LOGINShare
บทที่ 372
Related chapters
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 373
สีหน้าของหลิ่วจื้อเจี๋ยเปลี่ยนเป็นขาวซีดในทันที ตอนนี้บริษัทของเขาเพิ่งเริ่มได้ไม่นานเท่าไหร่ เดินไปในแนวทางที่ถูกต้อง ถ้าถูกคุณถังจงพุ่งเป้าแล้ว ต่อให้มีเขาอีกสิบคนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของถังจงอยู่ดี“ประธานถังครับ ผมเองครับ ผมคือหลิ่วจื้อเจี๋ย แต่ผมไม่ได้ใช้ชื่อของคุณไปเที่ยวโอ้อวดต้มตุ๋นนะครับ เพียงแต่เอาไปคุยโม้เท่านั้นเองครับ หวังว่าคุณจะไม่ต่อว่าผม” หลิ่วจื้อเจี๋ยเดินไปข้างหน้าถังจงแล้วพูดอย่างเคารพน้อบน้อม“เอาชื่อของผมไปคุยโม้ คุณกล้าไม่น้อยเลยนะ ไม่เคยมีใครบอกคุณเหรอว่าใช้ชื่อของผมตามอำเภอใจ จุดจบคืออะไร?”หน้าผากหลิ่วจื้อเจี๋ยเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาอยากให้เจี่ยงหว่านออกมารับเคราะห์ แม้ว่าเขาจะชอบเจี่ยงหว่านมาก แต่เขาจะไม่เอาอนาคตของบริษัทตัวเองไปผูกไว้กับผู้หญิงคนหนึ่งเด็ดขาดยิ่งไปกว่านั้น เขารู้ดีว่าผู้หญิงเลือกมากอย่างเจี่ยงหว่าน ขอแค่มีฐานะร่ำรวย มีเกียรติ ถ้าบริษัทของเขาพังทลายลงครั้งหนึ่ง เจี่ยงหว่านต้องทอดทิ้งเขาแน่นอน“ประธานถังครับ ผมขอโทษครับ แม้ว่าเรื่องนี้ผมไม่ได้เป็นคนทำ แต่เธอเป็นแฟนของผม ผมก็มีส่วนต้องรับผิดชอบด้วย ผมจะให้เธอมาขอโทษคุณครับ” เมื่อหลิ่วจื้อเจี๋ยพูด
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 374
หานซานเฉียนเดินไปอยู่ด้านข้างของซูหยิงเซี่ย แล้วยื่นถุงสินค้าให้กับซูหยิงเซี่ย“หยิงเซี่ย เธอไม่เปิดดูหน่อยเหรอ? อยากรู้จังว่าเขาจะซื้ออะไรมา” เจี่ยงหว่านพูดอย่างประหลาดใจไม่ว่าเขาจะซื้ออะไรมา สำหรับซูหยิงเซี่ยนั้นไม่สำคัญ เพียงแค่เป็นของที่หานซานเฉียนมอบให้ เธอก็ชอบหมด“กลับบ้านไปค่อยดูค่ะ” ซูหยิงเซี่ยกล่าวเจี่ยงหว่านอยากเปิดโปงความไร้ค่าของหานซานเฉียน เธอไม่สามารถอดทนรอจนถึงบ้านแล้วค่อยเปิดดู ไม่อย่างนั้นภายในใจของเธอจะสงบลงได้อย่างไร?เพราะเรื่องการขายหน้าของคุณถังจงเมื่อครู่นี้ เธอจึงจำเป็นต้องรักษาภาพลักษณ์ของตัวเองให้คืนกลับมาถึงจะรู้สึกดีเจี่ยงหว่านแย่งของที่อยู่ในมือซูหยิงเซี่ยไป แล้วพูดว่า “ไม่ใช่ของที่มีลับลมคมในอะไร ทำไมต้องรอให้ถึงบ้านล่ะ หรือเธอกลัวว่าของมันจะราคาถูกเกินไปจนรู้สึกอับอายขายหน้า?”“เจี่ยงหว่าน อย่าทำตัวให้มันมากเกินไปนะ” ซูหยิงเซี่ยพูดอย่างไม่พอใจ การที่เธอเรียกชื่อเจี่ยงหว่านอย่างตรงไปตรงมาแบบนี้ นั่นหมายความว่าเธอกำลังโกรธมากการกระทำของเจี่ยงหว่านมันเกินไปจริง ๆ อีกทั้งยังไม่มีมารยาทแม้แต่น้อย แต่เธอไม่สนใจและพูดว่า “หยิงเซี่ย เธอเปลี่ยนไปเป็นค
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 375
