Semua Bab วราลีคนนี้ไม่เหมือนเดิม: Bab 1 - Bab 10

ความเงียบแปลกประหลาดโรยตัวลงมา มันเป็นความเงียบที่ฉันไม่เคยสัมผัสมาก่อน...เงียบจนฉันไม่ได้ยินแม้แต่เสียงหัวใจเต้นของตัวเอง ฉันจำได้ว่า... ภารกิจครั้งนี้ควรจะเป็นแค่การล่าพ่อค้าอาวุธเถื่อน เป็นอีกหนึ่งภารกิจที่เสี่ยงตายตามปกติของฉันและทีม ฉันเคยผ่านการปะทะที่อันตรายกว่านี้มานับไม่ถ้วน เคยโดนยิงเฉียดหัว เฉียดหัวใจมาแล้วแต่ก็รอดทุกครั้ง แต่ครั้งนี้… ฉันไม่แน่ใจว่าตัวเองรอดไหม เสียงปืนยังดังก้องอยู่ในหู ฉันจำได้ว่ากระสุนพุ่งตรงมาที่ฉัน มันแหวกอากาศมาก่อนที่ฉันจะทันได้ขยับตัวเสียอีก ความร้อนแล่นผ่านผิวหนัง พร้อมกับแรงปะทะที่ทำให้ร่างทั้งร่างกระเด็นก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลง แล้วฉันก็ตื่นขึ้นมา… ที่ไหนสักแห่ง ที่นี่เงียบจนน่าขนลุก ทุกอย่างเป็นสีขาวโพลน แต่ไม่ใช่แสงสว่างของโรงพยาบาล หรือห้องทดลองที่ฉันเคยเจอ แต่เป็นแสงที่ดูเหมือนจะมาจากทุกทิศทาง ราวกับไม่มีต้นกำเนิดของมัน “อลิสา...อายุ 28 ปี เสียชีวิตจากบาดแผลกระสุนปืน ถูกต้อง…หืม?” เสียงเย็นๆจากชายคนหนึ่งในชุดผ้าคลุมสีดำดึงฉันให้หันไปมอง เขามีใบหน้าขาวซีด ดวงตาไร้อารมณ บรรยากาศรอบข้างเต็มไปด้วยหมอกบาง ๆ ชายคนนั้นยกกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นม

ฉันหลบโดยสัญชาตญาณ ร่างกายใหม่อาจไม่แข็งแรง แต่ความว่องไวยังอยู่ครบ ฉันก้มหลบและหมุนตัวกลับในจังหวะเดียว ก่อนจะคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ "กรี๊ด!" เสียงกรีดร้องดังขึ้น หญิงสาวในชุดนอนผ้าไหมสีครีมเซถลาเพราะถูกฉันคว้าข้อมือไว้อย่างแรง"แก! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!" "เฮ้ย...นี่มันใครกันล่ะเนี่ย?" ฉันยืนนิ่ง ประเมินสถานการณ์อย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันไปมองรูปครอบครัวและหันกลับมามองใบหน้าของเด็กสาวที่กำลังโกรธจัด "อ้อ...คงจะเป็นคุณลูกสาว" ฉันปล่อยให้เธอเป็นอิสระ "หุบปาก!" เธอตวาด ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ "แกคิดว่าแกเป็นใคร!? ถึงได้ทำท่าทีจองหอง!" "ฟังให้ดีนะ อีลูกเมียน้อย" หญิงสาวขู่ เสียงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง'ใจเย็น อลิสา ใจเย็น' ฉันบอกตัวเองฉันเห็นช่องทางโจมตีมากมาย จุดอ่อนที่สามารถจู่โจมได้... แค่สองก้าวฉันก็จะถึงตัว แค่หมัดเดียวก็จะทำให้คนตรงหน้าสลบ... 'ไม่ได้!' ฉันสะบัดหัวไล่ความคิดนั้น "อย่าคิดว่าแกจะได้อะไรมากไปกว่านี้" เธอยังคงพ่นคำพูดใส่หน้าฉัน "แกเป็นแค่ลูกคนใช้ที่พ่อเผลอพลาด แกไม่มีสิทธิ์ในตระกูลนี้!" ฉันกัดฟันกรอด เส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบ ๆ ฉันเคยซ้อมนักเลงทั้งแก๊งมาแล้ว แค่

