บทที่ 14
"ทำไมป้าถึงเงียบหรือว่าป้าสมเพชในตัวของฉัน ป้าไม่ต้องสมเพชหรอกชีวิตของฉันมันไม่มีอะไรดีตั้งแต่แรกอยู่แล้วมีความสุขกับครอบครัวเพียงไม่นานพวกเขาก็จากไป"
ประโยคที่ 2 ยิ่งทำให้เหมราชนั้นงงกับคำพูดที่เหม่อลอยของเรือนร่างบางร้องไห้สะอึกสะอื้นพูดออกมาไม่เป็นถ้อยคำหรือว่าเธอจะเข้าสู่อาการโรคซึมเศร้าแล้วจริงๆ ถึงนั่งคุยคนเดียว
แจกันด้านข้างประตูนั้นถูกเท้าของเขาเตะกระเด็นจนแตกเรือนร่างบางสะดุ้งหันกลับมามองคิดว่าเป็นป้าแม่บ้านแต่จริงๆ แต่กลับเป็นคนใจร้าย
มือน้อยรีบปาดน้ำตาตัวเองเขาได้ยินในสิ่งที่เธอพูดหรือเปล่าหรือว่าเขาเพิ่งมา เมื่อเขาก้าวขาเข้าไปใกล้ๆ เธอขยับหนีจนสุดเตียง
"เธอพูดอะไรครอบครัวอะไรที่พังพ่อแม่อะไรที่ตายไปแล้ว?”
สายตาคู่ร้ายจับจ้องมองใบหน้าที่ส่ายไปมาเธอปฏิเสธในคำพูดของตัวเอง
"นี่เธอกำลังจะเป็นบ้าเหรอ?? ก็ดีทรมานดีสะใจ" ไม่เพียงแต่คำพูดที่สะใจคนตัวโตยังกระโดดขึ้นมาบนเตียงพุ่งตรงมาหาเธอ มือทั้งสองข้างคว้าแขนเรียวบางจับกดทับบนเรือนร่างบางจนหงายราบลงไปกับเตียง เธอพยายามที่จะขัดขืนแต่ด้วยที่เขานั้นตัวใหญ่กว่า
"หยุดนะ ไอ้คนชั่ว คุณนี่มันโคตรชั่วเลยคุณทำร้ายฉันทุกอย่างมันก็จบแล้ว แต่คุณยังไม่เลิกลาจากครอบครัวของฉันคุณทำพ่อฉันทำไม!"
คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอันนาอยู่ที่โรงพยาบาลทำไมถึงรู้เรื่องราวของพ่อตัวเองแต่นั่นก็ไม่มีประโยชน์ที่เขาต้องรู้ว่าทำไมเธอถึงรู้มีแต่รอยยิ้มแห่งความสะใจและเสียงหัวเราะดังลั่นห้อง
"ฮ่าๆ สะใจว่ะ ดีเสียใจและเจ็บปวดกันให้หมดทุกคน ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะว่ามันใช้อำนาจและบารมีในทางที่ไม่ควรไง เธอควรที่จะโดนตำรวจจับและติดคุกเพราะว่าฆ่าน้องสาวของฉันแต่ตำรวจทำอะไรเธอไม่ได้ก็ต้องเป็นฉันนี่แหละที่เป็นคนทำ! เสียใจด้วยนะ ใครที่มาทำน้องสาวของฉันเจ็บปวดและไม่ได้รับกรรมฉันจะให้พวกมันได้รับผลกรรมกันหมดทุกคน"
“ถุ้ย! หน้าตัวเมีย"
อันนาหมดความอดทนกับผู้ชายใจร้ายคนนี้เธอถ่มน้ำลายใส่หน้าของเขา และยิ่งทำให้เหมราชโกรธมากไม่มีใครหน้าไหนกล้าทำกับเขาได้แบบนี้ มือหนาแบมือขึ้นยกเตรียมที่จะตบหน้าเธอแต่เขาไม่กล้าที่จะทำเธอ
