บทที่ 112

เหวิ่นจือหยูมองเขา ดวงตาสะท้อนความสุขที่ล้นเอ่อ “แต่หม่อมฉันคิดว่าเขาอาจเหมือนท่าน ทั้งสง่างาม ทั้งอบอุ่น”

หลี่หยวนเจ๋อหัวเราะเบา ๆ ขยับเข้าไปใกล้นางอีก “แต่ไม่ว่าเขาจะเหมือนใคร ข้าก็รักเขา และรักแม่ของเขามากกว่าอื่นใดในโลก”

คำพูดนั้นทำให้เหวิ่นจือหยูใจเต้นแรง นางยิ้มเขิน ดวงหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ หลี