5 รักและห่วงใย

5 รักและห่วงใย

โดย : wasin

×××××

วายุมีสอบเก็บคะแนนเลยไม่ได้ออกไปไหน อ่านแต่หนังสืออยู่ในห้องจนซันต้องแวะมาหาด้วยความเป็นห่วง เพราะโทร. หาแล้วแต่อีกฝ่ายไม่ค่อยรับสาย กลัวว่าจะเป็นอะไรอยู่คนเดียวโดยไม่มีใครรู้ แล้วยังหอบหิ้วเอาข้าวและของกินอื่น ๆ มาให้มากมาย

“กูนึกว่ามึงจะเป็นอะไรซะแล้ว กูโทร. หาแม่งก็ไม่ค่อยอยากจะรับสาย มือถืออะมีไว้ทำไม” ซันบ่นขณะป้อนขนมใส่ปากวายุ

“คุณแฟนของกูทำไมบ่นเก่งจังวะ ยังไม่ทันจะแก่ซะหน่อย” วายุว่าพลางขำเบา ๆ

“ที่กูบ่นก็เพราะกูเป็นห่วงมึงนะเว้ย”

“กูขอโทษที่ทำให้มึงเป็นห่วง แต่ช่วงนี้กูไม่ค่อยว่างจริง ๆ กูต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบเก็บคะแนน มึงดูดิ หนังสือกองเกือบเท่าภูเขา” เขาชี้ให้ดูหนังสือเรียนซึ่งวางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าซ้อนกันหลายเล่ม “อย่าบ่นกูเลยนะซัน เข้าใจกูหน่อยเหอะ นะ ๆ ไอ้ต้าวที่รักของกู จุ๊บ !” แล้วจุ๊บแก้มอีกฝ่ายหนึ่งที

ซันตกใจจนต้องส่งค้อนวงโตให้อย่างไว “เฮ้ย ! วายุ มึงทำเชี้ยไรวะ”

“ก็จุ๊บแก้มมึงไง ให้มึงเลิกบ่นเลิกงอนกูซะที หรือจะให้จุ๊บอีกข้างดี” ยื่นหน้าหล่อ ๆ เข้าไปทำท่าจะจุ๊บแก้มของแฟนอีกข้าง

ทว่าซันกลับดันหน้าของวายุออกไป

“หยุด ! หยุดเลย กูจะเลิกบ่นและเลิกงอนมึงก็ได้”

“ง่ายจริง ๆ”

“กินขนมเข้าไปเยอะ ๆ แล้วไม่ต้องสงสัยให้มากนัก โอเคนะ” แล้วป้อนขนมถี่ ๆ จนอีกฝ่ายสำลัก รีบคว้าน้ำมาดื่มก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“โอ๊ย นี่กะจะฆ่ากูให้ตายเลยหรือไง ป้อนเบา ๆ หน่อย กูกินไม่ทัน”

ซันยิ้มแหย

“กูขอโทษนะวายุ กูแค่…”

“กูรู้ว่าที่มึงทำไปเพราะต้องการแก้เขิน ทุกครั้งที่มึงเขินมึงก็จะทำเหมือนเมื่อกี้”

“เอ่อ คือกู…” ถึงกับพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเมื่อวายุรู้ทัน

 วายุจับมือแฟนขึ้นมาพร้อมกับสบตาหวานซึ้งและพูดว่า

“แต่ไม่เป็นไร กูไม่ได้โกรธอะไรมึงหรอกนะ ตรงกันข้าม…กูออกจะรักมึงมากกว่าด้วยซ้ำไป เพราะตอนนี้มึงคือสุดที่รักของกู และเป็นคนที่ได้ครอบครองหัวใจดวงน้อย ๆ ของกูไปแล้ว”

“หัวใจของกูก็กลายเป็นของมึงแล้วเหมือนกันตอนนี้” ซันเอ่ยยิ้ม ๆ “ใครจะคิดล่ะ จากคนที่เกลียดกันในอดีต จะมารักกันในปัจจุบัน”

