ตอนที่สี่ เรียกออกมาได้จริงด้วย 2 (กรุบกริบ)

ตอนที่สี่ เรียกออกมาได้จริงด้วย 

“อืม...แม้จะโรยผงห้ามเลือดแล้วแต่แผลนี้ลึกถึงกระดูก หากไม่เย็บให้ติดกันดีดี อาจจะตายภายในไม่กี่ชั่วยาม”

“เช่นนั้นก็เย็บเถิด” แม่ทัพมู่หันหน้าไปอีกทางเพื่อให้หญิงสาวได้ลงมือ

หญิงสาวควักเข็มโค้งขนาดเท่านิ้วก้อย แล้วหยิบด้ายบางเบาออกจากห่อผ้าเล็ก

รองแม่ทัพเหอที่เฝ้าระวังอยู่ด้านข้างรีบถลาเข้ามาถามอย่างตกใจ “ของสิ่งนั้นคืออะไรกัน!”

หลินหยุนซีเพียงสบตาแล้วกล่าวเรียบๆ “ก็แค่เข็มวิเศษกับด้ายจากเส้นไหมเทพ ไม่เคยเห็นล่ะสิ”

ท่าทางเยาะหยันอย่างมั่นใจของหมอหญิงทำให้รองแม่ทัพได้แต่ชะเง้อมองเมื่อแม่ทัพหนุ่มส่งสัญญาณว่าปล่อยให้นางลงมือ

หลินหยุนซีสาดแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อที่หยิบติดมือมาแล้วเริ่มชะล้างแผลก่อนจะตั้งใจปักเข็มอย่างเชื่องช้าโดยไม่สนใจใบหน้าที่กัดฟันแน่นในทุกฝีเข็มที่จรดลงไปในเนื้อหนา

ชิ...ปลุกอารมณ์ตัวเองอยู่ตั้งนานกว่าจะได้ของพวกนี้มา ต้องใช้ให้คุ้มค่าหน่อย

เพราะเมื่อครู่ต้องหลบไปสร้างความสุขด้วยนิ้วของตัวเองกระทั่งของพวกนี้มาปรากฎตรงหน้า หลินหยุนซีจึงเชื่อมั่นในฝีมือของตัวเองมากขึ้นอีกหน่อย

อยู่ในที่แบบนี้ยังอุตส่าห์ช่วยตัวเองจนเสร็จ น่านับถือจริงๆ ยัยซีซี

คิดว่าจะมีความสุขมากกว่านี้ แต่…เฮ้อ!...มองไปทางไหนก็มีแต่เลือด จะเอาความสุขมาจากไหนกัน

หมอหญิงอดคิดประชดประชันไม่ได้ ขณะลงมือเย็บแผลสดจนเรียบร้อยก่อนจะหมุนตัวแอบฉีดยาแก้ปวดและแก้อักเสบไปอีกหนึ่งเข็มแล้วพรั่งพรูลมหายใจเมื่อจรดฝีเข็มสุดท้าย

“เอาล่ะ เสร็จแล้ว ระหว่างนี้ก็อย่าขยับให้มาก แผลจะปริและทำให้ปวดบวมได้”

แม่ทัพหนุ่มเหลือบมองบาดแผลที่เย็บเป็นระเบียบงดงามอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนพลางมองหมอหญิงซึ่งเมื่อครู่ยังดูหมิ่นด้วยสายตาที่เปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย

มือของนางเบามาก ทั้งยังเย็บอย่างมั่นใจ

ส่วนด้ายของนางช่างบางนักยามสอดลงไปในเนื้อแทบไร้ความเจ็บปวด

นางบอกว่าคืออะไรนะ เข็มวิเศษกับด้ายจากเส้นไหมเทพ อืม...น่าสนใจจริง

“ขอบคุณมากและขอโทษที่เมื่อครู่เอ่ยวาจาไม่ดีต่อเจ้า” เมื่อได้รับความช่วยเหลือ น้ำเสียงของแม่ทัพหนุ่มจึงอ่อนโยนลง

“หากอยากขอโทษ ข้าขอเป็นอาหารที่ดีหน่อยให้กับกลุ่มคนที่มาพร้อมกับข้าได้หรือไม่ พวกเราอดอยากหิวโหยกันมาหลายวันแล้ว”

“ได้” เมื่อแม่ทัพมู่หยางรับปาก อาหารจำนวนหนึ่งจึงถูกส่งมายังเรือนพักของผู้อพยพในเวลาไม่นาน

หลินหยุนซีคิดไม่ถึงว่าอาหารที่ได้แบ่งมาจากเสบียงทหารจะมีแค่ข้าวต้มกับผักดองและเศษเนื้อแห้งๆแข็งๆ ไม่กี่ชิ้นเท่านั้น สายตาผิดหวังทำให้ทหารที่นำมาส่งถึงกับต้องเอ่ยบอก

“นี่เป็นของที่ดีที่สุดของพวกเราแล้ว หมอหญิงคงไม่รู้ว่าพวกเรากินกันแต่ข้าวต้มเปล่ามาหลายวันติดต่อกันจนสิ้นไร้เรี่ยวแรงจะต่อสู้

ทหารอย่างเราต้องใช้แรงกาย หากไม่มีอาหารจะรักษาเมืองไว้ได้อีกสักกี่วัน”