ตอนที่ 7 จับคลุมถุงชน

บ้านไอริน

เช้าที่สดใสดูเหมือนเป็นวันธรรมดาทั่วๆ ไปของแก้วทิพย์แม่ไอรินเธอก็กวาดบ้านรดน้ำต้นไม้อยู่ที่หน้าบ้านเหมือนเคยในทุกๆ วันเสียงรถขับมาจอดหน้าบ้านแก้วทิพย์เงยหน้ามองเสียงของคุณอุไรสวัสดีทักทายเดินมาพร้อมกับข้าวของที่เต็มมือแก้วทิพย์รีบวางไม้กวาดในมือแล้วเดินไปหาคุณอุไรทันที

“อรุณสวัสดิ์จ้ะแก้วทิพย์ คุณกิตติโชจน์สามีฉันบอกบ้านของเธออยู่ที่นี่พอดีฉันแวะมาทำธุระแถวนี้ฉันเลยซื้อของกินมาฝาก” คุณอุไรยิ้มอ่อนพร้อมกับชูมือที่ถือถุงของกินขึ้นมาให้แก้วทิพย์ดู

“ไม่เห็นต้องลำบากซื้อมาให้เลยนะคะ ฉันเกรงใจคุณนาย เชิญเข้ามาในบ้านดื่มกาแฟก่อนค่ะ” แก้วทิพย์ตอบรับด้วยน้ำเสียงที่อ่อนน้อมผายมือเชื้อเชิญคุณอุไรเข้าไปในบ้าน

“จะเกรงใจทำไมกัน ฉันซื้อมาฝากเธอกับหนูไอรินด้วยความเต็มใจ นี้คงยังไม่ตื่นสินะ” คุณอุไรพูดพลางสายตามองไปที่ชั้นสองของบ้าน

“เปล่าหรอกค่ะ…ไอรินไม่ได้กลับมานอนบ้านเมื่อคืนนี้หน้าจะไปนอนที่บ้านเพื่อนเค้าน่ะค่ะ”

แก้วทิพย์พูดจบก็มีเสียงรถขับมาจอดหน้าบ้านคงเป็นเพื่อนๆ มาส่งไอรินกันเด็กพวกนี้จริงๆ เลยพากันเที่ยวได้เกือบทุกวันแก้วทิพย์บ่นขึ้น มะขามฟ้าใสและปิ่นเดินเข้ามาหาแก้วทิพย์ที่นั่งดื่มกาแฟกับคุณอุไรอยู่ที่โต๊ะในบ้านแล้วถามว่า

“คุณป้าคะ ไอรินตื่นหรือยังคะ” ฟ้าใสถามแบบนี้ก็ทำให้แก้วทิพย์ตกใจเพราะเธอคิดว่าไอรินลูกของเธอนั้นไปนอนบ้านเพื่อนคนใดคนหนึ่งแต่ปรากฏว่าเพื่อนทั้งหมดกลับมาหาไอรินที่บ้านเธอรู้สึกเป็นกังวลใจขึ้นมา

“อ้าว…แล้วไอรินไม่ได้ไปนอนที่บ้านพวกหนูกันหรอ” แก้วทิพย์ตอบกลับด้วยท่าทีที่ดูตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่ฟ้าใสถาม

“เปล่านะคะ ไอรินโทรมาหาพวกเราเมื่อคืนแต่พวกหนูไม่ได้ยินสายมันหลุดไปโทรกลับไปก็ปิดเครื่องสงสัยโทรศัพท์ไอรินคงแบตหมดแน่ๆ พวกหนูเลยมาหาตอนเช้ากันแทน”

“ทำไงดีละทีนี้ ป้าเป็นห่วงไอริน” เสียงของแก้วทิพย์เริ่มสั่นออกมาเล็กน้อย

“เอางี้ เดี๋ยวฉันลองโทรถามเจ้ากรณ์ดูก่อนนะว่ามันไปส่งหนูไอรินที่ไหนกันไอ้ลูกคนนี้ฉันก็กลุ้มใจเหมือนกันเมื่อคืนก็ไม่ได้กลับมานอนบ้านด้วย” คุณอุไรพูดขึ้นพร้อมกับหยิบมือถือกดโทรหาลูกชายด้วยสีหน้ากังวลเช่นกัน…ตื้ด โทรติดแต่ไม่มีคนรับเลยเดี๋ยวลองโทรอีกที

