ตอนที่4. ไม่ถึงกับตายหรอก

หลี่ชิงขบริมฝีปากจนห้อเลือด กำมือแน่น เพื่อข่มอารมณ์โกรธเกลียดอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะถามอาเฟยต่อว่า “ยามนี้ซูอี๋เหนียงเป็นอย่างไรบ้าง?”

     “บ่าวไม่ทราบขอรับ บ่าวซื้อข่าวมาได้เพียงแค่นี้ เพราะบ่าวมีเงินจำกัดขอรับ” อาเฟยตอบแล้วก้มหน้าหงอยๆ

     “แค่นี้ก็ขอบใจเจ้ามากแล้วอาเฟย” หลี่ชิงกล่าวแล้วไอแค็กๆ

     “คุณชาย…” อาเฟยเอามืออังซอกคอของหลี่ชิง แล้วอุทานหน้าตื่นว่า “ท่านตัวร้อน”

     “แค่นิดเดียวเอง ไม่ถึงกับตายหรอก” เจ้านายหนุ่มน้อยตอบอย่างไม่แยแส

     ทันใด…เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขัดจังหวะ

     อาเฟยเดินไปเปิดประตู…คนเข้ามาแต่งชุดขันที อายุราวสามสิบ รูปร่างสูงเพรียว หน้าตาสุภาพ

     “หลิวกงกง” อาเฟยทักพร้อมกับค้อมศีรษะนอบน้อม

     “อืม” หลิวกงกงรับคำในลำคอ แล้วเดินเข้ามาในห้องนอน กล่าวกับหลี่ชิงว่า “คุณชายหลี่ ท่านอ๋องให้ท่านไปปรนนิบัติคืนนี้”

     “เอ้อ…คุณชายไม่…” อาเฟยจะบอกว่า…คุณชายไม่สบายอยู่

     แต่หลี่ชิงรีบยกมือห้าม พร้อมกับรับคำหลิวกงกงว่า “ข้ารับทราบแล้วกงกง”

     “อืม…หลังกินอาหารแล้ว เตรียมตัวให้พร้อมนะ ข้าจะมารับ” ว่าพลางหยิบตลับขี้ผึ้งสำหรับหล่อลื่นช่องทางสวาทยื่นส่งให้ “สิ่งนี้คุณชายใช้เป็นหรือไม่?”

     “พอจะรู้วิธีใช้อยู่”

ก่อนที่หลี่ชิงจะถูกส่งตัวไปให้มหาอำมาตย์เฉาฮั่วผู้วายชนม์…อำมาตย์หลี่ได้ให้ชายคณิกามาสอนวิธีปรนนิบัติบุรุษบนเตียงแก่เด็กหนุ่มอย่างละเอียด และขี้ผึ้งหล่อลื่นก็เป็นอุปกรณ์สำคัญชิ้นหนึ่ง

     “แต่ข้าอยากได้อีกสิ่งหนึ่ง…กงกง”

     “อะไรหรือ?” หลิวกงกงถาม

     “ยาปลุกกำหนัด” หลี่ชิงกล่าว

     หลิวกงกงนิ่งตรึกตรองอยู่ครู่หนึ่ง จึงกล่าวว่า “ของสิ่งนั้นราคาแพงนะคุณชาย”

     “ท่านช่วยนำมาให้ข้าที” หลี่ชิงกล่าว “คืนนี้ข้าปรนนิบัติไท่ชินอ๋อง หากได้รับรางวัลมา ข้าจะนำเงินมาคืนท่าน”

     “เช่นนั้น…ข้าจะลองหาดูว่ามีของหรือไม่” หลิวกงกงกล่าวแล้วจากไป

     อาเฟยไปปิดประตู แล้วมองหลี่ชิงอย่างเป็นห่วง “คุณชาย ท่านไม่สบายอยู่ จะ…เอ้อ…จะสามารถปรนนิบัติท่านอ๋องหรือขอรับ…ท่านอย่าไปเลยนะ …ข้าจะรีบวิ่งไปบอกหลิวกงกงให้ท่านเอง”

     หลี่ชิงมองอาเฟยอย่างซึ้งใจ ที่อีกฝ่ายห่วงใยเขาจากใจจริง

     แต่…

     “ไม่ต้องอาเฟย…คืนนี้ข้าต้องไปพบไท่ชินอ๋องให้ได้ …หากพลาดโอกาสนี้ไป ข้าอาจจะไม่มีโอกาสได้พบไท่ชินอ๋องอีกเลยก็ได้!”

     “คุณชาย…” อาเฟยมองอีกฝ่ายด้วยแววตาสงสารเห็นใจ

     ที่ห้องหนังสือของตำหนักใหญ่ที่เป็นที่อยู่ของไท่ชินอ๋อง

ไท่ชินอ๋องนั่งอยู่บนเก้าอี้หรูหราหลังโต๊ะหนังสือตัวใหญ่…หลิวกงกงเข้ามาน้อมคำนับรายงานว่า

     “บ่าวไปบอกกล่าวกับคุณชายหลี่แล้วขอรับ”

     “อืม” ไท่ชินอ๋องส่งเสียงในลำคอ

     “เขาขอให้บ่าวนำยาปลุกกำหนัดไปให้ขอรับ” หลิวกงกงรายงานต่อ

     คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างแปลกใจเล็กน้อย “เขาจะเอามาใช้กับข้าหรือ?”

