ตอนที่ 6 หยุดกวนประสาทสักที

ไอรินเปิดประตูรถลงมาทำให้คุณกรณ์ต้องเดินลงจากรถด้วย คุณกรณ์ดึงแขนของไอรินไว้แล้วพูดว่าขึ้นรถแล้วไปคุยกันดีๆ เธอสวนกลับทันทีเลยว่า

"ปล่อยส่งฉันแค่นี้เดี๋ยวฉันกลับเอง"

“อย่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ได้ไหม” คุณกรณ์ถามไอรินแบบหัวเสีย

“การที่คุณดูถูกคนอื่นมันคงเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับคุณสินะ” ไอรินพูดด้วยความรู้สึกรังเกียจคนที่อยู่ตรงหน้า

“ขึ้นรถก่อน…ฉันบอกให้ขึ้นรถไง” คุณกรณ์ขึ้นเสียงใส่ไอรินแล้วดึงแขนเธอขึ้นรถไอรินร้องเสียงหลงอย่าเรียกว่าดึงเลยเรียกว่ากระชากดีกว่า~

“มันเจ็บนะปล่อยสักที”

“ทีหลังอย่าดื้อแบบนี้อีก…ใครบอกให้ลงจากรถ” คุณกรณ์พูดด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิดเล็กน้อย

“ก็ฉันไม่อยากกลับกะคนแบบคุณ” ไอรินพูดพลางแสดงสีหน้ารังเกียจออกมา

“คนแบบฉันมันทำไม” คุณกรณ์พยายามเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆ ไอรินเธอเกร็งและหลับตาลงคุณกรณ์มองหน้าเธอแล้วพลางอมยิ้ม เค้าก้มหยิบสายคาดเบลท์มาคาดให้เธอ บ้าจริงนี้ฉันคาดหวังอะไรอยู่ เค้ามองหน้าไอรินแล้วขำอยู่ในลำคอเล็กน้อย

“นี่คุณ ขำอะไร” ไอรินแสร้งโวยวายเพื่อกลบเกลื่อนความเขิน

“แล้วเมื่อกี้คิดอะไรอยู่ล่ะ” คุณกรณ์พูดพลางยิ้มมุมปากน้ำเสียงและท่าทางอันยียวนชวนให้หมั่นไส้ของเค้ามันกวนใจเธอเสียจริง…เค้าคงอยากปั่นประสาทฉันแน่ๆไอรินครุ่นคิดในใจ

“ป่าวนิ ใครคิดอะไร…นี่คุณจอดรถหน่อยส่งฉันตรงนี้แหละ”

คุณกรณ์ขับรถออกมาไม่ไกลนัก เสียงของไอรินก็พลางบอกให้เค้าจอดรถเพราะเธอหันไปเห็นร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทาง เถียงกับคุณกรณ์มาตลอดทางจนลืมไปว่าหิว ไอรินหันไปถามคุณกรณ์ว่าจะส่งฉันตรงนี้หรือจะลงไปกินด้วยกัน เค้าตอบเธอกลับมาว่าเดี๋ยวลงไปนั่งรอเป็นเพื่อนจากนั้นทั้งคู่ก็เดินลงรถมายังร้านก๋วยเตี๋ยวริมทางพร้อมเอ่ยสั่งแม่ค้าทันที

“ป้าคะ เอาหมี่ขาวหมูน้ำตกสองจาม”

“นี่…ใครบอกว่าฉันจะกินกับเธอด้วย” เสียงคุณกรณ์พูดกับไอริน เธอนึกขึ้นได้ว่าเค้ากวนประสาทเธอก่อนไม่ว่าจะเป็นตอนอยู่ที่ภัตตาคารตักอาหารตัดหน้าเธอสารพัดยียวนกวนใจเธอตลอดทางเลยจะเอาคืนบ้าง

“แล้วใครบอกล่ะคะ ว่าฉันสั่งให้คุณของฉันทั้งสองจาม” ไอรินพูดด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาทคืนบ้าง คุณกรณ์มองหน้าและยิ้มมุมปากเล็กน้อย ดีล่ะโดนเอาคืนบ้างเป็นไง

“นี่ยัยหนู ไปอดยากมาจากไหนทำกับว่าไม่ได้กินอะไรมา” ทันทีที่ก๋วยเตี๋ยวมาเสิร์ฟเธอก็รีบตักเข้าปากโดยไม่รีรอคุณกรณ์พลางถามด้วยน้ำเสียงเอ็นดูสาวน้อยตรงหน้า

