LOGINผลั๊ก เสียงประตูห้องถูกผลักเข้ามา พร้อมกับร่างใหญ่ของอลันที่กลับเข้ามาหลังจากที่เขาต้องออกไปจัดการมื้อเย็น เฮเลนลุกจากเก้าอี้ที่มานั่งเฝ้าแทนประมุขของบ้านในเวลาสั้นๆ
"ยังไม่รู้สึกตัวอีกเหรอครับ..." อลันเอ่ยถามทันที ด้วยสีหน้าเป็นกังวล
"ยังค่ะ...แต่ไข้ลดลงมากแล้ว...อีกไม่นานก็คงรู้สึกตัว" อลันพยักหน้าด้วยสีหน้าที่สบายใจมากขึ้น เพราะเฮเลนมีความรู้ในเรื่องของการแพทย์พอตัว
"เฮเลนไปเถอะครับ...เดี๋ยวถ้าหนูมุกรู้สึกตัว...ถ้าไม่ดึกเกินไปเดี๋ยวผมแจ้งไปอีกที..." เฮเลนพยักหน้าพร้อมกับยกถาดอาหารที่มีฝาครอบที่ยังคงไม่ได้ถูกเปิดเนื่องจากคนป่วยยังไม่รู้สึกตัวที่จะมาทานได้ออกไป
อลันเดินเลยไปนั่งที่โซฟาใกล้ๆ หยิบแฟ้มงานที่ยังเคลียร์ไม่จบขึ้นมา ฆ่าเวลาที่รอหนูมุกตื่นขึ้นมาอีกครั้ง และที่งานเขายังไม่เรียบร้อยก็
หนูมุกอดยิ้มให้กับอลันไม่ได้ที่ฝ่าวงล้อมประตูเงินประตูทองเข้ามาหาเจ้าสาวของตนจนได้ "หนูมุกเจ้าสาวคนสวยของพี่..." หนูมุกยิ้มพร้อมกับเข้าสู่อ้อมกอดเจ้าบ่าวที่อยู่ในชุดสูทสีเข้มและทั้งสองต้องขยับออก เมื่อนีออนบอกให้ไปนั่งเตรียมรดน้ำสังข์เมื่อผ่านพิธีรดน้ำสังข์แล้ว ก็เข้าสู่พิธีทางศาสนาต่อทันที อลันคอยพยุงและ ประคับประคองหนูมุกตลอดเวลาซึ่งพิธีวันนี้จะไม่มีการจัดงานเลี้ยงในตอนกลางคืนกับพิธีหมั้น แต่หลังจากเสร็จพิธีทั้งหมดแขกที่มาร่วมงานต่างร่วมถ่ายรูปและรับประทานของว่างต่อได้เลย เพราะงานจัดในพื้นที่บ้านตรงสนามกลางแจ้งที่มีการจัดสถานที่อย่างงดงาม ซุ้มดอกไม้ ลูกโป่ง ทั่วอนาบริเวณ แขกผู้ใหญ่ล้วนแล้วแต่เป็นเพื่อนทางธุรกิจของเอกวุฒิที่ต่างเดินทางมาร่วมยินดีกันล้นหลาม "มุก!..." หนูมุกหันไปตามเสียงเรียกของนายเติ้ลและดวงตาคมก็เบิกกว้างขึ้น เมื่อเห็นคนที่ยืนเคียงข้างนายเติ้ล "แม
หนูมุกค่อยๆ ลงนอนราบไปบนผ้าที่ปูนั้น ยามที่อลันเข้าทาบทับร่างเล็ก พร้อมกับแยกเรียวขาเล็กออกอย่างเป็นงาน "อ้าร์ส.../...อืมมมม" เสียงครางยามที่การหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน เรียวขาเล็กยกขึ้นงอเข่าพับเข้าหาตัวเอง เพื่อที่จะได้หลอมรวมกลืนความ แข็งแรงจนหมดสิ้น สะโพกสอบด้านบนขยับทันทีเสียงครางประกอบลมหายใจดังกึกก้องไปทั่วผืนป่าอลันยังคงขยับสะโพกอย่างต่อเนื่องสายตาเขาไม่ละไปจากใบหน้าที่บอกชัดเจนว่าเธอมีความสุข แขนเล็กโอบรอบคอแกร่งสายตา หนูมุกไม่ละไปจากใบหน้าของคนเหนือร่างตนเช่นกัน "มุกมี...ความสุข...เหลือเกินค่ะ..." อลันยิ้มให้กับใบหน้าคมมือหนาเข้ามาเกลี่ยเส้นผมยาวที่มาบดบังใบหน้าออกอย่างอ่อนโยน โดยที่สะโพกยังคงขยับอย่างต่อเนื่องถึงจะไม่ใช่ท่วงทำนองดิบเถื่อนแต่ก็เร้าร้อนมากพอที่ให้ทั้งสองกอดรัดกันอย่างมีความสุข "ขอบคุณนะครับที่ยกโทษ
