All Chapters of วราลีคนนี้ไม่เหมือนเดิม: Chapter 1 - Chapter 10

ความเงียบแปลกประหลาดโรยตัวลงมา มันเป็นความเงียบที่ฉันไม่เคยสัมผัสมาก่อน...เงียบจนฉันไม่ได้ยินแม้แต่เสียงหัวใจเต้นของตัวเองฉันจำได้ว่า... ภารกิจครั้งนี้ควรจะเป็นแค่การล่าพ่อค้าอาวุธเถื่อน เป็นอีกหนึ่งภารกิจที่เสี่ยงตายตามปกติของฉันและทีม ฉันเคยผ่านการปะทะที่อันตรายกว่านี้มานับไม่ถ้วน เคยโดนยิงเฉียดหัว เฉียดหัวใจมาแล้วแต่ก็รอดทุกครั้งแต่ครั้งนี้… ฉันไม่แน่ใจว่าตัวเองรอดไหมเสียงปืนยังดังก้องอยู่ในหู ฉันจำได้ว่ากระสุนพุ่งตรงมาที่ฉัน มันแหวกอากาศมาก่อนที่ฉันจะทันได้ขยับตัวเสียอีก ความร้อนแล่นผ่านผิวหนัง พร้อมกับแรงปะทะที่ทำให้ร่างทั้งร่างกระเด็นก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลงแล้วฉันก็ตื่นขึ้นมา… ที่ไหนสักแห่งที่นี่เงียบจนน่าขนลุก ทุกอย่างเป็นสีขาวโพลน แต่ไม่ใช่แสงสว่างของโรงพยาบาล หรือห้องทดลองที่ฉันเคยเจอ แต่เป็นแสงที่ดูเหมือนจะมาจากทุกทิศทาง ราวกับไม่มีต้นกำเนิดของมัน“อลิสา...อายุ 28 ปี เสียชีวิตจากบาดแผลกระสุนปืน ถูกต้อง…หืม?” เสียงเย็นๆ จากชายคนหนึ่งในชุดผ้าคลุมสีดำดึงฉันให้หันไปมอง เขามีใบหน้าขาวซีด ดวงตาไร้อารมณ์ บรรยากาศรอบข้างเต็มไปด้วยหมอกบาง ๆ ชายคนนั้นยกกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาดู พึ

ฉันหลบโดยสัญชาตญาณ ร่างกายใหม่อาจไม่แข็งแรง แต่ความว่องไวยังอยู่ครบ ฉันก้มหลบและหมุนตัวกลับในจังหวะเดียว ก่อนจะคว้าข้อมือเล็กเอาไว้"กรี๊ด!" เสียงกรีดร้องดังขึ้น หญิงสาวในชุดนอนผ้าไหมสีครีมเซถลาเพราะถูกฉันคว้าข้อมือไว้อย่างแรง"แก! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!""เฮ้ย...นี่มันใครกันล่ะเนี่ย?" ฉันยืนนิ่ง ประเมินสถานการณ์อย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันไปมองรูปครอบครัวและหันกลับมามองใบหน้าของเด็กสาวที่กำลังโกรธจัด"อ้อ...คงจะเป็นคุณลูกสาว" ฉันปล่อยให้เธอเป็นอิสระ"หุบปาก!" เธอตวาด ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ "แกคิดว่าแกเป็นใคร!? ถึงได้ทำท่าทีจองหอง!""ฟังให้ดีนะ อีลูกเมียน้อย" หญิงสาวขู่ เสียงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง'ใจเย็น อลิสา ใจเย็น' ฉันบอกตัวเองฉันเห็นช่องทางโจมตีมากมาย จุดอ่อนที่สามารถจู่โจมได้... แค่สองก้าวฉันก็จะถึงตัว แค่หมัดเดียวก็จะทำให้คนตรงหน้าสลบ...'ไม่ได้!' ฉันสะบัดหัวไล่ความคิดนั้น"อย่าคิดว่าแกจะได้อะไรมากไปกว่านี้" เธอยังคงพ่นคำพูดใส่หน้าฉัน"แกเป็นแค่ลูกคนใช้ที่พ่อเผลอพลาด แกไม่มีสิทธิ์ในตระกูลนี้!"ฉันกัดฟันกรอด เส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบ ๆ ฉันเคยซ้อมนักเลงทั้งแก๊งมาแล้ว แค่เด็กสปอยล์

หนึ่งเดือนผ่านไป ฉันเริ่มชินกับชีวิตในร่างใหม่แล้ว ทั้งงานบ้านที่ต้องทำในฐานะคนรับใช้ และงานที่โรงสีซึ่งฉันต้องรับบทเป็นที่ปรึกษาลับ ๆ ของคุณพิชิต ชีวิตประจำวันของฉันแบ่งเป็นสองแบบชัดเจน กลางวันเป็นสาวใช้ กลางคืนเป็นคนแก้ปัญหาธุรกิจ ฟังดูเท่ดีใช่ไหม? ไม่เลย... เพราะเงินเดือนที่ได้ช่างห่างไกลกับความยุติธรรมเหลือเกินฉันพยายามกล่อมแม่ให้ลาออกแล้วออกไปใช้ชีวิตกันสองแม่ลูก แต่อย่างที่คาดไว้ แม่ดุฉันเสียยกใหญ่ แถมยืนยันหนักแน่นว่าจะอยู่รับใช้บ้านนี้ไปจนตาย ไม่เพียงแค่นั้น แม่ยังสั่งให้ฉันตั้งใจทำงานเพื่อช่วยเหลือโรงสีอีกต่างหากฉันไม่เข้าใจเลย ทำไมแม่ถึงผูกพันกับที่นี่นัก? บ้านหลังนี้ไม่ได้ให้อะไรแม่เลย นอกจากภาระและคำสั่งสารพัด แต่ถึงจะไม่เข้าใจ ฉันก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการปล่อยให้แม่ทำตามที่ต้องการ… อย่างน้อยก็ตอนนี้แต่ฉันน่ะเหรอ? ฉันจะไม่อยู่ที่นี่ตลอดไปแน่ ถ้าหาข้อมูลได้มากพอและมีโอกาสเหมาะเมื่อไหร่… ฉันจะออกไปจากที่นี่ทันทีฉันตื่นตั้งแต่ตีห้าเหมือนที่เคยทำตอนเป็นอลิสา ร่างกายใหม่นี้บอบบางกว่าที่เคย แต่หลังจากซ้อมมาเป็นเดือน ฉันก็เริ่มปรับตัวได้แล้ว ฉันออกไปวิ่งรอบสวนเป็นรอบที่สิบ เห