“ใช่ไงคะ ก็มันมีใครบางคนตักอาหารตัดหน้าฉันตลอดแล้วฉันจะอิ่มได้ไง” เธอยังคงคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวคำใหญ่เข้าปากไม่รู้สึกอายคุณกรณ์สักนิด

“ค่อยๆ กินก็ได้รอบนี้ฉันไม่แยกเธอกินหลอกน้า”

คุณกรณ์พูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาทไอรินอีกแล้ว หลังจากกินเสร็จก็เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนคุณกรณ์ขับรถไปส่งเธอที่บ้านแต่ทว่าสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นพี่ทิศขับรถมาจอดรอที่รั้วข้างบ้านเธอ ไอรินไม่รู้เลยว่าพี่ทิศมารอเธอนานหรือยังคุณกรณ์จากที่อารมณ์ดีพูดคุยกับเธอมาตลอดก็เปลี่ยนไปเมื่อเห็นรถพี่ทิศจอดอยู่ ฉไอรินบอกให้คุณกรณ์กลับรถเพราะเธอก็ไม่อยากเจอพี่ทิศแล้ว

"กลับรถด่วนเลยค่ะ" เธอพลางบอกด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ

“แล้วจะให้ฉันไปส่งที่ไหน…บ้านเพื่อนเธอดีไหม”

“ถ้างั้นเดี๋ยวฉันลองโทรหาเพื่อนก่อนนะคะ” ไอรินกดมือถือโทรหามะขามเป็นคนแรกแต่ไม่มีการตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก เธอกดโทรอีกครั้งก็ยังเหมือนเดิมทำไมปิดเครื่องซะได้ งั้นโทรหายัยฟ้าใสแล้วกัน

“ฮัลโหลฟ้าใส นี่อยู่ไหนทำไมเสียงดังแบบนี่” ไอรินพูด พลางยกโทรศัพท์ออกห่างจากหู

“ห้ะ อะไรนะไอรินได้ยินไหมฉันอยู่ในคลับไม่ได้ยินเลย”

เสียงเพลงในคลับดังออกมาจากโทรศัพท์มือถือเธอยังไม่ทันได้ยินเสียงของยัยฟ้าใสเลยสายก็หลุดไปเสียแล้ว ยัยปิ่นความหวังสุดท้ายของไอริน…เธอโทรหายัยปิ่นไม่ทันได้พูดอะไรเสียงเพลงในคลับดังขึ้นมาอีกแล้วไม่ได้ยินอะไรเลยนอกจากเสียงเพลงเธอกดวางสายทันที พอจะเดาได้เลยว่ามันต้องอยู่ด้วยกันอย่างแน่นอนให้มันได้อย่างนี้สิเพื่อนฉันแต่ละคน…ไอรินตัดพ้อในใจ

“เป็นไง…โทรติดไหม” คุณกรณ์ถามขึ้น

“ติดค่ะ แต่ว่าไม่ได้เรื่องสักคนจะเป็นไรมั้ยถ้าฉันให้คุณอยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนรอให้พี่ทิศกลับไปก่อนฉันไม่อยากเจอเขา” ไอรินพูดพร้อมสบตาคุณกรณ์

“ให้รอที่ไหนละ ในรถอย่างนั้นหรือ” คุณกรณ์พูดด้วยน้ำเสียงโมโหเล็กน้อย

“ใช่คะ…อีกแป๊บนึงเดี๋ยวเค้าก็คงไป” ไอรินตอบด้วยน้ำเสียงออดอ้อนนิดๆหวังว่าคนตรงหน้าจะเห็นใจ

“แต่ฉันง่วง นี่เธอไม่มีความเกรงใจผู้ใหญ่หน่อยหรือไง”

"ตาลุงนี่ขี้บ่นจริงๆ คนลำบากอยู่แท้ๆ ช่วยไม่ได้เลยเหรอ" ไอรินมองหน้าคุณกรณ์แล้วคิดในใจ

“เอางี้ ไปรอคอนโดฉันก่อนแล้วกันเดี๋ยวใกล้เช้าฉันจะมาส่งแม่เธอจะได้ไม่สงสัยแล้วไอ้หมอนั้นมันคงไม่รอเธอยันเช้าหรอกนะ”

ไอรินไม่ทันได้ตอบตกลงเลยคุณกรณ์ก็ขับรถออกมาจากแถวบ้านฉันไปยังคอนโดของเขาเลย วันนี้มันเป็นวันอะไรเนี่ยมีแต่เรื่องบ้าๆ เกิดขึ้นทั้งนั้นเธอได้แต่เงียบตลอดทางจนถึงคอนโดคุณกรณ์