“เธอคงภาวนาไม่ให้คนอื่นไปแจ้งความกับตำรวจสินะ ไม่ต้องกลัวไปหรอก แค่อาจจะต้องติดคุกในช่วงเทศกาลแข่งเรือมังกรเท่านั้นเอง”เมื่อกลับเข้ามาในร้าน เจี่ยงหว่านก็เอากระเป๋าตรงไปยังบนเคาน์เตอร์ แล้วพูดกับพนักงานเก็บเงินว่า “พวกคุณทำงานกันยังไงเนี่ย ของราคาแพงขนาดนี้ โดนคนสับเปลี่ยนไปแล้วยังไม่รู้เรื่องอีก ไม่กลัวเจ้านายไล่พวกคุณออกเหรอคะ?”พนักงานขายสองสามคนเริ่มแสดงสีหน้างุนงง“คุณผู้หญิงคะ ฉันไม่เข้าใจที่คุณพูด คุณหมายความว่ายังไงคะ” พนักงานตรงเคาน์เตอร์ถาม“หมายความว่าไงเหรอ? คุณก็ดูเอาเองสิ สิ่งที่เขาซื้อคืออะไร แล้วสิ่งที่เขาเอาไปคืออะไร” เจี่ยงหว่านกล่าวพนักงานที่เคาน์เตอร์มองเจี่ยงหว่านครู่นึ่งด้วยความแปลกใจ แล้วก็หันไปมองหานซานเฉียนด้วยความสับสนไปหมด“มีอะไรไม่ถูกต้องเหรอคะ? คุณผู้ชายท่านนี้ซื้อกระเป๋าใบนี้จริง ๆ ค่ะ” พนักงานเคาน์เตอร์ตอบ“มันจะเป็นไปได้ยังไง พวกคุณแหกตามองให้ดี ๆ สิ เขาจะซื้อกระเป๋าใบนี้ได้ยังไงกัน” เจี่ยงหว่านพูดอย่างร้อนรน เธอต้องทำให้หานซานเฉียนอับอายขายหน้าให้ได้ ถึงจะกลับออกไปอย่างมาดมั่น ไม่ใช่เธอมาอับอายขายหน้าเสียเอง“คุณผู้หญิงคะ กรุณาให้เกียรติกันหน
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 376
เมื่อเห็นพนักงานกำลังขายสินค้าอย่างวุ่นวาย ตอนนี้ความหวังเดียวของเจี่ยงหว่านคือ หานซานเฉียนจะไม่มีเงินจ่าย ดังนั้นภายในใจของเธอจึงสาปแช่งเขาอย่างเงียบ ๆ แต่เมื่อหานซานเฉียนหยิบบัตรเครดิตออกมาและรูดบัตรได้สำเร็จ เจี่ยงหว่านรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมากเธอนั่งอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าซีดเผือด ดวงตาสองคู่ล่องลอยไร้จิตวิญญาณ วันนี้เธอมาเพื่อกอบกู้ภาพลักษณ์ของตัวเองคืน แต่ทว่ากลับเป็นเธอซะเองที่อับอายขายหน้าแทนหลิ่วจื้อเจี๋ยให้แค่กระเป๋าใบละสามแสนกับเธอเท่านั้น แต่หานซานเฉียนกลับซื้อของทั้งร้านให้ซูหยิงเซี่ย ช่างต่างกันราวฟ้ากับเหว ซึ่งเจี่ยงหว่านรู้อยู่แก่ใจเธอหวังว่าหลิ่วจื้อเจี๋ยจะสามารถให้เธอใช้จ่ายอย่างสุรุ่ยสุร่ายได้ตามใจ แต่เธอรู้ดีว่าหลิ่วจื้อเจี๋ยไม่มีความสามารถระดับนั้น“ซูหยิงเซี่ย ตอนนี้เธอต้องเป็นคนรับผิดชอบ เธอจะรังแกลูกพี่ลูกน้องตัวเองอย่างนี้งั้นเหรอ?” สวี่ฟางกัดฟันพูดด้วยสีหน้าคับแค้นใจกับซูหยิงเซี่ย“มีเงินก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมไม่ซื้อทั้งห้างไปเลยล่ะ ลูกพี่ลูกน้องเธอแค่หาเรื่องเล่นสนุกเท่านั้น ทำแบบนี้มันเกินไปนะ” เจี่ยงป๋อพูดอย่างโกรธแค้นดูเหมือนสองสามีภรรยาจะไม่แคร์เ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 377
ขณะกำลังเก็บสัมภาระหน้าบ้าน ประตูบ้านก็เปิดออก สวี่ฟางออกมาพูดพลางหัวเราะเยาะว่า “นับตั้งแต่วันนี้ไป พวกเธออย่ามาที่บ้านหลังนี้อีก ที่นี่ไม่ต้อนรับพวกเธอ จะไปอยู่บนสะพาน หรือนอนข้างถนนก็เอาเถอะ ยังไงก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน”“พี่ฟางคะ ยังไงพวกเราก็เป็นญาติกัน จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ?” เจี่ยงหลานพูดอย่างไม่พอใจ“ทำเกินไปเหรอ? แล้วสิ่งที่พวกเธอทำล่ะมันเกินไปไหม? เป็นฝ่ายนั้นมากกว่าที่ไม่นึกถึงความเป็นญาติกัน โทษฉันไม่ได้นะรู้ไว้สะก่อน” สวี่ฟางกล่าวเจี่ยงหลานรู้สึกเป็นเดือดเป็นร้อนแทนซูหยิงเซี่ย เพราะปัญหาของเรื่องนี้มาจากตัวเจี่ยงหว่านเองมาโดยตลอด ถ้าไม่ใช่เพราะอยากอวดรวย ถ้าไม่ใช่คนที่ชอบหาเรื่องทะเลาะ หลายเรื่องจะวุ่นวายมาถึงขั้นนี้ได้อย่างไร?