ตอนที่7

เวลาเลิกงาน

"กลับแล้วนะคะ สวัสดีค่ะ" ฉันบอกลาทุกคน แล้วขับรถกลับคอนโด

เมื่อมาถึงห้องฉันก็โยนกระเป๋า แล้วขึ้นไปนอนบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า จากนั้นก็หยิบมือถือมาส่งข้อความหาเคนทาโร่ เมื่อเขายังไม่ตอบ ฉันจึงไปต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกิน จากนั้นก็อาบน้ำเตรียมเข้านอน

"ครืด ครืด" เสียงวีดีโอคอลดังขึ้น ฉันจึงกดรับทันที

"วันนี้ทำงานเป็นยังไงบ้าง" เขาเอ่ยถาม

"ก็ดีค่ะ" ฉันตอบ หลังจากนั้นพวกเราก็คุยกันยาวๆ คุยจนถึงเที่ยงคืนก็แยกย้ายกันเข้านอน

สองสัปดาห์ต่อมา

ช่วงนี้งานค่อนข้างยุ่ง ฉันจึงมาทำงานแต่เช้า และเห็นเหมยนั่งทำหน้าเครียดๆ อยู่ที่หน้าคอม

"สวัสดี" ฉันทักทาย

"สวัสดี" เหมยตอบ

"เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?"

"ไม่ได้เป็นอะไร ขอบคุณนะ" เหมยตอบแล้วก็ก้มหน้าทำงาน ฉันจึงเดินกลับไปที่โต๊ะแล้วเคลียร์งานของตัวเอง

พักเที่ยง

"สา..." เหมยเดินมาหาฉันที่โต๊ะทำงาน

"มีอะไรเหรอ?"

"คะ...คือว่า" เหมยทำท่าทางลังเล ก่อนจะมองซ้ายมองขวาแล้วดึงแขนฉันไปตรงบันไดหนีไฟ

"มีอะไรเหรอ ทำลับๆ ล่อๆ"

"คะ...คือว่า...เธอช่วยฉันได้ไหม"

"ช่วยอะไร"

"พอดีว่าแม่ของฉันป่วยต้องเข้าโรงพยาบาลกระทันหัน แต่ฉันไม่มีเงินเก็บเลย ขอยืมเงินเธอได้ไหม" เหมยทำท่าทางร้อนรน

"..."

"คาริสา...แกช่วยฉันหน่อยนะ ฉันไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงแล้ว" เหมยเขย่าแขนอ้อนวอนฉัน

"..."

"ฉันยืมไม่เยอะหรอก ขอ5,000ก็ได้ ฉันสัญญาว่าถ้าเงินเดือนออกฉันจะคืนให้...นะๆ ฉันไม่รู้ว่าจะไปพึ่งใครแล้วจริงๆ"

"5,000ก็เยอะนะ ฉันมีแค่500อ่ะ"

"ก็ได้ๆ...ขอยืมก่อน เดี๋ยวรีบคืนให้เลย"

"ได้" ฉันรับคำ จากนั้นฉันจึงกลับไปหยิบเงินสดมาให้เหมย

"ขอบคุณมาก" เหมยพูดด้วยความซาบซึ้งใจ

"ไม่เป็นไรค่ะ"

"เรื่องนี้...อย่าไปบอกใครนะ" เหมยกระซิบข้างหูฉัน แล้วพนมมือขอร้อง

"อืม...ฉันไม่บอกใครหรอก" ฉันรับคำ เหมยจึงเดินจากไป 

"น้องสา" พี่บีมเรียกฉัน

"คะ"

"เอกสารที่พี่ให้ทำเสร็จหรือยัง?"

"เสร็จแล้วค่ะ" ฉันพูดจบก็ยื่นซองเอกสารให้พี่บีม

"ขอบคุณครับ" 

"ไม่เป็นค่ะ" ฉันยิ้มรับ

หลังจากนั้นเวลาก็ล่วงเลยไปยันเลิกงาน ฉันได้รับสายจากกล้วยหอมก็รีบขับรถไปปลอบใจ ไลฟ์สดด้วยกัน แล้วนอนค้างที่หอพักของกล้วยหอม ช่วงเช้าฉันก็ตื่นมาอาบน้ำ แล้วไลน์บอกพี่บีมว่าขอเข้าสาย เนื่องจากหอพักของกล้วยหอมค่อนข้างไกลจากบริษัท

เมื่อมาถึงที่ทำงาน ฉันก็นั่งทำเอกสาร  แล้วออกไปหาลูกความกับพี่บีม จนถึงเวลาเลิกงาน ฉันก็ขอตัวกลับคอนโด