ณ คอนโดคุณกรณ์

“ถึงแล้ว…เข้ามาสิ” คุณกรณ์แตะคีย์การ์ดที่ประตูเสร็จ ก็หันกลับมาพูดกับคนตัวเล็กที่ยืนอ้ำอึ้งอยู่ข้างหลัง เขาเปิดประตูออกเบาๆ ก่อนจะผายมือเข้าไปในห้อง ไอรินได้แต่ยืนงงอยู่ที่หน้าประตู เธอได้แต่คิดในใจว่านี่ฉันกำลังโดนผู้ชายชวนเข้าห้องหรือเนี่ย

“ทำไมไม่เข้ามาละขาเจ็บเหรอ…หรือจะให้อุ้ม” คุณกรณ์พูดขึ้นพร้อมมองไปที่ไอรินด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

“ปะ ปะป่าวค่ะ”

พอไอรินได้ยินคุณกรณ์พูดอย่างนั้นก็รีบเดินเข้าห้องมาพร้อมกับน้ำเสียงสั่นๆติดอ่างไปหมด นึกถึงเรื่องในคืนนั้นขึ้นมาหัวใจของเธอก็ใจเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆที่แก้มเริ่มมีเลือดฝาดขึ้นจนเห็นได้ชัด ถึงเราจะเคยมีอะไรกันแล้วแต่วันนั้นในตัวของฉันมีแอลกอฮอล์พลุ่งพล่านอยู่เต็มร่างกายเลยกล้าทำเรื่องอะไรแบบนั้นได้แต่พอมาวันนี้ฉันรู้สึกกลัวๆ อยู่ในใจที่จะต้องทำอะไรแบบนั้นอีกครั้ง

“ห้องคุณสะอาดดีนะคะ” เธอพูดขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศที่อึดอัดนี้

“นี่เธอใช้ ตาตุ่มดูหรือไง” คุณกรณ์ตอบด้วยสีหน้าที่ไม่อยากเชื่อ เขาแทบไม่มีเวลาทำความสะอาดห้องเลยเสียด้วยซ้ำ จะเอาความสะอาดมาจากไหน

"แฮะๆ" ไอรินแสร้งขำกลบเกลื่อน ที่จริงแล้วฉันยังไม่ทันได้ดูภายในห้องให้ดีเลยก็พูดส่งๆไปก่อน เอาเถอะถึงเขาจะจับได้ว่าเราแกล้งชมก็ไม่เป็นไรหรอก แต่พอมองดูดีๆแล้วก็พบว่านี่ช่างเป็นห้องที่ใหญ่และหรูหราสมฐานะของเขาจริงๆ ถึงจะแอบรกมุมนั้น มุมนี้บ้าง แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ห้องนี้ดูขี้ริ้วขี้เหร่อะไรเลย

“ฉันอยู่ที่บ้านเป็นส่วนใหญ่น่ะ ที่นี่เอาไว้มานอนตอนเลิกงานดึกๆ ไม่อยากกลับบ้านแม่ฉันจะนอนหลับไม่สนิทถ้าฉันยังไม่ถึงบ้านฉันเลยบอกว่ามานอนคอนโดท่านถึงหลับได้” คุณกรณ์อธิบายให้ไอรินฟัง โดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัวว่าจะไปอธิบายเสียยาวเหยียดให้เด็กคนนี้ฟังทำไม

“โอ้โห…คุณป้าก็ทำเหมือนกับคุณเป็นเด็กไปได้ไม่ต่างจากอายุเลยจริงๆ ฮ่าๆ” ไอรินกำลังหาเรื่องคุยเพื่อให้ดูเป็นธรรมชาติที่สุด

“นี่ ยัยหนูอายุฉันมันทำไมเหรอ"

ไอรินเอามือปิดปากทันทีที่เผลอขำออกมา พลางคิดในใจว่า ทำไมล่ะ เราพูดอะไรผิดไปเหรอ

สิ้นเสียงคุณกรณ์พูดจบเค้าค่อยๆ เดินมาใกล้ๆ เธอพร้อมกับปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตขาวแขนยาวของเค้าออกทีละเม็ดๆ จนทำให้เธอเห็นเรือนร่างอันแสนเซ็กซี่ที่มีซิกแพคแน่นๆของคุณกรณ์อย่างชัดเจนไอรินตกใจมากจึงค่อยๆถอยออกทีละก้าวจนหลังชนกับกำแพงและไม่สามารถไปไหนได้ คุณกรณ์โน้มตัวลงมาให้สายตาอยู่ระดับเดียวกันกับเธอ

