ตอนที่ 2 แผนการล่าเหยื่อของเจ้าชายน้ำแข็ง

ตอนที่ 2

แผนการล่าเหยื่อของเจ้าชายน้ำแข็ง

มะนาวรีบเดินจ้ำอ้าวออกจากตึกวิศวะอย่างรวดเร็วราวกับมีไฟลนก้น หัวใจยังคงเต้นแรงไม่หาย ไม่ใช่เพราะความกลัวอย่างเดียว แต่เป็นเพราะสายตาคมกริบของรุ่นพี่คนนั้นที่มองมาอย่างกับจะจับเธอกิน

"มะนาว! เป็นอะไรมากไหม?"

มิลค์ เพื่อนสนิทตัวกลมของมะนาวถามด้วยความเป็นห่วง ขณะที่เดินนำทางไปยังตึกคณะบริหารธุรกิจซึ่งอยู่ห่างออกไป

"ไม่เป็นไรหรอกมิลค์ แค่ตกใจนิดหน่อย"  มะนาวตอบ แต่ก็อดบ่นไม่ได้

"อะไรกัน! เป็นแค่รุ่นพี่ว้าก ทำไมต้องทำหน้าเหมือนเป็นมาเฟียขนาดนั้นด้วยก็ไม่รู้! แถมยังพูดจาไม่ดีอีก"

"พี่เขาชื่อ 'ธาม' นะแก เป็นรองเฮดว้ากที่ขึ้นชื่อว่าดุที่สุดในคณะวิศวะฯ เลยนะ!"     พลอย เพื่อนอีกคนเสริมด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น

"เขาน่ะ... ไม่เคยสนใจใครเลยนะ เป็นเจ้าชายน้ำแข็งตัวจริงเสียงจริง"

"เจ้าชายน้ำแข็งบ้าบออะไร ไม่เห็นจะนุ่มนวลเลยสักนิด"      มะนาวพ่นลมหายใจอย่างขัดใจ เธอเป็นคนที่ไม่ยอมคน ถ้าไม่ผิดจริง ๆ ก็พร้อมจะชนเต็มที่ แต่ยอมรับว่าท่าทางของธามทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหวแปลกๆ

"แต่ก็นะ... ตอนพี่เขาถามชื่อแกอะ โคตรหล่อเลยแก ดูดีแบบ... ดุดันมาก!"    มิลค์ทำท่าทางเพ้อฝัน

มะนาวส่ายหน้าเบา ๆ พยายามลบภาพใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาออกจากความคิด

"พอแล้ว ไปหาห้องเรียนกันเถอะ วันนี้มีเรียนตั้งบ่ายสอง"

...ณ คณะวิศวกรรมศาสตร์...

ธามไม่ได้กลับเข้าห้องเรียนทันทีอย่างที่ควรจะเป็น เขายืนอยู่ที่เดิมจนกระทั่งกลุ่มเพื่อนที่ตามมาถึง

"นี่มึงยืนเหม่ออะไรวะธาม?"           ลีโอ หนึ่งในเพื่อนสนิทของธามเอ่ยถาม

"ยัยตัวเล็กนั่น... มึงรู้จักไหม คณะบริหารฯ ปีหนึ่ง"    ธามไม่ได้ตอบคำถาม แต่กลับยิงคำถามออกไปแทน

"ใครวะ? อ๋อ! ยัยที่แกเถียงกับมึงเมื่อกี้อะนะ? ก็ไม่รู้จักหรอก เพิ่งปีหนึ่ง เห็นว่าคณะบริหารฯ ไม่ใช่เหรอวะ? ไปยุ่งอะไรกับเด็กปีหนึ่งวะมึง"        พายุรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก

"ไปหาข้อมูลมาให้กูหน่อย ทุกอย่าง... ที่เกี่ยวกับ นรินทร์ลดา วัฒนโชติ"       ธามสั่งเสียงเรียบ

"ห๊ะ? มึงจริงจังเหรอวะ?"    ลีโอเบิกตากว้าง ธามไม่เคยทำอะไรที่เป็นเรื่องเป็นราวกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน ทุกคนล้วนแต่เข้าหาเขาเอง แต่การที่เขาเอ่ยปากสั่งให้ตามหาข้อมูลของใครสักคน นั่นหมายความว่าเขา 'หมายตา' แล้ว

"กูไม่ชอบพูดซ้ำ"        ธามตอบสั้น ๆ และเดินเลี่ยงออกจากกลุ่มไป ทิ้งให้เพื่อนมองหน้ากันอย่างงุนงง

...วันรุ่งขึ้น ณ โรงอาหารกลางของมหาวิทยาลัย...

