ตอนที่ 4 เริ่มต้นภารกิจตามติด

ตอนที่ 4

เริ่มต้นภารกิจตามติด

นับตั้งแต่วันที่ ธาม บุกเข้าไปในห้องประชุมเชียร์ของคณะบริหารฯ ชื่อของ มะนาว (นรินทร์ลดา) ก็กลายเป็นหัวข้อสนทนาอันดับหนึ่งของมหาวิทยาลัยทันที

"แกเชื่อไหมว่าพี่ธามมาหาแกถึงที่คณะเลยนะมะนาว! เป็นประวัติศาสตร์เลยนะ!"

มิลค์ยังคงตื่นเต้นไม่เลิก ขณะที่พวกเธอทั้งสามคนกำลังนั่งกินข้าวเที่ยงที่โรงอาหารคณะบริหารฯ

"ประวัติศาสตร์บ้าอะไรล่ะ ฉันว่ามันคือหายนะต่างหาก"

มะนาวเท้าคางอย่างเบื่อหน่าย เธอต้องเจอสายตาของคนในคณะมองตามตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้

"แต่เขาหล่อจริง ๆ นะแก แถมยังมาดเข้มโคตร ๆ! ฉันว่าเขาคลั่งรักแกเข้าแล้วแหละ" พลอยเอ่ยอย่างเพ้อฝัน

มะนาวส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ  "คลั่งรักบ้าบออะไร เขาออกจะเย็นชาขนาดนั้น ฉันว่าเขาแค่เป็นคนประเภทที่อยากได้อะไรก็ต้องได้ แล้วฉันดันไปขวางทางเขาแค่นั้นเอง"

แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามหาเหตุผลใดมาปฏิเสธ ในใจลึก ๆ ก็รับรู้ถึงความสั่นไหวแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นทุกครั้งที่สายตาของธามมองมา มันไม่ใช่ความรู้สึกของการโดนว้าก แต่เป็นความรู้สึกเหมือนถูกจ้องมองด้วย 'ความต้องการ' ที่ร้อนแรง

... ณ คณะวิศวกรรมศาสตร์ ...

ห้องปฏิบัติการคอมพิวเตอร์ของคณะวิศวะฯ ที่ปกติจะเต็มไปด้วยเสียงพิมพ์คีย์บอร์ดและเสียงปรึกษางานวิชาการ วันนี้มีชายหนุ่มสามคนกำลังนั่งรวมกลุ่มกันอย่างผิดวิสัย

"สรุปคือมึงจะเอาจริงใช่ไหมวะธาม?"    ลีโอถามพลางเขี่ยข้อมูลเกี่ยวกับตารางเรียนของคณะบริหารฯ ปี 1 ที่อยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์

ธามเงยหน้าจากหน้าจอที่เปิดไฟล์แบบจำลองโครงสร้างเหล็กอยู่ ใบหน้าคมคายของเขาฉายแววจริงจัง

"อืม"

"มึงรู้ไหมว่าคณะบริหารฯ กับวิศวะฯ แม่งห่างกันแค่ไหนวะ? ตึกมันคนละซีกโลกเลยนะ! ไหนจะเรียนหนักอีก มึงเอาเวลาที่ไหนไปตามติดวะเพื่อน"  พายุบ่น

"กูมีวิธีของกู"   ธามตอบสั้น ๆ เขาเปิดหน้าจอใหม่ขึ้นมา เป็นแผนผังการใช้พื้นที่ในมหาวิทยาลัย ซึ่งมีวงกลมสีแดงถูกวาดล้อมรอบ 'ตึกคณะบริหารฯ'

"มึงนี่มัน... บ้าจริง ๆ"   ลีโอส่ายหน้าอย่างระอา

"เธอไม่ชอบความวุ่นวาย"  ธามพูดขึ้นมาลอย ๆ ราวกับกำลังพึมพำกับตัวเอง

"ดังนั้นกูต้อง... เข้าไปในพื้นที่ของเธอแบบเนียนที่สุด"

"หมายความว่าไงวะ?"  พายุถาม

"ตารางเรียนวิชาพื้นฐานของปีหนึ่งบริหารฯ"   ธามชี้ไปที่ข้อมูลบนจอ

"ส่วนใหญ่เรียนรวมกับคณะอื่น ๆ ที่ตึกเรียนรวมกลาง... ซึ่งมันอยู่ใกล้คณะวิศวะฯ ที่สุด"

"อ้อ! แล้ว?"    ลีโอเริ่มเข้าใจ

"วิชา... ภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสาร..."    ธามอ่านชื่อวิชาและรหัสวิชาของคณะบริหารฯ ปีหนึ่ง

"เชี่ย! วิชาบังคับ ปีหนึ่งทุกคนต้องเรียน!"  พายุอุทาน

"กูจะลงเรียนวิชานี้เพิ่ม"

ธามพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ราวกับกำลังพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ ทั้งที่เขาอยู่ปี 3 แล้ว และวิชานี้เขาผ่านไปตั้งนานแล้ว

"ห๊ะ!? มึงเป็นวิศวะปีสามนะเว้ย! จะบ้าเหรอวะ!?" ลีโอเกือบจะล้มจากเก้าอี้

"ไปติดต่ออาจารย์ที่ปรึกษาให้เรียบร้อย"

ธามไม่ได้สนใจปฏิกิริยาของเพื่อน แต่กลับมองไปที่ตารางเรียนของมะนาวอย่างพึงพอใจ

"เรียนรวม... วันพุธ เวลา 13.00-16.00 น. ห้อง A402"

... วันพุธ เวลา 12.50 น. ณ ตึกเรียนรวมกลาง ...