เมื่อมาถึงห้องฉันก็ปรี่ขึ้นเตียงแล้วผล็อยหลับไป ฉันตื่นอีกทีก็ช่วงเที่ยง โชคดีที่วันนี้เป็นวันหยุด ไม่งั้นตายแน่ๆ เพราะฉันหลับลึกแบบไม่รู้ตัวเลย

ฉันหยิบมือถือขึ้นมาก็เห็นข้อความจากเคนทาโร่เยอะมาก เขาทั้งโทรและส่งข้อความทิ้งไว้

"ไอ้ต้าวบ้าเคนทาโร่...ห่วงขนาดนี้มาเป็นแฟนกันเลยสิ" ฉันหัวเราะคิกคัก ก่อนจะกดส่งข้อความหาเขา บอกว่าเมื่อคืนเพลียเลยหลับลึก

"ครืด ครืด" เคนทาโร่วีดีโอคอลมา ฉันกดรับสาย

"คาริสาจัง~"

"ว่างาย~" ฉันลากเสียง

"หายไปแบบนี้ผมตกใจหมดเลย" เขาทำสีหน้าโล่งใจ ก่อนจะยิ้มกว้าง

"ฮ่าๆ แค่หลับค่ะ...แล้วคุณทำอะไรอยู่คะ"

"ทำงานครับ"

"โอ้~ ฉันรบกวนเวลาทำงานของคุณหรือเปล่าคะ"

"ไม่รบกวนครับ...แล้ววันนี้หยุดเหรอครับ"

"ใช่ค่ะ"

"งั้นคาริสาจังพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวผมทักไปหาอีกที"

"ได้ค่ะ...ตั้งใจทำงานนะคะ สู้ๆ"

"ขอบคุณครับ"

หลังจากเขาวางสาย ฉันก็กินข้าว อาบน้ำ แล้วมาไลฟ์สดขายของ ก่อนจะเปลี่ยนใส่ชุดเดรสสีดำ แล้วแต่งหน้าสายฝอไลฟ์สดในแอป live jing กว่าจะได้ยอดเงินตามที่ต้องการ ก็เหนื่อยเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน

"เฮ้อ~ เหนื่อยชะมัด" ฉันปิดไลฟ์ แล้วนั่งบีบนวดตัวเองอยู่บนเตียง

"ครืด ครืด" เสียงแจ้งเตือนข้อความจากแอป live jing ดังขึ้น ฉันจึงกดเข้าไปอ่าน ก็พบว่าทางแอปกำลังจะทำช่องที่ใช้ชื่อว่า only live jing 18+ (โอนลี่ไลฟ์จริงสิบแปดบวก) โดยจะคัดเลือกสำหรับคนที่มีอายุ18ปีขึ้นไปจริงๆที่จะสามารถทำกิจกรรมต่างๆผ่านช่องนี้ได้ และจะได้เงินจากของขวัญคูณสองของการไลฟ์สดปกติ

"โคตรน่าสนใจ" ฉันกดเข้าไปสมัครไว้ก่อน แต่ว่าจะทำอะไรกับช่องนั้นค่อยมาคิดอีกที

"ครืด ครืด" เสียงเรียกเข้าจากเหมยดังขึ้น ฉันมองด้วยความแปลกใจ แต่ก็กดรับสาย

"คาริสา" ปลายสายเรียกชื่อฉัน

"ว่าไง"

"วันนี้ว่างไหม ไปบาร์โฮสกัน"

"ห๊ะ? ช่วงนี้ไม่มีเงินไม่ใช่เหรอ" ฉันถาม

"เพื่อนเที่ยวด้วยกันมันลากมาอ่ะ เอ่อ....พูดตรงๆเลยนะ มาหารกันหน่อยสิ"

"แบบนี้ก็ได้เหรอ"

"ฉันโทรไปชวนไอ้นี่น่าแล้ว แต่มันไม่ยอมมา ก็เลยชวนเธอแทน"

"..."

