การกลับมาของวายุ

นกยูง.....

ครืดดด ตึ่ก!!! คุณลุงคนขับรถวิ่งลงมาเปิดประตูรถก่อนจะมีร่างสูงโปร่งเดินลงมาจากรถ เขาคือพี่วายุจริงๆ ใช่ไหม ทำไมเขาถึงดูดีมากกว่าในรูปที่ฉันแอบมองทุกคืนเสียอีก ฉันมองหน้าพี่วายุจนตาค้างฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนใจของฉันเต้นแรงมากจนกระทั่งเขาหันมาสบตากับฉันเราสบตากันแว๊บนึงจนฉันเขินรีบหลบสายตาแต่ก็แอบลอบมองเขาอย่างอดไม่ได้เขาเดินไปไหว้คุณพ่อคุณพ่อกอดเขาด้วยความคิดถึงเพราะไม่ได้เจอกันมานานหลายปี

"สวัสดีครับพ่อ"

"ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะลูก"

"ครับ เอ่อแล้วนี่ภรรยาใหม่ของพ่อใช่มั้ยครับ" พี่วายุมองไปทางแม่ที่ยืนข้างๆ คุณพ่อ

"ใช่แล้วลูกนี่น้าดาวเรืองเป็นภรรยาของพ่อเอง วายุจะเรียกว่าแม่ก็ได้นะลูก" ฉันไม่รู้ว่าตัวเองตาฝาดไปหรือเปล่าพอคุณลุงพูดจบประโยคนั้นสายตาของพี่เขาดูแข็งกร้าวราวกับไม่พอใจขึ้นมาทันที แต่เพียงแค่แว๊บเดียวเท่านั้นพี่เขาก็ยิ้มออกมา

"ผมขออนุญาตเรียกว่าคุณน้าดีกว่านะครับเพราะดูคุณน้าอายุยังน้อยอยู่เลยเรียกคุณแม่จะไม่เหมาะ"

"ได้ค่ะคุณวายุจะเรียกน้ายังไงก็ได้ค่ะ^^" แม่ตอบพร้อมกับยิ้มให้พี่วายุ

"อ่อเกือบลืมไปเลย นี่น้องนกยูงนะลูกเป็นลูกสาวของน้าดาวเรืองแกมีศักดิ์เป็นน้องสาวของวายุนะ นกยูงหนูมาใกล้ๆ พี่เค้าสิลูกเห็นอยากเจอพี่เค้ารอพี่เค้าตั้งแต่เช้าแล้วไม่ใช่เหรอ" คุณพ่อเรียกฉันเข้าไปใกล้ๆ พี่วายุจนฉันเขิน

"เอ่อ สวัสดีค่ะพี่วายุหนูชื่อนกยูงนะคะ ยินดีต้อนรับพี่กลับบ้านของเรานะคะ^^"

วายุ...

ยินดีต้อนรับกลับบ้านของเราอย่างงั้นเหรอ พูดออกมาได้แม่งโคตรหน้าด้านเลยคิดว่าบ้านหลังนี้เป็นของตัวเองสินะ หึ บ้านหลังนี้เป็นบ้านของเขาบ้านที่มีความทรงจำระหว่างเขากับพ่อแล้วก็แม่ที่เขารักสุดหัวใจถึงแม่จะไม่อยู่กับเขาแล้วก็ตาม แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใครถึงกล้าพูดว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านของเธอเหมือนกัน ปล่อยให้หลงระเริงดีใจไปเถอะเขาสาบานว่าจะทำให้สองแม่ลูกนี่ออกไปจากบ้านของเขาให้ได้ไม่ช้าก็เร็ว

"พ่อว่าเราเข้าบ้านกันเถอะนะ วายุคงหิวแล้วนั่งเครื่องมาตั้งหลายชั่วโมงกินข้าวเสร็จก็จะได้ไปพักผ่อน"

"ครับพ่อ" ผมเดินตามทุกคนเข้าไปในบ้าน ทุกอย่างดูเปลี่ยนแปลงไปหลายอย่างแม้กระทั่งรูปของแม่ที่ตอนนี้มันหายไปจากตรงที่มันเคยอยู่

"พ่อครับรูปของแม่ที่แขวนไว้ตรงนี้มันหายไปไหน" ผมชี้ไปที่ผนังตรงทางขึ้นบันไดไปชั้นสองของบ้าน

"เอ่อคือ...น้าเห็นว่ากรอบรูปมันเก่ามากแล้วน้าก็เลยเอาไปให้ร้านใส่กรอบใหม่น่ะค่ะ"

"อ่อเหรอครับผมก็นึกว่าเอาไปเก็บเพราะมันรกหูรกตาซะอีก" ผมอดไม่ได้ที่จะพูดออกไปแม้จะพยายามไม่ออกอาการไม่พอใจแล้วก็ตาม

"น้าไม่ทำแบบนั้นหรอกค่ะน้ารู้ว่ารูปของท่านมีความสำคัญกับคนในบ้านทุกคน"

"ขอบคุณนะครับที่รู้ว่ารูปของแม่ผมมีความสำคัญ"