หนึ่งเดือนผ่านไป ฉันเริ่มชินกับชีวิตในร่างใหม่แล้ว ทั้งงานบ้านที่ต้องทำในฐานะคนรับใช้ และงานที่โรงสีซึ่งฉันต้องรับบทเป็นที่ปรึกษาลับ ๆ ของคุณพิชิต ชีวิตประจำวันของฉันแบ่งเป็นสองแบบชัดเจน กลางวันเป็นสาวใช้ กลางคืนเป็นคนแก้ปัญหาธุรกิจ ฟังดูเท่ดีใช่ไหม? ไม่เลย... เพราะเงินเดือนที่ได้ช่างห่างไกลกับความยุติธรรมเหลือเกิน ฉันพยายามกล่อมแม่ให้ลาออกแล้วออกไปใช้ชีวิตกันสองแม่ลูก แต่อย่างที่คาดไว้ แม่ดุฉันเสียยกใหญ่ แถมยืนยันหนักแน่นว่าจะอยู่รับใช้บ้านนี้ไปจนตาย ไม่เพียงแค่นั้น แม่ยังสั่งให้ฉันตั้งใจทำงานเพื่อช่วยเหลือโรงสีอีกต่างหาก ฉันไม่เข้าใจเลย ทำไมแม่ถึงผูกพันกับที่นี่นัก? บ้านหลังนี้ไม่ได้ให้อะไรแม่เลย นอกจากภาระและคำสั่งสารพัด แต่ถึงจะไม่เข้าใจ ฉันก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการปล่อยให้แม่ทำตามที่ต้องการ… อย่างน้อยก็ตอนนี้ แต่ฉันน่ะเหรอ? ฉันจะไม่อยู่ที่นี่ตลอดไปแน่ ถ้าหาข้อมูลได้มากพอและมีโอกาสเหมาะเมื่อไหร่… ฉันจะออกไปจากที่นี่ทันที  

"จำฉันได้ไหม?" เขาถามขึ้น รอยยิ้มกว้างขึ้นอีกนิดเมื่อเห็นฉันทำหน้าตึงเครียด  ฉันจ้องเขาอย่างพิจารณา...เมื่อกี้อรพูดถึงใครนะ...ลูกชายของลุงชม...  "อาทิตย์เหรอ?"   เขาหัวเราะเบาๆ "ใช่ พ่อกับน้าแพรวบอกว่าวีความจำเสื่อม ฉันตกใจแทบแย่ แต่ดีใจนะที่วียังจำฉันได้อยู่”  อันที่จริง ฉันไม่รู้จักนายด้วยซ้ำ ขอโทษที   อาทิตย์ยิ้มให้ฉันอย่างเปิดเผยเหมือนเราสนิทกัน เขาเดินเข้ามาหมายจะจับมือฉัน แต่ฉันกลับถอยหนีตามสัญชาตญาณ ทำให้อาทิตย์ชะงักและถอยไป“ขะ…ขอโทษที พอดีฉันไม่ยังไม่ค่อยชิน”“ไม่เป็นไรหรอกฉันเข้าใจ แล้วนี่จะไปไหนเหรอ?" เขาถาม พลางก้มมองถุงผ้าในมือฉัน  "ตลาด" ฉันตอบสั้น ๆ  "ให้ไปส่งไหม?"  "ฉันเดินไปเองได้"  “แค่อยากไ

ฉันตื่นก่อนนาฬิกาปลุก หัวสมองแล่นเหมือนคนเพิ่งวางแผนแทรกซึมเข้าองค์กรลับ…ทั้งที่วันนี้ ฉันต้องไปนั่งกินข้าวกับ ‘ว่าที่สามีในนาม’ ของตัวเอง เอาเข้าจริง ฉันไม่เคยเตรียมตัวไปเดทเลยในชีวิต  แต่เรื่อง ‘ภารกิจ’ น่ะ…ฉันเชี่ยวชาญ และวันนี้ก็คือหนึ่งในภารกิจนั้น   การดูตัวกับชายที่ถูกขนานนามว่า ‘จิ้งจอก’ แห่งวงการธุรกิจ หลังจากอาบน้ำเสร็จ ฉันสวมเดรสสีครีมจากตู้เสื้อผ้าของพลอยไพลิน จากนั้นก็หยิบนามบัตรที่พลอยไพลินยื่นมาให้เมื่อวันก่อน  ‘พี่ชิน เมคอัพอาร์ติสต์’ ช่างแต่งหน้าที่เหล่าเซเลบเรียกใช้งานมากที่สุดในรัศมีห้ากิโลเมตร แน่นอน ฉันโทรไปนัดตั้งแต่เมื่อวาน และเขาตอบรับเพราะชื่อของ ‘พลอยไพลิน’ คือพาสเวิร์ดผ่านประตูสวรรค์ สถานที่คือร้านเสริมสวยหรูระดับพรีเมียม พอฉันเดินเข้าไป เขาก็หรี่ตาเล็กน้อยแล้วถาม “คุณวราลีใช่ไหมคะ? โอ้โห หน้าสวยอยู่แล้ว แต่น้องพลอยสั่งมาให้ปังที่สุดเลยค