"ถ้ามีคำไหน...และการกระทำอะไรที่ให้หนูมุกรู้ว่าพี่รักหนูมุกมากเพียงไหน...พี่จะไม่ลังเลจะทำและพูดมันออกไปเลย..." หนูมุกยิ้มและกดใบหน้าของอลันอย่างอ่อนโยน พร้อมกับที่ใบหน้าของตนเข้าหาใบหน้าเข้มริมฝีปากเล็กประกบปิดปากหยักนั้นที่ยินยอมอย่างเต็มใจให้หนูมุกค่อยๆ ใช้ปากเล็กสัมผัส ซึ่งเริ่มที่ริมฝีปากล่างของเขาโดยที่มือยังคงทาบใบหน้านั้นเช่นเดิมลิ้นเล็กโลมเลียอย่างช้าๆ เริ่มที่ริมฝีปากล่างอลันสั่นสะท้านครางออกมาด้วยความพึงพอใจกับสัมผัสนั้น อลันเปิดริมฝีปากให้ลิ้นเล็กที่รอคอยอย่างใจเย็นเพื่อให้เจ้าของริมฝีปากเปิดทางอย่างเต็มใจ เมื่อลิ้นเล็กที่เข้าสู่โพรงปากที่เปิดให้พร้อมกับกักกั้นลิ้นเล็กนั้นอย่างกับกลัวว่าเจ้าของลิ้นที่หวานละมุนจะหายไป หนูมุกดูดคว้านความหวานคืนกลับให้กับตัวเองบ้างสลับกับที่เป็นฝ่ายมอบคืนกลับให้กับอลันเช่นกัน "พี่จะพาไปที่ที่หนึ่ง สวยไม่แพ้ตรงนี้เลย..." อล
"พรุ่งนี้อะไรกันเล่า!...ตอนนี้มุกหิวข้าว...หิวข้าวแล้ว...คนบ้า!...จะไม่ทำอย่างอื่นเลยเหรอไง..." อลันเลิกคิ้วและรอยยิ้มก็เผยออกมา "ยายเด็กบ้า!...โมโหหิวนี้เอง!...เอามาเดี๋ยวพี่ทำต่อเอง...ขืนให้หนูมุกทำต่อมีหวังหน้าพี่คงมีรอยบาก...หมดหล่อกันพอดี..." อลันยิ้มพร้อมดึงมีดโกนหนวดมาจากมือเล็กที่กำจับไว้แน่น "คนบ้า!...มุกลงไปทำอาหารนะคะ" อลันพยักหน้าและหันหน้าไปที่หน้ากระจกจัดการสิ่งที่หนูมุกทำค้างไว้ เพี้ยะ!...หนูมุกหันกลับมามองอลันด้วยแก้มที่ป่องใส่ เมื่ออลันยื่นมือมาตบสะโพกเธอ เมื่อเธอที่กำลังเดินผละออกไป อลันทำเป็นไม่สนใจหันกลับมามองกระจกและจัดการกับใบหน้าต่อ และยิ้มให้กับหนูมุกผ่านเงาสะท้อนในกระจก หนูมุกแก้มป่องใส่พร้อมสะบัดหน้าเดินออกจากห้องน้ำไปอย่างทำอะไรไม่ได้ เพราะถ้าเธอขืนอยู่ต่อทั้งหนวดแล
"ไปอาบน้ำกัน..." อลันพูดพร้อมกับพลิกร่างเล็กที่ดูเหมือนจะหลับต่อได้อย่างง่ายดาย "มุกอยากนอนต่อ..." เสียงที่เปล่งออกมาช่างไร้เรี่ยวแรง "ไปอาบน้ำ!..." อลันยังยืนยันความต้องการ พร้อมกับแขนที่พยายามเข้าช้อนร่างบางนั้นที่ไม่ยอมขยับเอาดื้อๆ "ใครเขาจะแรงเหลือเฟืออย่างตัวเองกันเล่า!..." หนูมุกตัดพ้อแบบไม่จริงจัง เมื่ออลันยืนยันจะเอาเรือนร่างเปลือยเปล่าตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ของเธอเข้าวงแขนแข็งแรงนั้นให้ได้ "ดื้อจริง!!!" อลันดุใส่พร้อมกับรอยยิ้ม "ก็เค้าไม่มีแรง จะทำอะไรทั้งนั้น" หนูมุกยังให้เหตุผล "ก็ไม่ต้องทำอะไร...พี่ทำให้เอง"&
"ไป!..." อดัมหันไปบอกทุกคนน้ำฟ้ายิ้มให้กับสามีและก้มมามองเอ็ดเวิร์ดที่จับมือเธอไว้ อนาสตาเซียซบใบหน้าลงบนไหล่พ่อและหันมามองเอ็ดเวิร์ดที่เดินตามหลังอดัมที่เดินนำหน้าทุกคน เจอาร์มองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มเพราะถ้าอดัมยืนยันกำหนดเดิมนั่นก็หมายความว่าคุณอลันไม่มีอะไรที่ต้องห่วง... อลันกลับเข้ามาด้านในหลังจากที่เขาอยู่ด้านนอกนานกว่าชั่วโมง ด้านล่างว่างเปล่า อลันปิดประตูและเดินไปปิดไฟ และขึ้นไปด้านบนยังห้องนอนของเขา รอยยิ้มผุดขึ้นเมื่อเห็นหนูมุกที่ระบบลมหายใจสม่ำเสมอ เธอหลับไปแล้ว อลันปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากร่างกายจนหมดสิ้น และขึ้นเตียงสอดตัวเองใต้ผ้าห่มพร้อมดึงผ้าห่มผืนเดียวกันคลุมร่างบางให้สูงขึ้น เขาดึงร่างเล็กเข้ามาในวงแขนอย่างอ่อนโยน มีเสียงครางออกมาเล็กน้อยเมื่อหนูมุกถูกรบกวนการนอนแต่ดวงตายังคงปิดดั่งเดิม เธอโอนอ่อนผ่อนตามให้เรือนร่างเข้าสู่อ้อมแขนอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นนั้น อลันก้มจุมพิตแผ่วเบาที่หน้าผากกลมนั้น พร้อมกับหลับตา...







