บทที่ 13

ข้อมูลเกี่ยวกับลูน่ามีจำนวนสิบหน้า

โจชัวตรวจสอบเอกสารทั้งหมดเป็นเวลานาน แต่ก็ไม่พบข้อบกพร่องใด ๆ เลย เขาลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย

“โอเค อยู่ที่นั่นก็ดูแลตัวเองด้วยนะ” โจชัวได้ยินเสียงของเด็กบางคนอย่างชัดเจนทันทีที่เขาเข้ามาในห้องน้ำ เขาหยุดล้างมือทันที

บริษัทมีข้อกำหนดไว้อย่างชัดเจนว่า ไม่อนุญาตให้พนักงานนำบุตรหลานมาที่ทำงานด้วย แล้วเหตุใดจึงมีเด็กอยู่ในบริษัทในเวลานี้?

ชายคนนั้นขมวดคิ้วและเดินตามเสียงนั้นไปก่อนที่มันจะนำเขาไปที่ห้องน้ำห้องหนึ่ง ทันทีที่เขาเดินไปถึงที่ประตูห้องนั้นและก่อนที่เขาจะทันได้เคาะประตู ประตูห้องนั้นก็ถูกเปิดออก

ปัง!

ประตูห้องน้ำกระแทกเข้าที่หน้าผากของชายคนนั้นด้วยเสียงที่ดังจนทำให้โจชัวส่งเสียงร้องด้วยความรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย เขาเอามือจับหน้าผากตัวเองตามสัญชาตญาณ

นีลเดินออกมาจากห้องน้ำนั้นด้วยร่องรอยของความสะใจและเย่อหยิ่งที่แวบเข้ามาในดวงตาของเขาครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นมองโจชัวด้วยใบหน้าที่รู้สึกผิด “ผมขอโทษครับ ขอโทษจริง ๆ ผมไม่รู้ว่ามีคนยืนอยู่ข้างนอก ผมก็เลยเปิดประตูออกมา! ผมขอโทษครับ!”

โจชัวปล่อยมือที่จับหน้าผากตัวเองลงในขณะที่เขามองลงไปที่เด็กชายตัวเล็กที่สูงกว่าหัวเข่าเขาเพียงเล็กน้อย

ถึงแม้ว่าเขาจะค่อนข้างตัวเล็ก แต่รูปร่างหน้าตาของเขานั้นช่างงดงาม เด็กชายเปล่งออร่าที่กล้าหาญออกมาแม้ในวัยเด็กเช่นนี้

ในอดีตเขาไม่เคยสนใจเด็กมาก่อนเลย แต่ในตอนนี้ เขากำลังมองลงไปที่เด็กชายที่อยู่ข้างหน้าและครุ่นคิดว่า เด็กคนนี้น่าจะมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเนลลี่ ทันใดนั้นโจชัวก็ไม่สามารถแสดงท่าทีที่เคร่งขรึมได้อีกต่อไป

ชายคนนั้นขมวดคิ้วเล็กน้อย น้ำเสียงของเขายังคงเย็นชาในขณะที่ถามว่า “หนูมาทำอะไรที่นี่?”

“นั่นเป็นคำถามที่แปลกมากเลยนะครับคุณลุง” มุมปากของนีลยกขึ้น “ผมมาเข้าห้องน้ำ... แน่นอนว่าผมจะต้องมาฉี่”

เปล่า เขาไม่ได้มาฉี่เลย เขาเห็นโจชัวออกมาจากห้องทำงานและตั้งใจรออยู่ที่นี่เพียงเพื่อที่จะได้แกล้งอีกฝ่าย

ใครบอกให้ภรรยาน้อยของเขารังแกเนลลี่ล่ะ?

โจชัวขมวดคิ้ว เสียงของเขาเยือกเย็นขึ้น “ฉันหมายความว่ามาทำอะไรในอาคารแห่งนี้? พ่อแม่ของหนูเป็นใคร? พวกเขาอยู่ที่ไหน?”

ท่าทางจริงจังของชายผู้นี้ทำให้นีลเม้มปากแล้วน้ำตาเขาก็เริ่มไหล “พ่อของผมตายไปแล้ว หญ้าบนหลุมศพของเขาสูงสองฟุต…

“แม่ของผมพาน้องสาวของผมไปทำงานหาเงินด้วย พวกเราลำบากมาก...”

