All Chapters of ลีลารักของหมอหญิงช่างเร่าร้อน : Chapter 1 - Chapter 8

บทนำ “เดี๋ยวๆๆ ข้าเป็นหมอ มิใช่สตรีบำเรอกาม ปล่อยข้านะ” หลินหยุนซีพยายามรั้งตนเองเอาไว้ไม่ให้เดินตามแรงฉุดกระชากของทหารร่างใหญ่ “เป็นหมอหรือ? เช่นนั้นยิ่งดี ท่านเจ้าเมืองกำลังบาดเจ็บทั้งยังอาละวาดจนแผลปริแยกเลือดไหลนอง เจ้ารีบไปเร็วเข้า” เมื่อได้ยินว่ามีคนบาดเจ็บ หลินหยุนซีจึงยอมก้าวเร็วๆ ตามทหารซึ่งทั้งลากทั้งฉุดจนร่างของนางแทบลอยจากพื้นแล้ว ครั้นมาถึงห้องในจวนขนาดใหญ่ จึงได้เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเอะอะโวยวายขว้างปาข้าวของจนนางแทบหลบหมอนที่ถูกขว้างออกมาไม่ทัน “ว้าย!...” หญิงสาวถอยกรูดรีบหลบด้านหลังเสาเพื่อความปลอดภัยขณะทหารคนที่พามารีบยกสองมือขึ้นสูงแล้วเอ่ยเจรจา “ท่านเจ้าเมืองขอรับ ใจเย็นก่อน ข้าพาสตรีคนหนึ่งมาแล้ว อ้อ...นางบอกว่าเป็นหมอ คงพอรักษาได้เอ้า...เจ้า...รีบเข้าไปสิ” มือใหญ่หันมาลากแล้วผลักหญิงสาวซึ่งยังยืนงงงวยเข้าไปด้านในก่อนจะปิดประตูตามหลังอย่างรวดเร็วเฮ้ย!...เดี๋ยวสิ หลินหยุนซีตะโกนร้องในใจ ขณะหันรีหันขวางกลับเห็นสายตาแดงก่ำน่ากลัวกับท่าทางกำหมัดแน่นราวอดกลั้นแทบไม่ไหวของ

ตอนที่หนึ่ง เกิดอะไรขึ้น“ซีซี กลับมาก่อนนะ พูดแบบนั้นได้ยังไง”“ทำไม? จะให้เธอกลับมาพิสูจน์ความได้เรื่องหรือไง จะเล็กจะใหญ่ก็ทำให้ฉันท้องได้ ไม่เห็นต้องสนใจ” คำพูดของว่าที่เจ้าสาวกลับกลายเป็นคำยืนยัน นั่นยิ่งทำให้อดีตแฟนหนุ่มของหลินหยุนซีโมโหจนควันออกหู“อ้าว!...พูดแบบนี้หมายความว่าของฉันเล็กงั้นหรือ”“ก็ไม่ได้เล็กมาก แต่ก็ไม่ได้ใหญ่ จะให้ตอบว่ายังไงล่ะ” กลายเป็นว่าที่บ่าวสาวซึ่งเพิ่งถ่ายรูปแต่งงานต้องมายืนทะเลาะกันเรื่องความเล็กความใหญ่อยู่ริมถนนจนกลายเป็นที่ขบขันเมื่อต้องกลับมาอยู่ที่หอพักคนเดียวเพียงลำพัง หลินหยุนซีจึงอดเศร้าเสียใจจนร้องไห้คร่ำครวญไม่ได้“ฮือๆๆๆ ไม่ยุติธรรมเลย ฉันก็แค่ตั้งใจเรียนเพื่อหวังจะได้จบออกมาทำงานเร็วๆ แล้วใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ทำไมกลายเป็นว่าฉันผิดไปได้ ฮือๆๆๆตอนตะล่อมอยากได้ตัวฉัน ก็โน้มน้าวสารพัดจนใจอ่อน พอได้สมใจแล้วกลับไปแต่งงานกับคนอื่น ฮือๆๆๆที่น่าเจ็บใจที่สุดคือแต่งกับยัยเพื่อนตัวแสบที่แอบกินกันลับหลัง พวกเธอทำกับฉันอย่างนี้ได้อย่างไร ฮือๆๆๆ”หลินหยุนซีกินน้ำตาต่างข้าวอยู่หลายวัน ยิ่งได้ข่าวจากกลุ่มเพื่อนว่าพวกเขาสองคนกำลังจะแจกการ์ดเชิญงานแต่งงา