     “คาดว่าน่าจะเป็นเช่นนั้นขอรับ” หลิวกงกงตอบแล้วกล่าวต่อว่า “เขาช่างบังอาจเกินไป ท่านอ๋องจะให้บ่าวจัดการอย่างไรขอรับ?”

     “จัดยาปลุกกำหนัดให้เขาตามที่เขาต้องการ” ไท่ชินอ๋องสั่งเสียงเรียบๆ

     “ขอรับ” หลิวกงกงประสานมือน้อมคำนับรับคำ แล้วออกจากห้องหนังสือแห่งนั้นไป

     “จะดีหรือขอรับท่านอ๋อง?” หวังกงกงขันทีคนสนิทที่ยืนนิ่งเงียบอยู่ด้านข้างมาตลอดทักท้วงขึ้น

     “ข้าก็อยากรู้ว่า เด็กน้อยนั่นจะมีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวอะไรบ้าง…หึๆๆๆๆๆ” ไท่ชินอ๋องหัวเราะเบาๆ ในลำคอ

*

*

     ที่ห้องนอนของหลี่ชิง…

     อาเฟยมองอาหารมื้อเย็นบนโต๊ะที่ไม่ได้พร่องไปมากกว่าสองคำ แล้วมองหน้าซีดเซียวภายใต้แสงเทียนของหลี่ชิง ก่อนจะถามว่า

     “คุณชาย อาหารไม่ถูกปากหรือ? ท่านอยากกินอะไรบอกข้า เดี๋ยวข้าจะไปบอกพ่อครัวทำให้ท่านกินเอง”

     “ไม่ต้องอาเฟย…อาหารของที่จวนนี้ดีมากแล้ว เพียงแต่ข้ารู้สึกไม่อยากอาหารเท่านั้นเอง” หลี่ชิงกล่าวน้ำเสียงเนือยๆ “เจ้ายกออกไปเถอะ แล้วมาช่วยข้าแต่งตัว”

     อาเฟยถอนหายใจเฮือก แล้วได้แต่ทำตามคำสั่ง

     หลี่ชิงแต่งตัวเสร็จสักพักหนึ่ง…หลิวกงกงก็มารับ

     “นี่คือยาปลุกกำหนัดที่คุณชายต้องการ” เขากล่าวพร้อมกับยื่นห่อกระดาษสีน้ำตาลห่อเล็กๆ ให้แก่หลี่ชิง “ราคาหนึ่งร้อยตำลึง”

     หลี่ชิงรับห่อยาปลุกกำหนัดนั้นมาเหน็บไว้ที่เอว พลางกล่าวว่า “ขอบคุณกงกง”

     “มิต้อง…” อีกฝ่ายตอบเสียงเรียบ แล้วเร่งว่า “พวกเรารีบไปกันเถิด”

     แล้วเดินนำหลี่ชิงออกจากห้องนอน…

     ข้างนอกห้องมีบ่าวรับใช้จำนวนสี่นายถือโคมไฟส่องทาง มีเกี้ยวขนาดเล็กสองคนหามคันหนึ่ง…บ่าวรับใช้คนหนึ่งเปิดม่านเกี้ยวให้หลี่ชิงขึ้นไปนั่ง

แล้วขบวนส่งตัวหลี่ชิงเข้าหอก็เคลื่อนตรงไปยังตำหนักใหญ่…พอถึงตำหนักใหญ่ที่งดงามโอฬารตระการตาไปทุกซอกทุกมุม เด็กหนุ่มก็ไม่มีเวลาจะชื่นชมอะไรทั้งนั้น ได้แต่รีบเดินตามหลิวกงกง ไปจนถึงห้องนอนใหญ่ของไท่ชินอ๋อง

     ไท่ชินอ๋องนั่งอยู่ที่เก้าอี้หรูหราข้างโต๊ะน้ำชา…  

     หลิวกงกงนั้นหยุดยืนอยู่นอกประตูห้อง ปล่อยให้หลี่ชิงเดินเข้าห้องไปคนเดียว

     หลี่ชิงเดินมาคุกเข่าโขกศีรษะตรงหน้าไท่ชินอ๋อง “ข้าน้อยหลี่ชิงน้อมคารวะท่านอ๋อง”

     “ลุกขึ้น”

     พอได้รับอนุญาต หลี่ชิงก็ลุกขึ้น

     “คืนนี้…เจ้าจงปรนนิบัติข้าให้เต็มที่ ถ้าข้าถูกใจ ข้าจะแต่งตั้งเจ้าเป็นอี๋เหนียงอันดับสี่” ไท่ชินอ๋องกล่าว

     “ข้าน้อยจะพยายามอย่างสุดความสามารถ แต่ตำแหน่งอี๋เหนียงนั้นข้าน้อยไม่ได้ต้องการขอรับ”

     “แล้วเจ้าต้องการอะไร?”

     “รอให้ท่านอ๋องพอใจการปรนนิบัติของข้าน้อยก่อน แล้วค่อยถาม ดีหรือไม่?”

     “ย่อมได้…เจ้าลงมือปรนนิบัติเลย”

     หลี่ชิงจึงเดินเข้าใกล้โต๊ะน้ำชา เทน้ำชาจากกาใส่ถ้วยใบหนึ่ง แล้วหยิบห่อยาปลุกกำหนัดออกมาแกะห่อเทผงยาสีขาวลงในน้ำชาจนหมดห่อ!!!