มะนาวมานั่งรอเพื่อนที่โต๊ะมุมหนึ่งของโรงอาหาร เธอไม่ได้คิดถึงเหตุการณ์เมื่อวานมากนัก เพราะวันนี้ต้องเตรียมตัวรับน้องภาควิชาที่โหดไม่แพ้กัน

ระหว่างที่กำลังก้มหน้ากดโทรศัพท์ ก็มีเงาสูงใหญ่ทาบทับลงบนโต๊ะ ดวงตาของเธอเงยขึ้นมองอย่างไม่เต็มใจ และแทบจะเด้งออกจากเก้าอี้ เมื่อเห็นว่าเป็นใคร

"พี่ชาย... มีธุระอะไรคะ?"     มะนาวใช้สรรพนามที่ตั้งใจยั่วโมโหอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอพยายามคุมน้ำเสียงให้ดูเป็นกลางที่สุด

ธามวางแก้วกาแฟเย็นสีเข้มลงบนโต๊ะข้างหน้าเธอ แล้วนั่งลงตรงข้ามโดยไม่รอคำเชิญชวนใด ๆ ดวงตาคมจ้องมองเธอตรง ๆ จนมะนาวรู้สึกเหมือนมีรังสีความร้อนแผดเผาเข้ามา

"รู้ได้ไงว่าพี่?"          ธามถามกลับด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำที่เป็นเอกลักษณ์

"ก็มีรุ่นพี่ที่ไหนกล้าเดินเข้ามานั่งจ้องหน้าเฟรชชี่แบบนี้บ้างล่ะคะ?"           มะนาวตอบกลับอย่างฉะฉาน โดยไม่ยอมให้ตัวเองเสียเปรียบ

ธามยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่หาดูได้ยากมากจนถึงขั้นไม่มีใครเคยเห็น

"เก่ง"  คำชมสั้น ๆ จากปากของธามทำให้มะนาวเผลอหน้าแดงเล็กน้อย แต่เธอก็รีบปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติ

"ขอบคุณค่ะ... แต่ถ้าไม่มีธุระอะไรก็รบกวนอย่ามากวนได้ไหมคะ ฉันต้องอ่านหนังสือ"             มะนาวทำท่าจะก้มหน้าอ่านโทรศัพท์ต่อเพื่อตัดบท

"พี่มาหาของ"

"ของอะไรคะ? ฉันไม่ใช่เจ้าหน้าที่ฝากของนะคะ"     มะนาวเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างไม่เข้าใจ

ธามโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย แววตาคมกริบจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตของเธอ

 "มาหา 'เด็กดื้อ' ที่ไปวิ่งชนพี่ที่ตึกวิศวะเมื่อวาน"

"ฉันขอโทษไปแล้วนี่นา"        มะนาวเริ่มรู้สึกว่าสถานการณ์เริ่มแปลก ๆ และเริ่มใจเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ กับระยะห่างที่ใกล้เข้ามาทุกทีๆ

"พี่ไม่ต้องการแค่คำขอโทษ"   ธามพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้มะนาวขนลุกซู่

"แล้วพี่ต้องการอะไรคะ?"

ธามทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้อีกครั้ง แต่มุมปากของเขายกยิ้มขึ้นอย่างชัดเจน คล้ายรอยยิ้มของพญาเสือที่กำลังมองเหยื่อ

"พี่ต้องการ 'เธอ'..."

มะนาวถึงกับพูดไม่ออก เธอตกตะลึงกับคำพูดที่ตรงไปตรงมาและดุดันของเขา

"พะ... พี่พูดอะไรคะ!?"

"พี่ชื่อ ธาม วิศวะ ปี 3 ส่วนเธอ... มะนาว บริหารฯ ปี 1"    ธามแนะนำตัวเองอีกครั้งอย่างเป็นทางการ

"ฉันรู้แล้วค่ะ! แต่ฉันกับพี่... ไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ"          มะนาวพูดเสียงตะกุกตะกัก ความสู้คนของเธอเริ่มอ่อนแรงลงเมื่อเจอสายตาที่เต็มไปด้วยความจริงจังของเขา

"จะทำให้รู้จัก" ธามลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ทำให้เงาของเขาทาบทับร่างเล็กของมะนาวอีกครั้ง

"จำไว้ว่า... องศาเดือด ของพี่มันเริ่มขึ้นแล้วเพราะเธอ"

เมื่อพูดจบ ธามก็เดินหันหลังจากไป ทิ้งให้มะนาวนั่งนิ่งอยู่คนเดียวราวกับถูกสตัฟฟ์ หัวใจเต้นโครมครามจนแทบจะทะลุออกมาจากอก ใบหน้าที่เคยสดใสตอนนี้เต็มไปด้วยความสับสนและอึ้งงัน

นี่มันบ้าชัด ๆ! รุ่นพี่วิศวะคนนั้นเป็นโรคจิตหรือเปล่าเนี่ย?!

มะนาวกำโทรศัพท์ในมือแน่น เธอรู้แล้วว่าชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของเธอจะไม่ได้ 'สดใส' เหมือนที่คิดไว้เสียแล้ว เพราะเพิ่งเปิดเทอมได้เพียงสองวัน เธอก็ได้ตกเป็น 'ของเล่นชิ้นใหม่' ในสายตาของเจ้าชายน้ำแข็งสุดเย็นชาที่เพิ่งถูกไฟรักจุดให้ 'คลั่ง' ขึ้นมาเสียแล้ว...