วิศวะกินเด็ก 8 | ข้อเสนอของคาร์มิน

ครืด ครืด

เขาเหลือบมองโทรศัพท์ที่โชว์หลาเบอร์ไม่คุ้นเคยขึ้นมาหลังจากออกกำลังกายเสร็จ มองเบอร์นั้นอย่างครุ่นคิดว่าควรรับดีไหม เพราะปกติแล้วเขาไม่ค่อยรับสายเบอร์แปลก สุดท้ายจึงตัดสินใจกดรับ

“ฮัลโหล”

(สะ…สวัสดีค่ะ หนูเองนะคะ มิรา จำหนูได้หรือเปล่า)

น้ำเสียงคุ้นเคยที่ดังเข้ามาในสายทำให้เขาเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างแปลกใจ แน่นอนว่าจำได้ แต่กำลังแปลกใจตรงที่ มิรารู้จักเบอร์เขาได้อย่างไร

“อืม จำได้”

(เอ่อ…คือว่า หนูโทรมากวนคุณหรือเปล่าคะ?)

“ไม่ พูดธุระของเธอมา” มิราต้องมีเรื่องสำคัญแน่นอน ไม่อย่างนั้นคงไม่กล้าโทรมาหาเขา ทั้งที่เมื่อคืนเพิ่งทำตัวไม่น่ารักด้วย

อยากรู้แล้วสิว่าเด็กนั่นโทรมาหาเขาทำไม…

(วันนี้ว่างไหมคะ หนู…หนูขอเจอคุณได้ไหม)

“…”

(คือหนูมีเรื่องสำคัญอยากคุยกับคุณ แต่ถ้าคุณไม่สะดวก ก็ไม่เป็นไร…)

“ได้… แต่ฉันจะเป็นคนเลือกสถานที่นัดเจอ” เขาตอบมิรากลับไปเสียงเรียบ

“ถ้าไม่ตกลง ก็ไม่ต้องเจอ

(ดะ…ได้ค่ะ หนูให้คุณเลือกสถานที่นัดเจอก็ได้)

“ดี เอาเบอร์แอดไลน์มา จะส่งสถานที่นัดเจอให้” มุมปากหยักกระตุกยิ้ม แววตาฉายแววความชั่วร้ายออกมาอย่างไม่ปิดบัง

สุดท้าย มิราก็เป็นฝ่ายซมซานกลับมาหาเขาเอง…

•••

“ชะ…ใช่ที่นี่จริงๆ เหรอ” เธอพูดกับตัวเอง มองโลเคชั่นที่เขาส่งมาพร้อมกับสถานที่ตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ

สถานที่ ที่เต็มไปด้วยความทรงจำของคืนนั้น

มิรายืนอยู่หน้าคอนโดมิเนียมแห่งนี้สองนาน ก่อนจะตวัดสองเท้าเดินเข้าไปข้างใน ขณะลิฟต์กำลังเคลื่อนตัวขึ้นสู่ชั้นเป้าหมาย ภาพเหตุการณ์ของคืนนั้นพลางหลั่งไหลเข้ามาในหัว พยายามสะบัดไล่แต่ก็ทำไม่สำเร็จ

ติ้ง…

ประตูลิฟต์เปิดออกเมื่อมาถึงชั้นเป้าหมาย เธอเดินตรงไปยังห้องที่คุณคาร์มินนัดเจอด้วยความรู้สึกมากมายที่ประเดประดังเข้ามา สายตามองห้องตรงหน้า ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วกดออดเรียกเขา รอไม่นานประตูก็ถูกเปิดออก

แอดด

เธอมองเจ้าของห้องด้วยความประหม่า สภาพเขาตอนนี้อยู่ในเสื้อคลุมสีดำแหวกจนเห็นแผงอกที่อัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ กลิ่นหอมจากตัวเขาลอยมาเตะจมูก จนเผลอทำให้หัวใจเธอเต้นแรง

“เข้ามาสิ”

“หนูขอโทษที่มารบกวนคุณกะทันหันแบบนี้นะคะ” เธอพูดหลังจากเข้ามาข้างในแล้ว จำห้องนี้ได้ มันคือจุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ของเธอและเขา

“เธอคงมีธุระสำคัญกับฉันจริงๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่ขอเจอ ทั้งที่เคยบอกไม่ไว้ใจคนอย่างฉัน” คาร์มินนั่งไขว่ห้างเอาแขนวางพาดขอบโซฟา มืออีกข้างถือแก้วเครื่องดื่ม สายตามองมิรา

“นั่งก่อนสิ”

เธอหย่อนสะโพกนั่งลงโซฟาตัวว่าง ยอมรับว่าแอบประหม่าและทำตัวไม่ถูก พยายามไม่นึกถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นที่นี่ แต่เหมือนยิ่งพยายามมากเท่าไร ภาพในคืนนั้นก็ยิ่งฉายซ้ำในหัว

แววตาที่เขามองมาทำให้เธอไม่กล้าสบสายตาด้วย นั่งบีบมือตัวเองเพื่อคลายความรู้สึกต่างๆ ที่ประเดประดังเข้ามา

“หนูไม่ดื่มค่ะ” เธอปฏิเสธเขาที่ยื่นเครื่องดื่มมาให้

“ถ้าไม่ดื่ม ก็ไม่คุย”

“กะ…ได้ค่ะ” เธอจำใจยอมรับเครื่องดื่มจากเขามา นาทีนี้ยอมไปก่อน เพราะตัวเองไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว

คาร์มินคือคนเดียวที่สามารถช่วยเธอได้ ส่วนจะช่วยหรือไม่… ก็ขึ้นอยู่กับเขา

“พูดธุระของเธอมาสิ” คาร์มินพูด พลางยกแก้วน้ำสีเหลืองอำพันในมือขึ้นดื่มอย่างละเมียดละไม

“หนู… หนูต้องการใช้เงิน”

แก้วน้ำสีเหลืองอำพันที่กำลังยกขึ้นดื่มถูกชะงักจนขอบแก้วจรดริมฝีปากหยักเพียงนิด สายตาคมเข้มปรายมองเจ้าของประโยคเมื่อครู่แล้วเอ่ยถาม

“ต้องการเงิน?”

