LOGIN"และพวกเราจะไปที่นั่นก็ไม่ได้...เพราะพวกมันต้องมีกล้องที่ส่งภาพเข้าระบบจดจำใบหน้า..."
"ถ้าไปแบบคนธรรมดาไม่ได้...ก็ต้องไปแบบคนที่ไม่ธรรมดาหรือไม่ใช่คน..." เจสันกับบิลลี่หันไปมองหนูมุกเป็นตาเดียว เมื่อจู่ๆ เธอก็พูดขึ้นมาถึงเธอจะไม่รู้เรื่องราวที่เป็นอยู่ตอนนี้ แต่ถ้าเรื่องที่ทำอะไรแผลงๆ แล้วละก็ถนัดนัก!
"คุณมุกมีวิธีจะเข้าไปแล้วเหรอครับ?" บิลลี่เป็นฝ่ายถาม
"อย่าลืมสิค่ะ...ว่ามุกอยู่บ้านหลังนั้นมาตั้งแต่เด็กทุกซอกทุกมุมของบ้านมุกวิ่งเล่นมาหมดแล้ว...มุกมีวิธีจะเข้าไปโดยที่ไม่มีใครเห็นค่ะ"
"แล้วตอนออกมาละครับ...ใช่วิธีเดียวกับที่เข้าไปเหรอเปล่า..."
"แฮะๆๆๆ...วิธีของมุกสามารถเข้าได้อย่างเดียว...ออกมาไม่ได้" เจสันกับบิลลี่เลิก
หนูนาโอบกอดบุตรชายทั้งสองที่เข้ามากอดแม่ หนูนาที่ใบหน้าเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาโอบกอดอลันแนบแน่น เพราะตอนนี้เธอรับรู้ว่าบุตรชายคนโตของเธอ ร่างทั้งร่างสั่นอย่างน่าสงสาร "แม่ครับ...หนูมุกตั้งครรภ์อยู่ครับ" หนูนาเบิกตากว้างกับข่าวใหม่ที่ได้ยินพร้อมกับอดัมที่หันมามองอลันด้วยดวงตาที่กว้างขึ้นเช่นกัน เพราะข่าวใหม่ที่ทั้งสองได้ยินนั้นเป็นข่าวดีและไม่ดีในเวลาเดียวกัน เพราะการที่หนูมุกตั้งครรภ์อยู่แต่ไม่มีใครรู้นั่นแสดงว่ายังเป็นครรภ์อ่อน แต่นั่นก็จะทำให้ร่างกายของหนูมุกอ่อนแอยิ่งนัก...อ่อนแอจนน่าเป็นห่วง อดัมหันไปทางแอลและเจอาร์ที่เดินเข้ามาใกล้ พร้อมหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดหาสัญญาณติดตามตัวที่อดัมถอดต่างหูของตัวเองยัดใส่เข้าไปในกระเป๋ากางเกงของแมท อย่างที่ไม่มีใครรู้ตัวนอกจากอดัมและแมท "พี่อลันเข้มแข็งไว้นะครับ..." อดัมเอ่ยออกมาเมื่อตอนนี้เขาได้เห็นน้ำตาลูกผู้ชายของพี่ชายเป็นครั้
"ฉันจะฆ่าแกตอนนี้มันง่ายมาก...เพราะมันไม่ทำให้ฉันหายแค้นได้ ฉันจะปล่อยให้แกมีชีวิตต่อไปโดยที่แกต้องเจอกับความเลวร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ดีกว่า...ฉันจะให้แกค่อยๆ ตายทั้งเป็นอย่างช้าๆ" "แก!!!!…" อลันคำรามเสียงในคอสายตาจับจ้องไปที่เนธานอย่างไม่วางตา... และในขณะเดียวกัน...อดัม "นาวา...อยู่ตรงนี้นะก้มต่ำๆ ไว้..." อดัมที่รับรู้เหตุการณ์เอ่ยกับน้ำฟ้า และ"เอ็ดเวิร์ด...ดูแลคุณแม่และน้องด้วย..." อดัมก้มไปพูดกับเอ็ดเวิร์ดด้วยสีหน้าที่จริงจังและรอยยิ้มก็เกิดขึ้นเมื่อเด็กชายเอ็ดเวิร์ดพยักหน้าและปลอบประโลมเด็กหญิงอนาสตาเซียที่กำลังจะร้องไห้เสียงดังออกมาให้เงียบเสียงลงได้อย่างง่ายดาย อดัมค่อยๆ ขยับและออกห่างจากแก้วตาดวงใจเพื่อที่จะเข้าไปสมทบกับพี่ชายและปีเตอร์มองตามร่างบุตรชายคนเล็กที่มองมาทางเขา และส่งสัญญาณให้ปีเตอร์รู้ว่า 'พ่ออยู่ตรงนั้น' เพราะปีเตอร์ที่โอบกอดหนูน
"คุณพ่อมุกตื่นเต้นจังเลย..." เอกวุฒิจับร่างเล็กของหนูมุกที่ยืนคล้องแขนเขาเพื่อรอให้ประตูด้านหน้าเปิดออก เพื่อที่ตัวเองจะนำพาบุตรสาวเพียงคนเดียวที่เป็นทุกๆ สิ่งทุกๆ อย่างฝากไว้ในมือของชายอีกคน ที่เขาทั้งรักและไว้ใจฝากแก้วตาดวงใจให้ดูแลต่อไป 'อลัน' เจ้าบ่าวที่เขาเลี้ยงดูมาตั้งแต่เกิด และวันนี้ 'อลัน' จะเพิ่มฐานะให้กับตัวเขาอีกตำแหน่งในฐานะพ่อตา ….ทันใดนั้น.... ....เสียงดนตรีเริ่มขึ้นกับสายลมที่โหมกระหน่ำที่มาจากด้านนอกปะทะประตูของโบถส์ "อุ้ย!...." หนูมุกร้องขึ้นมาอย่างตกใจที่มีสายลมพัดมาพร้อมเสียงเครื่องยนต์ที่ดังสนั่นจากด้านนอก เมื่อเธอและเอกวุฒิหันหลังกลับไปมองแหล่งกำเนิดเสียง "ปัง!!!" "คุณพ่อ!!!..." สองเสี
