EP : 13 หมดแรงแล้ว

บทที่ 13 

 กรณ์กลับบ้านมาด้วยความหัวเสียเอะอะโวยวายตะเบ็งเสียงลั่นให้กับการสูญเสียที่เกิดขึ้นเพราะลูกสาวเพียงคนเดียวจึงทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้แต่ความเป็นพ่อไม่สามารถยกความผิดให้กับลูกสาวและทำร้ายหัวใจดวงน้อยๆ ของตนเองได้ ในขณะที่เขากำลังโวยวายปัดข้าวของมากมายร่วงหล่นลงพื้น เหล่าแม่บ้านพากันตกใจรีบเข้าหลบมุมจนกระทั่งผู้เป็นลูกสาวเดินลงมาจากบนห้อง 

"คุณพ่อเป็นอะไรเหรอคะ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ปกติคุณพ่อไม่เคยโมโหอะไรขนาดนี้เลย" สายตาของเขากวาดมองด้วยความโกรธใบหน้าของลูกสาวที่อยู่ตรงหน้าสลดพร้อมกับก้มหน้าลงด้วยความหวาดกลัว 

กรณ์สูดลมหายใจเข้าและปล่อยออกจนเสียงดัง เขาหันใบหน้าหนีลูกสาวไม่อยากจะใช้อารมณ์กลัวว่าจะพลาดพลั้งและทำร้ายลูกสาวตัวเอง 

"เรื่องที่ให้จัดการไปถึงไหนแล้วว่าที่คู่หมั้นได้เป็นผัวหรือยัง" ผู้เป็นพ่อนั่งลงที่โซฟาถามถึงเรื่องที่ให้ลูกจัดการรวบรัดคู่หมั้นตนเองเป็นสามี เพื่อที่จะได้แต่งงานกันโดยเร็ว นิตาส่ายหน้าไปมาเธอไม่สามารถโกหกพ่อตัวเองได้เพราะเธอกับเขายังไม่เคยมีอะไรกันเลย

"ทำไมอะ มันยากนักเหรอทีเวลากับผู้ชายคนอื่นดันมีอะไรได้และไปตบตีเพราะแย่งผู้ชายกับคนอื่นเพียงแค่คู่หมั้นตัวเองยังไม่มีปัญญาเลยเหรอ" 

ดวงตาคู่น้อยเบิกกว้างน้ำตาไหลเอ่อล้น พ่อของเธอไม่เคยเอ่ยว่าให้เจ็บปวดหรือพูดแทงใจดำเลยสักครั้ง แต่ในครั้งนี้ทั้งโกรธและโมโหตะคอกใส่จนเรือนร่างบางสะดุ้ง

"รู้ไหมว่าสิ่งที่นิตาก่อไว้มันเกิดอะไรขึ้นบ้าง อันนาน้องสาวของนิตาต้องไปชดใช้ในสิ่งที่ไม่ได้ทำในตอนนี้ชีวิตของเธอเหมือนตายทั้งเป็น ทุกข์ทรมานทุกอย่างสภาพในตอนนี้ไม่แตกต่างอะไรจากหมาจรจัดอยู่ในอุ้งมือของคนชั่ว  

นิตานั่งคุกเข่าลง สองมือกุมใบหน้าก้มร้องไห้เธอเสียใจที่เหตุการณ์ทุกอย่างเป็นแบบนี้ไม่ใช่ว่านิตานิ่งนอนใจที่เห็นอันนาผู้เป็นน้องสาวทุกข์ทรมาน แต่เธอไม่สามารถช่วยได้เลยแม้แต่อย่างเดียว 

"ไม่ใช่ว่านิตาเห็นน้องสาวตัวเองทุกข์ทรมานแล้วไม่คิดจะทำอะไร เเต่พยายามแล้วทุกอย่างมันไม่ได้เป็นไปอย่างที่คุณพ่อบอก ถึงแม้ว่าคุณพ่อของฝ่ายนั้นจะมีอำนาจแต่เขาไม่สามารถช่วยเราได้" กรณ์เหลียวมองหน้าลูกสาวตัวเองหมายความว่านิตาไปบอกกับพ่อฝ่ายนู้นแล้วหรืออย่างนั้นเหรอ

"หมายความว่ายังไง"