“พี่ก็ดูแลลูกสาวพี่ให้ดี ๆ หน่อยแล้วกัน นิสัยอย่างหล่อน อีกไม่นานต้องก่อเรื่องใหญ่อีกแน่ เรื่องวันนี้ก็เป็นความผิดของเธอด้วย” เจี่ยงหลานกล่าวเมื่อสวี่ฟางได้ยินดังนั้นก็ด่ากลับอย่างรุนแรงด้วยความไม่พอใจ “รีบออกไปเลยนะ อย่าให้ฉันเห็นหน้าพวกเธออีก หวังว่าช่วงเทศกาลเรือมังกรจะไม่เสร่อโผล่หน้ามาล่ะ จะได้ไม่ต้องเป็นเสนียดลูกตาฉัน”เสียงประตู
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 378
หลังจากครอบครัวซูหยิงเซี่ยลงมาข้างล่าง พวกเขาขึ้นรถที่ถังจงจัดการไว้ให้ แต่นอกจากหานซานเฉียนแล้วคนอื่น ๆ ก็ไม่รู้เรื่องนี้“คุณมีเพื่อนอยู่ในเมืองปินเซี่ยนตั้งแต่เมื่อไหร่?” ซูหยิงเซี่ยนั่งข้างหานซานเฉียนเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ เพราะหานซานเฉียนไม่ค่อยได้มาเมืองปินเซี่ยนด้วยซ้ำ แล้วเขาจะมีเพื่อนที่นี่ได้อย่างไรสัมภาระถูกวางบนรถค่อนข้างเบียดเสียด ขาของหานซานเฉียนกับขาของซูหยิงเซี่ยแทบจะแนบชิดติดเป็นคนเดียวกันอยู่แล้ว สำหรับเขานี่เป็นครั้งแรกที่ได้ติดต่อเพื่อนสนิทเป็นพิเศษ ภายในใจกำลังรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เห็นได้ชัดว่าซูหยิงเซี่ยไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เมื่อเธอเห็นเหงื่อของหานซานเฉียนผุดขึ้นเต็มหน้าผาก เธอก็ยิ่งอยากรู้มากขึ้นไปอีก“คุณตื่นเต้นอะไรเหรอ หรือว่าเป็นเพื่อนผู้หญิง?” ซูหยิงเซี่ยถามต่อ“ไม่ใช่ๆๆ ไม่ใช่แน่นอน” หานซานเฉียนรีบส่ายหน้าแล้วปฏิเสธ “ก็ต้องเป็นผู้ชายสิ เมื่อก่อนเรารู้จักกันตอนอยู่เมืองหยุนเฉิง แล้วก็ยังติดต่อกันตอนที่เขาย้ายมาอยู่เมืองปินเซี่ยนพอดี”“แล้วทำไมตัวถึงร้อนแบบนี้ล่ะ?” เมื่อซูหยิงเซี่ยเห็นเหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผากของหานซา
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 379
สำหรับเจี่ยงหลานและซูกั๋วเย่าแล้ว เหตุการณ์ต่าง ๆ ในสังคมที่พวกเขาเคยพบเจอ สภาพแวดล้อมที่นี่ไม่มีอะไรให้น่าตกตะลึงเท่าที่ควร สำหรับการตกแต่งอย่างหรูหรานั้น พวกเขาไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ อย่างไรก็ตามอยู่ในสถานที่ที่ราคาเกือบร้อยล้านแบบนี้ก็นับว่าดีมากแล้ว หลังจากเยี่ยมชมสวนขนาดใหญ่ที่จัดแสดงอยู่ภายในคฤหาสน์หลังนี้“ปกติแล้วที่นี่มีคนอยู่ไหม? ทำไมไม่มีข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวเลย?” ซูหยิงเซี่ยถามหานซานเฉียนขณะจัดสัมภาระอยู่ในห้องหานซานเฉียนไม่แน่ใจสภาพการณ์อย่างละเอียด