บทที่ 33

แอนโทนี่และไนอัลเดินตามชาร์มินกับคริสไป

พวกเขาเข้าไปในร้านโจ๊ก จากนั้นชาร์มินจึงสั่งโจ๊กหนึ่งหม้อและอาหารทานเล่น เมื่อพนักงานเสิร์ฟรับรายการอาหารและจากไป ชาร์มินก็มองผู้ชายทั้งสองคนที่กำลังนั่งอยู่ตรงข้ามเธอพลางตำหนิขึ้น “พวกคุณสองคนทำตัวให้เหมาะสมหน่อยไม่ได้เหรอ? คริสยังเด็กอยู่เลย คุณให้เขาทานอาหารเผ็ด ๆ ได้ยังไง? การเติบโตขึ้นด้วยการทานอาหารรสชาติเผ็ดมันเป็นเรื่องไร้สาระทั้งเพ ผู้ชายอย่างคุณสองคนไปเชื่อเรื่องไร้สาระแบบนี้ได้ยังไง!?”

“เรา...” ไนอัลปฏิเสธออกไปโดยสัญชาตญาณเพื่อพยายามที่จะอธิบาย

แอนโทนี่เตะเขาใต้โต๊ะ พร้อมสีหน้าเคร่งขรึมและเข้าอกเข้าใจ เขาเอ่ยขึ้น “คุณจอร์แดนพูดถูกครับ ผมจะทำตามนั้น ยังมีอะไรอย่างอื่นที่ผมควรทำอีกไหมครับ?”

“คุณแม่ครับ คุณพ่อเอาแต่สมัครเรียนพิเศษให้อยู่เสมอเลย” คริสพูดแทรกขึ้น “ผมมีเรียนถึงเที่ยงคืนทุกคืนเลย!” เขาพูดต่อ “อ้อ แล้วคุณพ่อก็ทิ้งผมไว้ที่บ้านคนเดียวตลอดเลยครับ แล้วก็มาทานอาหารกับผมแค่มื้อเดียวทุกสัปดาห์ แถมยังพาผมออกไปเล่นข้างนอกแค่เดือนละครั้งเอง!” เขาร้องไห้ “เพื่อนทุกคนของผมมีพ่อแม่คอยเล่นกับพวกเขา แต่ผมอยู่คนเดียวตลอดเลย...”

ช่างเป็นเ