"มาเถอะนะ ที่นี่มีหนุ่มตี๋สุดหล่อเหมือนหน้าจอในมือถือของเธอด้วยนะ" สิ่งที่เหมยพูดมามันล่อซื้อฉัน

"ที่ไหน"

"คิกๆ ที่xxx" เหมยรีบบอกสถานที่ทันที

"โอเค ไว้เจอกัน" ฉันพูดจบก็กดวางสาย ก่อนจะลุกไปอาบน้ำ แต่งตัว ฉันใส่เสื้อเกาะอกแมงกระพรุนสีขาว ใส่กระโปรงยีนส์สั้น แต่งหนาโทนสีชมพู ลุคเหมือนตุ๊กตาสุดๆ หลังจากนั้นจึงออกจากคอนโด

เมื่อมาถึงหน้าร้านฉันก็โทรหาเหมย เหมยก็เดินออกมารับที่หน้าร้าน แล้วพาฉันเข้าร้าน ด้านในจัดโต๊ะเป็นสัดส่วนดูมีความเป็นระเบียบ ตรงกลางเป็นเวที ซึ่งตอนนี้มีผู้ชายกำลังยืนเรียงอยู่บนเวทีเพื่อประมูลดื่ม

"นี่เพื่อนร่วมงานฉันเอง ชื่อคาริสา" เหมยพาฉันมาแนะนำตัวกับเพื่อนผู้หญิงของเธอ จำนวน 5 คน

"สวัสดีค่ะ" ฉันทักทายพวกเขา พวกเขาก็ทักทายฉัน

"เป็นไง" เหมยถามแล้วชี้ไปทางเวที

"ก็พอได้" ฉันยิ้ม แล้วมองไปบนเวที ผู้ชายที่อยู่บนเวทีมีหลายสไตล์มาก ไม่ว่าจะหน้าคม หน้าหวาน ตัวสูง ตัวล่ำมีครบจบในที่เดียว

บนเวทีเริ่มมีการประมูลดื่ม ฉันก็เลยประมูลแบบจอยๆไป100ดื่ม รู้ตัวอีกทีก็แทบกรี๊ด เพราะมันดื่มละ300บาท ตอนประมูลมันก็สนุกอยู่หรอก แต่ตอนจ่ายถึงกับหน้าซีดเลยทีเดียว เงินเดือนฉันทั้งเดือนยังไม่ถึงขนาดนี้เลย(⁠T⁠T⁠)

"วันหลังไม่มาแล้วนะ" ฉันบอกเหมย

"ก็ประมูลซะเว่อร์วังขนาดนั้น" 

"กระเป๋าแห้งแล้วเนี่ย" ฉันตบหน้าผากตัวเอง

"สวัสดีครับ" น้องคิงที่ฉันประมูลดื่มมาเมื่อครู่ เดินตรงเข้ามาหา เขาทักทายแล้วยิ้มกว้าง เอาล่ะ ฉันโยนความคิดเมื่อครู่ทิ้ง ขยันทำงานหน่อยก็ได้แล้ววะ ไม่เป็นไรหรอก อิอิ

"พี่คาริสาครับ" เสียงทุ้มต่ำที่ดังอยู่ข้างหู ฉันกับน้องพูดคุย คลอเคลียกัน มือน้องโอบที่รอบเอวฉัน มือฉันก็โอบรอบเอวน้อง

"พี่คาริสา...คืนนี้ไปต่อกันไหมครับ"

"หืม?" ฉันเงยหน้ามองน้อง

"ผมพูดจริงนะครับ"

"อย่ามาพูดเลย...ปกติทางร้านจะมีกฎไม่ให้ออกไปกับลูกค้าไม่ใช่เหรอ"

"ก็ถ้าเป็นพี่ กฎนี้...ผมยอมแหกครับ" โอ้~ ทั้งฤทธิ์แอลกอฮอล์ ทั้งฤทธิ์ของใบหน้านั้น ทั้งฤทธิ์ของน้ำเสียงออดอ้อนนั้น เล่นฉันแทบบ้า>⁠.⁠<

"อย่ามาล้อเล่นเลย" ฉันตั้งสติแล้วผละออกจากน้องคิง จากนั้นจึงหันไปบอกเหมยว่า "ขอตัวก่อนนะ"

"จะรีบกลับไปไหนล่ะ"

"กลับไปนอนอ่ะสิ กลัวตื่นไปทำงานไม่ไหว" ฉันตอบไปแบบนั้นก็ส่วนหนึ่ง อีกส่วนหนึ่งคือกลัวหลงน้องคิง ฉันยิ่งเป็นผู้หญิงหวั่นไหวง่ายอยู่ด้วย

"ได้"

"อ่ะ" ฉันยื่นเงินสดที่เป็นค่าอาหาร และค่าอื่นๆให้เหมย

"ขอบใจๆ...ว่าแต่กลับเองได้ใช่ไหม"

"ได้ๆ ยังพอมีสติอยู่" ฉันพูด

"เดี๋ยวไปส่งที่ลานจอดรถ"

"โอเค ขอบใจ"