โจชัวสูดลมหายใจเข้าและยกมือขึ้นเพื่อหยุดนีล “ในเมื่อพ่อแม่หนูไม่ได้อยู่ที่นี่ ถ้าเช่นนั้นหนูมาทำอะไรล่ะ?”

“ผมมากับแม่ทูนหัวครับ” นีลเม้มริมฝีปาก “แม่ทูนหัวของผมมาที่นี่เพื่อคุยเรื่องธุรกิจ...”

คิ้วที่ขมวดของโจชัวผ่อนคลายลงเล็กน้อย

“ฮือ...ฮือ…!” นีลร้องไห้พลางมองท่าทางที่จริงจังของโจชัวด้วยหางตา “ผมเกลียดพ่อ! ทำไมเขาถึงตายเร็วแบบนั้น?! ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่ได้อีกสักสองสามปี แม่ก็คงจะไม่ต้องเป็นแบบที่เป็นอยู่ทุกวันนี้!”

เขาร้องไห้ดังขึ้นเรื่อย ๆ และคำพูดที่เจ็บปวดต่อพ่อของเขาก็ยิ่งดูถูกเหยียดหยามเขามากขึ้นไปด้วย

ไม่รู้ทำไม โจชัวกลับรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยในขณะที่เขายืนฟังคำด่าทอของเด็กชายที่มีต่อพ่อของเขา

อาจเป็นเพราะเขาเริ่มรักเด็กมากขึ้นหลังจากที่เนลลี่กลับมาหาเขาหรือเปล่า?

ชายคนนั้นย่อตัวลงและตบหลังนีลเบา ๆ จนทำให้นีลตกตะลึงและนิ่งเงียบ

นีลฝืนไม่ให้ตัวเองยิ้มและยกมือขึ้นปาดน้ำตา “คุณพูดถูก ผู้คนไม่สามารถฟื้นจากความตายได้ ผมหวังว่าพ่อที่ไร้ยางอายของผมชาติหน้าจะเกิดมาเป็นคนดี!”

เด็กคนนี้เริ่มไร้สาระขึ้นเรื่อย ๆ จริง ๆ ...

โจชัวยืนขึ้น “เด็กไม่ควรจะวิจารณ์ผู้ใหญ่นะ”

“ก็ได้ครับ”

นีลรู้ขีดจำกัดของตัวเองและหยุดร้องไห้ เขาสูดหายใจเข้ายาวแล้วหันหลังเดินออกจากห้องน้ำไป

“นีล!”

แอนน์รอเขาอยู่ที่ด้านนอกห้องน้ำเป็นเวลานาน เมื่อเห็นเด็กน้อยออกมา เธอก็โบกมือขึ้นอย่างตื่นเต้น “ตรงนี้!”

ในขณะที่เธอทำเช่นนั้น เธอก็เหลือบไปเห็นชายร่างสูงและเย็นชาที่ยืนอยู่ข้างหลังนีล เขาคือ... โจชัวใช่ไหม?

ร่างกายของแอนน์แข็งทื่อเล็กน้อย

“แม่ทูนหัวผมกำลังรอผมอยู่ ผมไปก่อนนะครับ!” นีลยิ้มและบอกลาโจชัวก่อนจะวิ่งเหยาะ ๆ เข้าไปหาแอนน์

“ลินช์กรุ๊ปไม่อนุญาตให้พนักงานพาลูก ๆ มาที่สำนักงานนะครับ” คำเตือนที่ดูเหมือนจะเฉยเมยของชายคนหนึ่งดังขึ้นในขณะที่แอนน์กำลังจะพานีลหลบหนีไป “ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ใช่พนักงานของลินช์กรุ๊ป แต่กรุณาอย่าพาลูก ๆ ของคุณมาด้วยในครั้งต่อไปที่คุณมาที่นี่”

ชายคนนั้นพูดจบและหันหลังเดินจากไป

“หึ!”

นีลกลอกตามองตามหลังของโจชัวที่กำลังเดินจากไป

ความกล้าหาญของเด็กชายทำให้แอนน์หวาดกลัว เธอรีบดึงนีลเข้าหาเธอแล้วถามเบา ๆ ว่า “ทำไมหนูถึงได้ออกมากับเขา?”

“เราบังเอิญเข้าห้องน้ำพร้อมกันพอดี!”