“ก็เพราะเราสองคนยอมเปิดใจคุยกันไงล่ะ” วายุพูดเสียงทุ้ม “วันนั้นกูบอกเหตุผลกับมึง ว่าเพราะอะไรกูถึงใช้เงินซื้อเสียงตอนประกวดดาวเดือนมหา’ ลัย ลองถ้ากูไม่อธิบายดูสิ กูกับมึงไม่มีวันได้มายืนในจุดนี้ได้หรอก”

“วายุ เราจะปิดบังเพื่อน ๆ ไปได้อีกนานแค่ไหนวะ”

“ก็จนกว่าจะถึงวันที่เราสองคนพร้อมเปิดเผย ซึ่งกูก็ตอบไม่ได้ว่าเมื่อไร”

“ถึงเราจะอยู่อย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ แต่กูก็มีความสุข”

“กูสัญญาว่าจะไม่ทิ้งมึงไปไหน กูจะอยู่เคียงข้างมึงแบบนี้ตลอดไป”

“แล้วถ้าเพื่อน ๆ ของเราสองคนจับได้สักวัน…” ซันถอดสีหน้ากังวลออกมา

วายุใช้มือปิดปาก

“อย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้ อะไรที่ยังไม่เกิดขึ้นก็อย่าไปคิดมัน เราใช้ชีวิตในปัจจุบันให้มีความสุขก็พอ”

“อือ ก็ได้” เขาเอามือของวายุออกจากปากของตัวเองพร้อมพยักหน้า

เมื่อคุยกันจนเข้าใจวายุก็ใช้มุกอ้อนแฟน เอียงหน้าไปซบไหล่อีกฝ่าย “ไอ้ต้าวซัน ป้อนขนมกูหน่อยดิ กูโคตรหิวเลยอะ นะ ๆ”

 “ได้ดิ” ซันพยักหน้าก่อนจะป้อนขนมแฟนหนุ่มอีก

ทั้งคู่หยอกล้อกันสนุกสนาน หัวเราะอย่างชอบอกชอบใจทีเดียว บางครั้งซันก็แกล้งป้อนขนมไม่ถูกปากวายุ หรือเอาใส่ปากตัวเองแทน ซึ่งทำให้วายุคลายเครียดจากการอ่านหนังสือเตรียมสอบได้ดีเลยแหละ มีความสุขเข้ามาแทนที่

วายุกับซันหยอกไปหยอกมาจนสุดท้ายล้มทับกันบนโซฟา ดวงตาสองคู่ประสานอย่างลึกซึ้ง ก่อนที่ฝ่ายวายุจะเลื่อนริมฝีปากหนาลงประกบกับริมฝีปากเรียวของซันโดยอัตโนมัติ ทั้งสองจุมพิตกันอย่างเคลิบเคลิ้ม ต่างคนต่างหลับตาพริ้มเมื่อได้สัมผัสรสจูบที่หอมหวาน ยิ่งนานความรู้สึกของพวกเขายิ่งเตลิดไปไกล

ในเวลาต่อมาวายุได้ถอดเสื้อของตัวเองออก แล้วขณะที่กำลังจะถอดกางเกงเสียงมือถือของเขาก็ดังขัดจังหวะ

“โธ่เว้ย ! ใครโทร. มาหากูเวลานี้วะ แม่งเสียอารมณ์ฉิบหาย”

“มึงรีบรับก่อนเหอะ อย่าปล่อยให้เขาถือสายรอนาน” ซันบอก

เมื่อเห็นชื่อที่ปรากฎบนหน้าจอว่า ‘หาญ’ ชายหนุ่มก็รีบกดรับสายพร้อมด่าทันที “ไอ้เชี้ย มึงโทร. มาทำเชี้ยไรวะ มึงไม่รู้หรือไงว่ากูกำลังจะ…”