แต่จากสถานะของถังจงแล้วไม่น่าจะมีแค่ทรัพย์สินบ้านเรือนอย่างเดียวแน่ ที่นี่น่าจะเป็นแค่สถานที่สำหรับพาผู้หญิงมาเป็นครั้งคราวสำหรับเขาแต่ทำไมผ้าปูเตียงกลับเปลี่ยนเป็นผืนใหม่ทั้งหมด แต่เขาไม่ได้สนใจอะไร“เขารวยมากน่ะ แต่อยู่ตัวคนเดียว เขาน่าจะซื้อที่นี่ไว้และไม่ค่อยชินกับห้องที่ใหญ่แบบนี้ก็ได้” หานซานเฉียนคิดหาเหตุผลมาอธิบายไปเรื่อยเปื่อยซูหยิงเซี่ยไม่ได้ถามอะไร คนรวยจะมีอสังหาริมทรัพย์เยอะก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แม้ในเมืองปินเซี่ยน คฤหาสน์แบบนี้จะเป็นอสังหารริมทรัพย์ที่ไม่ได้มีมูลค่าสูงมาก แต่ในความคิดของคนรวยเหล่านั้นจะมามั
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 380
ไม่กี่วันต่อมา หานซานเฉียนและคนอื่น ๆ อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ นอกจากเดินเล่น พวกเขาก็ไม่มีเรื่องอื่นให้ทำแล้วก่อนหน้าวันไหว้บ๊ะจ่างหนึ่งวัน เจี่ยงหลานพยายามโทรศัพท์หาเจี่ยงหงผู้เป็นพ่อของเธอแล้ว แต่เธอโทรหาเท่าไหร่สายก็ไม่ว่างสักที บางครั้งโทรไปก็ปิดเครื่องหนีไปเลย เธอลองโทรหาครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ไม่สามารถติดต่อได้อยู่ดี“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมโทรไปติดต่อไม่ได้เลย” เจี่ยงหลานบ่นพึมพำกับตัวเองด้วยความสงสัย วันพรุ่งนี้จะถึงเทศกาลไหว้บ๊ะจ่างแล้ว แต่ตอนนี้กลับติดต่อพ่อของตัวเองไม่ได้ เธอไม่รู้เลยว่าปีนี้จะต้องกลับไปฉลองที่บ้านเกิดหรือว่าฉลองในเมือง“ไม่ใช่ว่าเบอร์แม่โดนบล็อกหรอกนะครับ” หานซานเฉียนพูดโดยไม่คิดอะไร เขาสังเกตจากการแสดงออกก่อนหน้านี้ของครอบครัวเจี่ยงหว่าน จึงเดาว่าอาจเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้“บล็อกเบอร์เหรอ?” เจี่ยงหลานแสดงสีหน้าแปลกใจ เธอส่ายหน้าทันทีแล้วตอบกลับ “มันจะเป็นไปได้ยังไง คุณตาของเธอไม่รู้เรื่องของพวกเรากับเจี่ยงหว่านซะหน่อย ทำไมถึงบล็อกเบอร์ฉันล่ะ?”“ไม่แน่ว่าคุณตาอาจไม่รู้เรื่องที่โทรศัพท์ของเขาบล็อกแม่เหมือนกันก็ได้ครับ” หานซานเฉียนเตือน ซึ่งหมายความว่าเจี่ยงหว่านอา
Latest chapter
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1455
เมื่อเผชิญกับทัศนคติเช่นนี้ของเฟยหลิงเอ๋อร์ หานซานเฉียนก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับนางอย่างไรขอทานตัวน้อยคนนี้จงใจปกปิดตัวตน การเก็บนางไว้จะเป็นเรื่องดีหรือร้ายกันนะ?แต่นางรู้ข่าวเกี่ยวของเจียงหยิงหยิงและรู้ตัวตนของไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ด้วย ดังนั้นหานซานเฉียนจึงไม่สามารถขับไล่นางไปได้แต่ถ้าอยากรู้ตัวตนของนาง นางก็พูดเอาไว้อย่างชัดเจนแล้วว่าต้องเก็บนางเอาไว้ถึงจะรู้ได้ว่านางเป็นใคร“เจ้ามาหาข้าเพราะเหตุใด” หานซานเฉียนถาม และหลังจากถามคำถามนี้ เขาก็เตือนอีกว่า “ข้าจำเป็นต้องรู้ หากเจ้าไม่เต็มใจที่จะตอบข้าอย่างตรงไปตรงมา ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าอยู่ด้วย”“ข้าคิดว่าท่านมีพลังมาก เหตุผลนี้เพียงพอหรือไม่” เฟยหลิงเอ๋อร์กล่าวนี่...