คอนโดคุณกรณ์

ไอรินที่นอนไม่หลับสักที เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้เสียงนาฬิกาไม่ปลุกฉันเลยลืมไปว่ามือถือแบตหมดตื่นมาอีกทีก็เก้าโมงเช้าแล้วแม่เจ้าาา ไหนคนที่มันบอกจะไปส่งฉันทำไมยังไม่ตื่นมาปลุกฉันอีก ไอรินลุกจากโซฟาแล้วเดินไปหยุดอยู่หน้าประตูห้องคุณกรณ์

ไอรินยกมือขึ้นมาเคาะประตูสามทีพร้อมกับเรียกคุณกรณ์ด้วย “คุณกรณ์คะ…คุณกรณ์” สงสัยคงเบาไปเลยเพิ่มแรงในการเคาะประตูอีกครั้ง ทั้งเคาะทั้งเรียกก็ไม่ตอบรับแม้แต่คำเดียว ไอรินลองบิดกลอนประตูดูก็ไม่ได้ล็อคนี่นาเลยถือวิสาสะเข้าไปซะเลย เห้อ ไอรินถอนหายใจเพราะการที่เธอเคาะประตูเรียกให้คุณกรณ์ตื่นดูจะไม่เป็นผลกับการนอนอันแสนสบายของเขาเลยจริงๆ

“นี่คุณตื่นได้แล้วมันสายแล้วจะนอนไปถึงไหน” ไอรินพูดพร้อมกับเอามือทั้งสองข้างดึงผ้าห่มออกจากตัวคุณกรณ์ออก

“อื้ม รู้แล้วหล่ะน้าต้องบ่นทำไมกันแต่เช้า” คุณกรณ์ลุกขึ้นนั่งอยู่ขอบเตียงมือขวาขยี้ตาตัวเองพร้อมกับน้ำเสียงงัวเงียที่ตื่นจากการนอนอันแสนสุขของเขา

“มันเช้าอะไรของคุณดูนาฬิกาหน่อยมั้ยป่านนี้แล้วแม่ฉันคงตื่นแล้วล่ะ ทำไงดี” ไอรินพูดด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน

“นี่แม่หนูกลัวอะไรไม่เข้าเรื่องทำกับว่าไม่เคยนอนค้างกับผู้ชายอย่างนั้นหล่ะ” คุณกรณ์พลางมองไอรินด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ยิ้มกริ่มอย่างมีพิรุธ

“นี่ปากเหรอคะที่พูดฉันไม่เคยนอนกับคนแปลกหน้าแบบคุณซะหน่อย ถ้าบ่นเสร็จแล้วก็ช่วยไปแต่งตัวสักทีจะได้ไปส่งฉัน”

“ไปรอฉันข้างนอกเดี๋ยวฉันตามไป”

ณ บ้านไอริน

"คุณกรณ์รับสายมั้ยคะ" แก้วทิพย์ถามคุณอุไรด้วยความกังวล ใจคอไม่ดีคิดไปต่างๆ นาๆ

“ไม่รับสายเลยทำไงกันดี”

“หรือว่าจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับสองคนนั้นกันคะ” ฟ้าใสพูดขึ้นอย่างดัง

“มึง…พูดอะไรระวังหน่อยคุณป้าเขาใจเสียหมดแล้ว” ปิ่นพูดติฟ้าใส

“หนูขอโทษค่ะ หนูแค่เป็นห่วงไอรินมากไป”

บรรยากาศเริ่มตึงเครียดทุกคนต่างพากันคิดไปไกลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับไอรินและคุณกรณ์ไหม จู่ๆ ก็มีรถขับมาจอดชิดติดหน้าบ้าน ไอรินเห็นเข้ากับรถของฟ้าใสที่จอดอยู่ก่อนแล้วจึงพลางขึ้น

"นี่มันรถเพื่อนฉันมาจอดหน้าบ้านฉันได้ไง" เธอเอ่ยแล้วหันไปมองในบ้านก็เห็นแม่ของเธอกับคุณอุไรและก็เพื่อนๆ ทั้งสามคนของเธอจ้องมองมาที่รถคุณกรณ์ที่ฉันนั่งอยู่ด้วย