เกือบไปแล้ว…เกือบหลุดพูดความลับออกไปให้เพื่อนรู้ ดีที่หยุดชะงักทัน

“มึงกำลังจะอะไร” หาญถามมาอย่างสงสัย

“กูก็กำลังจะอ่านหนังสือเตรียมสอบไง แล้วมึงไม่อ่านหรือไง ถึงได้มีเวลาโทร. มาหากูแบบนี้” วายุตอบไม่ตรงความจริง

“ก็นี่แหละ ที่กูโทร. หามึงก็เพราะเรื่องอ่านหนังสือสอบ มึงอ่านเล่มไหนบ้างวะ”

“ก็…” เขาบอกชื่อหนังสือไป “มึงโทร. มาเพื่อถามแค่นี้ใช่มั้ย กูจะได้อ่านหนังสือต่อ ใกล้ถึงวันสอบเก็บคะแนนแล้วด้วย”

“เดี๋ยวก่อน”

“อะไรของมึงอีก” กรอกเสียงลงไปในมือถืออย่างรำคาญ

ปลายสายตอบมาว่า “กูกับไอ้ตุลย์ขอไปอ่านหนังสือที่ห้องมึงด้วยดิ”

“ไม่ได้ ! กูต้องการสมาธิ” เจ้าของห้องไม่ยอม “แล้วห้องมึงไม่มีหรือไง”

“มี แต่…”

“แค่นี้ก่อนนะแบตกูจะหมดแล้ว” ใช้มุกแบตหมดเพื่อวางสายไป

วายุวางมือถือเก็บไว้บนโต๊ะกระจกเหมือนเดิมพลางส่ายหน้า ก่อนจะหันไปยิ้มกริ่มให้กับแฟนตัวเอง

“มาต่อกันเถอะ” แล้วถอดกางเกงออกจนเหลือแต่บ็อกเซอร์ ขณะที่กำลังจะเล้าโลมอีกฝ่าย…

ทว่าซันกลับลุกพรวดขึ้น

“เชี้ยเอ๊ย มาปวดขี้อะไรตอนนี้วะ กูขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะวายุ” รีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำทันที

“ปัดโธ่ ! หมดอารมณ์ฉิบหาย” ทำหน้าเซ็งจัด พร้อมกระแทกก้นลงนั่งบนโซฟาและคว้าหนังสือมาอ่านต่อเพื่อรอซันออกมา จะได้สานต่ออารมณ์ที่ยังค้างคาอยู่นั่นเอง

เวลาจะสอบเพื่อน ๆ รู้ดีว่าวายุจริงจังเลยไม่ชวนออกมาอ่านหนังสือที่ห้องสมุดในมหาวิทยาลัยด้วย และผู้หญิงอีกกลุ่มก็ถามหาวายุ ตุลย์จึงบอกว่าวายุอยากใช้สมาธิอยู่ในห้อง

ตาต้าที่ไปแอ๋วเด็กทันตะเห็นว่าหนึ่งในผู้หญิงกลุ่มนั้นมีคนที่ตัวเองชอบเลยตามไปนั่งส่องตรงมุมหนึ่ง พอเห็นนักศึกษาสาวคนนั้นดูท่าจะสนใจเพื่อนวายุเลยออกอาการไม่พอใจ คิดว่าตุลย์รู้เลยชิงจีบตัดหน้า

ตาต้ารีบกดโทร. หาซันทันที

“ฮัลโหล ! ไอ้ซัน มึงรีบมาหากูที่มหา’ ลัยด่วนเลย กูมีเรื่องอยากให้มึงช่วย”

“จะให้กูไปทำเชี้ยไร วันนี้วันหยุด สัส !” ซันถามอย่างงง ๆ

“กูต้องการให้มึงช่วยจีบผู้หญิงคนหนึ่ง” บอกเหตุผลให้ปลายสายได้รู้

ทว่าเพื่อนไม่สนใจ

“ถ้ามึงชอบเขาก็จีบเอาเองดิ เกี่ยวไรกับกู”

