บทที่ 6 ชีวิตในช่วงวัยรุ่นของฉัน

บทที่ 6

ชีวิตในช่วงวัยรุ่นของฉัน

เ

จ็ดปีต่อมาในชีวิตของฉันผ่านไปอย่างรวดเร็ว แทบไม่เคยได้ยินเสียงของ โพธิ อีกเลย เขาถูกขังอยู่หลัง กำแพง ภายในหัวใจของฉัน แต่ฉันยังคง เรียนรู้ จาก อนัตตา ต่อไปในขณะที่เธอสอนทุกสิ่งที่ฉันต้องรู้เพื่อความอยู่รอดและมีความสุขในโลก ฉันได้เรียนรู้สิ่งที่สำคัญมันเป็นสิ่งที่ฉันที่ต้องรู้เพื่อความอยู่รอด ทุกคนและทุกอย่างเป็นครูของฉัน ฉันได้เรียนรู้จากการดูพ่อกับแม่ เพื่อนฝูงของพวกเขา เด็กๆที่โรงเรียน ภาพยนตร์ และอินเทอร์เน็ต ฉันได้เข้าใจว่าโลกทำงานอย่างไร ฉันได้เห็นความรุนแรงมากมายในทีวีและวิดีโอเกมที่ฉันเล่น และในที่สุดฉันก็มีภูมิคุ้มกัน โดยไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยเมื่อเห็นคนอื่นทุกข์ทรมานและกำลังจะตาย

จากที่ฉันเห็นพ่อกับแม่ ฉันได้เรียนรู้ว่าการดื่มและเสพยาทำให้เกิดช่วงเวลาที่ดี และเนื่องจากพวกเขาร่ำรวย จึงไม่ต้องปฏิบัติต่อผู้อื่นด้วยความเคารพก็ได้ ฉันเข้าใจว่าพ่อกับแม่ดีกว่าคนอื่นเพราะพวกเขา ประสบความสำเร็จ  ฉันจะสังเกตเหล่าบรรดาเพื่อนๆของพ่อกับแม่ที่มาในงานเลี้ยงซึ่งมักจะจัดขึ้นที่บ้านของเราอยู่บ่อยๆ ทุกคนต่างหัวเราะ เต้นรำ ดื่มเหล้า เสพยา นัวเนีย และทำอะไรสนุกสนาน ฉันเรู้ว่าฉันองก็อยากสนุกเหมือนอย่างที่พวกเขาทำเช่นกัน

เมื่อพูดถึงเด็กคนอื่นๆในโรงเรียน เนื่องจากฉันแต่งตัวดีกว่าพวกเขาและมาจากครอบครัวที่ดี ฉันจึงค้นพบว่าฉันดีกว่าพวกเขา เช่นเดียวกับที่พ่อแม่ของฉันปฏิบัติต่อโรซาและคนอื่นๆ ที่ทำงานให้ในฐานะที่ด้อยกว่า เลยทำให้ฉันรู้ว่าฉันสามารถปฏิบัติต่อเด็กคนอื่นๆที่ไม่ดีเท่าฉันด้วยวิธีเดียวกันกับที่พ่อกับแม่ทำได้ ฉันมีเพื่อน ที่คล้ายฉันบางคนและมาจากครอบครัวที่ ประสบความสำเร็จ เช่นเดียวกัน

ฉันรู้ว่าวิธีเดียวที่จะอยู่รอดในโลกนี้ได้คือต้องห่วงและดูแล ตัวเอง  พ่อกับแม่มักจะบอกฉันว่าเราจะอยู่ในโลกที่โหดร้ายและแข่งขันได้ ก็ต่อเมื่อฉันสนใจเกี่ยวกับ ตัวเอง เท่านั้นไม่ใช่การสนคนอื่น และส่งเหล่านี้ไม่สามารถรบกวนฉันอีกต่อไปเมื่อฉันอ่านเกี่ยวกับคนที่เสียชีวิตเนื่องจากสงคราม การฆาตกรรม ความอดอยาก ความเจ็บป่วย หรือเหตุผลอื่นๆ เพราะในที่สุด ฉันก็ได้เรียนรู้ที่จะเพิกเฉยต่อสิ่งนี้เหล่านี้

