01 การตื่นของพลัง [5/5]

ถ้ามีแค่ตัวคนเดียวเขาอาจจะหาทางหลบหนีออกไปก่อน แม้จะเสียดายบ้านแต่จะให้สู้กับคนหลายคนทั้งที่ตัวเองไม่เคยทำมาก่อนก็คงไม่ไหว เอาตัวให้รอดไว้ก่อนค่อยกลับมาทวงคืนในภายหลังก็ไม่สาย แต่ไม่ใช่ในเวลานี้ที่เขามีอีกสองชีวิตให้ต้องดูแล น้องดลและดาริณีดูจะไม่ใช่คู่มือของพวกมันได้เลย

ครั้นจะให้วิ่งทะเล่อทะล่าเข้าไปจามหัวพวกมันก็ไม่รู้ว่าจะกล้าทำอย่างที่คิดไหมอีก

ในขณะที่ครุ่นคิดศัตรูแรกในวันสิ้นโลกก็บุกเข้ามาประชิด

“เคร้ง!” เสียงประตูเหล็กหน้าบ้านถูกอะไรบางอย่างดันเข้ามาอย่างแรงเป็นผลให้กระถางต้นไม้และตู้ที่ถูกนำมาวางกั้นประตูล้มระเนระนาด

“เสียงดังเกินไปแล้ว” หนึ่งในชายฉกรรจ์เอ่ยเตือน ถึงพวกเขาจะฆ่าซอมบี้ละแวกนี้ไปแล้วก็ใช่ว่าจะไม่มีตัวอื่นมาอีก

“พวกคนในบ้านรู้ตัวกันหมดแล้วมั้ง” ชายที่มีหูกลมส่ายหัวให้กับความสมองน้อยของเจ้าบ้าชอบใช้กำลัง

“...” เจ้าบ้าชอบใช้กำลัง

“ช่างเถอะ เข้าไปทั้งแบบนี้แหละ” คนเป็นหัวหน้าไม่ใส่ใจกับความสะเพร่าเล็ก ๆ น้อย ๆ จะอย่างไรพวกเขาก็แข็งแกร่งและมีอาวุธครบมือ ต่อให้มีซอมบี้ออกมาอีกก็แค่ยิงทิ้งไปเสีย

เฉินเฟิงที่ซ่อนตัวอยู่หลังบ้านตื่นตระหนก ประตูบ้านเขาพังเพราะกำลังของคน!

นี่มันอะไรกัน!

หรือนอกจากรูปลักษณ์ภายนอกที่เปลี่ยนไปแล้วยังมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปอีก! คราวนี้ชายหนุ่มหวนนึกไปถึงตอนตนเองกระโดดขึ้นกำแพงโดยที่ไม่ต้องใช้สองมือช่วยพยุงร่างกายเลยสักนิด หรือว่าเขาที่กลายพันธุ์ก็สามารถทำอย่างเดียวกันได้?

ถ้าอย่างนั้น...จะจัดการคนพวกนี้ด้วยตัวเองได้หรือเปล่า?

...

“แม่” น้องดลเบียดตัวเข้าหาแม่เมื่อได้ยินเสียงโครมครามหน้าบ้าน “พี่เฟิงอยู่ข้างนอก เราจะทำยังไงกันดี”

“ชู่ อย่าเสียงดังครับ” ฟังจากเสียงข้างนอกก็รู้แล้วว่าไม่ใช่กำลังคน บวกกับการเปลี่ยนแปลงทางร่างกายของชายหนุ่มเจ้าของบ้าน เธอก็พอคาดเดาได้ว่าโลกใบนี้ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว และคงมีอีกหลายคนที่เปลี่ยนแปลงไปเหมือนชายหนุ่มเช่นกัน อยู่ที่ว่าใครจะใช้ความสามารถของตนไปในทิศทางไหน

ดาริณีพาลูกชายมาหลบบริเวณห้องครัวติดกับประตูหลังบ้าน แต่ยังไม่ทันจะได้เปิดประตูเฉินเฟิงก็ผลักเข้ามาก่อน ทำเอาหญิงสาวเกือบหลุดกรี๊ดออกมา ดีที่สะกดกลั้นเอาไว้ทัน

“ผมเองครับ” เฉินเฟิงทาบนิ้วชี้ลงบนริมฝีปาก ฉวยโอกาสช่วงที่ยังมีเสียงข้าวของล้มอยู่หน้าบ้านอำพรางการเคลื่อนไหว รีบมายังจุดที่ได้ยินเสียงสองแม่ลูก