“เฮ้ย ! ไอ้ซัน เดี๋ยวนี้มึงกล้าพูดแบบนี้กับกูแล้วเหรอวะ” เขาไม่พอใจ ก่อนจะได้ยินเสียงผู้ชายดังลอดเข้ามาในมือถือ

“ซัน มึงพูดกับใครวะ”

“มึงอยู่กับใครน่ะ ไอ้ซัน” ตาต้าถามอย่างสงสัย

ซันตกใจ รีบโกหกไปว่า

“เปล่านี่ กูอยู่คนเดียว”

“แล้วเสียงเมื่อกี้…”

“เสียงทีวีน่ะ”

“ทีวีบ้าอะไร สามารถพูดชื่อมึงได้ด้วย”

“ก็…”

“กูหิวข้าวจังเลย”

“อย่าบอกนะว่าทีวีของมึงพูดว่าหิวข้าวก็เป็น” ตาต้าพยายามจับผิด

“อือ ใช่ ๆ” ซันตอบไปให้จบ ๆ

วายุที่อยู่กับซันหมั่นไส้เลยแกล้งส่งเสียงเข้ามือถืออีก

“โอ๊ย กูหิวจนไส้กิ่วอยู่แล้วเนี่ย”

ซันแยกเขี้ยวใส่ เป็นเชิงบอกว่าจะพูดทำไมเดี๋ยวก็โดนจับได้หรอก ทว่าอีกฝ่ายกลับยิ้มชอบใจ

“กูว่ามันชักเริ่มแปลก ๆ แล้วนะ ทีวีอะไรจะบอกว่าหิวข้าวได้ ถึงขนาดหิวจนไส้กิ่ว น่าจะไม่ธรรมดาแล้วละ” ตาต้าเริ่มสงสัยมากขึ้นเรื่อย ๆ

“อะไรนะ กูไม่ได้ยินเลย ไม่รู้มือถือของกูเป็นอะไร แค่นี้ก่อนนะ” แล้วจู่ ๆ ปลายสายก็วางสายไป

ตาต้าถึงกับหน้านิ่วคิ้วขมวด

“อ้าว ! ไอ้นี่ อะไรของมันวะ นึกจะวางสายก็วาง ทำตัวพิลึกชอบกล กูต้องรู้ให้ได้ว่าใครอยู่กับมึง เรื่องนี้ต้องปรึกษาไอ้อองตวนกับไอ้แจ็ค” แล้วออกไปจากห้องสมุดอย่างเร็ว

“เพื่อนกูมันสงสัยว่ะ” ซันเอ่ยขึ้นหลังวางสายจากเพื่อนแล้ว สีหน้าของเขาออกจะเครียด ๆ นิดหนึ่ง

ซันเล่าเรื่องที่เพื่อนโทร. มาให้วายุฟัง เป็นปกติที่มักจะเล่าทุกอย่างให้กันฟังอยู่แล้ว เพราะระหว่างเขาสองคนไม่มีความลับต่อกัน

“เพราะมันได้ยินเสียงมึงแหละ มันถึงได้สงสัย” อดที่จะโทษคนข้าง ๆ ไม่ได้ “มึงอยากให้มันจับได้หรือไง”

“แหม กูก็แค่แกล้งนิดแกล้งหน่อยเท่านั้นเอง หรือมึงโกรธกู อย่าโกรธกูเลยนะไอ้ต้าวที่รัก” วายุส่งสายตาออดอ้อนยกใหญ่

ซันส่ายหัวดิก

“กูไม่ได้โกรธมึงหรอก กูแค่กังวลว่าเพื่อนของกูจะจับได้สักวัน แล้วเพื่อนของมึงขี้สงสัยเหมือนกันมั้ย”

