อไม่ให้คำสาปของตัวเขาเองรุกรามไปมากกว่านี้

            “เจ้าพี่ยอมเสี่ยงเพื่อมันเลยหรือ!! รักนางมนุษย์ชั้นต่ำคนนั้นมากเหลือคณาเชียวหรือ!!” เธอแทบจะกรีดร้องออกมาด้วยโทสะ

คีภัทราคิดว่าแม้ดวงจิตนางจะเป็นพญานาคีมาก่อนแต่ตอนนี้แทบจะไม่เหลือบารมีแล้วด้วยซ้ำ จิตนางดับสลายกลายเป็นผุยผง ดวงแก้วมณีก็แตกเป็นเสี่ยงๆ ถึงจะกลับมาก็ไม่ใช่ว่าจะมีบุญญาธิการหรือบุญบารมีเหมือนดังเดิม อีกทั้งนางก็นิสัยไม่เหมือนเช่นเดิม ทั้งมุทะลุ สู่รู้ ขี้สงสัย ชอบเอาชนะไม่ได้มีจิตใจเมตตาเหมือนอดีต แล้วทำไมพญาเพชรแก้วถึงยังไม่ยอมหักใจตัดนางไปเสีย ซ้ำยังคอยตามเป็นห่วงเป็นไยเฝ้าดูแลอยู่