วายุร้ายพ่ายรัก

นกยูง...สวัสดีค่ะฉันมีชื่อจริงว่าซอมพอนะคะชื่อเล่นว่านกยูงค่ะอายุสิบหกปีบริบูรณ์ในอีกไม่กี่วันนี้แล้วค่ะ ชื่อของฉันซอมพอก็มาจากดอกไม้ชนิดหนึ่งค่ะทางภาคเหนือจะเรียกว่าดอกซอมพอทางภาคกลางเรียกว่าดอกหางนกยูงนั่นเองชื่อนี้แม่เป็นคนตั้งให้ค่ะ ภูมิลำเนาของฉันฉันเป็นคนเชียงใหม่มาแต่กำเนิดค่ะตั้งแต่ฉันจำความได้ก็ฉันอาศัยอยู่กับแม่แค่สองคน เราไม่มีบ้านอยู่หรอกนะคะเช่าเค้าอยู่มาตลอดแต่แม่เคยเล่าให้ฟังว่าอันที่จริงบ้านเราก็มีค่ะแม่บอกบ้านของแม่อยู่นอกเมืองซึ่งอากาศดีมากๆ ด้านหน้าติดแม่น้ำด้านหลังติดภูเขาเหมาะแก่การทำรีสอร์ทมากมีคนมาขอซื้อแม่ให้ราคาสูงมากๆ แต่แม่ไม่ยอมขายค่ะเพราะมันเป็นมรดกมาจากตากับยายแม้ว่าแม่จะไม่มีเงินแต่แม่ก็ไม่ยอมขายที่แม่ยอมทำงานหนักเพื่อรักษาบ้านหลังนี้เอาไว้จนกระทั่งแม่ท้องฉันแล้วครรภ์เป็นพิษทำงานไม่ไหวไหนจะต้องใช้เงินรักษาเยอะแม่ไม่มีเงินไปหาหมอแม่ก็เลยจำใจต้องเอาบ้านไปจำนองไว้กับคนรู้จักพอแม่คลอดฉันออกมาแม่ก็เริ่มทำงานหาเงินไปไถ่บ้านคืนแต่คนที่แม่เอาบ้านไปจำนองพวกเค้าโกงแม่ค่ะจากที่ยืมมาไม่กี่หมื่นกลับกลายเป็นแม่ต้องหาเงินมาจ่ายหลักแสนบาทเพราะพวกเขาเอาสัญญาเงินกู้ไปเ

นกยูง....ฉันนั่งรอแม่จนหลับไปตอนไหนไม่รู้รู้ตัวอีกทีก็ตอนแม่มาปลุก"นกยูงตื่นลูก""ฮืออ แม่ให้เลือดเสร็จแล้วเหรอคะ""เสร็จแล้วจ๊ะเรากลับกันเถอะนะ""แล้วคุณลุงล่ะคะ""ตอนนี้คุณหมอยังรักษาอยู่ข้างในคุณพยาบาลบอกว่าให้เรากลับก่อนก็ได้ไว้เราค่อยมาเยี่ยมคุณลุงวันหลัง""ก็ได้ค่ะ ว่าแต่ครอบครัวคุณลุงมีใครมาเยี่ยมคุณลุงบ้างหรือยังคะแม่""อันนี้แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เดี๋๋ยวคุณพยาบาลคงติดต่อครอบครัวคุณลุงเองส่วนเรากลับกันเถอะแม่ต้องกลับไปเก็บของที่ร้านอีก"หลายวันต่อมา....."แม่คะวันนี้เราไปเยี่ยมคุณลุงกันมั้ย" ฉันถามแม่ตอนที่เรากำลังช่วยกันเก็บของกลับบ้าน"นกยูงอยากไปเยี่ยมคุณลุงเหรอลููก""ค่ะนกยูงเป็นห่วงคุณลุงไม่รู้มีใครไปเยี่ยมบ้างหรือยัง" แม่ชั่งใจคิดคครู่นึงก่อนจะตอบ"ถ้านกยูงเป็นห่วงคุณงั้นเราก็ไปเยี่ยมคุณลุงกัน""นกยูงรู้ว่าแม่เองก็เป็นห่วงคุณลุงเหมือนกันใช่มั้ยคะ^^""ก็เป็นห่วงตามประสาคนรู้จักกันน่ะลูก""แน่นะคะ นกยูงว่ามากกว่านั้นน๊าาาา" ฉันแซวแม่ตัวเองเพราะฉันสังเกตหลายครั้งที่เวลาคุณลุงมาทานอาหารที่ร้านแม่จะยิ้มอย่างมีความสุขเหมือนคนกำลังมีความรักถึงฉันจะไม่เคยมีความรักแต่ฉันก็ดูอ