“ค่ะ หนูต้องการเงิน”

“ก็เลยมาขอให้ฉันช่วย? หึ… โทษที ฉันไม่ได้ปล่อยเงินกู้ให้ใคร” คาร์มินตอบกลับมิราเสียงเรียบ

“หนูไม่ได้มาขอยืมเงินคุณ”

สายตาคมเข้มปรายมองมิราอีกครั้ง

“หนูมีข้อเสนอมาแลก…”

“มั่นใจหรือเปล่าว่าข้อเสนอของเธอมันจะถูกใจฉัน”

“หนู…ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน” เธอตอบกลับเสียงแผ่ว

“ลองพูดข้อเสนอของเธอมาสิ เผื่อมันจะถูกใจฉัน”

มิราบีบมือตัวเองแน่นอย่างประหม่า ทั้งที่เตรียมการมาอย่างดี พออยู่ในสถานจริงกลับขี้ขลาด และไม่กล้าพูดเสียอย่างนั้น

“นอนกับหนูอีกครั้งนะคะ” เธอกลั้นใจพูดมันออกไป รู้ว่าขอยืมเงินเฉยๆ คงไม่ได้แน่ เลยลองเตรียมข้อเสนอนี้มาต่อรองดู รู้ว่าเขาต้องการเรื่องเซ็กซ์ ทุกครั้งที่เจอกัน คุณคาร์มินแสดงออกชัดเจนว่าต้องการสิ่งนั้นจากเธออีกครั้ง

“…”

“แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว แล้วหนูจะไม่รบกวนคุณอีก”

มุมปากหยักกระตุกยิ้ม หลังจากได้ยินข้อเสนอที่มิราพูดมา คาร์มินยังคงไม่ให้คำตอบแก่อีกฝ่าย ยกแก้วน้ำสีเหลืองอำพันในมือขึ้นดื่มอย่างใจเย็น

มิรามองคาร์มินที่เอาแต่นั่งเงียบไม่พูดอะไร หรือว่าเธอคิดผิดที่ยื่นข้อเสนอนี้ให้เขา?

“หนูขอโทษที่มารบกวนคุณนะคะ” เธอรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากตรงนี้ เดินได้เพียงไม่กี่ก้าว ก็ถูกแรงมหาศาลดึงกลับไป

“!!!!” ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ เมื่อถูกเขาประกบจูบลงมาโดยไม่ทันตั้งตัว

มือหนารั้งเอวของเธอเข้าไปหาจนหน้าท้องแบนราบแนบชิดกับตัวเขา แรงบดคลึงเจือด้วยรสชาติขมจากแอลกอฮอล์ที่คาร์มินดื่มเข้าไปก่อนหน้านี้ พานทำหัวใจสั่นไหว เรี่ยวแรงที่มีเริ่มอ่อนระทวยจนต้องเลื่อนมือตัวเองขึ้นมาจับสาบเสื้อคลุมสีดำเอาไว้แน่น

ลิ้นสากสอดแทรกเข้ามากวาดต้อนความหอมหวานภายในโพรงปากอย่างช่ำชอง คาร์มินดันร่างบางให้กลับไปนั่งลงโซฟาอีกครั้ง มือหนาอีกข้างประคองใบหน้าสวยหวาน จูบอย่างหนักหน่วงราวกับสัตว์ร้ายผู้หิวโหย

จูบแสนเนิ่นนานถูกถอนออกในเวลาต่อมา มิรารีบโกยอากาศทั้งหมดเข้าเต็มปอด ใบหน้าแดงซ่านจากสัมผัสของคาร์มิน

“ลองฟังข้อเสนอของฉันดูหน่อยไหม?”

“ขะ…ข้อเสนออะไรคะ” เธอเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ เป็นคนยื่นข้อเสนอให้แท้ๆ แต่กลับถูกยื่นข้อเสนอกลับมาเสียอย่างนั้น

คาร์มินยิ้มร้าย พลางยกมือขึ้นมาลูบไล้กรอบหน้าสวยหวานของหญิงสาวลงมายังลำระหง ผ่านลาดไหล่มายังไหปลาร้า มิรารู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องกับสัมผัสของคนตรงหน้า

เขาเก่งที่หลอกล่อให้เพศตรงข้ามเคลิ้มตามได้อย่างง่ายดาย ไม่แปลกใจเลยทำไมผู้หญิงหลายคนถึงหลงเสน่ห์ผู้ชายคนนี้…

สายตาคมเข้มช้อนขึ้นมองมิรา ก่อนจะขยับริมฝีปากพูดข้อเสนอของตัวเอง

“มาเป็นผู้หญิงบนเตียงของฉัน แล้วเธอจะได้ค่าตอบแทนกลับไป มากกว่าคืนนั้น…หลายเท่า”