ตอนที่ 9 | หน้าที่ภรรยา

เมื่อทุกคนออกจากบ้านไปกันหมดโรสรินก็รู้สึกเหงาแปลกๆ ไม่มีเพื่อน ไม่มีใครอยู่คุยเป็นเพื่อน จะมีก็แต่แม่บ้านซึ่งบางคนก็มองเธอด้วยสายตาแปลกๆ จนเธอต้องหลบสายตาไม่กล้าที่จะพูดอะไรด้วย

“จะทำอะไรคะ” เสียงแม่บ้านวัยกลางคนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงและท่าทางไม่พอใจเท่าไหร่นัก

“โรสว่าจะซักเสื้อผ้าให้พี่ฟาร์ค่ะ”

หญิงสาวหน้าตาใสซื่อตอบแม่บ้านพร้อมรอยยิ้ม เธอมาอยู่บ้านเขาแล้วจะให้เธออยู่เฉยๆ ไม่ทำอะไรเลยก็คงไม่ได้ เธอต้องหาอะไรทำบ้างจะได้ไม่ไร้ประโยชน์จนเกินไป

“ซักเป็นเหรอคะ” แม่บ้านเบ้ปากถามเพราะไม่คิดว่าผู้หญิงหน้าตาสวยๆ ดูท่าเป็นคุณหนูแบบนี้จะทำงานบ้านเป็น

“ซักเป็นค่ะ” หญิงสาวตอบพร้อมรอยยิ้มที่เป็นมิตร ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะทำหน้าไม่เป็นมิตรกับเธอสักเท่าไหร่ก็ตาม

โรสรินถือตะกร้าผ้าไปยังหลังบ้านที่เป็นมุมซักเสื้อผ้าทันที โดยที่มีแม่บ้านคอยยืนมองอยู่ไม่ห่าง คงจะกลัวว่าเธอจะทำอะไรไม่เป็น แต่เรื่องงานบ้านเป็นอะไรที่เธอถนัดมาก เพราะตั้งแต่เสียคุณพ่อไปที่บ้านก็ไม่มีเงินจ้างแม่บ้าน เธอจึงต้องทำหน้าที่ทุกอย่างเองกับมือ รวมถึงซักเสื้อผ้าให้แม่เลี้ยงด้วย

งานบ้านเป็นอะไรที่ทำให้เธอไม่รู้สึกเหงา อย่างน้อยก็ไม่อาศัยบ้านคนอื่นอยู่โดยเปล่าประโยชน์ อะไรที่เธอพอจะทำได้ เธอก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนชายหนุ่ม

“คุณโรสมาทำอะไรคะ”

ป้าสายบัวแม่บ้านที่ทำงานและรับใช้เจ้านายที่บ้านหลังนี้มานานหลายปีเอ่ยถามหญิงสาวที่เข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ของบ้านหลังนี้ในฐานะภรรยาของเจ้านายอีกคน

“โรสมาซักผ้าให้พี่ฟาร์ค่ะ” โรสรินตอบพร้อมกับชี้ไปยังเครื่องซักผ้าที่กำลังทำงานอยู่

“ไม่ได้นะคะ หน้าที่นี้เป็นหน้าที่ของป้า เดี๋ยวป้าจัดการให้ค่ะ” ป้าสายบัวรีบตอบด้วยความตกใจ

“ไม่เป็นไรค่ะ โรสทำได้” ร่างบางยังคงยืนยันคำตอบเดิมและเธอก็เต็มใจที่จะทำหน้าที่และดูแลชายหนุ่มเป็นอย่างดี

“ไม่ได้ค่ะ” ป้าสายบัวปฏิเสธเสียงแข็ง ถ้าหากปล่อยให้ภรรยาของเจ้านายมาทำงานบ้านแบบนี้ มีหวังแม่บ้านอย่างเธอคงโดนไล่ออกอย่างแน่นอน

“ต่อไปนี้โรสจะเป็นคนซักเสื้อผ้าให้พี่ฟาร์เองค่ะ”

“แต่มันเป็นหน้าที่ของป้านะคะ”

“มีคนซักเสื้อผ้าช่วยก็ดีแล้วหนิ!” เสียงของนิดหน่อยแม่บ้านอีกคนก็พูดแทรกขึ้นมาด้วยท่าทางหมั่นไส้

“ก็ฉันยังไม่อยากตกงานหนิ” ป้าสายบัวตอบเสียงสั่น หากเจ้านายกลับมาเห็นแบบนี้มีหวังเธอคงจะโดนไล่ออกอย่างแน่นอน

“ไม่ตกงานหรอกค่ะ ป้าสายบัวจะได้พักและมีเวลาไปทำงานอื่นด้วย”

โรสรินยังคงยืนยันคำตอบเดิม ถ้าหากอะไรที่ทำแล้วเป็นการดูแลฟาร์ริกซ์เธอก็พร้อมที่จะทำ เพียงเพราะเธออยากจะทำหน้าที่ภรรยาให้ออกมาดีที่สุด ถึงแม้ว่าชายหนุ่มจะไม่ชอบและไม่เต็มใจที่จะให้โรสรินทำหน้าที่นี้ก็ตาม