“ข้างนอกเกิดอะไรขึ้นคะ” หญิงสาวกระซิบถามเสียงเบา

“มีคนบุกเข้ามา พวกมันอยากได้บ้านเรา” คนฟังสีหน้าซีดเผือด ถ้าไม่มีบ้านแล้วพวกเธอจะอยู่ข้างนอกกันอย่างปลอดภัยได้อย่างไร “ผมจะลองหาทางดู แต่ผมอยากขอให้พี่ดากับน้องดลไปรอที่ประตูหลังบ้าน ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นก็รีบหนีไปทันที” เฉินเฟิงสมองหมุนเร็วรี่ ใจจดจ่อคิดหาสถานที่ที่พวกเขาจะสามารถหนีไปได้จนไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีใครบางคนเยื้องย่างใกล้เข้ามา

“คิดว่าจะไปได้ง่าย ๆ งั้นเหรอ” เสียงที่ดังขึ้นเหนือหัวทำให้ทั้งสามคนตัวชาวาบ พวกมันเข้ามาถึงตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!

เฉินเฟิงรีบลุกขึ้นดันหญิงสาวและเด็กชายให้ไปอยู่ด้านหลังตน

“พวกแกอยากได้บ้านไม่ใช่เหรอ พวกเรากำลังจะออกไปแล้ว” ชายหนุ่มลองเจรจาก่อน

“โฮ่ หูดีนี่ แสดงว่ากลายพันธุ์แล้ว สนใจมาอยู่กับพวกเราไหม” ตัวหัวหน้ามองใบหน้าขาวผ่องและดวงตาสีแดงของอีกฝ่ายอย่างสนใจ ไม่รู้ว่าภายใต้ฮู้ดนั้นจะมีรูปลักษณ์เป็นอย่างไร

“เชิญพวกแกเอาอาหารไปได้เลย แต่ต้องปล่อยพวกเราไป” เฉินเฟิงส่ายหน้าปฏิเสธ “พวกเราขอแค่เสื้อผ้าก็พอ” ถ้ารอดไปได้ค่อยไปหาของกินเอาข้างหน้า แต่ถ้ายังอยู่อย่างนี้พวกเขาก็ยากที่จะรอด ตัวเขาเป็นผู้ชายพวกมันคงให้เป็นลูกน้องคอยรับใช้ แต่หญิงสาวด้านหลังคงมีชีวิตที่ไม่สวยงามนักหากอยู่ในเงื้อมมือพวกมัน

“ไม่บอกก็จะขโมยอยู่แล้ว” ชายหูกลมสั้นคล้ายหนูเผยยิ้มยียวน ดวงตาเรียวรีฉายประกายเจ้าเล่ห์ ตัวมันถูกใจชายหนุ่มตรงหน้ามากกว่าหญิงสาวด้านหลังและเด็กเสียอีก ดูสีตาแดงฉานนั่นสิ ช่างตัดกับผิวขาวราวกับอัญมณีล้ำค่า

อ่า… ดวงตาคู่นั้นเหมือนทับทิมไม่มีผิด

เฉินเฟิงรู้สึกไม่ดีกับสายตาที่มองจ้องมา ทำเป็นเข้มแข็งให้มากที่สุด จนกระทั่ง...

“ลูกพี่ ผมขอเด็กคนนั้นได้หรือเปล่า” หนึ่งในพวกมันมองเด็กชายดลแล้วออกปากเรียกร้อง

“เอาไปสิ ยังไงที่นี่ก็เป็นบ้านเขา ต้องดูแลเราให้ดีที่สุด ไม่อย่างนั้นคงเสียมารยาทแย่” เจ้าคนร่างใหญ่ที่สุดตอบพลางกางกรงเล็บแหลมคมขู่

กรอด

เฉินเฟิงกัดฟันแน่น พวกมันไม่คิดจะปล่อยพวกเขาไปจริง ๆ ด้วย!

เพราะถูกพวกมันดักทางไว้จึงใช้ทางออกประตูหลังไม่ได้แล้ว เหลือแค่ฝั่งห้องเก็บของที่มีประตูบานเก่า คงต้องเป็นที่นั่น

แต่… จะหาช่องว่างหลบหนีไปได้ยังไง