นกยูง....."ผมรู้ว่าผมผิดที่ปิดบังคุณ แต่ผมมีเหตุผล"".............""คุณไม่อยากรู้เหรอว่าเหตุผลของผมคืออะไร""ไม่อยากรู้ค่ะ""ตอนแรกผมไม่เคยคิดที่จะปิดบังอะไรคุณเลยผมมาทานข้าวร้านคุณเพราะคุณทำอาหารอร่อยมากแต่ยิ่งนานวันเข้าผมเริ่มรู้แแล้วว่าไม่ได้เป็นเพราะรสชาติอาหารเพียงอย่างเดียว แต่ผมรู้สึกถูกชะตากับคุณรู้สึกเอ็นดูหนูนกยูง ผมอายุก็จะห้าสิบแล้วถ้าผมจะขอพูดกับคุณตรงๆ ว่าผมชอบคุณคุณจะว่าอะไรผมมั้ย""คุณรุจ""ตั้งแต่ภรรยาผมเสียไปผมก็ไม่เคยเปิดใจหรือรู้สึกอะไรกับผู้หญิงคนไหนเลย จนกระทั่งมาเจอคุณคุณเป็นผู้หญิงที่ดีในสายตาผมคุณยอมที่จะบริจาคเลือดให้กับผมแต่นั่นเป็นเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้นที่ทำให้ผมชอบคุณ ผมนับถือคุณจริงๆ คุณเก่งมากที่สามารถเลี้ยงดูลูกสาวเพียงคนเดียวได้ด้วยตัวเองไม่หวังพึ่งพาใครผมผมชื่นชมในตัวคุณจริงๆ นะดาวเรือง""...........""และที่ผมไม่กล้าบอกความจริงกับคุณว่าผมเป็นใครก็เพราะผมรู้ไงว่าถ้าคุณรู้คุณอาจจะไม่อยากคุยกับผมเพราะผมรู้ว่าคุณรักศักดิ์ศรีของตัวเองแค่ไหนคุณกลัวว่าคนอื่นจะมองคุณว่าคุณหวังอะไรจากผมทั้งที่ไม่ใช่เลยคุณไม่ใช่คนแบบนั้น เป็นผมต่างหากที่หวังผลประโยชน์จากคุณ

นกยูง.....ครืดดด ตึ่ก!!! คุณลุงคนขับรถวิ่งลงมาเปิดประตูรถก่อนจะมีร่างสูงโปร่งเดินลงมาจากรถ เขาคือพี่วายุจริงๆ ใช่ไหม ทำไมเขาถึงดูดีมากกว่าในรูปที่ฉันแอบมองทุกคืนเสียอีก ฉันมองหน้าพี่วายุจนตาค้างฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนใจของฉันเต้นแรงมากจนกระทั่งเขาหันมาสบตากับฉันเราสบตากันแว๊บนึงจนฉันเขินรีบหลบสายตาแต่ก็แอบลอบมองเขาอย่างอดไม่ได้เขาเดินไปไหว้คุณพ่อคุณพ่อกอดเขาด้วยความคิดถึงเพราะไม่ได้เจอกันมานานหลายปี"สวัสดีครับพ่อ""ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะลูก""ครับ เอ่อแล้วนี่ภรรยาใหม่ของพ่อใช่มั้ยครับ" พี่วายุมองไปทางแม่ที่ยืนข้างๆ คุณพ่อ"ใช่แล้วลูกนี่น้าดาวเรืองเป็นภรรยาของพ่อเอง วายุจะเรียกว่าแม่ก็ได้นะลูก" ฉันไม่รู้ว่าตัวเองตาฝาดไปหรือเปล่าพอคุณลุงพูดจบประโยคนั้นสายตาของพี่เขาดูแข็งกร้าวราวกับไม่พอใจขึ้นมาทันที แต่เพียงแค่แว๊บเดียวเท่านั้นพี่เขาก็ยิ้มออกมา"ผมขออนุญาตเรียกว่าคุณน้าดีกว่านะครับเพราะดูคุณน้าอายุยังน้อยอยู่เลยเรียกคุณแม่จะไม่เหมาะ""ได้ค่ะคุณวายุจะเรียกน้ายังไงก็ได้ค่ะ^^" แม่ตอบพร้อมกับยิ้มให้พี่วายุ"อ่อเกือบลืมไปเลย นี่น้องนกยูงนะลูกเป็นลูกสาวของน้าดาวเรืองแกมีศักดิ์เป็นน้องส

วายุ....พอนกยูงลงจากรถผมก็ขับรถออกมาเพื่อตรงไปยังบริษัท ทุกคนคงสงสัยว่าทำไมผมถึงทำดีกับนกยูง....ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำผมมีเหตุผลของผมก็แล้วกัน"สวัสดีค่ะคุณวายุพี่ชื่อพี่ศรีนะคะเป็นเลขาของคุณรุจค่ะ" พอมาถึงบริษัทพี่ศรีเลขาของพ่อก็เดินมาต้อนรับรวมถึงพนักงานคนอื่นๆ ที่ยืนต้อนรับผมเป็นทางยาว"สวัสดีครับพี่ศรียังไงผมก็ขอพี่ศรีช่วยสอนงานผมด้วยนะครับ""ได้เลยค่ะ" จากนั้นผมก็เดินตามพี่ศรีไปยังห้องทำงานที่พ่อจัดไว้ให้ผม ซึ่งผมต้องเข้ามาบริหารงานแทนพ่อเพราะพ่อบอกอยากพักงานพ่อบอกเหนื่อยมาทั้งชีวิตแล้วซึ่งตอนแรกผมก็สงสารพ่อนะท่านคงเหนื่อยจริงๆ แต่ที่ผมไปได้ยินมาเมื่อเช้ามันทำให้ผมต้องเปลี่ยนความคิดที่พ่ออยากพักไม่ใช่เพราะอะไรหรอกพ่ออยากพาเมียใหม่ไปเที่ยวต่างประเทศ"ถ้าตาวายุสามารถดูแลบริหารงานที่บริษัทได้แล้วผมว่าจะพักแล้วล่ะ""คุณทำงานมาตลอดคงเหนื่อยมากเลยสินะคะ""อืมม ผมสร้างบริษัทนี้มาด้วยสองมือของผมจนมันเติบโตมาจนถึงทุกวันนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ผมโชคดีที่มีลูกชายที่สามารถดูแลงานแทนผมได้ ถ้าถึงตอนนั้นผมจะพาคุณไปเที่ยวนะคุณอยากไปไหนผมจะพาไปทุกที่เลยไปประเทศสวิสเซอแลนด์ดีมั้ยอากาศที่นั่นดีมากๆ