“นี่มันรถเจ้ากรณ์ลูกชายฉันนี่นา…ทำไมพึ่งมาส่งหนูไอรินเอาป่านนี้นะ” คุณอุไรพูดขึ้นที่สงสัยไว้กับสามีของตนนั้นคงไม่ผิดเป็นแน่ทั้งสองต้องชอบกันแหงๆ เลยโอกาสที่จะได้อุ้มหลานมาถึงแล้ว

“ทำไงดีคุณ ทำไมแม่คุณถึงมาอยู่ที่บ้านฉัน” ไอรินหันไปถามคุณกรณ์ที่นั่งข้างๆ

“ฉันก็มาพร้อมเธอจะไปรู้ได้ไงล่ะ”

“นี่ช่วยกันคิดก่อนได้ไหมจะเอาไงดีคุณจะลงมาพร้อมกับฉันหรือจะขับออกไปเลย”

คุณกรณ์ได้ยินดังนั้นก็เปิดประตูรถลงมาพร้อมกับไอรินแล้วเดินไปหาพวกเขาที่นั่งจ้องมองมาหาเธอกับคุณกรณ์อย่างไม่วางสายตาไปทางอื่นเลย ไอรินรู้สึกร้อนรนเพราะยังไม่ได้คิดคำตอบเลย ถ้าแม่ถามจะตอบว่ายังไงดีคุณป้าอีกโอ้ยยย เธอครุ่นคิดในใจ

“สวัสดีครับคุณน้า ขอโทษนะครับที่พึ่งมาส่งน้อง”

“พอดีคุณกรณ์ง่วงหนูกลัวเค้าจะหลับในเลยให้นอนก่อน” ไอรินช่วยพูดแก้ต่างให้คุณกรณ์

“แล้วไปนอนกันที่ไหน” คุณอุไรพูดขึ้นพลางมองด้วยความสงสัย

“เออคือว่า คอนโดผมเองแม่”

ทุกคนได้ยินคำตอบคุณกรณ์แล้วก็ถึงกับพูดไม่ออกเลยที่เดียวนี้ลูกสองคนไปนอนด้วยกันมาอย่างนั้นหรือเข้าทางคุณอุไรเลยจริงๆ เล่นใหญ่ทำเป็นไม่พอใจลูกชายตัวเองฉลาดสุดๆ

“นี่ลูกทำแบบนี้ได้ไงหนูไอรินเขามีแม่นะ ทำแบบนี้ไม่ถูกเลยจริงๆ” เสียงตะคอกของคุณอุไรพูดใส่คุณกรณ์

“คุณป้าคะ หนูกับคุณกรณ์ไม่ได้นอนบนเตียงเดียวกันนะคะต่างคนต่างนอนค่ะทุกคน”

“เธอนะเงียบไปเลยฉันว่าแล้วมันแปลกๆ” มะขามพูดขึ้นพลางสายตามองไปที่ไอรินและคุณกรณ์ทำเอาทุกคนเกิดความสงสัยไปตามๆ กัน

“แปลกอะไรของมึงว่ะ”

“ก็คืนนั้นที่เราไปเที่ยวกันอะ คนนี้แหละคนขับรถบ้านมึงที่กูบอกว่าหล่อไง”

“มันยังไงกันลูกเล่าให้ป้าฟังหน่อย” คุณอุไรเอ่ยถาม

“ผู้ชายคนนี้คือคนเดียวกันที่ไปส่งไอรินกลับบ้านน่ะค่ะ”

“แต่ว่าคืนนั้นลูกไม่ได้กลับมานอนบ้านหนิไอริน” สถานการณ์ตึงเครียดแม่ฉันพูดเหมือนน้ำเสียงโกรธๆ ฉันยังไงก็ไม่รู้คงต้องยอมจำนนแล้วจริงๆ คุณป้าก็ดูจะไม่ค่อยพอใจคุณกรณ์สักเท่าไหร่ที่ทุกคนคิดว่าเราสองคนคบกันแล้วไม่เข้าตามตรอกออกตามประตู

“เอายังงี้ดีไหมแก้วทิพย์ให้เด็กสองคนนี้ขอขมาเราก่อนแล้วเดี๋ยวฉันจะกลับไปบอกสามีฉันว่าเรื่องราวมันเป็นยังไงเดี๋ยวฉันจะพาเจ้ากรณ์มาขอหมั้นหนูไอรินอย่างเป็นทางการ”