“ไม่รู้ดิ กูไม่แน่ใจ” อีกฝ่ายตอบ “แต่เอาเป็นว่าเดี๋ยวจะแอบไปเลียบ ๆ เคียง ๆ ถามพวกมันให้ละกัน ถ้าไอ้หาญกับไอ้ตุลย์สงสัยกูและมึงจริง ๆ กูจะได้ไปเตือนให้”

“ดี” เขารู้สึกพอใจมาก

วายุเห็นท่าทีแบบนั้นเลยอ้อนต่อ ดึงแฟนมานั่งบนตักก่อนจะอ่านหนังสืออย่างสบายใจเฉิบ โดยไม่สนใจเสียงบ่นที่ลอดออกจากปากของซันแบบต่อเนื่อง หรือไม่รู้สึกรำคาญเลยสักนิด เพราะกลายเป็นความเคยชินไปแล้ว หากวันไหนไม่ได้ยินเสียงบ่นของซันเขาก็จะเหงาหน่อย ๆ

และอยากจะให้เป็นแบบนี้ตลอดไป !

วายุตื่นมาในช่วงสาย ควานหาคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ ปรากฎเจอแต่ความว่างเปล่า ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นแล้วเดินหาไปทั่ว ที่ห้องครัวก็ไม่เห็น ในห้องน้ำก็ไม่มี จนกระทั่งมาหยุดที่ห้องนั่งเล่น พบกับกระดาษโน้ตที่แปะอยู่ตรงชั้นวางหนังสือ

เนื้อหาในนั้นระบุว่า…

กูจะออกไปหาไอ้ต้า เพราะไอ้ต้ามันกำลังมีปัญหา กูต้องไปปลอบใจมัน ตอนแรกกูก็กะจะรอให้มึงตื่นก่อนแล้วค่อยไป แต่มึงตื่นช้ากูเลยต้องรีบไป

วายุถึงกับถอนหายใจหลังจากได้อ่านโน้ตแผ่นนั้นที่ซันเขียนข้อความบอกไว้ หลายครั้งแล้วที่อีกฝ่ายเลือกเพื่อนทั้ง ๆ ที่บางทีมันไม่จำเป็น แต่ก็เข้าใจว่าแฟนเป็นคนรักเพื่อนมากจนลืมนึกถึงความรู้สึกของคนคนนี้ ถ้าเป็นเขาจะสามารถทิ้งพวกพ้องได้หากซันขอ

“มึงเห็นเพื่อนสำคัญกว่ากูเหรอซัน มึงไม่สนใจความรู้สึกของกูเลยใช่มั้ย ว่ากูจะคิดยังไง”

บางครั้งมันก็อดที่จะน้อยใจไม่ได้ เพราะซันมักจะให้เพื่อนมาก่อนตัวเขาเองเสมอ มีหลายรอบแล้วที่วายุขอร้องว่าให้อยู่ต่ออีกสักหน่อยได้ไหม แต่ซันก็ชอบเอาคำว่า ‘เพื่อน’ มาอ้าง ไม่เรื่องใดก็เรื่องหนึ่ง จนทะเลาะกันบ่อย ๆ ปัจจุบันวายุเริ่มจะชินแล้ว

ทำใจว่าตัวเองคงไม่สำคัญเท่า ‘เพื่อน’ ของซันแล้วสิ

ซันออกไปเจอตาต้าที่บาร์ริมแม่น้ำ อองตวนกับแจ็คไม่ได้มาด้วยเพราะนอนยังไม่ตื่น บรรยากาศดีเนื่องจากอยู่ติดกับริมแม่น้ำเจ้าพระยา เหมาะสำหรับมานั่งชิล ๆ หรือนั่งกินอาหาร และมองเรือแล่นผ่านไปผ่านมา