เมื่อฉันอายุสิบสองปี ฉันเริ่มออกไปเที่ยวกับเด็กคนอื่นๆ ที่ชอบปาร์ตี้และสนุกสนานเหมือนกับที่พ่อแม่ของฉันทำ เราจะฟังเพลง เต้นรำ และดื่มแอลกอฮอร์ที่เราขโมยมาจากบ้านพ่อกับแม่ของพวกเรา เนื่องจากพวกเราหลายคนมีพ่อแม่ที่ร่ำรวย เราก็เลยขโมยเงินจากพวกเขามาด้วย และซื้อยามาเสพเพื่อช่วยให้เรารู้สึกดีขึ้น เมื่อได้เรียนรู้จากพ่อแม่ของเรา จากการดูหนัง และอ่านเรื่องราวต่างๆ เราจึงรู้ว่านี่คือวิธี “สนุก” กับชีวิต

ชีวิตช่างดีเหลือเกิน ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมสิ่งเหล่านี้ทำให้คุณมีความสุขมาก ฉันอยู่ในความงุนงงอย่างต่อเนื่อง จิตใจของฉันฟุ้งซ่านขณะที่ฉันใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับการ "เมา" ยาและเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ มาถึงตอนนี้แทบไม่เคยได้ยินเสียงจาก โพธิ อีกเลย เขาเหมือนจะอยู่ในความทรงจำอันห่างไกล ฉันคิดว่าเขาทิ้งฉันไว้เสียแล้ว ดังนั้นฉันจึงได้แต่ฟังและทำตามทุกอย่างที่ อนัตตา บอก ไม่นานหลังจากที่ฉันอายุ 14 ปี ฉันเริ่มมีเซ็กส์และสนุกกับมันมาก จากนั้นฉันก็รู้ว่าฉันมีอำนาจมากแค่ไหนกับเด็กผู้ชายที่ฉันนอนด้วย พวกเขาจะทำทุกอย่างเพื่อฉันถ้าฉันตอบแทนด้วยการดูแลพวกเขา

ผ่านไปไม่ถึงวันที่ฉันจะไม่ดื่มหรือเสพยา ฉันมักจะเริ่มตั้งแต่หัววัน ก่อนไปโรงเรียนและตอนที่ได้พบปะกับเพื่อนฝูงหลังเลิกเรียน ตอนนี้ฉันใช้ชีวิตอย่างเต็มที่เหมือนอย่างที่พ่อกับแม่ทำ ฉันจำช่วงวัยรุ่นตอนต้นของฉันไม่ได้มาก ความทรงจำทั้งหมดถูกบดบังด้วยยาเสพติด แอลกอฮอล์ และเซ็กส์ ฉันจำได้แค่ว่าฉันมีช่วงเวลาที่ดีและเมาอยู่เกือบตลอดเวลา มีปาร์ตี้ทุกวัน และมีเซ็กส์กับผู้ชายมากหน้าหลายตา มันช่างเป็นชีวิตที่ยอดเยี่ยมเหลือเกิน

เมื่อฉันเริ่มโตขึ้นตอนอายุ 16 ปี ฉันได้ออดิชั่นให้แสดงภาพยนตร์เกี่ยวกับผู้หญิงที่ชอบปาร์ตี้ เสพยา ดื่มแอลกอฮอล์ และมีเพศสัมพันธ์ทุกวัน ด้วยสัตย์จริงนี่คือชีวิตของฉันเลยล่ะ ดังนั้นมันจึงเป็นบทบาทที่ฉันคุ้นเคยอย่างดี ภาพยนตร์เรื่องนี้ประสบความสำเร็จอย่างมาก หลังจากนั้นฉันก็กลายเป็นคนดังและได้สร้างหนังอีกหลายเรื่อง ในตอนนั้นฉันสวยมากเลยทีเดียวด้วยสัดส่วนสูง 5 ฟุต 8 นิ้ว หนักเพียง 125 ปอนด์ ผมสีน้ำตาล และมีตาสีเขียว ฉันถือว่ามันคือพรที่ฉันได้รับ มันทำให้ฉันได้เกือบทุกอย่างที่ฉันต้องการจากเหล่าบรรดาหนุ่มๆมาตลอดชีวิต ด้วยความสำเร็จในการสร้างภาพยนตร์ ฉันก็สามารถร่ำรวยด้วยตัวของฉันเอง และเนื่องจากฉันเข้าใจแล้วว่าเงินสำคัญแค่ไหนที่จะทำให้ฉันมีความสุข ฉันจึงรู้ว่าชีวิตของฉันควรจะต้อง " ประสบความสำเร็จ " อย่างมาก