มะนาวเดินเข้าห้องเรียนวิชาภาษาอังกฤษด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย เธอไม่ชอบวิชาที่ต้องเรียนรวมกับคณะอื่น ๆ เพราะห้องเรียนจะใหญ่มากและเต็มไปด้วยผู้คน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเป็นวิชาบังคับ

"วิชานี้ปีหนึ่งทุกคณะต้องเรียนรวมกันหมดเลยนะแก น่าเบื่อสุด ๆ"   มิลค์บ่น

"ใช่ แต่ก็นะ... เป็นวิชาที่เกรดดีที่สุดแล้วในเทอมนี้"   มะนาวพูด

ทันใดนั้น... บรรยากาศรอบตัวมะนาวก็เริ่มเย็นลงทันที

มะนาวรู้สึกได้ถึงสายตาอันคุ้นเคยที่จ้องมองมา เธอหันไปทางประตูห้องเรียน และหัวใจก็แทบหยุดเต้น

ชายหนุ่มที่สูงโดดเด่นกว่าใคร ๆ ในชุดนักศึกษาเรียบร้อย แต่เต็มไปด้วยมาดของคนที่ไม่ควรจะอยู่ที่นี่ กำลังเดินเข้ามาในห้อง... ธาม

เขาเดินตรงไปที่แถวสุดท้ายของห้องเรียน ซึ่งเป็นแถวที่มะนาวเลือกนั่งเสมอ เพราะเป็นจุดที่เงียบที่สุด

"สวัสดีค่ะนักศึกษา วันนี้มีนักศึกษาใหม่ย้ายมาเรียนเพิ่มนะคะ ขอแนะนำตัวหน่อยค่ะ"

อาจารย์ผู้สอนกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้มอย่างไม่คาดคิด

ธามยืนพิงกำแพงหลังห้องเรียน สายตาเย็นชาของเขาส่งตรงมาที่มะนาวโดยเฉพาะ

"ธาม วิศวะ ปี 3"      เขาแนะนำตัวสั้น ๆ โดยไม่ได้มองอาจารย์เลยแม้แต่น้อย

เสียงฮือฮาดังขึ้นทั่วทั้งห้อง นักศึกษาปีหนึ่งที่เรียนรวมกันต่างพากันสงสัยว่านักศึกษาปีสามจากคณะวิศวะฯ มาลงเรียนวิชานี้ทำไม และทำไมเขาถึงได้ดูหล่อและน่ากลัวไปพร้อม ๆ กันขนาดนี้

"ค่ะ! ยินดีต้อนรับนะคะ คุณธาม" อาจารย์ยิ้มอย่างประหลาดใจ

"คุณธามสามารถเลือกที่นั่งได้ตามสบายเลยนะคะ"

ธามไม่พูดอะไร แต่เดินตรงมาที่โต๊ะข้าง ๆ มะนาว

"นี่พี่..."   มะนาวพูดเสียงกระซิบอย่างไม่พอใจ แต่ก็ต้องหยุดเมื่อธามนั่งลงข้าง ๆ เธอทันที

"อะไร?"  ธามหันมาถามด้วยรอยยิ้มที่แทบจะไม่ปรากฏบนใบหน้า แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์

"พี่มาทำอะไรที่นี่!?"    มะนาวถามเสียงเบาที่สุด เพราะกลัวอาจารย์จะได้ยิน

"ก็มาเรียนไง"   ธามตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน แล้วหยิบหนังสือภาษาอังกฤษเล่มหนาออกมาวางบนโต๊ะ "วิชาบังคับ"

"แต่พี่ปีสามแล้วนะ! พี่เรียนวิชานี้จบไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ!?"

ธามโน้มตัวเข้ามาใกล้จนเธอได้กลิ่นน้ำหอมเย็น ๆ จากตัวเขา

"ก็แค่รู้สึกว่า... พี่ควรจะมา 'ทบทวน' ความรู้พื้นฐานใหม่"

"ทบทวน? หรือตามรังควานฉันกันแน่!?"   มะนาวถามอย่างเหลืออด

ธามยิ้มมุมปากอีกครั้ง รอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะ

"แล้วแต่เธอจะคิด... แต่พี่ชอบคำว่า 'ตามรังควาน' มากกว่านะ"

เขาทิ้งท้ายไว้แค่นั้น แล้วหันไปสนใจหนังสือภาษาอังกฤษในมือ ราวกับว่าเขาตั้งใจมาเรียนจริง ๆ แต่มะนาวรู้ดีว่ามันไม่ใช่!

มะนาวได้แต่นั่งตัวเกร็งอยู่ข้าง ๆ ผู้ชายที่มาดามหัวใจเธอตั้งแต่แรกเห็น แถมยังมาประกาศตนเป็นเจ้าของเธออย่างโจ่งแจ้งในทุกโอกาส

"จำไว้นะ นรินทร์ลดา วัฒนโชติ... ไม่ว่าจะเรียนที่ไหน ทำกิจกรรมอะไร... พี่จะอยู่ใกล้เธอเสมอ"

คำพูดนั้นดังขึ้นในหัวของเธอ ราวกับเสียงกระซิบที่ท้าทายจาก เจ้าชายน้ำแข็งที่กำลังคลั่งรัก และได้เริ่มต้น 'ภารกิจตามติด' อย่างเป็นทางการแล้ว!