หานซานเฉียนพูดไม่ออก และทันใดนั้นก็รู้สึกว่าคำถามของเขาไม่จำเป็นเลย และเขาก็ไม่สามารถได้รับคำตอบที่ลึกกว่านี้ได้แต่สิ่งหนึ่งที่หานซานเฉียนแน่ใจก็คือ เฟยหลิงเอ๋อร์ต้องซ่อนความลับบางอย่างไว้ สำหรับสิ่งที่นางต้องการนั้น บางทีอาจต้องรู้จักกันสักพักถึงจะสามารถรู้ได้“ท่านคงไม่คิดที่จะเก็บนางไว้จริง ๆ หรอกใช่หรือไม่?” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์มองหานซานเฉียนด้วยท่าทางเป็นกังวล นาง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1454
“เจ้าเป็นใครกันแน่ ข้าไม่คิดว่าเจ้าเป็นขอทาน” หานซานเฉียนถามเฟยหลิงเอ๋อร์อย่างตรงไปตรงมาเฟยหลิงเอ๋อร์ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ถ้าอยากรู้ว่าข้าเป็นใคร ก็เก็บข้าไว้ แล้วท่านจะได้รู้ในภายหลัง"หานซานเฉียนขมวดคิ้วเล็กน้อย สิ่งที่เด็กหญิงตัวน้อยพูดมันชัดเจนมาก นางยอมรับว่าตัวเองไม่ใช่ขอทาน แต่ถ้าหานซานเฉียนอยากรู้ เขาก็ต้องเก็บนางไว้ข้างกาย“นี่เป็นข้อตกลงอย่างนั้นหรือ?” หานซานเฉียนถามพลางขมวดคิ้วเฟยหลิงเอ๋อร์ยิ้มและพยักหน้า“หากข้าไม่สงสัยเกี่ยวกับตัวตนของเจ้า ข้าก็ไล่เจ้าไปได้ใช่หรือไม่?” หานซานเฉียนกล่าวต่อราวกับว่านางไม่คิดว่าหานซานเฉียนจะพูดแบบนั้น เฟยหลิงเอ๋อร์ย่นจมูกและดูครุ่นคิด เห็นได้ชัดว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างเพื่อตอบโต้หานซานเฉียน“เราไม่อยากรู้เกี่ยวกับเจ้า รีบออกไปซะ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น“ไม่ ท่านต้องสงสัยเกี่ยวกับตัวข้าแน่” เฟยหลิงเอ๋อร์กล่าวหานซานเฉียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่ได้คาดหวังว่าสาวน้อยคนนี้จะผยองเช่นนี้ แต่เขาได้รับไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์เอาไว้แล้วหนึ่งคน และตัวตนของนางก็พิเศษมากด้วย เขาจะยอมให้เฟยหลิงเอ๋อร์อยู่ด้วยได้อย่างไร?หานซานเฉีย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1453
เมื่อหานซานเฉียนกลับมาที่ลานบ้าน ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์กำลังนั่งอยู่บนบันไดศาลาลานด้วยความงุนงงราวกับว่านางเสียสติไปแล้ว“เป็นอะไรไป?” หานซานเฉียนเดินเข้ามาก่อนจะถามขึ้นไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ชี้ไปข้างหน้าและไม่พูดอะไรเมื่อมองไปทางนิ้วของไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ หานซานเฉียนก็พบแผ่นหลังของหญิงสาวผมหางม้า นางดูตัวเล็กมาก แต่เมื่อมองจากด้านหลังก็เดาได้ว่านางเป็นคนที่สวยงาม“นางเป็นใคร?” หานซานเฉียนถามอย่างสงสัยไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ได้สติ นางเงยหน้าขึ้นมองหานซานเฉียนแล้วพูดว่า “นางคือขอทานตัวน้อยคนนั้นไงเจ้าคะ”ขอทานตัวน้อย!