“ป้าจะไม่โดนไล่ออกเหรอคะ” ป้าสายบัวถามต่อไม่หยุด ถ้าหากโดนไล่ออกขึ้นมามีหวังได้หางานใหม่ทำยากแน่ๆ ยิ่งสมัยนี้แล้วงานแม่บ้านก็ยิ่งหายาก

“ไม่หรอกค่ะ” ใบหน้าสวยตอบพร้อมรอยยิ้มสดใส

“ใครอยากทำก็ปล่อยให้ทำไป!” นิดหน่อยเชิดหน้าตอบ

“แต่มันเป็นหน้าที่ของฉัน” ป้าสายบัวกลัวตกงาน อายุก็เยอะแล้วกลัวจะไปหางานใหม่ลำบาก

“เดี๋ยวฉันจะเป็นพยานให้ว่ามีคนอยากทำ!” พูดจบนิดหน่อยก็ลากสายบัวให้เดินตามเข้าไปในบ้านทันที

ร่างบางมองตามหลังก่อนจะส่ายหน้าไปมาด้วยความไม่เข้าใจแม่บ้านอีกคนที่ดูจะไม่ชอบเธอเลยสักนิด แต่เธอก็ไม่ได้ติดตรงไหนหากใครจะชอบหรือไม่ชอบก็ไม่เป็นไร

โรสรินทำหน้าที่ซักผ้า ตากผ้าจนเสร็จเรียบร้อย แต่กว่าจะเสร็จก็เกือบบ่ายโมง เหลือแค่รอให้เสื้อผ้าแห้งก็จะได้มาเก็บและรีดให้เรียบร้อย

ทำงานบ้านมาเหนื่อยๆ ก็รู้สึกหิวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ร่างบางเดินตรงเข้าไปในห้องครัวเงียบๆ เพื่อที่จะหาอะไรทาน โดยที่เธอไม่อยากจะรบกวนใครให้มาลำบากเพราะเธอ

หญิงสาวทำข้าวไข่เจียวเมนูง่ายๆ ทานไปก่อน เพราะไม่ว่าจะเมนูไหนทานแล้วก็อิ่มเหมือนกัน ไม่จำเป็นที่จะต้องไปทำอะไรให้ยุ่งยากเลย

พอทานข้าวเสร็จก็ไปเก็บผ้าและรีดผ้าให้เรียบร้อยตามหน้าที่ แต่กว่าจะทำเสร็จก็ถึงเวลาเลิกงานของฟาร์ริกซ์พอดี

“ทำอะไร” ร่างสูงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบและท่าทางเย็นชาไร้อารมณ์

“โรสพึ่งจะรีดชุดทำงานให้พี่ฟาร์เสร็จค่ะ” ร่างบางก้มหน้าตอบเสียงเบาด้วยความเกรงใจ

“ใครบอกให้เธอทำ” น้ำเสียงและคำถามที่ออกจากปากของชายหนุ่มทำเอาหญิงสาวถึงกับทำตัวไม่ถูก

“โรสแค่อยากทำอะไรที่เป็นประโยชน์บ้างค่ะ” หญิงสาวยังคงใจดีสู้เสือ ไม่ว่าเธอจะเจอกับสถานการณ์ไหนเธอก็ต้องยิ้มสู้ เผื่อว่ารอยยิ้มของเธอจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น

“คงจะว่างมากสินะ” ใบหน้าหล่อแสยะยิ้มที่มุมปาก เพราะคิดว่าเธอคงจะแกล้งทำดีเอาหน้า

“พี่ฟาร์กลับมาเหนื่อยๆ นั่งพักดื่มน้ำเย็นๆ ก่อนนะคะจะได้สดชื่น” โรสรินเปลี่ยนเรื่องก่อนจะเดินไปในครัวเพื่อที่จะหาน้ำเย็นๆ มาให้ชายหนุ่มได้ดื่ม เผื่อว่าจะทำให้เขารู้สึกดีและอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง

ร่างบางเดินถือถาดที่มีแก้วน้ำเย็นๆ อยู่ด้านใน แต่พอออกมาก็ต้องพบกับความว่างเปล่าเมื่อฟาร์ริกซ์ไม่ได้นั่งรอเธอเลยสักนิด

เฮ้อ!

หญิงสาวถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยล้า ทั้งๆ ที่เธอทำดีทุกอย่างแต่เขากลับไม่เห็นค่าในสิ่งที่เธอทำเลยสักนิด

โรสรินพยายามใจเย็นและบอกตัวเองให้ทำดีต่อไป ถึงแม้ว่าทุกอย่างที่เธอทำจะไม่ถูกใจเขาเลยสักอย่าง แต่เธอก็หวังว่าสักวันเขาจะมองเห็นสิ่งดีๆ ที่เธอตั้งใจทำให้

..

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