"ตบสิแน่จริงตบเอาให้ตายไปเลยนะ เพราะฉันก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้วฉันไม่อยากเป็นเครื่องสังเวยให้กับคุณ คนชั่วแบบคุณจะไม่มีวันได้เจอ…”
“กรี๊ดด!! โอ๊ย”
ในขณะที่อันนากำลังเอ่ยแช่งเขา เรือนร่างบางถูกกดทับและเขาขึ้นคร่อมเอาไว้ซอกคอของเธอทั้งซ้ายและขวาถูกกัดด้วยริมฝีปากหนา เธอยังพูดไม่ทันพูดจบประโยคต้องร้องโอดโอยเสียงดังเพราะว่าหน้าอกถูกมือหนาบีบเคล้น
เสียงดังแคว๊ก! ของเสื้อผ้าที่ฉีกขาดเนินอกนั้นโชว์เด้งหลังจากที่ถูกฉีกเสื้อผ้าเพียงไม่นานบราของเธอถูกกระชากออกจนเนื้อตัวนั้นแดงเป็นรอย
ร่างบางร้องไห้สะอึกสะอื้นพยายามปกป้องตัวเองแต่สู้คนแรงเยอะไม่ได้ มือน้อยทั้งสองข้างถูกจับเหนือหัวและกดลงเอาไว้ เขาเชยชมเนินอกของเธอด้วยริมฝีปาก ดูดดื่มเพราะความหื่นกระหายและความโกรธจึงกลายเป็นอารมณ์ฟุ้งซ่าน
กลิ่นไอความสาวยิ่งทำให้เขานั้นต้องการที่จะปลดปล่อยแท่งเอ็นร้อนด้านล่างแข็งแกร่งจนมันอูมออกมานอกกางเกง
"ฉันบอกให้ปล่อย….ปล่อยฉัน คุณมันคนชั่ว!!"
เธอไม่ได้ยอมเขาแต่เหตุการณ์ต้องทำให้เธอหยุดขัดขืน มือหนาค่อยๆ ปล่อยออกจากมือน้อยเลื่อนต่ำลงไประหว่างขาพร้อมทั้งสอดนิ้วเข้ายังช่องสวาทโดยที่เธอไม่เต็มใจ
"ฉันเจ็บ" ใบหน้าน้อยบิดเบือนด้วยความเจ็บตรงจุดเสียวของเธอถูกนิ้วมือของเขานั้นบดขยี้
เขาไม่สนใจเสียงร้องโอดโอย แต่กลับลุกขึ้นยืนจัดการถอดเสื้อผ้าของตนเองและเขวี้ยงมันลงไปพื้นด้านล่าง มือหนาจับเข้าแท่งเอ็นร้อนชักเข้าและออก
"ปากดีนักใช่ไหม" เขานั่งยองๆ ลงด้านข้างขวาเสมอกับใบหน้าน้อยที่นอนอยู่มือนั้นเอื้อมจับลงไปตรงช่วงผมของเธอให้กระดกหน้าขึ้น
"ไม่" อันนาขัดขืนไม่ยอมทำตามในสิ่งที่เขาต้องการเธอไม่ยอมอ้าปากจึงถูกมือหนาแน่นบีบเข้าที่นม
"โอ๊ะ อื้ม" ในขณะที่เรือนร่างบางนั้นร้องอ้าปากเพราะความเจ็บปลายแท่งเอ็นร้อนกระแทกเข้ายังปากน้อยจนไม่สามารถขัดขืนได้
เขาสะใจในการกระทำตนเองกระแทกแท่งเอ็นร้อนเข้าปากให้สาแก่ใจก่อนที่จะดึงมันออกมา
"นอนเป็นท่อนไม้ให้ตลอดก็แล้วกัน" ในเมื่อต่อสู้ไม่ไหวเธอก็ใช้ความนิ่งไม่ร่วมมือกับการกระทำของเขา
