01 การตื่นของพลัง [4/5]

“แล้วอย่างนี้พี่จะมีพลังหรือเปล่าครับ” เปลี่ยนร่างได้แล้วก็ต้องมีพลังสิ เด็กชายดลมองด้วยดวงตาคาดหวัง เหมือนตัวการ์ตูนที่เขาเคยดู

“พลังเหรอ” ชายหนุ่มทวน

จะใช่ความรู้สึกว่าร่างกายมีการเปลี่ยนแปลงบางอย่างตอนตื่นขึ้นมาหรือเปล่า?             ชายหนุ่มรวบรวมความกล้าออกไปด้านนอกบ้าน หลังจากกินอาหารเช้าแล้วไม่รู้จะทำอะไร

เขาได้พูดคุยกับดาริณีเรื่องอาหารที่เก็บไว้ว่าควรนำเนื้อหมูออกมาแปรรูปให้สามารถเก็บไว้กินได้นานกว่านี้ หากเหตุการณ์ไม่กลับมาสงบได้ในเร็ววัน พวกเขาจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องอดอยาก

เขาจำได้ว่าตัวเองตีล้อมรั้วบ้านไปจนสุดแปลงผักเป็นเนื้อที่เกือบ 2 ไร่ แถมก่อนเกิดเหตุการณ์ประหลาดแบบนี้เขาก็เพิ่งจะพรวนดินหว่านเมล็ดไปได้ไม่นาน อีกทั้งช่วงที่เขาหมดสติไป ดาริณีก็เป็นคนรับหน้าที่รดน้ำต้นไม้ตลอด พวกมันจึงยังอยู่รอดปลอดภัย

                เฉินเฟิงกำชับให้สองแม่ลูกอยู่ในบ้านไปก่อน เขาจะออกไปดูความปลอดภัยด้านนอก สองมือชายหนุ่มกำขวานในมือแน่น ความตื่นกลัวพาลให้หูกระต่ายตั้งชันและรับรู้เสียงได้มากขึ้น เมื่อลองเพ่งสมาธิก็พบว่าสามารถได้ยินไกลไปเกือบ 2 กิโลเมตร

นอกจากเสียงบ้านข้างเรือนเคียงที่อยู่ห่างไม่มากนัก เฉินเฟิงยังได้ยินเสียงเดินลากเท้าแปลก ๆ อยู่นอกรั้วบ้าน และเสียงคนกลุ่มหนึ่งไกลออกไป เขาลองกระโดดจับขอบกำแพงเพื่อมองดูสถานการณ์ด้านนอก กลับกลายเป็นว่าเขากระโดดขึ้นไปยืนบนกำแพงที่สูงกว่าสองเมตรได้อย่างไม่ยากเย็น นอกจากหูจะรับเสียงได้ดีแล้ว กำลังกายก็ดูจะเพิ่มขึ้นมาด้วย

เรียกว่าโชคดีได้หรือเปล่านะกับสถานการณ์แบบนี้

เขาคงกลายพันธุ์ไปแล้วจริง ๆ

เพราะอยู่บนกำแพงสูงชายหนุ่มจึงมองเห็นชาวบ้านที่พอจะคุ้นหน้าคุ้นตาเดินลากขาเหมือนคนหมดแรงอยู่นอกบ้าน 5-6 คน บนใบหน้าและตามตัวมีบาดแผลสาหัส ดวงตาที่เคยมีจุดดำกลับขาวโพลนขึ้นฝ้า บางคนหนักหน่อยก็ขาขาดรุ่งริ่งทว่ายังใช้ขาข้างที่เดินได้พยุงตัวไปตลอดทางราวกับไม่มีความเจ็บปวด

“อุก” เฉินเฟิงยกมือขึ้นปิดจมูกเมื่อลมชายทุ่งพัดเอากลิ่นเหม็นเน่ามาตามลม ความสะอิดสะเอียนตีตื้นขึ้นมาจุกอยู่ที่ลำคอ ชายหนุ่มต้องหลับตาตั้งสติอยู่นานเพื่อไม่ให้ตนเผลออาเจียนเอาอาหารเช้าออกมา

นี่มันสภาพวันสิ้นโลกหรือไงกัน คนพวกนี้ตายไปแล้วเหรอ ชายหนุ่มพลันนึกถึงซอมบี้ตัวแรกที่กระโดดพุ่งมาจากข้างทางแล้วคว้าเอาตะกร้าใส่เนื้อของเขาไปกิน ถ้าตอนนั้นเขาไม่ปั่นหนีสุดแรงคงไม่ต่างจากคนในหมู่บ้านที่เดินขวักไขว่อยู่ในตอนนี้แน่ ๆ

แล้วซอมบี้ตนนั้นมาจากไหน?

