Chapter 7

ธมกานต์มองภาพหญิงสาวชายหนุ่มด้วยแววตาแข็งกระด้าง ชายหนุ่มกัดกรามแน่นก่อนเรียกพนักงาน ให้เก็บเงิน 

“ กานต์จะรีบไปไหนคะ จี้ยังไม่อิ่มเลย” 

“ เชิญตามสบายผมมีธุระไปล่ะ” ธมกานต์จ่ายเงินเสร็จก็รีบร้อนเดินออกไป ทำให้ จามิกาต้องอิ่มกลางคันพร้อมกับวิ่งตามชายหนุ่ม 

“ กานต์คะคุณเป็นอะไรของคุณเนี่ยจี้เหนื่อยแล้วนะ” จามิกาโอดครวญ 

ธมกานต์ตามมาจนถึงชั้นโรงภาพยนตร์

“ เรามาทำอะไรกันที่นี่คะ กานต์” 

“ ก็อยากดูหนังไม่ใช่เหรอ” ธมกานต์ถามเสียงห้วน

“ ก็ไหนกานต์ว่าเบื่อคนเยอะไงคะ” 

“ แล้วจะดูไหม” ธมกานต์ถามเสียงเข้ม 

“ ดู ค่ะดู..” จามิกาละล่ำละลักตอบ 

ธมกานต์เลือกที่นั่งข้างบนของตรีรินทร์และชายหนุ่มที่มาด้วยกันจามิกามองท่าทาง ชายหนุ่มข้างตัวอย่างสงสัยแต่ก็ไม่กล้าจะถาม 

ธมกานต์มองภาพหญิงสาวและชายหนุ่มที่ศีรษะแทบจะชนกันด้วยแววตาแข็งกระด้าง ธมกานต์ต้องระงับความโกรธด้วยการกำมือแน่น 

“รินทร์ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะพี่โต เดี๋ยวรินทร์มา” 

“ให้พี่ไปส่งไหม?” 

“ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวหาที่นั่งไม่เจอรินทร์ไปแป๊ปเดียว” 

ตรีรินทร์ลุกจากที่นั่ง เพื่อจะไปเข้าห้องน้ำ ธมกานต์มองหญิงสาวที่เดินออกไปข้างนอกก็ลุกขึ้นจะตามออกไป 

“ไปไหนคะกานต์ หนังกำลังจะเริ่มแล้วนะคะ” จีจี้ ฉุดมือชายหนุ่มไว้ 

“ ผมไปห้องน้ำ เดี๋ยวมา” 

จามิกาปลดมือออกก่อนจะหันไปสนใจกับโฆษณาข้างหน้า 

ธมกานต์ยืนรอตรีรินทร์อยู่ข้างเสาในจุดที่หญิงสาวมองไม่เห็น 

ตรีรินทร์เดินออกจากห้องน้ำมา ก่อนจะตกใจเมื่อมีมือใหญ่มากระชากแขนอย่างแรง 

“ว้าย!! อะไรเนี่ย” ตรีรินทร์กรีดร้องก่อนจะเบิกโพลงตาด้วยความตกใจเมื่อมองเห็นบุรุษตรงหน้า 

“คุณธมกานต์” ตรีรินทร์เอ่ยเสียงเบา 

“หึ จำผมได้อยู่หรือไง คุณแน่มากนะ ผิดนัดผมมาเที่ยวกับแฟนงั้นเหรอ เนี่ยนะธุระสำคัญของคุณ มานี่” ธมกานต์ตวาดเสียงดัง 

“ฉันมีเหตุผลของฉันแล้วกัน พรุ่งนี้ฉันก็จะไปทำชดใช้ให้แล้วไง ขอลาแค่วันเดียวแล้วมันจะอะไรนักหนาเนี่ย” ตรีรินทร์หงุดหงิดที่โดนชายหนุ่มตวาดแถมยังฉุดลากไปยังมุมตึก 