เหมราชขยับมาระหว่างขาของเธอจับเรียวขายกชันขึ้นและถ่างออกตั้งฉากเป็นรูปตัวเอ็มปลายหัวเอ็นร้อนถูเข้าจุดเสียวตรงจนมาถึงรูคับแคบ เขากระแทกพรวดเดียวร่างบางนั้นสะดุ้งเธอยกมือทั้งสองข้างปิดปากเอาไว้
"หึ! ทนได้ให้มันรู้ไป" ช่องสวาทที่คับแคบตอดรับแท่งเอ็นร้อนของเขามันดูดจนใบหน้าหล่อนั้นหยาดเยิ้มด้วยความเสียว
เอวบางถูกมือหนาจับทั้งสองข้างแท่งเอ็นร้อนสอดเข้าออกช่องสวาทซ้ำแล้วซ้ำอีกขาเรียวบางถูกยกพาดไหล่และกระแทกแรง
เต้านมทั้งสองข้างกระเพื่อมไปมาและถูกบีบด้วยมือหนาแรงๆ ใบหน้าน้อยบิดเบือนสะอึกสะอื้นน้ำตาไหลรินไม่มีความเสียวในเรือนร่างของตนเองเจอแต่ความเจ็บปวดกับจากการกระทำของเขา
ในขณะที่เขาก้มลงไปจูบปากของเธอเพื่อที่จะสร้างอรรถรสในการมีเซ็กซ์แต่เรือนร่างบางนั้นไม่ตอบสนอง เธอกลับกัดปากของเขาจนเลือด
"ชอบซาดิสม์ใช่ไหม" มือหนาคว้าจับปลายคางบีบเอาไว้เพื่อไม่ให้ใบหน้าหันหนีดวงตาคู่น้อยแดงก่ำจับจ้องมองเต็มไปด้วยความโกรธ ส่วนเขานั้นเผยรอยยิ้มยิ่งได้ลิ้มรสเลือดกลิ่นฟุ้งเข้าปากเขายิ่งชอบและมันทำให้แท่งเอ็นร้อนของเขานั้นพองตัวขึ้นมาก
ปากเปื้อนเลือดสัมผัสเข้าที่หัวนมอวบอิ่มอมชมพูเลียวนรอบๆ จนคราบเลือดนั้นหลุดออกจนหมด ฟันกัดลงบนหัวนมและดึงขึ้นเรือนร่างบางเจ็บปวดจนบิดพริ้ว
เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นโอดโอยออกมาเสียงดังเขากระทำทั้งซ้ายและขวามือหนาฟาดตบเข้าเนินนมทั้งสองเต้า
"ชอบใช่ไหมความเจ็บปวด ชอบใช่ไหมซาดิสม์ ได้เดี๋ยวกูจัดให้" เขาปล่อยออกจากเต้านมทั้งสองเลื่อนจับเข้ายังจับต้นขากดลงเอาไว้ในขณะที่ขาบางตั้งฉากเป็นรูปตัวเอ็มทำให้กลีบบางด้านล่างที่ปลิ้นนั้นโดนกระแทกได้อย่างถนัด
เอ็นร้อนถูเข้าช่องสวาทรุนแรงเรือนร่างบางถูกจับหันหลังพลิกหน้าลงบนเตียงแขนน้อยทั้งสองถูกมือหนารวบไปทางด้านหลังดั่งผู้ต้องหา
ต้นแขนทั้งซ้ายและขวาเต็มไปด้วยรอยฟันและรอยดูดที่เขากระทำต่อเรือนร่างของเธอ แผ่นหลังอันขาวเพิ่งจะหายจากแผลเดิมเกิดรอยช้ำขึ้นอีก
ฟันของเขานั้นขบเม้มตามผิวกายของเธอจนไม่เหลือชิ้นดีเอ็นร้อนกระแทกเข้าช่องสวาทจนฉีก