"จำฉันได้ไหม?" เขาถามขึ้น รอยยิ้มกว้างขึ้นอีกนิดเมื่อเห็นฉันทำหน้าตึงเครียดฉันจ้องเขาอย่างพิจารณา...เมื่อกี้อรพูดถึงใครนะ...ลูกชายของลุงชม..."อาทิตย์เหรอ?"เขาหัวเราะเบาๆ "ใช่ พ่อกับน้าแพรวบอกว่าวีความจำเสื่อม ฉันตกใจแทบแย่ แต่ดีใจนะที่วียังจำฉันได้อยู่”อันที่จริง ฉันไม่รู้จักนายด้วยซ้ำ ขอโทษทีอาทิตย์ยิ้มให้ฉันอย่างเปิดเผยเหมือนเราสนิทกัน เขาเดินเข้ามาหมายจะจับมือฉัน แต่ฉันกลับถอยหนีตามสัญชาตญาณ ทำให้อาทิตย์ชะงักและถอยไป“ขะ…ขอโทษที พอดีฉันไม่ยังไม่ค่อยชิน”“ไม่เป็นไรหรอกฉันเข้าใจ แล้วนี่จะไปไหนเหรอ?" เขาถาม พลางก้มมองถุงผ้าในมือฉัน"ตลาด" ฉันตอบสั้น ๆ"ให้ไปส่งไหม?""ฉันเดินไปเองได้"“แค่อยากไปด้วยเฉย ๆ น่ะ"...อะไรของเขา?ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกแปลก ๆ กับท่าทางของเขานิดหน่อย...แต่เอาเถอะ ถ้าเขาอยากไปด้วยก็เชิญ ฉันก็ไม่ได้เสียอะไรอยู่แล้ว"ตามใจ" ฉันตอบ ก่อนจะเดินนำออกไป ทิ้งให้อาทิตย์หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเดินตามฉันมาวันนี้ฉันแค่จะไปซื้อปลาทูให้ป้าแป้น แต่ดูเหมือนจะได้ของแถมที่ไม่คาดคิดมาด้วยแล้วล่ะ...ช่วงบ่ายวันนี้คนเดินตลาดสดมีไม่มากนัก คงเป็นเพราะเป็นวันธรรมดาหรือเปล่านะ หน

ฉันตื่นก่อนนาฬิกาปลุก หัวสมองแล่นเหมือนคนเพิ่งวางแผนแทรกซึมเข้าองค์กรลับ…ทั้งที่วันนี้ ฉันต้องไปนั่งกินข้าวกับ ‘ว่าที่สามีในนาม’ ของตัวเองเอาเข้าจริง ฉันไม่เคยเตรียมตัวไปเดทเลยในชีวิต แต่เรื่อง ‘ภารกิจ’ น่ะ…ฉันเชี่ยวชาญและวันนี้ก็คือหนึ่งในภารกิจนั้น การดูตัวกับชายที่ถูกขนานนามว่า ‘จิ้งจอก’ แห่งวงการธุรกิจหลังจากอาบน้ำเสร็จ ฉันสวมเดรสสีครีมจากตู้เสื้อผ้าของพลอยไพลิน จากนั้นก็หยิบนามบัตรที่พลอยไพลินยื่นมาให้เมื่อวันก่อน ‘พี่ชิน เมคอัพอาร์ติสต์’ ช่างแต่งหน้าที่เหล่าเซเลบเรียกใช้งานมากที่สุดในรัศมีห้ากิโลเมตรแน่นอน ฉันโทรไปนัดตั้งแต่เมื่อวาน และเขาตอบรับเพราะชื่อของ ‘พลอยไพลิน’ คือพาสเวิร์ดผ่านประตูสวรรค์สถานที่คือร้านเสริมสวยหรูระดับพรีเมียม พอฉันเดินเข้าไป เขาก็หรี่ตาเล็กน้อยแล้วถาม“คุณวราลีใช่ไหมคะ? โอ้โห หน้าสวยอยู่แล้ว แต่น้องพลอยสั่งมาให้ปังที่สุดเลยค่ะ วันนี้ต้องปังยืนหนึ่ง!”ก่อนฉันจะได้อ้าปากตอบ พี่ชินก็ลากฉันไปที่เก้าอี้ แต่งหน้า ทำผม เซตลอน เสริมแสง แต่งคิ้ว ไฮไลต์แก้มจนฉันรู้สึกเหมือนกำลังถูกอัปเกรดเป็นเวอร์ชัน ‘โปรพลัส’ใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมง พี่ชินก็หมุนเก้าอี้ให