ฉันยังคงไปงานเลี้ยง ดื่มสุรา และเสพยาทุกวัน ฉันไม่แน่ใจว่าฉันทำมันลงไปได้อย่างไร แต่มันไม่ได้ส่งผลกระทบต่ออาชีพการแสดงของฉันแต่อย่างใด ฉันจำบทได้เสมอ และเพราะ หน้ากาก ที่ฉันเคยสวมมาก่อนหน้านี้ ฉันจึงสามารถสื่อสารอารมณ์ต่างๆที่ฉันต้องการได้อย่างง่ายดาย การแสดงเป็นเรื่องง่ายสำหรับฉันมาก เพราะท้ายที่สุดฉันแล้ว ฉันแสดงมาทั้งชีวิต บทละครที่ฉันแสดงต้องการให้ฉันมีความสุข ยิ้มและเพิกเฉยต่อความเจ็บปวด และฉันก็เข้าใจบทบาทเหล่านี้มานานแล้ว

ฉันเรียนรู้บทเรียนต่างๆได้ดีเลยทีเดียว และก็รู้สึกขอบคุณพ่อแม่ที่สอนฉันให้เอาตัวรอดในโลกนี้ แม้ว่าอาการซึมเศร้าอย่างรุนแรงของฉันยังคงทำร้ายฉันตลอดทั้งชีวิต แต่ หน้ากาก ที่ฉันสวมอยู่และ กำแพง ที่ฉันสร้างขึ้นนั้นได้ปกป้องฉันไว้และอนุญาตให้ฉัน "เป็นคนอื่น" อันที่จริง ฉันเก่งในการซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงเอาไว้ ฉันได้รับรางวัลอันทรงเกียรติมากมายตลอดอาชีพการงานของฉันซึ่งเป็นบทบาทอารมณ์ต่างๆที่ฉันสามารถแสดงออกมาได้

อย่างไรก็ตามสิ่งที่ฉันไม่รู้มาจนถึงวันนี้คืออาการซึมเศร้า ความโศกเศร้า และการดิ้นรนตลอดทั้งชีวิตนั้น เกิดจาก หน้ากาก และ กำแพง ที่คอยปกป้องฉันเอาไว้ ด้วยสิ่งกำบังเหล่านี้แยกฉันออกมาจาก " จิตตื่นรู้ที่แท้จริง " และ ปล่อยให้ความรู้สึกและอารมณ์ที่ฉันได้ เรียนรู้ ในโลกนี้ครอบงำชีวิตของฉันเอาไว้ ในขณะที่ฉันค้นพบแล้วในวันนี้ซึ่งเป็น วันสุดท้ายของชีวิต ว่าความวิตกกังวล ความห่อเหี่ยว ความเศร้า และอารมณ์ความรู้สึกต่างๆนั้น เป็นผลมาจากการที่ โพธิ พยายามเรียกร้องความสนใจจากฉันเพื่อให้รู้ว่าฉันกำลังเดินทางผิดมาโดยตลอด เขาพยายามบอกฉันว่าเส้นทางการ เรียน รู้ที่ฉันเลือกนั้นก่อให้เกิดปัญหาแทบทั้งสิ้นที่ทำให้รู้สึกไม่สบายใจ วิตกกังวล และหดหู่ใจ เขาหวังว่าฉันจะทบทวนชีวิตตัวเองใหม่และเลือกเส้นทางที่ต่างออกไป แต่ฉันก็ไม่เคยทำ

ในช่วงเวลาที่เราเครียดและรู้สึกอึดอัดมันจะส่งผลกระทบต่อทุกคน เรารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร บางทีสิ่งนี้อาจจะเกิดขึ้นกับคุณก็ได้ ให้ลองพิจารณาถึงความเป็นไปได้ว่าความรู้สึกนี้อาจจะเกิดจากดวงจิตของคุณที่พยายามดึงความสนใจคุณอยู่เช่นกัน

เปิดม่านออก

เมื่อคุณลืมตาคุณเห็นอะไร

คุณเห็นแสงสว่างหรือความมืด

แสงสว่างมาจาก “ภายใน” ที่มองว่าชีวิตคือความรักอันเต็มไปด้วยความหวัง

การมองเห็นทุกคนและประสบการณ์ต่างๆในแง่ดี

อย่างไรก็ตามความมืดมาจาก "การยอมรับ"

มุมมองและความเชื่อเชิงลบที่เราได้ "เรียนรู้" เกี่ยวกับโลก

เพื่อเปลี่ยนแปลงอนาคต เราทุกคนต้อง “เปิดม่านออก”

ที่กำลังปิดตาของเราเอาไว้ โดยการแบ่งปันแสงสว่างภายในของเรา

ให้เปล่งประกายเจิดจ้าไปยังทุกคน