“ถ้าคุณมีธุระเรื่องงานอื่นผมจะไม่ว่าสักคำแต่นี่หนีมาเที่ยวกับแฟนหน้าระรื่นผมไม่ชอบ” ธมกานต์ตวาดเสียงดัง 

“คุณมันไม่มีเหตุผล ฉันเบื่อจะคุยด้วยแล้วฉันขอตัวก่อน จะไปดูหนังต่อ” ตรีรินทร์พยายามดึงข้อมือให้ออกจากอุ้งมือชายหนุ่ม 

“ ฝันไปเถอะว่าจะได้ไปมีความสุขต่อ มานี่” ธมกานต์กระชากมือหญิงสาวให้เดินตามไปทางบันไดหนีไฟเพื่อจะไปลานจอดรถ 

“ คุณธมกานต์ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะคนบ้าจะพาฉันไปไหน พี่โตเค้ารอฉันอยู่นะคนผีทะเลเกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น” หญิงสาวต่อว่าชายหนุ่มพร้อมกับพยายามดึงข้อมือออกแต่เมื่อพยายามดึงก็ดูเหมือนเค้าจะจับและบีบแน่นจนหญิงสาวรู้สึกเจ็บจี๊ด 

“ อยู่เฉยๆเดินไปกับผมดีๆไม่งั้นผมจะจูบคุณต่อหน้าคนเยอะแยะนี่” 

“ คุณไม่กล้าหรอกไม่ต้องมาขู่ฉัน”

“ ผมไม่ได้ขู่ ผมทำจริง” ธมกานต์หันมาจ้องตาอย่างอาฆาต 

ธมกานต์กระชากหญิงสาวมาที่รถก่อนจะผลักหญิงสาวลงไปนั่งพร้อมกับกดล็อครถไม่ให้หญิงสาวหนีออกไปอีกด้านหนึ่งของรถ

“นี่ คุณธมกานต์คะ คุณจะพาฉันไปไหนเนี่ย ฉันต้องกลับไปที่โรงหนังนะคะ มีเหตุผลหน่อยสิคุณจะคุยอะไรคุยกันตรงนี้ก็ได้” ตรีรินทร์หันข้างมามองหน้าชายหนุ่มที่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถด้วยความเร็ว กรามกัดแน่นสามารถมองเห็นทางด้านข้าง 

เงียบ ไม่มีเสียงตอบ มีแต่การแสดงออกโดยการขับรถให้เร็วขึ้น 

“หูหนวกหรือไง ฉันถามไม่ได้ยินเหรอ” 

“หุบปาก ผมต้องการสมาธิในการขับรถ” เสียงตวาดของธมกานต์ทำให้ตรีรินทร์ชะงัก 

“ผู้ชายอะไรไม่รู้ทั้งหยาบคาย เอาแต่ใจ ไม่มีเหตุผล ใครเป็นแฟนคุณถือว่าโชคร้ายที่สุด” ตรีรินทร์บ่นด้วยความขัดใจ 

‘เตรียมตัวเป็นผู้โชคร้ายคนนั้นได้เลยคนสวย’ ธมกานต์คิดในใจ 

กริ๊ง..เสียงโทรศัพท์มือถือของตรีรินทร์ดังขึ้น 

ตรีรินทร์จะกดรับโทรศัพท์ แต่ถูกมือของชายหนุ่มแย่งไป หน้าจอโทรศัพท์ขึ้นรูปนายตำรวจหนุ่ม ธมกานต์ตาลุกโพลงก่อนจะกดปิดเครื่องพร้อมกับโยนโทรศัพท์ไปทางเบาะหลัง 

“บ้า คนบ้า นี่คุณจะทำอะไรของคุณ ทำไมไม่ให้ฉันรับโทรศัพท์แล้วบอกกับพี่โตมรว่าเดี๋ยวฉันจะกลับเข้าไป” 