“ห้ะ มันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะครับทุกคน ผมกับไอรินไม่มีความสัมพันธ์แบบที่ทุกคนคิดกันหรอกนะครับ”

“จริงตามที่คุณกรณ์บอกทุกอย่างเลยค่ะ เราไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ”

“เรื่องเมื่อคืนที่ผ่านมาป้ายังพอเข้าใจนะแต่เรื่องที่เพื่อนหนูบอกก่อนหน้านี้มันจะบังเอิญจริงๆ ไหมป้าว่าแม่หนูคงคิดเหมือนป้านะ ใช่ไหมแก้วทิพย์” คุณอุไรพูดขึ้นพลางสายตาหันไปถามแก้วทิพย์

“คือว่าหนู…”

“เงียบไปเลยไอริน ผู้ใหญ่เค้าคุยกันอย่าพูดแทรก” แก้วทิพย์หันมาดุไอรินให้เงียบแล้วฟังอยู่เฉยๆ ฉันคิดว่าเรื่องนี้มันจะไปกันใหญ่แล้วฉันไม่อยากหมั้นกับตาลุงกวนประสาทคนนี้เลยจริงๆ

“ฉันก็แล้วแต่คุณอุไรเลยค่ะ ถ้ามันเป็นทางออกที่ดีที่สุดฉันก็ยินดี” แก้วทิพย์ตอบคุณอุไรด้วยน้ำเสียงที่ดูผิดหวังกับลูกสาวของตน

บ้านคุณกิตติโชจน์

คุณอุไรแกล้งบ่นเจ้ากรณ์ลูกชายดื้อด้านของตนมาตลอดทางกลับบ้านจนคุณกรณ์หูชากันเลยทีเดียว

“แม่ครับ…นี่แม่จะว่าผมจนถึงบ้านเลยใช่มั้ยครับ”

“ก็ใช่นะสิ นี่ลูกไปทำแบบนี้กับน้องได้ยังไงเค้ามีพ่อมีแม่นะ”

“ทำอะไรครับแม่ ผมยังไม่ได้ทำอะไรไอรินเลย”

“แม่ไม่ได้หมายถึงเรื่องเมื่อคืน แม่หมายถึงเรื่องที่เพื่อนของหนูไอรินบอกต่างหาก ฟังยังไงมันก็แก้ตัวไม่ขึ้นแล้วรีบจอดรถแล้วตามแม่เข้าบ้านมาเร็วๆ จะได้คุยพร้อมกันกับพ่อทีเดียวให้รู้เรื่องไปเลย” คุณอุไรลงจากรถด้วยความร้อนใจต้องรีบเอาเรื่องนี้ไปบอกสามีของตนแทบจะเก็บอาการดีใจไว้ไม่อยู่ตื่นเต้นจนกลัวเจ้ากรณ์จับได้ว่าไม่ได้โกรธจริงตีบทแตกเก่งจริงๆ เลยเรา อุไรนึกในใจ

“นี่คุณรู้มั้ยคะ ฉันไปเจอเรื่องอะไรดีๆ มาคราวนี้สมหวังเราสองคนแล้วล่ะ”

“เรื่องอะไรเหรอคุณ” ขณะที่คุณอุไรกำลังจะเล่าเรื่องที่ตนได้รู้มาบอกให้กับคุณกิตติโชจน์สามีของตัวเองฟังอยู่นั้นเจ้ากรณ์ก็เดินเข้ามาหาคุณอุไรพอดี

“แม่จะคุยอะไรกับผมอีกครับ…ผมจะขึ้นไปอาบน้ำก่อน”

“แกไม่ต้องรีบไปไหนทั้งนั้นเลยไอ้ลูกคนนี้มาคุยกับแม่ก่อน” คุณอุไรเริ่มแผนการแสดงละครไม่พอใจลูกชายของตน

“มีอะไรกันเหรอคุณ” คุณกิตติโชจน์พลางมองด้วยความสงสัย

“ก็ลูกชายตัวดีของคุณนะสิทำฉันขายหน้า…นี่ฉันไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว”

