บทที่ 435

"ค่าที่พักข้าไม่คิดดอก แต่รายจ่ายอื่น ๆ รวมกันเป็นหนึ่งร้อยห้าสิบหกตำลึงเจ็ดเฟื้อง เงินสิบตำลึงที่พวกเจ้าแย่งไปจากมือนางเมื่อสองวันก่อนก็เป็นของข้า รวมทั้งสิ้นหนึ่งร้อยหกสิบหกตำลึงเจ็ดเฟื้อง ข้าปัดเศษให้พวกเจ้า เจ้าคืนข้าหนึ่งร้อยหกสิบเจ็ดตำลึงก็พอ"

คำพูดเหล่านี้ทำให้ชายหัวล้านและสตรีผู้นั้นมึนงงและสับสน เข้าใจเพียงแต่ประโยคสุดท้ายเท่านั้น

ชายหัวล้านเบิกตาโพลงถาม "อะไรนะ? หงหลัวใช้เงินไปมากมายเช่นนั้นในเวลาเพียงไม่กี่เดือนรึ"

แน่นอนว่าไม่ใช่เช่นนั้น เจียงซุ่ยฮวนกล่าวโดยสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง "แน่นอนสิ เพียงแค่อาภรณ์ที่หงหลัวสวมก็ราคาห้าตำลึงเงินแล้ว"

สตรีผู้นั้นอยากจะถลกเสื้อผ้าบนร่างหงหลัวออกมาเสียให้ได้ นางบิดหูหงหลัวแรง ๆ "นังตัวดี ตัวเองอยู่ดีกินดีเช่นนี้ เหตุใดไม่รู้จักช่วยเหลือปรนเปรอพวกเรา!"

หงหลัวเอามือกุมหูร่ำไห้ด้วยความเจ็บปวด นางร้องเสียงดัง "คุณหนูช่วยข้าด้วย!"

เจียงซุ่ยฮวนมองนางด้วยสีหน้าสงบนิ่ง "ข้าอาจช่วยเจ้าได้ยามนี้ แต่มิอาจช่วยเจ้าไปชั่วชีวิต เจ้าไม่อาจหลบซ่อนอยู่ในเรือนตลอดกาล ถึงเวลาแล้วที่เจ้าต้องตัดขาดกับบิดามารดาของเจ้าเสียที"

นางจ้องมองเจียงซุ่ยฮวนเห