เขาดึงแท่งเอ็นร้อนตนเองออกสอดเข้าช่องรักทางด้านหลังและกระแทกพรวดจนเรือนร่างบางนั้นสะดุ้งตัวโยกไปทางด้านหน้า เธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดมือน้อยคว้าจิกหมอนเอาไว้รอให้เขาหยุดการกระทำแต่ยิ่งนานเธอยิ่งหายใจโรยริน
"ปากดีอีกไหม"
"การกระทำของคุณคือต้องการตัวฉันมากกว่าการแก้แค้น! ไหนบอกว่ารังเกียจและขยะแขยงไงแล้วที่ทำอยู่มันคืออะไร" อันนาไม่ใช่คนที่ชอบเถียงแต่เธอมักจะเถียงด้วยเหตุผล เขาด่าว่าให้กับเธอเป็นผู้หญิงที่น่าขยะแขยงแต่ทำไมการกระทำของเขาซึ่งไม่เหมือนกับคำพูดที่ว่าให้เธอ
ในขณะที่เรือนร่างบางนั้นเอ่ยเถียงเขาหยุดชะงักในการกระทำตัวเอง
"ปากดีใช่ไหมยังไม่ยอมหยุดใช่ไหม ได้ กูจะเอาให้ฉีกไปเลย" มือหนาสอดเข้ายังใต้ท้องน้อยดึงให้เธอโก้งโค้งแต่เรือนร่างบางไม่ทำ เธอดื้อรั้นจนเขานั้นจับเธอกระชากลงมาจากเตียงผลักให้โน้มตัวลงเหมือนอยู่ในท่ายืนและโก้งโค้ง
เอ็นร้อนกระแทกเข้าช่องสวาทแรงด้วยแรงโน้มที่เขายืนอย่างถนัด
"ฮื่อๆ โอ๊ยเจ็บ" มือหนาจับต้นคอของเธอกดเอาไว้กระแทกเอ็นร้อนของตนเองเข้าออกรุนแรงจนเรือนร่างบางร้องโอดโอยสะอึกสะอื้นด้วยความเจ็บปวด
น้ำหล่อลื่นไหลปนออกมากับแท่งเอ็นร้อนแถมทั้งยังมีคราบเลือดติดออกมาด้วยคงจะฉีกขาดเพราะการกระทำของเขาแน่นอน
ใบหน้าหนาโน้มตัวลงไปที่แผ่นหลังขาวอีกครั้งมือของเขาสอดเข้ายังด้านล่างจับบีบเนินนมขยำแรงๆ
"โอ้~" ช่องสวาทตอดรัดจนแท่งเอ็นร้อนของเขานั้นอยากปลดปล่อย เขาขยับยืนตั้งฉากฟาดฝ่ามือทั้งซ้ายและขวาลงที่แก้มก้นขาวจับบีบกระแทกเอ็นร้อนสวนเข้าออกจนเขานั้นอดที่จะปลดปล่อยไม่ไหวเตรียมที่จะดึงออกแต่ด้วยอารมณ์ความเสียวที่เอาไม่ทันเขาจึงปลดปล่อยด้านใน
"โอ้~อ้าส์" ร่างหนากระแทกถี่ๆ เพียงแค่ไม่นานเขาปลดปล่อยน้ำกามพุ่งกระฉอกเข้าช่องสวาทของเธอจนหมดเกลี้ยง
เรือนร่างบางโน้มตัวนอนลงไปกับที่นอนในขณะที่เขานั่งอยู่โซฟาจับจ้องมองด้วยความสมเพช ในมือนั้นถือบุหรี่ไฟฟ้าและสูบปล่อยควันออกด้วยความสะใจ
"เธอรู้ตัวไว้ด้วยอันนาผู้หญิงแบบเธอมันไร้ค่าและน่าสมเพช! ชีวิตของเธอไม่ได้มีค่าอะไรเลย" เขาลุกขึ้นจากโซฟาเดินมาใกล้ๆ เธอโดยใช้มือหนานั้นจับเข้าที่ผมอันนาดึงให้เธอนั้นเงยหน้าขึ้นใบหน้าหนาขยับเข้าไปใกล้ๆ พูดด้วยความสะใจ
"ชั่ว! เลว!"