หานซานเฉียนก้าวไปข้างหน้าและตะโกนเรียกขอทานตัวน้อย “หันกลับมาให้ข้าดูหน่อยสิ”ขอทานตัวน้อยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหันกลับมาอย่างเขินอาย ใบหน้าของนางแดงราวกับแอปเปิลประณีต ไร้ที่ติ นี่เป็นคำจำกัดความที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่หานซานเฉียนนึกถึงได้เด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาเหมือนกับตุ๊กตา ไม่เพียงแต่ผิวพันของนางจะเนียนสวยไร้ที่ติเท่านั้น แต่หน้าตาของนางก็ปราณีตมาก ในชีวิตของหานซานเฉียน ไม่มีใครเทียบความงามของฉี๋อีหยุนได้ แต่ด้วยการปรากฏตัวของขอทานตัวน้อยคนนี้ ดูเห
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1452
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฮวงเซียวหย่งก็รู้สึกเป็นกังวล ท่านอาจารย์มาหาเขาที่จวนของเจ้าเมืองเป็นครั้งแรก แต่ถูกขัดขวางโดยคนโง่เหล่านี้!“เจ้าพวกโง่ กล้าดียังไงมาขวางอาจารย์ของข้า!” ฮวงเซียวหย่งตะโกนยามดูเสียใจและพูดว่า “คุณชายฮวง พวกเราแค่กลัวว่าเขาจะโกหกน่ะขอรับ”ฮวงเซียวหย่งตบหัวยามคนนั้นแล้วพูดว่า “เจ้านี่ช่างโง่เขลาจริง ๆ ใครจะกล้ามาแสร้งทำเป็นอาจารย์ของข้าที่จวนเจ้าเมืองอีก เว้นเสียแต่ต้องการตาย”เมื่อยามได้ยินสิ่งนี้ เขาก็รู้สึกได้ทันทีว่ามันสมเหตุสมผลฮวงเซียวหย่งคือใคร เขาเป็นบุตรชายของเจ้าเมืองเชียวนะ!จะมีใครกล้ามาแกล้งทำเป็นอาจารย์ของเขาได้อย่างไร?ซึ่งหมายความว่าชายหนุ่มที่อยู่นอกประตูนั้นเป็นปรมาจารย์สามอันดับหลังจริง ๆ ทันใดนั้นเหงื่อเย็นก็ไหลลงมาที่หลังของยาม เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาเพิ่งพูดกับหานซานเฉียนไปเมื่อครู่ เป็นไปได้ไหมว่าเขาได้ผ่านประตูนรกไปแล้ว!ถ้าหานซานเฉียนมีนิสัยดุร้าย เกรงว่าพวกเขาคงตายไปนานแล้วฮวงเซียวหย่งวิ่งไปจนสุดทางของจวนเจ้าเมือง ไม่กล้าแม้แต่จะพักหายใจ เมื่อเขาเห็นหานซานเฉียนถูกพวกโง่เขลาขวางไว้ เขาก็โกรธมาก“พวกเจ้ากำลังทำอะไร กล้าดียังไงมา
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1451
“เจ้ากำลังทำอะไร รู้หรือไม่ว่านี่คือที่ไหน นี่คือจวนของเจ้าเมือง เจ้าไม่สามารถเข้าไปได้!”จวนของเจ้าเมืองหานซานเฉียนถูกยามขวางเอาไว้ยามในชุดเกราะหลายคนดูมีพลังราวกับสายรุ้ง โดยมีออร่าที่แม้แต่ราชาแห่งสวรรค์ก็ไม่สามารถหยุดยั้งพวกเขาได้หานซานเฉียนรู้สึกคุ้นเคยกับความรู้สึกนี้มาก และทันใดนั้นเขาก็อดหัวเราะไม่ได้นี่มันเหมือนกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูของคลับระดับไฮเอนด์ หรือโรงแรมบนโลกปัจจุบันที่พยายามขวางเขาไม่ให้เข้าประตูเลยไม่ใช่เหรอเมื่อนึกถึงความจริงที่ว่าหานซานเฉียนเคยพบกับสิ่งต่าง ๆ มากมายบนโลกมาก่อนแล้ว เขาไม่คิดเลยว่าสถานการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นกับเขาในโลกเชวียนหยวนด้วย ดูเหมือนว่าธรรมชาติของมนุษย์จะเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าโลกไหน ๆ ก็มักจะมีคนที่ดูถูกคนอื่นอยู่เสมอ“ข้ามาหาฮวงเซียวหย่ง ไปบอกเขา แล้วเขาจะมาพบข้าเอง” หานซานเฉียนกล่าวพวกยามดูไม่พอใจ ตอนนี้ฮวงเซียวหย่งคือความภาคภูมิใจของจวนเจ้าเมือง ฮวงเซียวหย่งมีความแข็งแกร่งระดับโคมห้า แม้แต่ยามเหล่านี้ก็ดูเหมือนด้พึ่งบารมีของเขาไปด้วยเมื่อเอ่ยถึงและผู้ชายที่อยู่ข้างหน้ากลับพูดอย่างโจ่งแจ้งว่าต้องการพบฮวงเซียวหย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1450
ตระกูลเฉินเคยรุ่งโรจน์อย่างยิ่งในเมืองหลงหยุน และเฉินเถี่ยซินซึ่งเป็นบุตรชายคนโตของตระกูลเฉินก็มีสถานะที่ไม่ธรรมดา แต่ตอนนี้เขาได้รับความทุกข์ทรมานจากจุดจบเช่นนี้ แม้ว่ามันจะเป็นความผิดของเขาเอง แต่ก็ยังทำให้หลายคนถอนหายใจด้วยความเสียดาย“แค่มีเงินก็เปล่าประโยชน์ โลกเชวียนหยวนความแข็งแกร่งคือการรับประกันที่ยิ่งใหญ่ที่สุด”“เฉินเถี่ยซิน โอ้อวดมากเกินไป ถึงกับบอกว่าเขาจะสามารถเข้าสู่ราชสำนักได้อย่างแน่นอน แต่กลับต้องมาเสียชีวิตอย่างไม่คาดคิดตั้งแต่ยังเยาว์วัย”“เขาเดินทางจากเมืองหนึ่งไปอีกเมืองหนึ่งเพื่อตามหาอาจารย์ แต่อาจารย์ที่แท้จริงก็อยู่ข้าง ๆ เขา แต่เขากลับทำลายโอกาสนี้เสียเอง ไม่มีที่สำหรับความเห็นอกเห็นใจจริง ๆ”“ใครจะคิดว่าคนไร้ค่าที่ถูกตระกูลเฉินขับไล่ออกไปจะเป็นคนที่มีอำนาจได้ขนาดนี้ ฮวงเซียวหย่งเลื่อนขึ้นสู่ระดับโคมห้าในช่วงเวลาสั้น ๆ ความแข็งแกร่งของเขาจะต้องอยู่ในสามลำดับหลังอย่างแน่นอน”ประโยคนี้ได้รับการยอมรับจากหลาย ๆ คน ไม่มีใครคาดคิดถึงความแข็งแกร่งของหานซานเฉียนจริง ๆ เพราะการแสดงของเขาในตระกูลเฉินนั้นดูไร้ค่าโดยไม่มีความเชี่ยวชาญใด ๆ เลยแต่ตอนนี้พวกเขารู้แล้
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1449
ในการรับรู้ของทุกคน หานซานเฉียนเป็นคนไร้ค่าที่ถูกไล่ออกจากตระกูลเฉิน ตอนนั้นเขาถูกคนนับไม่ถ้วนหัวเราะเยาะแต่ตอนนี้ จู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนไป และกลายเป็นอาจารย์ของฮวงเซียวหย่ง!ความสามารถในการทำให้ฮวงเซียวหย่งเลื่อนจากระดับโคมสองทะลวงไปสู่ระดับโคมห้าได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ ปรมาจารย์คนนี้จะต้องทรงพลังมากเพียงใดแล้วชายที่แข็งแกร่งเช่นนี้จะกลายเป็นคนไร้ค่าในตระกูลเฉินได้อย่างไร?“คุณ...คุณชายฮวง ล้อเล่นหรือไม่?”“หานซานเฉียน คุณชายกำลังพูดถึงหานซานเฉียนที่เรารู้จักหรือเปล่าขอรับ”“ถ้าเขาเป็นคนที่ทรงพลัง เหตุใด...เขาถึงถูกเฉินเถี่ยซินขับไล่ออกไปล่ะขอรับ?”ทุกคนถามฮวงเซียวหย่งด้วยความไม่เชื่อ เพราะเรื่องนี้อยู่นอกเหนือขอบเขตที่คนธรรมดาจะเข้าใจได้โดยสิ้นเชิงเขาเป็นคนทรงพลัง แต่ถูกเฉินเถี่ยซินที่อยู่เพียงระดับโคมสองรังแก มันช่างไม่มีเหตุผลเอาซะเลย“พวกเจ้าได้ยินไม่ผิด และข้าก็ไม่ได้ล้อเล่น อาจารย์ของข้าคือหานซานเฉียนจริง ๆ สำหรับสาเหตุที่เขาอยู่ในตระกูลเฉิน และเหตุใดถึงถูกเฉินเถี่ยซินขับไล่นั้น เป็นเพราะว่าอาจารย์ของข้าขี้เกียจเกินกว่าจะโต้เถียงด้วย” ฮวงเซียวหย่งกล่าวเมื่อเห็นว่าทุกคนยังค