“เพราะคุณจะไม่ได้กลับเข้าไปแล้วต่างหาก” น้ำเสียงเย็นชาของธมกานต์ทำเอา ตรีรินทร์โกรธแต่ดูเหมือนทำอะไรไม่ได้ตรีรินทร์หันมาตะโกน เสียงดังว่า 

“ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะคุณธมกานต์ ฉันชักจะทนคุณไม่ไหวแล้วนะ”

ตรีรินทร์ทุบแขนชายหนุ่ม จนทำให้รถเกือบเสียหลัก ก่อนที่ชายหนุ่มเลี้ยวรถจอดตรงข้างทางพร้อมกับจับไหล่หญิงสาว และตวาดเสียงดังว่า

“หยุดเดี่ยวนี้ ก่อนที่ผมจะโมโหคุณไปมากกว่านี้ แล้วจูบคุณข้างทางให้มันเป็นข่าวลงหน้าหนึ่งเลยเป็นไง นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงเนื้อหอมจูบกันดูดดื่มกับตุ๊กตาหน้ารถคนใหม่เอาไหมจะได้ดังด้วยกันทั้งคู่เลยไง” 

“กรี๊ด บ้า จะทำอะไรก็รีบทำ ฉันอยากกลับบ้านไม่อยากพูดกับคุณแล้ว เบื่อคนไม่มีเหตุผล” ตรีรินทร์หน้างอกอดอก 

ธมกานต์เลี้ยวรถออกพร้อมกับยิ้มสะใจที่สามารถชนะหญิงสาวได้ 

“ฉันขอส่งข้อความไปบอก พี่โต หน่อยได้ไหมคะ ฉันไม่อยากให้เค้าเป็นห่วง ฉันบอกกับเค้าว่าจะมาเข้าห้องน้ำ นี่ก็เกือบครึ่งชั่วโมงแล้วนะคุณ” 

“ไม่ได้” น้ำเสียงเด็ดขาดทำให้ตรีรินทร์เลือกที่จะเลิกตอแยกับคนเอาแต่ใจตัวเอง

รถเลี้ยว เข้าสู่บริเวณคอนโดหรู ใกล้แม่น้ำเจ้าพระยา 

ธมกานต์ลงรถก่อนจะยืนรอหญิงสาว ตรีรินทร์นั่งเฉยไม่รู้ไม่ชี้ 

ธมกานต์เดินมาเปิดประตู ด้านที่หญิงสาวนั่งพร้อมกับพูดเสียงเข้ม 

“ลงมาสิ นั่งเฉยทำไม” 

ตรีรินทร์ก้าวลงจากรถด้วยความงุนงง ‘อีตาบ้านี่ พามาที่นี่ทำไมเนี่ย คอนโดใคร’

ธมกานต์กดปุ่มชั้นบนสุด เป็นเพนท์เฮ้าส์ส่วนตัว 

“เรามาหาใครเหรอคะ” 

“คอนโด ผม” ธมกานต์สอดคีย์การ์ดก่อนจะเปิดประตู 

“เข้ามาสิ ยืนงงอยู่ได้จะได้คุยธุระกัน” 

ตรีรินทร์เดินตามธมกานต์เข้าไปยังรู้สึกงงไม่หาย 

“ตกลงเราจะคุยกันได้หรือยังคะ” ตรีรินทร์ถอนใจถามอย่างอ่อนใจ 

“คุณอยากดื่มน้ำอะไร” ธมกานต์เปลี่ยนหัวข้อทำเอาตรีรินทร์หันไปจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง 

“ฉันไม่หิวน้ำไม่หิวข้าวแต่อยากกลับบ้าน แล้วพาฉันมาคอนโดคุณทำไมเนี่ย”

ธมกานต์หันไปเทน้ำดื่มก่อนจะยื่นแก้วน้ำให้หญิงสาวอย่างไม่สนใจในท่าทางที่ดูจะโมโหของ