"คุณลุง!...ผมโตแล้วนะครับ...ผมไม่ใช่เด็กอย่างแอนนี่...คุณลุงไม่ต้องอุ้มผมก็ได้...เพราะผมจะยืนและเดินด้วยขาของผม" อลันต้องเลิกคิ้วมองเอ็ดเวิร์ดอีกครั้ง เพราะเด็กผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดาตั้งแต่วัยเพียงแค่นี้ ทั้งอดัมน้ำฟ้าและปีเตอร์ได้แต่ยิ้มมองอลันกับเอ็ดเวิร์ด "ตกลงครับ...ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณเอ็ดเวิร์ด" อลันปล่อยร่างเล็กของเอ็ดเวิร์ดให้เป็นไปตามที่เด็กชายต้องการ และอลันยื่นมือเพื่อจับทักทายเด็กชายตรงหน้าแบบที่ผู้ใหญ่ทำกัน "ครับ...คุณอลัน...เป็นเกียรติมากครับที่ผมได้เจอคุณลุงพี่ชายของท่าน อดัม" คำตอบกลับของเอ็ดเวิร์ดเรียกความสนใจของอลันได้อีกครั้ง และเมื่อการแสดงการทักทายจบลงเอ็ดเวิร์ดก็หันไปเรียกน้ำฟ้า 'คุณแม่' และเดินไปยืนเคียงข้างน้ำฟ้าโดยทันที "อดัม...นี้อย่าบอกนะว่าเจ้าเด็กน้อยคนนี้เรียกน้องว่า 'ท่านอดัม' และเรียกคุณน้ำว่า 'คุณแม่'..."
"วัยอย่างมุกก็น่าจะสักแปดชั่วโมง..." หนูมุกตอบคำถามนั้นด้วยน้ำเสียงที่เธอคิดว่ามั่นคงแล้ว เพราะเมื่อสะโพกของคนด้านบนยังขยับหยอกล้อให้ตัวตนของตัวเองที่ดูแล้วภูมิใจในสิ่งที่เป็นอยู่นักถูไถบริเวณความเป็นหญิงของเธอ ไปมา.... "เปิดทางสิที่รัก..." อลันเอ่ยบอกด้วยเสียงที่แหบพร่าอย่างเป็นนัยยะ สื่อความให้ผู้รับสารเบื้องล่างที่แน่นอนเข้าใจ...เพราะเรียวขาเล็กขยับแยกห่างกันอย่างเชื่องช้า โดยที่สายตายังคงจ้องดวงตาคมเข้มที่มองใบหน้าคมหวานตรงหน้าอยู่ตลอดเวลาร่างบางหอบหายใจทันที เมื่อมือใหญ่ของอลันเลื่อนไปกอบกุมตัวตนที่ขยายตัวพร้อมลุกล้ำโพรงสาวที่เปิดทางรอ รอยยิ้มเกิดขึ้นอย่างพึงพอใจเมื่อส่วนปลายแก่นกายสัมผัสความชุ่มฉ่ำความงามนั้น "อ้าร์ส..../...อื้มมม..." สองเสียงครางออกมาพร้อมกันเมื่ออลันจัดการให้ตัวตนล้วงล้ำเข้าสู่โพรงสาวหายวับจนสุดทางอย่างรวดเร็ว และคนที่มีเหตุผล ใจเย็นกับทุกเรื่อง ยกเว้นเพียงเรื่องนี้เรื่องเดียวที่อลันไม่ต้องหาเหตุผลลดทอนความต้องกา
"มีอะไร?..." อลันถามกลับทันทีเมื่อหนูมุกออกจากห้องสมุดไปแล้ว แอลเปิดภาพในโทรศัพท์ให้อลันดูทันที อลันคิ้วขมวดเข้าหากันทันที เพราะภาพนั้นก็คือป้ายหินในสุสานที่บนป้ายหินคือลอนน่า หญิงผู้เป็นที่รักของเนธาน... "...ได้รับการยืนยันที่แน่นอนจากซีไอเอแล้วครับ" แอลให้รายละเอียดยืนยันกับอลัน โดยที่อลันไม่ต้องเอ่ยถาม "โอกาสเป็นไปได้สูงมากที่ลอนน่าเสียชีวิตเพราะการปะทะกันในครั้งนั้น..." แอลพยักหน้าอย่างเห็นด้วย และจากที่แมทบอกว่าน้าชายของตัวเองเป็นคนแบบไหนทำให้อลันเป็นห่วงหนูมุกเหลือเกิน "นายจะเอายังไงต่อไปดีครับ..." "…ตอนนี้ผมมือแปดด้านเลย...ไม่รู้ว่าจะขยับไปทางไหน...เพราะเบาะแสเดียวของเนธานก็เมื่อหลายเดือนก่อน...และจู่ๆ มันก็หายตัวไป...แม้แต่ซีไอเอยังหาตัวมันไม่เจอเลย..." 







