ตอนที่ 7 มะลิขอต่อรอง

เมื่อดื่มด่ำกับรสชาติกาแฟดำในยามเช้า และทำสมาธิให้ตัวเองด้วยเล่นสนุกเกอร์แบบพอหอมปากหอมคอ เหมราชก็ขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวในห้องนอนหรูของตัวเอง ก่อนจะเดินลงมาที่โต๊ะอาหารตัวยาวที่มีเก้าอี้นั่งเรียงรายมากกว่าสิบตัว แต่ทว่าเขากลับนั่งเพียงลำพังเป็นประจำเกือบทุกครั้งที่กินข้าวในคฤหาสน์หลังนี้

เหมราชอยู่ในชุดสบายๆ เพราะวันนี้ไม่ได้มีธุระออกไปไหน สวมเพียงเสื้อยืดสีขาวไม่มีลายแต่ราคาก็แพงเฉียดหลักหมื่น ส่วนกางเกงเป็นขายาวผ้านิ่มคล้ายกางเกงนอนแต่มันไม่ใช่ สามารถใส่ออกไปด้านนอกได้โดยไม่ต้องกลัวใครมองว่าสวมชุดนอนออกมาด้านนอกและผมเผ้าที่ไม่ได้เซตจัดแต่งทรง แต่ก็ดูดีไม่น้อย ยังฉีดเพียงน้ำหอมกลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว นั่งทานอาหารมื้อเช้าในช่วงเก้านาฬิกาสิบห้านาที

ในห้องครัวที่ถัดจากโซนกินข้าวไม่มาก เสียงดังก๊อกแก๊กจากการล้างภาชนะในครัว พี่อ้อยควั่นที่มือขาวเต็มไปด้วยฟองน้ำยาล้างจานก็หันมาคุยและวานคนอายุน้อยที่กำลังเรียงพวกเครื่องปรุงใช้แล้วให้เข้าที่เดิม

“มะลิ เอาของหวานไปเสิร์ฟคุณเหม”

“จ้ะ”

มะลิทำตามอย่างว่าง่าย ของหวานมื้อเช้าของเหมราชเป็นเพียงลูกชิปในน้ำเชื่อมหวานน้อยเท่านั้น เดินถือถาดออกมาก็เห็นว่ามาเฟียหนุ่มกำลังตั้งหน้าตั้งตากินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย โดยมีลูกน้องคนสนิทอย่างลมเหนือยืนเอามือขัดกันไว้ด้านหน้าอยู่ข้างๆ

“เฝ้ากันแบบนี้ เป็นมะลิคงกินไม่ลง”

มะลิชะงักฝีเท้าเดินเสียก่อน แอบคุยกับตัวเองชั่วครู่ ความรู้สึกทำให้เธอยืนนิ่งที่หน้าประตูเพราะรับรู้ถึงรังสีความน่ากลัว ก่อนสายตาคมของเหมราชจะตวัดมองคนตัวอวบขาวด้วยความบังเอิญ

“ยืนทำอะไรตรงนั้น”

“!!”

พอได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยถาม มะลิก็สะดุ้งตัวจนน้ำเชื่อมในชามกระเบื้องใบพอเหมาะกระเซ็นแล้วหลุดจากภวังค์การนึกคิดนั้นในทันที พยักหน้าน้อยๆ แล้วเดินค่อมตัวเอาของหวานวางเสิร์ฟบนโต๊ะกินข้าวอันสุดหรู

ขณะที่ลมเหนือก็มองหญิงสาวที่โตจนอายุครบยี่สิบปีบริบูรณ์ แต่บุคลิกและรูปร่างของคนตรงหน้าเหมือนเด็กเพิ่งอายุสิบแปดไม่มีผิด ก็คงเพราะมะลิตัวเล็กเกินไป

เล็กในความคิดของลมเหนือ คือตัวไม่สูงเลยมองเหมือนเด็กที่กำลังโต

“ของหวานจ้ะ...คุณเหมจะรับอะไรเพิ่มไหม”

“ไม่...”

เหมราชตอบสั้นๆ น้ำเสียงก็ห้วนเสียเหลือเกิน มะลิย่นคอเล็กน้อยแล้วถอยออกมายืนเสมอกับลมเหนือ เพราะได้รับคำสั่งจากพี่อ้อยควั่นให้ยืนรออยู่ตรงนั้นจนกว่าคุณเหมราชจะกินเสร็จและลุกหนี

เหมราชหยิบช้อนขึ้นมา ตักลูกชิปเข้าปากก็เหล่หางตาเห็นปลายเท้าที่สวมถุงเท้าคู่เดิมไว้อยู่ ก่อนจะเพิกเฉยและหันมาสนใจกินของหวานอันโอชะ ก็เหมือนมีบางอย่างดึงดูดดวงตาเข้าให้เหล่มองอีกรอบ

“แม่ง !!”

เหมราชหงุดหงิดขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ ลมเหนือที่ยืนอยู่ด้านข้างก็ขมวดคิ้วมองเจ้านายของตนที่สบถคำหยาบกลางโต๊ะอาหาร ส่วนมะลิก็กลัวจนคอหดยืนกอดถาดที่ใส่ถ้วยของหวานแน่น

มะลิกำลังนึกว่าตัวเองเผลอไปทำอะไรไม่ถูกใจมาเฟียเหมหรือเปล่า...

“ตกลงคุณเหมจะให้มะลิทำงานอะไรครับ”

ลมเหนือถามต่อหน้าเจ้าตัว มะลิเองก็อยากรู้เช่นกันว่าหลังจากนี้ต้องทำงานอะไรแลกกับหนี้หลักล้านที่ไม่ได้ก่อ แต่กระนั้นเหมราชก็นึกและมองไม่ออกว่าสาวเหนือเชียงรายตัวแคระขนาดนี้จะไปทำงานอะไรได้ เขาตักลูกชิปคำสุดท้ายเข้าปากอย่างใจเย็น ทิ้งคำถามของลูกน้องคนสนิทค้างเติ่งในอากาศไปชั่วขณะ แล้วยกน้ำเปล่าเย็นๆ ขึ้นมาดื่มก่อนจะถามกลับคืน

“มึงคิดว่าผู้หญิงตัวแคระแบบนี้ต้องทำงานอะไร”

“...”

มะลิยู่หน้าขึ้น แอบพูดในใจว่าเหมราชนี้ขยันวิจารณ์รูปร่างของเธอเสียจริง ไม่เตี้ยถึงขั้นนั้น แต่เพราะคุณเหมดันสูงราวเสาไฟฟ้ามากกว่า

“งานก่อสร้างผมว่าคงทำไมได้”

“มะลิถนัดปลูกผักจ้ะ”

คนอายุน้อยเสนอความถนัดของตัวเอง แม้จะทนแดดแต่มะลิไม่มีแรงถึงขึ้นแบกเหล็กแบกปูนเดินในพื้นที่ก่อสร้างอสังหาริมทรัพย์อย่างแน่นอน ดีไม่ดีอาจเจ็บป่วยมาเป็นภาระเพิ่มให้เจ้าหนี้ของตัวเองก็ได้

“ไปทำงานที่บ่อน เป็นเด็กแลกชิปโป๊กเกอร์”

มะลิได้ยินเช่นนั้นก็หน้าตาตื่นขึ้นมาทันที ไม่ชอบเลยกับการพนัน เพราะพ่อเล่นจนหมดตัวแล้วเอาที่ดินของยายไปจำนองก็ไม่อยากเอาตัวเองไปวนเวียนอยู่กับสถานที่อบายมุขแบบนั้น

“ให้มะลิทำอย่างอื่นเถอะจ้ะ มะลิไม่อยากเข้าบ่อน”

“...”

“นะจ๊ะ ให้ทำอย่างอื่น”

พูดทั้งน้ำเสียงอ้อนวอน คุกเข่าลงร้องขอให้เหมราชเปลี่ยนใจ แต่สายตาที่มองกลับมาดูช่างเมินเฉยเหมือนไม่สนใจที่เธอร้องขอออกมาเลยสักนิด

“รู้ตัวรู้เปล่า เป็นลูกหนี้ที่เรื่องมากที่สุด”

“มะลิยอมทำอย่างอื่น เป็นแม่บ้าน เป็นผู้ติดตาม ทำสวนก็ได้จ้ะ แต่ไม่อยากทำงานที่บ่อน -- มะลิเกลียด”

“บ่อนฉันไปทำอะไรให้เธอ”

“เพราะการพนันมันทำให้พ่อเป็นแบบนี้”

มะลิเหมือนคนจะร้องไห้ เหมราชและลมเหนือมองหน้ากันก็พอเดาออกว่าเพราะอะไร ก่อนจะถอนหายใจแล้วดุนดันลิ้นข้างกระพุ้งแก้มมองลูกหนี้ของตนที่ต่อรองกันราวกับตัวเองเป็นคนสำคัญ