"เอ่อพ่อว่าเราไปที่ห้องทานข้าวกันเถอะนะ ป่ะ" พ่อเดินโอบเอวภรรยาใหม่เดินนำหน้าผมไปยังห้องทานอาหารผมมองภาพนั้นมันทำให้ผมเห็นภาพซ้อนของพ่อกับแม่ในครั้งที่ท่านยังอยู่

"เราไปทานข้าวกันเถอะนะที่รักช่วงนี้คุณทานข้าวได้น้อยมากเลยรู้มั้ยวารี"

"ก็วารีไม่สบายนี่คะพี่รุจทานอะไรก็ไม่ค่อยอร่อย"แม่ตอบพ่อด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงเพราะท่านไม่สบาย

"แต่แม่ต้องทานเยอะๆ นะครับผมอยากให้แม่อยู่กับผมไปนานๆ" ผมจำได้ว่าผมพูดกับแม่แบบนี้แล้ววันนั้นแม่ก็พยายามที่จะทานข้าวให้ได้เยอะๆ แต่สุดท้ายท่านก็อาเจียนออกมา แม่ทรงๆ ทรุดๆ อยู่แบบนั้นจนกระทั่งท่านมาจากผมไปอย่างไม่มีวันกลับ

"พี่วายุคะ พี่วายุ" เสียงเล็กๆ ที่เรียกชื่อผมทำให้ผมตื่นจากภวังค์ความคิดเป็นนกยูงที่เรียกชื่อผม

"มีอะไร"

"เอ่อนกยูงเห็นพี่ยืนนิ่งไม่ขยับเหมือนคิดอะไรอยู่นกยูงก็เลยเรียกน่ะค่ะ"

"ฉัน..เอ่อพี่คิดถึงแม่น่ะ" ผมบอกอย่างขอไปทีเพราะไม่ได้อยากเสวนาด้วยสักเท่าไหร่

"ถ้าพี่คิดถึงคุณแม่พี่ก็ไปทำบุญให้ท่านสินะ แม่นกยูงเคยบอกว่าถ้าเราคิดถึงคนที่จากเราไปแล้วอาจจะแปลว่าท่านอยากให้เราทำบุญไปให้เหมือนเวลาที่แม่คิดถึงตากับยายแม่ก็จะไปทำบุญให้ท่าน"

"แม่พี่เสียไปเป็นสิบปีแล้วท่านคงไปเกิดแล้วล่ะ"

"ถึงท่านจะไปเกิดแล้วแต่เราก็ยังทำบุญให้ท่านได้นะคะ"

"ขอบใจนะที่แนะนำ"

"ไม่เป็นไรค่ะถ้าวันไหนพี่วายุอยากไปทำบุญให้คุณแม่พี่วายุก็บอกนกยูงได้นะคะนกยุงจะทำอาหารไว้ให้พี่ไปทำบุญ^^"

"อืม"

"ทานเยอะๆ นะคะพี่วายุ"

"ของโปรดพี่ทั้งนั้นเลยใช่มั้ยคะนกยูงก็ชอบเหมือนกันเลยค่ะ"

"อันนี้ก็อร่อยนะคะนกยูงไปช่วยป้าแม่ครัวทำด้วย"

"พี่วายุคะอัน..." ผมแม่งเริ่มรำคาญยัยนี่ละ วุ่นวายอะไรกับผมนักหนาวะ

"พี่อิ่มละขอตัวก่อนนะ" ผมตัดปัญหาวางช้อนแล้วลุกออกมาจากโต๊ะทานข้าวโดยไม่สนว่าทั้งโต๊ะจะว่าอะไรหรือเปล่า

"อิ่มแล้วเหรอคะ พี่วายุยังไม่ได้ทานของหวานเลยนะคะ" ยัยนี่ก็ยังจุ้นไม่เลิก ผมถอนหายใจก่อนจะหันไปฝืนยิ้มให้ยัยนี่

"พี่อิ่มแล้วครับไม่อยากทาน" เพราะของหวานที่เธอจะให้ผมกินมันคือกล้วยบวชชี มันเป็นของหวานที่ผมเคยชอบมากตอนที่ผมยังเด็กเพราะแม่ผมชอบทำให้ทานแต่พอแม่ผมเสียไปผมก็ไม่คิดที่จะกินมันอีกเลยเพราะผมจะคิดถึงแม่

"ว๊าา นกยูงอุตส่าห์ทำสุดฝีมือเลยเสียใจจัง><" เสียใจก็เรื่องของเธอดิ ผมคิดในใจนะไม่ได้พูดออกไป

"วายุทานสักหน่อยเถอะลูกน้องอุตส่าห์ทำเพื่อเราโดยเฉพาะเลยนะ" พ่อนี่ยังไงกันจะเอาใจยัยนี่อะไรนักหนาผมถอนหายใจอีกรอบก่อนจะจำใจเดินไปที่โต๊ะอาหารอีกรอบ เมียใหม่พ่อมองหน้าผมเหมือนจะรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่เพราะคงเดาจากสีหน้าผมได้

"เอ่อถ้าคุณวายุไม่อยากทานก็ไม่เป็นไรค่ะนกยูงอย่าทำแบบนี้เลยนะลูกพี่เค้าจะอึดอัดใจเปล่าๆ"

"นกยูงขอโทษค่ะ><"