ตอนที่ห้า ค่อยเป็นค่อยไปได้หรือไม่ (กรุบกริบ)

ตอนที่ห้า

ค่อยเป็นค่อยไปได้หรือไม่

ความคาดเดาของทหารคนนั้นย่อมไม่เกินจริง ด้วยเพียงไม่กี่วันแม่ทัพมู่ก็ออกคำสั่งให้อพยพชาวเมืองออกไปทางด้านหลังเพราะไม่อาจต้านทานกองทัพที่บุกเข้ามาอย่างรุนแรงทางด้านหน้า

ตัวแม่ทัพหนุ่มเองก็สั่งถอยทัพเพื่อไปรวมตัวกับทัพใหญ่ที่เมืองหรงเฉิงซึ่งเป็นเมืองที่ใหญ่กว่าและมีกำแพงเมืองแน่นหนาทั้งยังเหลือเสบียงอาหารอีกมาก

หลินหยุนซีออกเดินทางร่วมกับหมอคนอื่นและคนเจ็บหลายคนจึงไม่เพียงเชื่องช้าแต่ยังกลายเป็นตัวถ่วง

“ว้าย!...” หญิงสาวกรีดร้องด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ ก็โดนมือใหญ่เอื้อมมาคว้าเอวแล้วโอบให้นางนั่งอยู่บนหลังม้าตัวเดียวกัน

แม่ทัพมู่!

“นั่งดีดี อย่าขยับให้มาก หากตกลงไปข้าคงไม่อาจวกกลับไปเก็บขึ้นมาได้”

อ้าว!...พูดอย่างกับนางเป็นสิ่งของ ชิ.. อุตส่าห์ช่วยเอาไว้

หลินหยุนซีค้อนขวับขณะประคองตัวให้อยู่บนหลังม้าที่วิ่งโยกซ้ายขวาไม่หยุด

เมื่อไม่อาจตั้งตัวตรงเพราะแรงโยกขยับ จึงได้แต่เอนพิงด้านหลังซึ่งดุจปราการแข็งแกร่ง

หญิงสาวไม่รู้ตัวว่าความนุ่มนิ่มกับกลิ่นกายสาวย่อมปลุกบางสิ่งบางอย่างซึ่งแนบชิดกับก้นแน่นให้ตื่นขึ้น

แม้จะอยู่กลางสงคราม แต่ท่อนลำหนาย่อมไม่ยอมเชื่อฟังเมื่อได้เสียดสีกับร่องก้นของหญิงสาวเป็นเวลานาน

แม่ทัพมู่รู้สึกได้ถึงความปวดหนึบเมื่อแท่งกายเริ่มขยายใหญ่จนแข็งตั้งแทบอยากทิ่มแทงเข้าไปยังร่องด้านหน้า

แต่เมื่อเห็นหญิงสาวหลับพับคาอกไปแล้วจึงได้แต่ถอนหายใจแล้วควบคุมอารมณ์ไม่ให้คิดเกินเลยไปกว่านั้น

หมอหญิงนางนี้ยังเยาว์วัยนัก หน้าตาก็งดงามไม่น้อย ผิวพรรณหรือก็ขาวผุดผ่อง คงมีชาติตระกูลไม่ด้อย

โชคดีที่ยังรอดชีวิตมาได้ไม่ถูกย่ำยีไปเสียก่อน

ในที่สุดแม่ทัพมู่หยางก็พาทหารและกลุ่มคนมาจนถึงเมืองหรงเฉินซึ่งเป็นเมืองหลักและหน้าด่านของแคว้นเฉิน

“แม่นางหลิน เจ้าไปพักอยู่ที่กระโจมรักษาก่อน หากข้ากลับมาจะรีบไปหา ยามนี้ข้าต้องเร่งออกไปประชุมการรบเพื่อป้องกันเมืองก่อน”

คำเอ่ยลาพร้อมด้วยสายตาวาบหวามของแม่ทัพหนุ่มย่อมสร้างความงุนงงแก่หลินหยุนซีที่ถูกส่งตัวไว้ที่กระโจมที่เต็มไปด้วยผู้ป่วย

ทำไมต้องรีบมาหา?

ว่าแต่...แม่ทัพคนนี้ดูไปดูมาก็ไม่เลว กล้ามแน่นมาก เมื่อกี้ตอนนั่งพิงรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น หน้าตาก็จัดว่าคมเข้ม เสียแต่ชอบทำท่าทางดุดันไปหน่อย

อืม...เป็นถึงแม่ทัพก็ต้องแข็งแรงมากสินะ

ขณะที่หมอหญิงคิดไร้สาระ ฝั่งแม่ทัพมู่หยางกลับคิดเป็นจริงเป็นจังว่ารอให้เสร็จเรื่องการประชุมจัดแนวรบแล้วจะกลับมาลองเจรจากับหมอหญิงนางนี้

หากนางยังไม่มีชายในดวงใจก็อาจสานสัมพันธ์เป็นคนรักกันได้ ส่วนเรื่องฐานะย่อมเป็นสิ่งที่ค่อยคิดภายหลัง เพราะกลางศึกสงครามเช่นนี้ ทุกคนต่างไม่รู้ชะตากรรมว่าจะมีชีวิตรอดต่อไปได้อีกสักกี่วัน ขอเพียงมีความสุขเพิ่มอีกหนึ่งวันก็นับว่าควรพอใจแล้ว

ผู้ใดจะคิดว่า หลินหยุนซีซึ่งเพิ่งได้พักผ่อนกลับโดนลากตัวมารักษาเจ้าเมืองหรงเฉิงซึ่งโดนพิษกำหนัดจากไส้ศึกซึ่งปลอมตัวเป็นหญิงคณิกาอย่างกะทันหัน