"นิตาขอความช่วยเหลือจากคุณพ่อฝ่ายนั้นแล้วเขาบอกว่าสามารถช่วยนิตาได้เพียงแค่คนเดียว" 

กรณ์รู้สึกโล่งใจอย่างน้อยลูกสาวที่ตนเองรักก็อยู่ก็จะปลอดภัยต่อให้ต้องสูญเสียอำนาจบารมีที่เคยสร้างมาแต่ยังไงชีวิตของลูกสาวก็สำคัญกว่า 

"นิตาขอโทษที่ทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ นิตาไม่ได้ตั้งใจ" มือน้อยทั้งสองข้างพนมมือไหว้ผู้เป็นพ่อเอ่ยคำขอโทษทั้งน้ำตา ถ้าเธอย้อนเวลากลับไปได้เธอจะไม่ทำเพลงพิณให้ถึงแก่ความตายเลย

ผู้เป็นพ่อเดินขยับเข้ามาใกล้ๆ ลูกสาว เขานั่งยองๆ ลงพร้อมกับดึงเรือนร่างบางเข้าไปโอบกอดเธอผู้นี้ดั่งหัวใจดวงน้อยของเขายอมสูญเสียทุกอย่างได้แต่ไม่ใช่ลูกสาว 

"พ่อสูญเสียทุกอย่างแล้วต่อจากนี้ไปลูกก็ดูแลตัวเองอย่าให้ใครทำร้ายหรือว่ายอมใครนะนิตา" เธอรู้สึกจุกอกเมื่อได้ยินคำพูดของผู้เป็นพ่อที่เอ่ยบอกราวกับว่าเอ่ยลาเธออย่างนั้น เรือนร่างบางใจคอไม่ดีจึงจับเข้าที่ต้นแขนของคุณพ่อตัวเองจับจ้องมองหน้าในแววตานั้นเคว้งคว้างดั่งคนที่สูญเสียสิ่งที่เคยเป็นของตัวเอง

"คุณพ่อพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง ไม่ใช่อย่างที่นิตาคิดใช่ไหม ของทุกอย่างที่เสียไปเดี๋ยวเราก็ได้คืนมา คุณพ่ออย่าทิ้งนิตาไปไหนนะ" เขาไม่พยักหน้าหรือรับปากลูกสาวได้เพียงแต่ยิ้มและยกมือหนาลูบหัวของเธอเบาๆ 

ในดวงตาคู่ร้ายเคยโหดร้ายกับทุกๆ อย่างยกเว้นลูกสาวที่แสนดี เขายิ้มทั้งน้ำตาที่เห็นใบหน้าของลูกสาวผู้เป็นดวงใจตัวเอง

"พ่ออยากให้นิตามีชีวิตที่ดีนะลูก อยากให้ลูกเจอคนที่ดีและดูแลลูกได้ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าต่อจากนี้จะเป็นยังไง แต่ถ้ามีโอกาสอยากให้นิตาพาน้องออกมาจากขุมนรกนั้น" 

ทั้งสองพ่อลูกกอดกันร้องไห้หมดปัญญาและหนทางที่จะพาอันนาออกมาจากคนชั่วนั้นเป็นเพราะว่าพวกเขาขี้ขลาดโดยเฉพาะนิตาที่กลัวตัวเองจะต้องรับโทษ 

 ตัดมาด้านของอันนา

เช้าวันใหม่ที่ไม่สดใสสำหรับร่างบางที่ลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อนึกคิดถึงเรือนร่างของตนเองที่เต็มไปด้วยบาดแผลและรอยฟกช้ำที่เกิดจากการกระทำของเขาทำให้ใบหน้าที่ซีดเซียวได้เพียงแต่เหลียวมองออกไปข้างนอกหน้าต่างพร้อมกับความหม่นหมองที่อยู่ภายในจิตใจ

เมื่อเธอลุกขึ้นนั่งที่เตียงประตูห้องก็ถูกเปิดทันทีอันนาตกใจคิดว่าเป็นเขานั่นกลับมา แต่กลับเป็นลูกน้องคนสนิทของเขาเข้ามาพร้อมกับของกินมากมาย 

"ผมเอาของกินเข้ามาให้…วันพรุ่งนี้นายก็กลับแล้ว" 

อันนาถอนหายใจเสียงทุ้มเมื่อพูดถึงคนใจร้ายจะกลับมาในวันพรุ่งนี้ 

"ขอยืมโทรศัพท์คุยกับน้องสาวหน่อยได้ไหม" คำพูดติดขัดที่เอ่ยเรียกนิตาว่าน้องสาวเพราะความเป็นจริงแล้วเธอคนนั้นคือพี่สาวต่างหาก ใบหน้าน้อยจับจ้องมองลูกน้องคนสนิทของเขาเอ่ยขอยืมเพื่อคุยกับคนที่บ้านและเขาไม่ใช่คนใจร้ายรีบพยักหน้าให้กับอันนาทันที

"ได้สิครับอย่างนั้นผมไปนั่งรอหน้าห้อง ถ้าผมเคาะประตูรีบเก็บโทรศัพท์นะนายอาจจะมาก่อนเวลาอันนี้ผมแค่เดา" เธอที่ยิ้มพร้อมกับมือทั้งสองข้างพนมไหว้เพื่อขอบคุณลูกน้องคนสนิทของเขา 

เมื่ออันนาได้โทรศัพท์เธอกดโทรหาเบอร์พี่สาวตัวเองที่จำได้ขึ้นใจ 

"โทรมาทำไมเบอร์แปลกไม่จำเป็นต้องโทรมาเบอร์ฉันรู้ไหมว่าฉันเครียดขนาดไหนยังต้องมาวุ่นวายกับโทรศัพท์มือถืออีก" เมื่อนิตากดรับสายเธอพูดใส่โทรศัพท์โดยที่ไม่ฟังว่าใครเป็นคนโทรมา 

"นิตา" ดูเหมือนว่าไปสายจะตกใจจนเงียบเมื่อได้ยินเสียงอันนาที่เอ่ยเรียกชื่อตัวเอง

"อันนาจริงๆ เหรอ" 

"อื้อ ตอนนี้อยู่กับใครอยู่กับคุณลุงหรือเปล่า" 

"ฮื่อๆ ไม่ได้อยู่คุณพ่ออยู่บนห้องยังไม่ยอมลงมา ฮื่อๆ อันนานิตาขอโทษขอโทษจริงๆ ขอโทษที่อันนาต้อง…”

"ไม่เป็นไรหรอกนิตาเรื่องมันผ่านมาแล้วอีกอย่างอันนาเต็มใจยอมรับผิดเองไม่ต้องโทษตัวเองนะ" มือน้อยยกขึ้นปาดน้ำตาตนเองในขณะที่คุยกับพี่สาวเธอเต็มใจยอมรับผิดเพราะอยากตอบแทนบุญคุณของลุงและพี่

"คุณพ่อตอนนี้อาการแย่ เขาโดนปลดออกจากคลังไม่มีอำนาจและบารมีเหมือนเมื่อก่อน คุณพ่อไม่ทานอะไรเลยอันนา ฮื่อๆ เป็นเพราะว่าฉันที่ทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้เป็นเพราะว่าฉันทำให้ครอบครัวต้องพังทำให้คุณพ่อต้องสูญเสีย ฮื่อๆ ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วอันนา" 

นิตาร้องไห้สะอึกสะอื้นบอกความจริงกับอันนาและเธอเองก็ตกใจทำไมครอบครัวถึงพังจนไม่เหลือชิ้นดี

"มันเกิดอะไรขึ้นอันนาทำไมคุณลุงถึงโดนปลดทุกอย่าง"

"เป็นเพราะว่าพี่ชายของเพลงพิณ ฮื่อๆ คุณพ่อไม่เหลืออะไรแล้วในตอนนี้ท่านไม่ยอมกินอะไรเมื่อวานท่านเอ่ยสั่งเสีย ฮื่อๆ นิตากลัว กลัวว่าจะเสียคุณพ่อไป" อันนาเงยหน้าขึ้นปาดน้ำตาตัวเองเขายังไม่ยอมหยุดที่จะทำร้ายครอบครัวของเธอแม้กระทั่งเขาเอาตัวเธอมาทรมาน แต่มันก็ยังไม่สาแก่ใจจนทำครอบครัวของเธอไม่เหลือชิ้นดี ลุงผู้มีบุญคุณต้องสูญเสียบัลลังก์จนตรอมใจไม่ยอมกินข้าว

