ตอนที่5.ยาปลุกกำหนัด

เด็กหนุ่มยกถ้วยน้ำชาผสมยาปลุกกำหนัดขึ้นจรดริมฝีปากของตนเอง ขณะจะดื่ม ข้อมือเล็กๆ ของเขาก็ถูกมือใหญ่ของไท่ชินอ๋องคว้าจับยึดไว้

     “ในน้ำชานั้นใส่อะไร?” เสียงทุ้มต่ำถาม

     “ยาปลุกกำหนัดขอรับ” หลี่ชิงตอบตามจริง

     “จะปรนนิบัติข้า ถึงกับต้องใช้ยาปลุกกำหนัดเชียวหรือ?”

     “ข้าน้อยไร้ประสบการณ์ เกรงจะปรนนิบัติท่านอ๋องไม่ถูกใจ จึงจำเป็นต้องใช้ยาปลุกกำหนัดช่วยขอรับ”

     ไท่ชินอ๋องจับมือของหลี่ชิงให้วางถ้วยลงบนโต๊ะ สั่งว่า “วางมันลง”

     หลี่ชิงก็ปฏิบัติตามไม่ขัดขืน 

“เจ้ามิใช่มีความสามารถจนทำให้มหาอำมาตย์เฉาผู้บิดาสิ้นใจตายคาเตียงหรอกหรือ?”

     “คืนนั้น…เขามิได้แตะต้องถูกตัวข้าน้อยแม้แต่ปลายนิ้วขอรับ”

     “เช่นนั้น เขาตายอย่างไร?” ไท่ชินอ๋องถามแล้วสั่งว่า “นั่งลง แล้วเล่าเหตุการณ์คืนนั้นให้ข้าฟังอย่างละเอียด”

     หลี่ชิงจึงนั่งลงที่เก้าอี้ตัวตรงกันข้ามกับไท่ชินอ๋องตามที่เขาสั่ง แล้วเล่าว่า

     “คืนนั้น…เขามาหาข้าน้อยที่ห้อง มีอาการคล้ายคนเมาอยู่หลายส่วน แต่พอเขาเดินเข้ามาใกล้ข้าน้อยเกือบหนึ่งจั้ง(หนึ่งจั้ง = 2.5 เมตร ในที่นี้จึงราวสองเมตรกว่า) เขาก็ล้มลง ในตอนแรกข้าน้อยคิดว่าเขาเมา จึงไม่ได้สนใจ จนกระทั่งผ่านไปสองชั่วยาม(สี่ชั่วโมง) เขาก็ยังคงนอนนิ่งอยู่ที่พื้น ข้าน้อยจึงตัดสินใจเข้าไปดูเขา จึงพบว่าเขาได้สิ้นลมแล้ว และมีเลือดสีคล้ำแดงปนดำ ออกจากทวารทั้งเจ็ด(ทวารทั้งเจ็ด = ปากหนึ่ง รูจมูกสอง ตาสอง หูสอง) ข้าน้อยตกใจร้องตะโกนเรียกให้คนเข้ามาช่วย แต่พวกเขากลับกล่าวหาว่าข้าน้อยร่านราคะจนนายท่านของพวกเขาตาย”

     “ลักษณะที่เจ้าเล่ามา…เหมือนถูกวางยาพิษ”

     “ข้าน้อยก็คิดเช่นนั้น แต่ไม่ว่าข้าน้อยจะพูดเช่นไร พวกเขาก็ไม่ยอมรับฟัง และจะจับข้าน้อยฝังทั้งเป็นร่วมกับมหาอำมาตย์เฉาฮั่วผู้วายชนม์ให้จงได้”

     “อืม” ไท่ชินอ๋องพยักหน้า “แล้วเจ้าไปเป็นชายบำเรอของมหาอำมาตย์เฉาฮั่วได้อย่างไร?”

     “เรื่องเกิดขึ้นตั้งแต่วันที่มหาอำมาตย์เฉาฉุน ซึ่งเป็นบุตรชายคนโตของมหาอำมาตย์เฉาฮั่วมีธุระไปเยือนจวนตระกูลหลี่ ข้าน้อยออกไปส่งน้ำชาแทนสาวใช้ เขาเห็นข้าน้อยเข้าก็พึงพอใจ คอยหาโอกาสพบปะข้าน้อย ยามที่ข้าน้อยถูกใช้ให้ออกไปซื้อของเล็กๆน้อยๆนอกจวนเสมอ เขาเสนอว่าจะสู่ขอข้าน้อยไปเป็นอนุภรรยา พอข้าน้อยปฏิเสธ เขาก็เสนอจะซื้อคฤหาสน์นอกเมืองให้อยู่ ไม่ต้องเข้าไปอยู่ในจวนใหญ่ จะได้ไม่ต้องถูกฟูเหรินของเขาข่มเหงรังแก แต่ข้าน้อยก็ได้ปฏิเสธไปแล้ว ทว่าเขากลับยกหลักจารีตประเพณีครองเรือนมากล่าวว่า การวิวาห์ของบุตรธิดาล้วนต้องอยู่ในความเห็นชอบของบิดามารดา ต่อมาไม่กี่วันมหาอำมาตย์เฉาฮั่วก็มาดูตัวข้าน้อยที่จวน