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1448
หานซานเฉียนยิ้มและไม่พูดอะไร ทำไมเขาต้องจำเฉินเหยียนหรันด้วยล่ะ? ผู้หญิงคนนี้ไม่คู่ควรที่จะมาครอบครองพื้นที่ใดในใจของเขาเลย“ไม่กล้าตอบข้ามาตรง ๆ ท่านกลัวงั้นหรือ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ถามอย่างไม่เต็มใจ“อย่าว่าแต่นางเลย แม้แต่เจ้า ข้าก็จะลืมไปในไม่ช้า คำตอบนี้พอใจแล้วหรือไม่” หานซานเฉียนหัวเราะเบา ๆจู่ ๆ ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ก็โกรธ นางถามเกี่ยวกับความคิดของหานซานเฉียนที่มีต่อเฉินเหยียนหรัน แล้วมันจะเกี่ยวอะไรกับนาง แถมยังพูดจาทำร้ายจิตใจคนฟังเช่นนี้อีก“ข้าจะทำให้มันเป็นที่น่าจดจำสำหรับท่านอย่างแน่นอน และทำให้ท่านไม่มีวันลืมข้าไปตลอดชีวิต” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์พูดผ่านไรฟันหานซานเฉียนขี้เกียจเกินกว่าจะคุยกับไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ จึงกลับไปที่ห้องของเขาตอนนี้ราชสำนักตระหนักถึงการดำรงอยู่ของเขา และแม้แต่จักรพรรดิซุนก็ยังต้องการเอาใจเขา ในสายตาของคนอื่น ๆ นี่เป็นสิ่งที่ดี แต่หานซานเฉียนคิดว่าสิ่งต่าง ๆ กำลังพัฒนาเร็วเกินไป และกำลังจะอยู่เหนือการควบคุมของเขา ราชสำนักเป็นหนึ่งในสามแกนหลักของโลกเชวียนหยวน หานซานเฉียนยังไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับ โลกเชวียนหยวนมากนัก การเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องระด
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1447
“ท่านเป็นอะไรไป?”"เกิดอะไรขึ้น!"การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของโหยวไห่ทำให้ปี่ยางและฝูซานสับสน เพราะพวกเขาไม่รู้สึกอะไรเลย“ข้า...ข้าไม่รู้” เหงื่อเย็นหยดลงมาราวกับหยดลงมาราวกับเม็ดฝนบนหน้าผากของโหยวไห่ แรงกดเมื่อครู่นี้แทบจะทำให้เขาระเบิดตาย“เมื่อครู่...เมื่อครู่ ข้ารู้สึกถึงแรงกดอย่างรุนแรงจนเกือบจะบดขยี้ข้าได้” โหยวไห่อธิบายให้ทั้งสองคนฟังหลังจากสูดลมหายใจเข้าแรงกด?ทันใดนั้นสีหน้างุนงงของปี่ยางก็แปลเปลี่ยนเป็นความตื่นตระหนก ก่อนจะพูดกับทั้งสองคน “รีบออกไปจากที่นี่เร็วเข้า”เมื่อเผชิญกับความตื่นตระหนกของปี่ยาง แม้ว่าฝูซานและโหยวไห่จะสับสนเล็กน้อย แต่ก็ไม่อยู่ที่นี่นานลานบ้านของหานซานเฉียนเฉินเถี่ยซินยังคงตัวสั่นเทาคุกเข่าอยู่บนพื้นเขาไม่เคยคิดฝันว่าแผนการที่สมบูรณ์แบบของเขาจะจบลงเช่นนี้แม้ว่าศพจะถูกพบแล้ว แต่ปี่ยางก็ยังไม่ตัดสินโทษ แถมยังเป็นความเห็นชอบจากจักรพรรดิซุนอีกด้วย นี่แสดงให้เห็นว่าแม้ว่าหานซานเฉียนจะยังไม่ได้ไปที่ราชสำนัก แต่เขาก็ได้รับความสนใจจากจักรพรรดิซุนเป็นอย่างมากแล้วและเขาก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะไปต่อกรกับบุคคลดังกล่าวตอนนี้เมื่อเขาทำให้หานซานเฉ