ตอนที่สอง หมอหญิงเมื่อได้พักจนพอทำความเข้าใจกับสถานการณ์ตรงหน้า หลินหยุนซีจึงค้นพบว่าบัดนี้เธออยู่ท่ามกลางสงครามระหว่างแคว้นทั้งหลายซึ่งกำลังรบพุ่งกันอย่างหนักอะไรกันเนี่ย จู่ๆ ก็มาโผล่กลางสงครามหรือว่าสวรรค์ต้องการให้เธอมาช่วยคนหญิงสาวถอนหายใจเฮือกเมื่อได้ยินว่ากลุ่มชาวบ้านเหล่านี้กำลังอพยพจากเมืองหนึ่งไปอีกเมืองหนึ่งเพื่อหาสถานที่สุขสงบพอได้อยู่อาศัยพวกเขาต่างเดินเท้าอยู่หลายวันด้วยทุกแห่งหนเต็มไปด้วยการต่อสู้จึงได้แต่เคลื่อนย้ายไปเรื่อยๆในกลุ่มนี้มีเพียงสตรีตั้งแต่วัย30กว่าขวบปี วัยกลางคนถึงวัยชรา และเด็กน้อยซึ่งต่างต้องช่วยเหลือกันและกัน“อุแว๊!” เสียงเด็กทารกที่ร้องอย่างเจ็บปวดดังปลุกให้หญิงสาวตื่นจากภวังค์ครั้นลองเข้าไปจับตัวเด็กน้อยจึงพบว่ามีไข้สูง ด้วยสัญชาตญาณหลินหยุนซีจึงรีบเสนอความช่วยเหลือด้วยการนำผ้าไปชุบน้ำแล้วนำมาเช็ดตัวระหว่างนั้นนางก็เอ่ยสอนผู้เป็นมารดาของเด็กเพื่อให้ได้เรียนรู้วิธีการดูแลลูกน้อย“เช็ดผ้านี้ที่ใบหน้า ลำคอ หลังหู แขน ขา หลัง และลำตัว โดยเช็ดนานหน่อยอย่าเพียงแค่ลูบผ่าน หรือว่าเจ้าอาจจะพักผ้าไว้ที่หน้าผาก รักแร้ หน้าอก ขาหนีบหรือข้อพับที่เข่าไว้ส

ตอนที่สาม ความสุขที่ว่าคือเรื่องไหนกัน“แล้วความสุขที่ว่าคือเรื่องไหนกันคะ?” หญิงสาวยังไม่เข้าใจเพราะการรักษาคนท่ามกลางสงครามที่มีแต่กลิ่นคาวเลือดจะมีความสุขได้อย่างไร(ก็คือเรื่องที่เจ้าตะโกนร้องขออ้อนวอนก่อนหน้านี้อย่างไรเล่า) ร้องขอ!... หา!...ไม่นะ! เมื่อคิดทบทวนถึงเรื่องที่เธอตะโกนโวยวายไปในคืนที่กำลังมึนเมาและเสียใจ ถ้อยคำเหล่านั้นจึงค่อยๆ ผุดขึ้นมาและกังวานก้องในหัว“สวรรค์ไม่ยุติธรรม ทำไมให้พวกเขาที่นิสัยไม่ดีมีความสุขกัน แล้วฉันล่ะ ฮือๆๆๆ ฉันผิดอะไร ฉันทั้งซื่อสัตย์และยอมเสียครั้งแรกให้เขา แต่กลับถูกมองว่าไร้ค่า ฮือๆๆๆ แค่ไม่ได้เอากันบ่อยๆ แค่นั้น ทำไมล่ะ คนเรามันต้องเอากันบ่อยแค่ไหนเชียว ถ้าสวรรค์มีจริง ท่านต้องให้พรฉันสิ ฉันขอผู้ชายที่รักฉันจากใจจริง และเขาต้องเป็นคนแข็งแรง อึดทน มีส่วนนั้นใหญ่ๆ เอากันได้ทั้งคืน อ้อ...ขอหลายๆ คนก็ดีนะ ฉันจะได้มีความสุขมากๆ ไม่ต้องรออยู่แค่คนคนเดียวแห้งเหี่ยวจิตใจ”เมื่อนึกขึ้นได้ถึงคำขอในช่วงหลังๆ ที่เมามากแล้ว หลินหยุนซีถึงกับหน้าถอดสีไม่นะ! คืนนั้นเธอแค่โมโหแล้วก็เมามากก็เลยตะโกนบ้าๆ ไปแบบนั้น อย่าได้คิดเป็นจริงเป็นจังได้ไหม?(คงไม