หญิงสาวสักนิด ตรีรินทร์ไม่ยอมรับแก้วน้ำที่ยื่นมาข้างหน้า 

ธมกานต์ยักไหล่พร้อมกับเดินไปยืนที่ระเบียง ทำเอาตรีรินทร์ชักจะทนไม่ไหวกับท่าทางของชายหนุ่ม 

“คุณธมกานต์ ถ้าคุณไม่พูดธุระของคุณเร็วๆ ฉันจะกลับแล้วนะ”ตรีรินทร์พูดเสียงดัง

ธมกานต์ ยักไหล่กับท่าทางโมโหของหญิงสาวก่อนจะพูดว่า 

“ตกลงคุณเลื่อนนัดผมเพราะอยากมาเที่ยวกับแฟนใช่ไหม” 

“นี่ คุณธมกานต์ ฉันไม่เคยเจอใครเรื่องมาก เอาแต่ใจ ไม่มีเหตุผลแบบคุณเลยให้ตายเถอะ ก็ฉันขอเลื่อนไปพรุ่งนี้ไง แค่อีกไม่กี่ชั่วโมงคุณรอหน่อยไม่ได้หรือไงแล้วฉันจะไปเที่ยวกับใครก็เป็นเรื่องส่วนตัวของฉันไม่เกี่ยวกับใคร ไม่ได้หนักหัวใคร”ตรีรินทร์ตอกกลับอย่างมีอารมณ์ 

ธมกานต์ก้าวยาวมายืนอยู่ตรงหน้าหญิงสาวพร้อมกับจ้องตาอย่างเอาเรื่อง 

“ผมไม่ขัดข้องถ้าคุณจะขอเลื่อนนัดเพราะมีธุระสำคัญเรื่องงานไม่ใช่นัดมาดูหนังกินข้าวกับแฟน มันเหมือนการตบหน้าผม ถ้าไม่เห็นกับตาก็ไม่ว่าหรอก แล้วมันก็ไม่ได้หนักหัวผมเลย ถ้าคุณหัดรับผิดชอบงานเหมือนกับที่มาระริกระรี้กับแฟนเหมือนที่ผมเห็น” 

“คุณธมกานต์ ฉันไม่นึกเลยว่าผู้ดีอย่างคุณเนี่ยหยาบคายซะไม่มี ก็วันนี้เค้าว่างวันเดียว อีกอย่างก็เป็นวันเกิดเค้า พรุ่งนี้เค้าก็ต้องเข้าเวรคุณเข้าใจไหม การทำงานมันควรมีการยืดหยุ่นกันมั่งสิคุณ ถึงฉันไปทำงานกับคุณวันนี้ บ้านคุณก็ไม่เสร็จวันนี้พรุ่งนี้หรอกเข้าใจไหม ตกลงเราคุยกันเรื่องเดียวกันไหมนี่” ตรีรินทร์ต่อว่าชายหนุ่มด้วยวาจาเผ็ดร้อนพอกัน 

“งานต้องมาก่อนเรื่องส่วนตัวเสมอเข้าใจไหม คำว่า รับผิดชอบเนี่ย จริงสินะคุณมันเด็กใหม่พึ่งเรียนจบคงไม่รู้จักหรอกคำว่ารับผิดชอบมันเป็นไง” 

ตรีรินทร์ถอนหายใจยาว ก่อนจะพูดต่อว่า

“เอาเป็นว่าฉันขอโทษแล้วกันที่เลื่อนนัดคุณ พรุ่งนี้ฉันจะไปตามนัด พอใจหรือยังแล้วทีหลังถ้าไม่คอขาดบาดตายฉันจะไม่เลื่อนนัดคุณโอเคไหม ทีนี้ฉันกลับบ้านได้หรือยัง” ตรีรินทร์เบื่อที่จะไปต่อปากต่อคำกับชายหนุ่ม 

“ยัง ผมหิวข้าว ทำอะไรให้ผมกินหน่อย”