"ใจเย็นๆ นะ นิตาทางออกไม่ใช่การฆ่าตัวตายมันต้องมีหนทางสักทางสิ ทางนี้ไม่ต้องเป็นห่วงอันนานะดูแลคุณลุงให้ดีอันนาเชื่อว่าสักวันเราทั้ง 3 คน จะได้กลับมาอยู่ด้วยกัน" 

หลังจากวางสายเธอคืนโทรศัพท์ให้กับลูกน้องของเขา ได้เพียงแต่นั่งจับช้อนข้าวเขี่ยไปมาพยายามกินแล้วแต่กลืนอะไรไม่ลงนอกจากน้ำ 

ในขณะที่สายตาของเธอนั้นดูเคว้งคว้างมองไปยังหน้าจอทีวีข่าวบันเทิงออกเกี่ยวกับลุงของเธอ ว่ากรณ์ผู้มีอิทธิพลโดนปลดแถมทั้งยังล้มละลายไม่เหลือแม้แต่บ้าน 

"ฮื่อๆ เจ้านายของคุณใจร้ายมากเลยนะ" มีเพียงแค่คำว่าให้กับเขาผ่านลูกน้องดวงตาคู่น้อยน้ำตาไหลริน เธอทำอะไรไม่ได้แม้แต่อย่างเดียว 

"ผมขอให้คุณสู้สักวัน คุณจะเจอทางออกที่ดี" 

ลูกน้องคนสนิทของเขานั้นได้เพียงแต่ให้กำลังใจเธอพูดได้เพียงแค่คำปลอบใจเท่านั้น

หลังจากอันนาได้ออกจากโรงพยาบาล เขาพาเธอกลับมาที่บ้านส่วนเหมราชถึงกำหนดกลับวันนี้แต่น่าจะกลับมาในช่วงเย็น 

"คุณผู้หญิงคะ ทานข้าวหน่อยเถอะ คุณไม่ทานข้าวตั้งแต่กลับมาจากโรงพยาบาลแล้วเดี๋ยวจะแย่ลงไปอีกนะ" ป้าแม่บ้านผู้หวังดีได้ยกข้าวต้มมาให้กับอันนาและบอกให้ทานข้าวบ้างแต่อันนาส่ายหน้าไปมา 

"ขอบคุณนะคะป้า เขาไม่ได้อยากให้อันนาอยู่เขาแค่อันนาตายทุกอย่างมันก็จบ" ใบหน้าเหม่อลอยหลั่งไหลน้ำตาไม่มองแม้กระทั่งป้าแม่บ้านที่เอ่ยคุยด้วย

"ป้าขอตัวก่อนนะคะ" เธอไม่เห็นว่าเขามาตั้งแต่เมื่อไร เหมราชยืนมองอันนาอยู่หน้าประตูและเผอิญป้าแม่บ้านหันไปเจอพอดีจึงคลานถอยหลังรีบออกไป 

"ป้ายังไม่ไปอีกเหรอคะ อันนาขอถามป้าหน่อยได้ไหมว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะยอมรับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกับตัวเองมากมายขนาดนี้ได้ยังไง ฮึ๊ก!”

เมื่อเหมราชเห็นจึงยืนนิ่งฟังสิ่งที่อันนาพูดหมอที่รักษาเธอได้บอกก่อนหน้านี้แล้วว่าอันนาจะเข้าสู่อาการโรคซึมเศร้าหรือว่าอาการเริ่มแรกเกิดขึ้นแล้วกันแน่ 

"ในวันที่สูญเสียพ่อแม่ก็เป็นวันที่เจ็บปวดแล้ว แต่ทำไมในวันนี้มันเจ็บปวดมากกว่า" เรือนร่างบางร้องไห้สะอึกสะอื้นพูดถึงตัวเองจนคนตัวโตคิ้วขมวดเข้าหากันสูญเสียผู้เป็นพ่อและแม่อย่างนั้นเหรอ???” 

เลิกยัง? เลิกโง่ยังพ่อใหญ่5555ไปค่ะไปตำอีบุ๊คให้มันจบๆ