"จะชั่วหรือเลวกูก็เป็นผัวคนแรกไม่ใช่เหรอ ต้องภูมิใจนะที่ได้กูเป็นผัวคนแรก แต่ไม่ต้องกลัวไปหรอกเพราะกูไม่มีเอาผู้หญิงที่ฆ่าน้องกูมาเป็นเมีย! ชาตินี้กูก็ไม่มีวันเอาผู้หญิงแบบนี้มาเป็นเมียมันน่าทุเรศ"
เขาปล่อยมือออกจากเธอและเดินหันหลังเข้าไปในห้องน้ำอาบน้ำอย่างสบายใจเพราะว่าปลดปล่อยในสิ่งอัดอั้นออกมาแล้ว
บทที่ 43เด็กชายตัวเล็กนั้นยังไม่หายจากอาการป่วยเพราะว่าบาดแผลยังไม่หายดีแต่หมอให้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว เหมราชพาอัคคีและอันนามาที่ห้างเพราะอันนาจะมาซื้อของใช้ส่วนตัวให้กับลูกและจะพาลูกมาทานไอศกรีมด้วย ระหว่างที่อยู่ในร้านไอศกรีมแสดงเหมือนครอบครัวที่อบอุ่นต่อหน้าลูกทั้งคุยกันและหัวเราะหยอกกันอย่างกับว่าสามีภรรยาที่รักกันมากแต่จริงๆ แล้วอันนาเธอแกล้งแสดงต่อหน้าลูกเพียงเท่านั้น"อัคคีดีใจดีใจมากๆ ที่คุณพ่อกับคุณแม่อยู่ด้วยกันไม่เหมือนเมื่อก่อนที่อัคคีอยู่กับคุณแม่ 2 คน ไม่สนุกเลย" "อัคคีครับคุณพ่อซื้อบ้านให้อัคคีหลังอย่างใหญ่เลยนะ วันนี้เราไปดูกันไหมครับ" มือหนาลูบหัวของลูกชายเบาๆ บ้านหลังนั้นเหมราชตั้งใจซื้อให้อันนากับอัคคีตั้งแต่วันคลอดแต่เธอกลับพาลูกหนีไปซะก่อนจึงไม่ได้เข้าไปอยู่ส่วนเหมราชให้คนดูแลแต่ไม่เคยเข้าไปอยู่เลยสักครั้ง"คุณพ่อซื้อบ้านหลังใหม่ให้เลยเหรอครับ""ใช่แล้วครับ จริงๆ คุณพ่อตั้งใจซื้อให้อัคคีตั้งแต่อัคคีคลอดเลยนะ""คุณแม่บอกว่าคุณพ่อไปทำงาน" "คุณแม่บอกว่าคุณพ่อไปทำงานเหรอครับ" เหมราชยิ้มด้วยความดีใจที่แท้แล้วอันนาไม่เคยสอนให้ลูกเกลียดพ่อเลยสักนิด"ขอบคุณนะที่ไม่ทำ
บทที่ 42 อันนานั่งกุมมือของลูกชายที่นอนหลับอยู่บนเตียงเฝ้ารอให้ลูกชายฟื้นตื่นขึ้นมานั้นเป็นเวลาหลายชั่วโมงทุกคนกลับบ้านเหลือเพียงแต่เหมราชที่ยังไม่ยอมกลับ เขานั่งอยู่ที่โซฟากังวลใจและก็รอลูกชายตื่นด้วยเช่นเดียวกัน"ตื่นมาสิครับเดี๋ยวคุณแม่จะพาไปกินไอศกรีมนะ คุณแม่ไม่อยากให้อัคคีนอนหลับนานแบบนี้เลย" น้ำเสียงสั่นเอ่ยบอกกับลูกชายที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงในแววตาคู่น้อยกั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ยิ่งเห็นลูกเจ็บเธอนั้นเจ็บยิ่งกว่า ถ้าเป็นไปได้คนเป็นแม่ขอยอมเจ็บแทนเหมราชลุกขึ้น เขาเดินไปอยู่อีกฝั่งของเตียงตรงข้ามกับอันนามือหนากุมจับมือน้อยของลูกชาย"พ่อขอโทษนะที่ไม่ได้มีโอกาสดูแลลูกเลยตื่นขึ้นมานะครับ" ใบหน้าของลูกชายช่างคล้ายกับเขาในวัยเด็กสายตาของผู้เป็นพ่อจับจ้องมองหัวใจดวงน้อยที่พลัดพรากหายไป 2 ปี"หิวน้ำ" ทั้งคู่สายตาเบิกกว้างเมื่อได้ยินเสียงของคนตัวเล็กเอ่ยขึ้น อันนาเธอยิ้มทั้งน้ำตาลูกชายของเธอตื่นขึ้นมาแล้ว"น้ำเหรอเดี๋ยวคุณแม่เอาน้ำให้นะครับ' ดวงตาคู่น้อยมองหน้าเหมราชในระยะใกล้ชิดซึ่งเขาตกใจและแปลกใจทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้มาอยู่ตรงนี้"คุณลุงคุณลุงมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงครับ" เหมราชยกมือลูบ