ในร้านมีทั้งอาหารอร่อย ๆ และเครื่องดื่มแอลกอฮอล์บริการ ซันสั่งเป็นเมนูต้มยำกุ้ง ไก่ผัดเม็ดมะม่วงหิมพานต์ ผัดสะตอกุ้ง ส่วนตาต้านั้นไม่ได้สนใจของกิน สิ่งที่เขาให้ความสนใจคือของที่ทำให้มึนเมามากกว่า

“มึงจะบอกกูได้หรือยัง ว่ามึงมีปัญหาอะไร” ซันถามขณะกินข้าว

ทันทีที่เหล้าเข้าปากตาต้าก็ระบายคำพูดออกมารัว ๆ

“กูไปแอบคุยกับนักศึกษาสาวที่คณะทันตะ แต่ไม่ชัดเจน จนกูได้ไปเจอเธอนั่งอ่านหนังสืออยู่กับกลุ่มของไอ้วายุที่ห้องสมุด กูถึงรู้ว่าเธอโกหกว่าจะไปอ่านที่ห้องพัก ทั้ง ๆ ที่กูเคยชวนเธอแล้วแต่เธอก็ปฏิเสธ แต่กลับเห็นเธอพูดคุยกะหนุงกะหนิงกับไอ้หาญและไอ้ตุลย์ พวกมันคงต้องการที่จะเอาชนะกู”

ตาต้าไปเห็นคนที่ตัวเองแอบคุยอยู่กับกลุ่มของวายุเลยเฮิร์ทเป็นตุเป็นตะไปเองว่าฝั่งนั้นอยากจะเอาชนะ ทั้ง ๆ ที่ผู้หญิงเป็นฝ่ายเข้าหาเอง แต่เพราะไม่รู้จึงได้แต่คิดต่าง ๆ นานา

“บางทีสิ่งที่เราเห็นอาจไม่ได้เป็นเหมือนอย่างที่เราคิดก็ได้นะเว้ย” ซันพยายามมองโลกในแง่ดี แม้ความเป็นจริงจะไม่ใช่แบบนั้นก็เถอะ

เพราะหัวหน้ากลุ่มนั้นเป็นแฟนของเขาจึงพยายามพูดจาโน้มน้าวไม่ให้เพื่อนมองฝ่ายตรงข้ามในแง่ร้าย ถึงรู้ว่ายากยิ่งกว่าเข็นครกขึ้นภูเขาแต่ก็ต้องลองดู

“อ๋อ ไอ้ซัน เดี๋ยวนี้มึงเข้าข้างฝั่งคู่อริแล้วเหรอวะ” ดูเหมือนตาต้าจะไม่ค่อยพอใจเท่าไรนัก

ซันโบกมือปฏิเสธพัลวัน

“ไม่ใช่นะเว้ย กูแค่ไม่อยากให้มึงคิดเป็นตุเป็นตะไปเรื่อย ทั้ง ๆ ที่ความจริง…”

“ความจริงคือสิ่งที่กูเห็นมากับตา กูเชื่อสายตาของกู มึงไม่ต้องโน้มน้าวให้กูคิดเป็นอย่างอื่นหรอก” เขาสวนทันควัน

คนเป็นเพื่อนเลยเงียบไป ถอนหายใจออกมาเบา ๆ เพราะไม่รู้จะพูดยังไงกับตาต้าแล้ว หรือพูดไปก็เท่านั้น อีกฝ่ายไม่ยอมฟังอะไรเลย เอาแต่ความคิดของตัวเองเป็นใหญ่ จนซันรู้สึกเหนื่อยใจมาก ๆ

ชายหนุ่มกินข้าวพลางมองดูเรือที่แล่นในแม่น้ำเจ้าพระยา ไม่สนใจมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะซึ่งมีสายเรียกเข้า เพราะเขาปิดเสียงรบกวนเลยไม่ได้ยิน

ซันจึงไม่รู้ว่าคนที่โทร. มานั้นคือ ‘คนสำคัญ’ ของเขาเอง