“แม่ก็เอาไว้ที่เดิมแหละครับจะเอาไว้ไหนได้ล่ะ”

“นี่เจ้ากรณ์เถียงแม่เหรอเอาใหญ่แล้วนะ…คุณดูลูกชายคุณสิคะยอกย้อนเก่งเสียจริงนี่ยังไม่สำนึกผิดอีก”

“แล้วมันเรื่องอะไรกันล่ะบอกผมสักที”

“เมื่อคืนนี้ลูกชายคุณไม่ได้ไปส่งหนูไอรินน่ะสิ พากันไปนอนที่คอนโดเรื่องนี้แก้วทิพย์ก็รู้แล้วด้วยคงปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้นะคะคุณลูกสาวเค้าทั้งคนต้องรับผิดชอบให้ถึงที่สุด” คุณอุไรพลางยกมือขึ้นมาจับที่ศีรษะตนเองทำท่าทางหน่ายใจ

“กรณ์ลูกทำแบบนั้นจริงเหรอ”

“มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันครับพ่อไม่ใช่อย่างที่แม่เล่าเลยสักนิด”

“น้อยไปน่ะสิ…ยังมีอีกเรื่องนะคะคุณ”

“แต่แม่ครับนี่มันสมัยไหนแล้วเขาไม่มีการจับคลุมถุงชนกันแล้วนะครับ…ผมก็ไม่ได้บังคับไอรินซะหน่อย”

"คุณพระ " เสียงอุทานของคุณอุไรดังลั่นเมื่อได้ยินสิ่งที่คุณกรณ์พูดออกมาทำเอาทั้งคู่ตั้งรับไม่ทันเลยทีเดียวมันตกใจและรู้สึกดีใจในเวลาเดียวกันเพราะสิ่งที่คุณอุไรกับสามีคิดไว้ระหว่างเจ้ากรณ์และหนูไอรินต้องมีความสัมพันธ์อย่างว่ากันแน่ๆ แล้วก็จริงดังหวังแต่ต้องทำเป็นโมโหเล่นใหญ่สไตล์คุณอุไรไว้ก่อน

“ตายละ…นี่ลูกพูดออกมาได้ไงไม่เป็นลูกผู้ชายเอาซะเลย คุณสอนลูกชายคุณแบบนี้เหรอคะคุณกิตติโชจน์” คุณอุไรพลางบ่นลูกชายตนเองแล้วหันไปว่าสามีของตนด้วย

“ลูกไปทำกับน้องแบบนี้ได้ไง ไอรินเป็นลูกของรุ่นน้องที่สนิทกับพ่อนะถ้าพ่อตายไปแล้วจะไปบอกกับพิชิตมันยังไงที่ลูกชายทำเรื่องแบบนี้พ่อผิดหวังในตัวแกมาก” คุณอุไรที่ว่าเล่นใหญ่ไฟกระพริบแล้วก็ยังแพ้ให้กับคุณกิตติโชจน์สามีของตนที่เล่นใหญ่เกินตนหลายเท่าเป็นเพราะความอยากอุ้มหลานกันล้วนๆ

“มันไปกันใหญ่แล้วนะครับผมก็โตพอเรื่องแบบนี้มันธรรมชาติครับพ่อแม่ ไอรินก็ไม่ใช่เด็กแล้วทำกับว่าผมไปพรากผู้เยาว์อย่างนั้นแหละ”

“นี่ลูกจะไม่รับผิดชอบน้องเลยเหรอ แม่ไม่ยอมนะต้องไปหมั้นให้ถูกต้องกับสิ่งที่ทำไว้แก้วทิพย์เองก็รู้เรื่องแล้วด้วย”

“พ่อก็เห็นด้วยกับที่แม่พูดนะต้องหมั้นถึงจะถูก”

“คุยธุระจบแล้วก็ขึ้นห้องของแกซะแล้วไปสำนึกผิดด้วยล่ะ” สิ้นเสียงคุณอุไรคุณกรณ์ก็เดินขึ้นบันไดไปแต่โดยดีเมื่อทั้งคู่เห็นหลังของเจ้ากรณ์เดินพ้นแล้วก็พากันหัวเราะชอบใจมีความสุขทำอย่างว่าจะได้เห็นหน้าหลานวันนี้พรุ่งนี้กันเลยเสียจริง