วาสนาดวงจันทร์

เสียงเครื่องวัดชีพจรดังสม่ำเสมอในห้องพักผู้ป่วย ดาวเหนือนอนนิ่งอยู่บนเตียง ความทรงจำเกี่ยวกับช่วงก่อนการผ่าตัดยังคงหลอกหลอนเขา

ดาวเหนือเป็นผู้ป่วยโรคหัวใจระยะสุดท้าย เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ในโรงพยาบาล ร่างกายของเขาอ่อนแอจนแทบไม่เหลือพลังที่จะลุกขึ้น

"เรายังมีโอกาสใช่ไหมครับหมอ?" เขาเคยถามคำนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หมอถอนหายใจด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

"ความหวังยังมีครับ ถ้าเราได้รับผู้บริจาคหัวใจในเวลาที่เหมาะสม"

เวลาผ่านไปทุกวัน ดาวเหนือเฝ้ารอด้วยความหวังและความกลัว เขาอยากมีชีวิตอยู่ต่อ แต่ก็รู้ดีว่าการรอดชีวิตของเขาต้องแลกกับชีวิตของใครบางคน

และแล้ววันหนึ่งข่าวดีก็มาถึง

"ดาวเหนือ เราพบผู้บริจาคหัวใจแล้ว คุณเตรียมตัวสำหรับการผ่าตัดได้เลย"

ในขณะที่หมอพูด ดาวเหนือนิ่งงัน หัวใจเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกขัดแย้ง เขายินดีที่ชีวิตจะได้รับการต่ออายุ แต่ในขณะเดียวกัน เขารู้ดีว่าการช่วยชีวิตของเขาเกิดขึ้นจากการสูญเสียของคนอื่น

หลังจากการผ่าผัด

เสียงเครื่องวัดชีพจรดังต่อเนื่องในห้องพักผู้ป่วย ดาวเหนือนอนนิ่งอยู่บนเตียงในห้องผู้ป่วยพิเศษ

เขายังจำวันแรกที่เขาตื่นขึ้นมาได้หลังการปลูกถ่ายหัวใจ ความรู้สึกเหมือนร่างกายที่เคยอ่อนแรงกลับมีพลังขึ้นมาอีกครั้ง แต่ในขณะเดียวกัน ก็มีบางสิ่งในใจเขาที่รู้สึกเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของใครบางคน

"หัวใจนี้..." ดาวเหนือเอามือวางบนหน้าอก รู้สึกถึงจังหวะเต้นที่แข็งแรงกว่าที่เคย

“มันไม่ใช่ของเรา แต่กลับรู้สึก...คุ้นเคย”

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นหมอเข้ามาเพื่อตรวจอาการของเขา

"คุณดาวเหนือ ตอนนี้หัวใจของคุณทำงานได้ดีมากเลยครับ การผ่าตัดในครั้งนี้ถือว่าประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก"

ดาวเหนือพยักหน้า

"หัวใจนี้มาจากใครหรอครับ?" ชายหนุ่มถามขึ้น

หมอยิ้มบางๆ "เราไม่สามารถให้ข้อมูลส่วนตัวของผู้บริจาคได้ แต่เธอเป็นคนที่มีจิตใจงดงามมาก บริจาคอวัยวะหลายส่วนเพื่อช่วยชีวิตคนอื่น"

ดาวเหนือนิ่งไป ภาพในฝันที่เขาเห็นซ้ำๆ หญิงสาวที่มีรอยยิ้มอ่อนโยนและเสียงที่เรียกชื่อเขา ราวกับเธอพยายามบอกอะไรบางอย่าง

หกเดือนก่อนหน้านี้

ในห้องพักผู้ป่วยพิเศษ สีขาวสะอาดตาของกำแพงกลับให้ความรู้สึกหนาวเย็นเกินทน เสียงเครื่องวัดชีพจรที่เคยเป็นเหมือนสัญลักษณ์ของชีวิต ตอนนี้กลับทำหน้าที่บอกเวลาแห่งการลาจาก

ชายหนุ่มร่างสูงยืนมองร่างของดวงจันทร์ หญิงคนรักที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ใบหน้าของเธอยังคงสงบเหมือนหลับฝันดี แต่ความจริงกลับตรงกันข้าม ร่างกายของเธอเย็นเฉียบ และแพทย์ยืนยันว่าเธอไม่มีทางฟื้น

“ทำไมต้องเป็นแบบนี้...” อาทิตย์กระซิบ น้ำเสียงแผ่วราวกับหวังว่าเธอจะได้ยิน

เขาแทบไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงที่เคยสดใส มีรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยพลังชีวิต บัดนี้จะเหลือเพียงร่างที่ไร้วิญญาณ เขายังจำได้ถึงครั้งแรกที่ทั้งคู่พบกันในงานเลี้ยงดวงดาวของมหาวิทยาลัย ดวงจันทร์ยืนอยู่กลางแสงไฟ เธอเป็นเหมือนดวงจันทร์ที่ส่องแสงอ่อนโยนในค่ำคืนมืดมน

“อาทิตย์คะ ถ้าสักวันเราต้องจากกันไป...”

เธอเคยพูดประโยคนั้นในคืนที่พวกเขานอนดูดาวด้วยกัน เขาหัวเราะและบอกเธอว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น

“คุณต้องอยู่กับผมตลอดไปดวงจันทร์ อย่าพูดแบบนั้น”

แต่ในวันนี้ คำพูดนั้นกลับย้อนกลับมาในหัวของเขาเหมือนดั่งคำสาป

"หัวใจของเธอหยุดเต้นไปแล้วครับ" แพทย์กล่าวด้วยน้ำเสียงนิ่งแต่เต็มไปด้วยความเข้าใจ

“ตอนนี้เรากำลังเตรียมขั้นตอนสำหรับการบริจาคอวัยวะตามที่เธอแจ้งความจำนงไว้เมื่อครั้งที่ยังมีชีวิต”

คำพูดนั้นเหมือนลมหนาวที่พัดเข้าใส่อาทิตย์ เขาแทบทรุดลงไปกับพื้น การบริจาคอวัยวะเป็นความตั้งใจของดวงจันทร์ เธอมักพูดเสมอว่า

"ชีวิตของเราไม่ควรสูญเปล่า ถ้าเราจากไป เราก็อยากช่วยให้คนอื่นมีชีวิตที่ดีขึ้น"

แม้หัวใจของเขาจะปวดร้าวจนแทบทนไม่ได้ แต่เมื่อมองใบหน้าของเธอที่ยังดูสงบนิ่ง เขารู้ว่าต้องทำตามความปรารถนาของเธอ

"ดวงจันทร์..." เขากระซิบเบาๆ "ผมจะทำตามที่คุณต้องการ คุณจะอยู่ต่อไปในใครสักคน...ใช่ไหม?"