ก่อนจะขยับใบหน้าและริมฝีปากของเขาเข้ามาใกล้ มันใกล้เสียจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจของกันและกัน  ในขณะนั้นเองไอรินก็ได้แต่ทำตัวไม่ถูกเธอควรทำอย่างไรดี หัวใจเธอเต้นรัวราวกับว่ามันจะระเบิดออกมา ในเมื่อหนีไปไหนไม่ได้แล้วเธอจึงค่อยๆหลับตาลงเอาเถอะแค่จูบเองอย่าคิดว่าฉันจะกลัวคุณนะ คุณแกล้งฉันไม่ได้หรอก!!

ไอรินหลับตาปี๋อยู่ครู่หนึ่งก็ไม่เห็นว่ามีสิ่งใดเกิดขึ้น จึงค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ เมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วก็พบว่าคุณกรณ์กำลังหยิบเสื้อเชิ้ตของเขามาแขวนไว้ที่เสาแขวนเสื้อผ้าที่อยู่ข้างหลังตัวเธอก่อนจะแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ราวกับว่าพึงพอใจอะไรบางอย่าง

“ฉันง่วงน่ะ ไปอาบน้ำก่อนเธอนอนตรงโซฟาได้ไหม…ถ้าฉันนอนคงไม่หลับแน่เลยฉันติดที่นอนบนเตียงน่ะ”

แบบนี้อีกแล้วไอรินยังไม่ทันได้ตอบอะไรคุณกรณ์เขาก็เดินตรงไปที่ห้องน้ำเลย เธอหายสงสัยเลยว่าทำไมคุณป้าชอบจับคู่ให้ตาบ้านี่นัก ไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลยฉันก็อยากนอนบนเตียงนุ่มๆ เหมือนกันนะแต่ให้นอนกับตานี่ฉันนอนโซฟาดีกว่า

ไอรินเดินหาหมอนกับผ้าห่มอยู่สักพักแต่ก็ไม่เจอสักทีคงต้องจำใจเดินไปหาที่ห้องนอนคุณกรณ์สินะเขาจะคิดว่าเรามาอ่อยเขาหรือเปล่าต้องรีบหาก่อนที่คุณกรณ์จะออกมาจากห้องน้ำแล้วกัน...นี่ไงเจอแล้วอยู่ในห้องนี้จริงๆด้วย! ไอรินยิ้มอย่างพอใจ เธอที่กำลังหยิบหมอนกับผ้าห่มออกไปนอนที่โซฟา แต่ จู่ๆคุณกรณ์ก็เดินออกจากห้องน้ำพอดี ไอรินเห็นคุณกรณ์เดินผมเปียกออกมาจากห้องน้ำและเขาก็อยู่ในสภาพที่นุ่งผ้าขนหนูท่อนล่างอย่างเดียว เธอตกใจจึงรีบหันหลังกลับทันที

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” ไอรินพูดขึ้นโดยที่ตัวเธอเองยังหันหลังให้คุณกรณ์อยู่

“จะขอโทษทำไมกันทำกับว่าไม่เคยเห็น” เขาพูดขึ้นมาโดยที่ไม่มีทีท่าเขินอาย เขาพูดจาแบบนี้ใส่เธออีกแล้วตั้งใจจะยั่วเธอหรือไง ไอรินคิดในใจ

“นี่คุณลุง ฉันแค่มาหาหมอนกับผ้าห่มก็เห็นอาบน้ำซะนานฉันเลยเข้ามาโดยไม่ได้บอกขอโทษด้วยค่ะ” ไอรินรีบปฏิเสธทันที

“ถ้ายังเรียกฉันว่าลุงอีกคราวนี้เธอไม่ได้ออกจากห้องนี้แน่”

“งั้น ฝันดีนะคะ” ได้ยินดังนั้นเธอจึงรีบบอกฝันดีและหอบข้าวของออกจากห้องนอนคุณกรณ์ทันที

บ้าจริงสีหน้าท่าทางจอมเจ้าเล่ห์แบบนั้นคืออะไรนี่เค้าจะแกล้งฉันไปถึงไหนกันตาบ้านี้ ไอรินได้แต่บ่นอยู่คนเดียว