บทที่ 41 เหมราชไม่ได้ใช้ความรุนแรงอย่างเช่นเคยเขาจับเธอเข้ามาในบ้านก็จริงแต่เป็นการกระทำที่อ่อนโยน เรือนร่างน้อยถูกโอบกอดด้วยแขนหนาทั้งสองข้างด้วยความคิดถึงและความโหยหาของเหมราชมากเกินกว่าจะยับยั้งใจ"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ" มือน้อยทั้งสองทั้งผลักหน้าอกและทุบตีแต่เหมราชไม่ปล่อย เขากระชับกอดแน่นมากกว่าเดิมยิ่งเธอดิ้นแขนหนาทั้งสองยิ่งรัดแน่น"ฉันคิดถึงเธอนะ…คิดถึงเธอกับลูกมากตลอดระยะเวลา 2 ปีที่ผ่านมาฉันตามหาเธอทุกวันอย่าไปไหนนะ" อันนาผลักหน้าอกของเขาออกจนสำเร็จใบหน้าน้อยจ้องมองเพียงไม่นาน ฝ่ามือฟาดตบเข้าที่ใบหน้าของเหมราชสายตาของเขามองกลับมาหาอันนาด้วยแววตาจำนนและยอมทุกอย่าง"ฉันไม่เคยมีความสงสารคุณเลยและฉันก็ไม่ได้สมเพชคุณด้วยแต่ที่ฉันไป ฉันสะใจและรู้สึกดีที่เห็นคุณเป็นแบบนี้เป็นยังไงล่ะลิ้มรสกับความเจ็บปวด" "รู้สึกหมดทุกอย่างแล้วและเจ็บปวดมาเกือบ 2 ปี ฉันไม่รู้หรอกนะว่าผู้ชายข้างนอกเป็นใครหรือว่าเป็นคนใหม่ของเธอจริงๆ ฉันอยากขอโอกาสได้ดูแลลูกได้ใกล้ชิดกับลูกบ้าง" "ผัวใหม่คุณคิดถูกแล้วผู้ชายข้างนอกคือผัวใหม่ของฉันและเขาก็ใจกว้างพอที่ให้ฉันมาคุยกับคนแบบคุณ ที่ฉันมาในวันนี้ฉันต้องการของข
บทที่ 40 เหมราชดีใจมากจนเขาทำอะไรไม่ถูกได้เห็นหน้าลูกชายตัวเล็ก เขาช่างเหมือนกับตัวเองอย่างกับฝาแฝดใบหน้ายิ้มกรุ้มกริ่มกลับบ้านมาด้วยความดีใจ ตลอดระยะเวลา 2 ปี ที่ผ่านมาเหมราชไม่เคยหยุดตามหาอันนากับลูกเลย แต่เขานั้นจนปัญญาแล้วจริงๆ ให้ผู้มีอำนาจช่วยตามก็ไร้วี่เเววที่จะตามหาเธอเจอ จนกระทั่งวันนี้เธอปรากฏตัวอยู่ที่บริษัทของเธอเองและเธอตั้งใจที่จะมาขอบริษัทคืน "นายครับแล้วจะทำยังไงต่อไป" ลูกน้องคนสนิทเดินเข้ามาใกล้เหมราชเงยหน้ามองลูกน้องคนสนิท เขายกยิ้มด้วยมุมปากหัวใจที่เหี่ยวเฉามา 2 ปี เต็มเริ่มพองโตขึ้นมีความหวังอีกครั้งจนกลายเป็นรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าร้าย"มึงคิดเหรอวะ ว่ากูจะยอมปล่อยเมียกับลูกไปได้อีก กูต้องเอาอันนากลับมาเป็นเมียกูเหมือนเดิมให้ได้" "แล้วนายจะทำยังไงเหรอครับ ดูเหมือนว่าการกลับมาของคุณอันนาครั้งนี้ก็ไม่ได้ง่ายเลยนะครับ และอยู่ๆ ทำไมถึงไปหานายที่บริษัท ถ้าตั้งใจไปขอบริษัทคืนจริงๆ เธอต้องมีข้อต่อรองแต่นี่ดูเหมือนว่าจะไปของ่ายๆ มันต้องมีอะไรสักอย่าง" เหมราชลุกขึ้นจากโซฟามือถือแก้วไวน์กระดกดื่มจนหมดแก้ว ลูกน้องคนสนิทพูดก็ถูกทำไมอยู่ๆ อันนาถึงไปที่บริษัทและตั้งใจเอาลู