     แต่มหาอำมาตย์เฉาฮั่วกลับพึงพอใจข้าน้อยอีกคน เขาจึงขอข้าน้อยจากอำมาตย์หลี่ ทว่ามิได้ขอให้บุตรชาย กลับขอให้กับตนเอง…แต่เขากับอำมาตย์หลี่ได้ตกลงอะไรกันนั้น ข้าน้อยมิอาจจะรู้ได้…สิ่งที่รู้คืออำมาตย์หลี่ได้ยกข้าให้เป็นชายบำเรอของมหาอำมาตย์เฉาฮั่ว แล้วก็เกิดเรื่องในคืนเข้าหอ”

     “อืม” ไท่ชินอ๋องทำเสียงในลำคอว่ารับรู้อีกครั้ง แล้วถามว่า “เจ้าจะดื่มยาปลุกกำหนัดจริงหรือ?”

     “จริงขอรับ”

     “เพื่อ?”

     “ทำให้ท่านอ๋องพอใจมากที่สุด!” หลี่ชิงตอบ “แล้วขอประทานรางวัล”

     “รางวัลอะไรที่เจ้าต้องการ?”

     “ข้าน้อยต้องการสามข้อ…ทำลายตระกูลของมหาอำมาตย์เฉาฮั่ว ทำลายตระกูลของอำมาตย์หลี่ไฉ และช่วยเหลือซูไห่ถังมารดาของข้าน้อยออกจากขุมนรก”

     “ข้ารับปากเจ้า” ไท่ชินอ๋องกล่าวเสียงเรียบๆ ทว่าหนักแน่น แล้วเอื้อมมือหยิบถ้วยยาปลุกกำหนัดยื่นมาตรงหน้าเด็กหนุ่ม

     หลี่ชิงกลืนน้ำลายลงคอ ยื่นมือจะรับถ้วยนั้นมาดื่ม

     แต่ไท่ชินอ๋องกลับสาดยาปลุกกำหนัดในมือทิ้งไปด้านข้าง “ไม่จำเป็นต้องใช้มัน” แล้วลุกมาโอบกอดร่างบอบบาง

     หลี่ชิงฝืนลุกจากเก้าอี้ตามแรงรั้งของร่างสูงใหญ่กำยำ แต่พอยืนขึ้นก็รู้สึกหน้ามืด ซุกซบลงในอ้อมอกของอีกฝ่าย

     “ชิงชิง เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” ไท่ชินอ๋องเรียกหลี่ชิงด้วยชื่อที่เขาตั้งให้

     “ข้าหนาว หนาวมาก…” หลี่ชิงตอบเสียงผะแผ่ว

     ไท่ชินอ๋องรับรู้ได้ว่า ร่างในอ้อมกอดนั้นร้อนรุ่ม “ท่าทางเจ้าจะเป็นไข้”

     “ข้าน้อยไม่ค่อยสบายนิดหน่อยเท่านั้นขอรับ”

     ไม่สบายอยู่…แต่ยังฝืนจะดื่มยาปลุกกำหนัด เพื่อแก้แค้น เพื่อช่วยมารดา…เด็กน้อยคนนี้ถูกสองตระกูลใหญ่นั้นบีบคั้นมากมายขนาดไหนกันนะ!

     เหมือนเขาที่ถูกบิดาของตนเองบีบคั้นให้ดื่มยาพิษไม่มีผิด!!!

     ไท่ชินอ๋องโอบอุ้มร่างบอบบางไปยังเตียงนอนกว้างใหญ่ วางลงอย่างเบามือ แล้วจัดการถอดรองเท้าให้ ถอดเสื้อผ้าสองชั้นนอกออก เหลือเพียงเสื้อกางเกงตัวในเนื้อผ้าบางเบา แล้วห่มผ้านวมให้จนถึงคอ ก่อนจะถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนหมด ถอดรองเท้าขึ้นเตียงไปนอนข้างๆ ร่างที่หนาวสั่น จากนั้นส่งเสียงดังๆ

     “ใครอยู่ข้างนอก เข้ามาด่วน”

     แทบจะในทันที…หลิวกงกงก็เข้ามาประสานมือน้อมคำนับ

     “ชิงชิงเป็นไข้ สั่งห้องครัวต้มยาลดไข้มาโดยเร็ว”

     “ขอรับ ท่านอ๋อง” หลิวกงกงรับคำสั่งแล้วรีบไปจัดการทันที

     แต่ในใจก็อดจะงุนงงสงสัยไม่ได้…ชิงชิงคือใคร?

     แล้วก็ร้องอ้ออยู่ในใจ…เมื่อฉุกคิดได้ว่าคือหนุ่มน้อยหลี่ชิงน่ะเอง

     ไท่ชินอ๋องกอดร่างบอบบางที่สั่นสะท้านเอาไว้

พลางครุ่นคิดในใจ…ชิงชิง เจ้าน่ะงามล่มเมืองทีเดียว

     เสียแต่นิสัยไม่ดี…ทำให้ข้าเกิดอารมณ์แล้วไม่รับผิดชอบ!