แม้จะเลือนลางเพราะความมืดสลัวแต่เฉินเฟิงก็จำได้ว่าซอมบี้ตัวแรกที่เขาเจอไม่ใช่คนในหมู่บ้านแน่นอน ส่วนน้องดลบอกว่าคุณยายของน้องอยู่ ๆ ก็ลุกขึ้นมากัดตาทั้งที่ก่อนหน้านี้แค่ล้มป่วยเป็นลมแดดธรรมดา

อะไรคือปัจจัยที่ทำให้คนคนหนึ่งเปลี่ยนเป็นซอมบี้ได้ทั้งที่ไม่ได้รับเชื้อจากซอมบี้ตัวอื่นล่ะ ลอยมาตามลมหรือ?

“ฮึบ” ดูมากกว่านี้ก็ไม่เกิดประโยชน์ ชายหนุ่มจึงเดินเช็กรั้วบ้านทุกตารางนิ้วว่าไม่มีตรงไหนชำรุด แต่ในขณะที่เฉินเฟิงกำลังตรวจตราอยู่ด้านหลัง ไม่ไกลออกไปก็ปรากฏชายฉกรรจ์จำนวนสี่คนเฝ้ามองบ้านหลังน้อยนี้ไม่คลาดสายตา

“ที่นี่แหละพี่ ผมได้กลิ่นอาหารลอยมา” ชายคนหนึ่งที่มีใบหูกลมเอ่ยขึ้น จมูกสูดกลิ่นหอมหวานที่ยังติดตรึงในมวลอากาศ

“รั้วรอบขอบชิดเหมาะที่จะทำเป็นที่พักของพวกเรามาก” ชายอีกคนมองประเมิน

“ในบ้านมีกี่คน” ชายที่ดูจะเป็นหัวหน้ายืนมองกรงเล็บแหลมคมของตน พวกเขาเป็นกลุ่มคนที่ถูกเลือกได้พลังพิเศษมาตั้งแต่ช่วงแรก ๆ ที่คนเริ่มกลายเป็นซอมบี้ อาศัยช่วงที่ในเมืองวุ่นวายฉีกตัวออกมายังชนบทเพื่อหาที่กบดานชั่วคราว แต่ที่นี่เองก็มีซอมบี้เหมือนกัน ต่างแค่จำนวนและความสามารถ

พวกเขาเดินเลือกอยู่หลายหลังก็มาถูกใจกับบ้านหลังนี้ที่มีรั้วสูงกว่าสองเมตร ไหนจะตัวบ้านสไตล์โมเดิร์นหนึ่งชั้น ดูก็รู้ว่าผู้อยู่อาศัยเดิมคงเป็นวัยรุ่น ไม่เหมือนกับบ้านใกล้เคียงที่เป็นเรือนไม้ไต้ถุนยกสูงไม่มีรั้ว

“ประมาณ 3 ครับ” ชายหูกลมหลับตานิ่งฟัง “สองคนในบ้าน อีกคนน่าจะอยู่นอกบ้าน” ฟังจากเสียงรองเท้าที่ตอนเดินมีเสียงสวบสาบของต้นไม้ใบหญ้าต่างกับอีกสองคนที่มีเพียงเสียงพูดคุยกันเบา ๆ ไม่ได้เดินไปไหน

“ระวังตัวด้วย พวกมันอาจมีคนกลายพันธุ์แล้ว”

แล้วก็ใช่ เฉินเฟิงได้ยินตั้งแต่คนพวกนี้เริ่มฆ่าซอมบี้บริเวณบ้านของเขารวมถึงบทสนทนาทั้งหมดด้วย ดวงตากลมโตสีแดงฉายประกายอำมหิต ดูท่าสิ่งที่น่ากลัวในตอนนี้คงไม่ใช่ศพคนเดินได้แต่เป็นมนุษย์ด้วยกันเองแล้วล่ะ