บ้านคุณกิตติโชจน์

คุณอุไรที่นอนไม่หลับพูดขึ้นกับสามีของตนด้วยความเป็นห่วงและสงสัยไปตามๆ กันว่าทำไมเจ้ากรณ์ลูกเธอนั้นยอมไปส่งหนูไอรินได้โดยปกติแล้วนิสัยของเจ้ากรณ์นั้นจะดื้อด้านบอกไม่ฟังกับเรื่องที่แม่ของเค้าชอบหาคู่ให้แต่นี่กับยอมง่ายๆ

“นี่ก็ดึกมากแล้วทำไมลูกเรายังไม่กลับบ้านอีกคะคุณ” คุณอุไรถามสามีของเธอด้วยความเป็นห่วงลูกชาย

“ผมว่าป่านนี้แล้วลูกคงไปนอนที่คอนโดแล้วล่ะ คุณก็นอนเถอะเลิกรอได้แล้ว” คุณกิตติโชจน์พูดขึ้นเพื่อให้ภรรยาสบายใจ

“แต่ฉันว่านะคะเมื่อตอนหัวค่ำที่กินข้าวกันตอนจะกลับฉันให้ไปส่งหนูไอรินก็ทำตามซะดื้อๆ เลยหรือว่าเจ้ากรณ์ของเราจะถูกใจคนนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันต้องซื้อของไปฝากแก้วทิพย์สักหน่อยแล้ว” คุณอุไรพูดขึ้น พลางยิ้มกรุ้มกริ่มเธอคิดอะไรดีๆขึ้นมาได้ พรุ่งนี้เธอต้องรีบจัดการแล้วสิ คุณอุไรคิดในใจ

“ผมก็ว่าเจ้ากรณ์คงต้องชอบหนูไอรินแน่ๆ ว่าแต่คุณจะไปหาแก้วทิพย์ทำไมหรือ” คุณกิตติโชจน์ถามภรรยาด้วยความสงสัย ภรรยาของเขานั้นเป็นคนเจ้าแผนการ อะไรก็ตามที่จะทำให้ลูกชายยอมแต่งงาน ภรรยาของเขาคนนี้ล้วนทำทั้งหมด

“ฉันก็ต้องไปดูบ้านช่องห้องหอของว่าที่ลูกสะใภ้หน่อยสิคุณว่าอยู่กันยังไง ฉันไม่ถือหรอกนะว่าสถานะร่ำรวยหรือจน ขอแค่ลูกฉันชอบฉันก็ชอบด้วย” คุณอุไรตอบพลางคิดไปไกล

“งั้นก็รีบนอนกันเถอะคุณ เราต้องรักษาสุขภาพไว้เลี้ยงหลานในอนาคต” เมื่อคุณอุไรได้ยินสามีของตนพูดเรื่องหลานขึ้นมาก็พากันหัวเราะคิกคักยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ฝันของเราใกล้เป็นจริงแล้วสินะ

“……….”

มะขามเปิดมือถือของตัวเองแล้วพบเข้ากับข้อความติดต่อการโทรจากไอรินที่ได้โทรหาเธอเมื่อคืนนี้สงสัยว่าทำไมโทรมาหลายครั้งจังเลยถามฟ้าใสที่นอนอยู่ข้างๆ

“มึง เมื่อคืนไอรินมันโทรมาทำไมว่ะ” มะขามถามฟ้าใสด้วยน้ำเสียงงงงวย

“กูได้ยินไม่ถนัดเลยเมื่อคืนเสียงเพลงมันดังสายเลยหลุดไป”

“งั้นเราไปหามันที่บ้านกันมั้ย” มะขามเสนอไอเดียขึ้นมา เธอเป็นห่วงว่าไอรินจะเป็นอะไรหรือเปล่า

“เดี๋ยวกูลองโทรหามันดูก่อนละกัน” มะขามหยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาไอริน

~เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้~

“มึง มันปิดเครื่องว่ะหรือว่ายังไม่ตื่นวะ” มะขามเริ่มร้อนใจขึ้นมา เมื่อคืนอาจมีเรื่องด่วนอะไรก็ได้ไอรินเลยโทรมาหลายสายแบบนั้น

“โทรไม่ติดก็ไปหามันที่บ้านกันเลยเถอะ” ปิ่นชวนมะขามกับฟ้าใสไปหาไอรินกันเผื่อมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นจะได้ช่วยทัน

เมื่อหารือกันเสร็จ ทั้งสามจึงรีบอาบน้ำแต่งตัว แล้วมุ่งหน้าไปยังบ้ายของไอรินทันที