ตอนที่ 23 เผลอยิ้มออกมาอีกแล้ว [2/2]

หลังจากพูดคุยกันพอสมควร คุณหญิงสมศรีก็ตามผู้ดูแลให้มาพาเธอขึ้นไปเอนหลังยามบ่ายตามประสาของคนชรา ภาวินท์ออกไปทำธุระข้างนอก ส่วนภูริก็ขอตัวขึ้นไปเอาหนังสือที่ห้องสมุดบนชั้นสองของบ้านใหญ่ ตอนนี้จึงเหลือแค่ฉันนั่งรออยู่บริเวณโถงรับแขกเพียงลำพัง

ระหว่างมองสำรวจรอบ ๆ บ้านเพลิน ๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากข้างหลัง

“ดูคุณน้องวราลีเข้ากับคุณย่าได้ดีนะคะ” พาขวัญยืนกอดอก ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้ม ทว่าดวงตานั้นตั้งใจดูแคลนฉันอย่างเต็มที่

“รู้วิธีประจบประแจง เอ๊ย...เข้าหาผู้ใหญ่ อย่างว่าแหละเนอะ แม่คงสอนมาดี”

ฉันเพียงยิ้มบาง ๆ ตอบ ก่อนจะเอ่ยกลับด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ

“ค่ะ โดยเฉพาะเรื่องมารยาท ท่านย้ำนักแหละค่ะว่าให้สงบปากสงบคำ อย่าพูดสิ่งที่คิดออกมาทั้งหมด เพราะบางทีมันอาจทำให้เราดูโง่โดยไม่รู้ตัว”

แววตาของพาขวัญแข็งกระด้างขึ้นนิดหนึ่ง

“ฉันรู้นะว่าพวกเธอคบกันเพราะอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะผลประโยชน์...ไม่งั้นคนแบบเธอน่ะเหรอ หึ...ภูริคงไม่แม้แต่จะชายตามองด้วยซ้ำ”

“อย่างน้อยฉันก็มีประโยชน์สำห