แอนน์ยกมือขึ้นและกดนิ้วลงบนศีรษะของเขาเบา ๆ “หนูก็รู้ว่าฉันไม่ได้ถามถึงเรื่องนั้น” เธอสูดหายใจเข้าและจูงมือนีลเดินเข้าไปในลิฟต์ “ฉันบอกหนูแล้วใช่ไหมว่าผู้ชายคนเมื่อกี้คือโจชัว!

“โจชัว มหาเศรษฐีแห่งเมืองบันยัน! ทั้งอาคารนี้เป็นของเขา! นอกจากจะรวยแล้วเขายังอันตรายอีกด้วย หากเราทำให้เขาโกรธ เราจะอยู่ในเมืองบันยันไม่รอดนะ! อยู่ให้ห่างจากเขาไว้!”

นีลพยักหน้า “ผมรู้ครับ”

เขาไม่เคยต้องการจะใกล้ชิดกับโจชัวตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

…

“คุณพ่อคะ อาหารที่คุณน้าทำอร่อยมากเลยใช่ไหมคะ?” เนลลี่ถามในขณะที่เธอรับประทานอาหารค่ำในชุดกระโปรงสีชมพูตัวเล็กพลางกะพริบตาโตเป็นประกาย

“ก็ไม่เลวนะ” โจชัวก้มลงและขมวดคิ้วรับประทานอาหารต่อ “รสชาติค่อนข้างคุ้นเคย”

มันคล้ายกับอาหารที่ลูน่า กิบสันเคยทำให้เขามาก เห็นได้ชัดว่าลูน่าคนนี้ได้ทำการบ้านเพื่อเข้าหาเขาอย่างถี่ถ้วน

ชายผู้นั้นเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองไปที่ลูน่าซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ เขาอย่างเย็นชา “วันนี้มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?” เขาถามอย่างเฉยเมย

“มีค่ะ” ลูน่าพยักหน้าและพูดอย่างไม่ลังเล “เมื่อตอนที่ฉันออกไปซื้อของชำในตอนบ่าย ฉันเจอคุณกิบสัน เธอตั้งใจมาหาฉันและถามว่าฉัน... ฉันมีความคิดที่ไม่เหมาะสมกับคุณหรือเปล่า”

เธอเงยหน้าขึ้นและกล่าวต่อ “ฉันคิดว่าคุณกิบสันมีอคติกับฉันมากเกินไป และเพื่อไม่ให้กระทบความสัมพันธ์ระหว่างคุณและคุณกิบสัน ฉันแนะนำว่าฉันควรจะมาที่นี่ทุกวันเพื่อดูแลคุณหนูเนลลี่ และกลับบ้านตัวเองในตอนเย็นจะดีกว่า”

เธอหันไปมองโจชัวอย่างจริงจัง “แบบนั้นจะดีไหมคะ?”

ถ้าเธอไม่ได้อาศัยอยู่ในวิลล่า เธอก็จะมีเวลาว่างไปดูแลนีลบ้าง ลูน่าต้องการดูแลนีล ไม่ใช่เพราะนีลไร้ความสามารถจนดูแลตัวเองได้

แต่เป็นเพราะเธอรู้สึกว่านีลฉลาดเกินอายุของเขา และเธอจะไม่สามารถป้องกันไม่ให้เขาทำในสิ่งที่ไม่เหมาะสมได้ถ้าหากว่าเธอไม่จับตาดูเขาเอาไว้ให้ดี

“ไม่จำเป็น” โจชัวยกช้อนส้อมขึ้นอย่างสง่างามในขณะที่เขาพูดด้วยท่าทางสงบระหว่างที่ทานอาหาร “เธอไม่มีสิทธิ์มาควบคุมว่าผมจะอนุญาตให้ใครเข้าออกบ้านของผม”

ลูน่ายิ้ม “แต่คุณกิบสันไม่ใช่คู่หมั้นของคุณหรอกเหรอคะ?”

“คุณลินช์ มีบางอย่างที่ฉันไม่ค่อยเข้าใจ ฉันเห็นในข่าวว่าคุณทั้งสองคนได้หมั้นหมายกันมานานกว่าห้าปีแล้ว แต่ทำไมคุณถึงยังไม่แต่งงานกับคุณกิบสันอีกทั้ง ๆ ที่มันก็ผ่านมานานถึงห้าปี แล้วทำไมถึงไม่ปล่อยให้เธอย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่เลยล่ะคะ?”