บทที่ 392 ปีผ่านไป กาลเวลาหมุนเวียนตามเข็มนาฬิกา วันเวลาที่ผ่านไปนั้นล้วนมีทั้งความสุขและความทุกข์ ทว่าชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งกุมมืออยู่บนโซฟาตลอดระยะเวลา 2 ปี ที่ผ่านมาเขาไม่เคยมีความสุขเลยสักวัน การรอคอยและตามหานั้นช่างทรมานสำหรับเขาเหลือเกิน มีทุกอย่างยกเว้นความสุขเหมราชใช้ชีวิตไปวันๆ ด้วยความหวังที่จะได้เจอลูกชายและอันนาอีกครั้งเสียงถอนหายใจดังขึ้นชายหนุ่มร่างโตลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานเปิดประตูห้องเดินออกมาพรวดพราดไม่ทันจะได้ตั้งตัว ทว่ามือของเขานั้นจึงคว้าเด็กตัวเล็กที่วิ่งมาด้วยความซุกซนชนกับเขาจนจะล้ม"มือหนาทั้งสองข้างประคองเด็กผู้ชายไว้ เด็กวัยสองขวบที่กำลังวิ่งซุกซนสายตาของเขาจ้องมองหน้าเด็กชายคนนั้นเพียงแค่ไม่นานหัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นรู้สึกหวั่นไหว"ใครเอาลูกมาทำงาน" เหมราชกวาดสายตามองเลขาหน้าห้องตนเองสายตาของเลขามองไปยังด้านข้าง "คุณแม่" มือน้อยของเด็กชายตัวเล็กชี้ไปทางด้านหลัง เขาจึงเงยมอง เหมราชแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเขาลุกขึ้นยืนจับจ้องมองหญิงสาวเดินเข้ามาอย่างสง่า ลมหายใจแผ่วเบาผายออกเบาๆ อันนาเดินเข้ามาใกล้ๆ และเด็กผู้ชายคนนั้นรีบวิ่งเข้าไปหา"อันนา" ยิ่งกว่าฟ้าผ่าลงกลาง
บทที่ 38เหมราชเดินออกมาจากบ้านของคลาสด้วยความว่างเปล่าเขาไม่ได้คำตอบจากแม่ของคลาส แต่รู้อยู่ในใจว่ายังไงต้องเป็นเขาที่ช่วยอันนาหนีไป"มึงส่งคนไปดูทีว่าคลาสไปจังหวัดไหน" ในขณะที่นั่งรถกลับเหมราชสั่งกับลูกน้องคนสนิทให้จัดการส่งคนไปดูว่าคลาสไปอยู่ที่ไหน เขาพยายามทำทุกทางและตามหาทุกที่จนกว่าจะเจอเมียกับลูก "ได้ครับนาย" ใช้เวลาเพียงไม่นานไมถึง 10 นาที ด้วยซ้ำภาพของคลาสและที่อยู่นั้นปรากฏขึ้นบนหน้าจอช่องแชทในไลน์ของมือถือเหมราช คลาสอยู่จังหวัดกำแพงเพชรซึ่งอยู่บ้านพักตากอากาศแต่ไม่ได้อยู่กับอันนาคนที่อยู่ด้วยนั้นคือนิตาเหมราชคิ้วขมวดเข้าหากันทำไมเพื่อนสนิทของตัวเองถึงอยู่กับผู้หญิงฆาตกรที่ฆ่าน้องสาวของเขา"หมายความว่ายังไงวะ…ทำไมคลาสถึงอยู่กับนิตา?"เหมราชเงยหน้าขึ้นมองลูกน้องคนสนิทที่ไร้คำตอบเช่นเคยเขาได้เพียงแต่ส่ายหน้าไปมา"แล้วอันนากับลูกอยู่ไหน" เหมราชไม่ยอมหยุดที่จะตามหาภรรยาและลูกอย่างแน่นอน เขาส่งข้อความไปบอกกับท่านรองให้ช่วยตามหาอันนากับลูกให้เขา ไม่ว่าจะเสียเงินสักเท่าไรเขายอมเสียเพื่อที่จะได้เจอเมียกับลูก มือหนาทั้งสองข้างกุมเข้าหากัน เขานั่งอยู่โซฟากลางบ้านใบหน้าที่เหม่อลอยห