ตอนที่ 5 โต๊ะข้าง ๆ ที่ไม่เป็นส่วนตัว

ตอนที่ 5

โต๊ะข้าง ๆ ที่ไม่เป็นส่วนตัว

สามชั่วโมงเต็มในห้องเรียนรวมวิชาภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสาร กลายเป็นช่วงเวลาที่ มะนาว รู้สึกว่ายาวนานที่สุดในชีวิตมหาวิทยาลัยของเธอ การมี ธาม มานั่งอยู่โต๊ะข้าง ๆ ไม่ใช่แค่ทำให้เธอไม่มีสมาธิเรียน แต่ยังทำให้เธอรู้สึกว่าถูก 'ล้อม' ด้วยรัศมีอันตรายตลอดเวลา

"พี่ธามมาเรียนทำไมจริง ๆ เนี่ยแก?"

มิลค์ที่นั่งอยู่โต๊ะข้างหน้าหันมากระซิบถามเมื่ออาจารย์ผู้สอนหันหลังไปเขียนกระดาน

"ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน เขากวนประสาทฉันทุกวิถีทางเลยนะ"  มะนาวกระซิบตอบอย่างหัวเสีย

จริงอย่างที่เธอบอก แม้ธามจะนั่งเงียบ ๆ ตลอดเวลา แต่ทุกครั้งที่เธอขยับตัว หรือเผลอหันไปสบตา ธามก็จะส่งรอยยิ้มมุมปากที่แสนจะเจ้าเล่ห์กลับมา ทำให้มะนาวต้องรีบหันหน้าหนีด้วยอาการใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

เมื่ออาจารย์สั่งให้จับคู่ฝึกบทสนทนา มะนาวรีบหันไปจับคู่กับมิลค์ทันที แต่ไม่ทัน...

"คุณนรินทร์ลดา"     เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้าง ๆ ตัวเธอดังขึ้น

"คู่ของเธออยู่ตรงนี้"

มะนาวหันไปมองธามอย่างตกตะลึง

"พี่พูดบ้าอะไร! ฉันจับคู่กับมิลค์แล้ว!"

ธามเท้าแขนบนโต๊ะแล้วโน้มตัวเข้ามาเล็กน้อย ดวงตาคมจ้องมองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความดุดันแต่ก็ซ่อนความอ่อนโยนไว้ภายใต้ท่าทางเย็นชา

"วิชานี้ต้องฝึกสนทนาไง... กับเพื่อนที่เคยชินมันก็ไม่ได้ทบทวนความรู้สิ"

เขาพูดด้วยเหตุผลที่ฟังดูดี แต่จุดประสงค์ชัดเจนว่าต้องการ 'ใกล้ชิด'

"แต่ฉันไม่คุ้นเคยกับพี่! แถมพี่ก็ไม่น่าจะต้องการทบทวนอะไรอยู่แล้ว!"

"ถ้าเธอไม่จับคู่กับพี่... พี่จะไปบอกอาจารย์ว่าเธอแอบคุยโทรศัพท์ในห้องเรียน"

ธามขู่ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไร้อารมณ์ แต่แฝงความจริงจัง

มะนาวหน้ามุ่ย นี่มันข่มขู่กันชัด ๆ! เธอเหลือบมองอาจารย์ที่กำลังเดินตรวจดูนักศึกษาแต่ละคู่ แล้วถอนหายใจอย่างยอมแพ้

"ก็ได้! แค่บทสนทนาเดียวเท่านั้นนะ!"

ธามยิ้มอย่างพอใจ เขาหยิบหนังสือขึ้นมาเปิดหน้าบทสนทนาเรื่องการแนะนำตัวและถามถึงชีวิตประจำวัน

"เริ่มจากพี่ก่อน... Good afternoon, I’m Thatch. I’m a third-year engineering student."

(สวัสดีตอนบ่ายครับ ผมชื่อธัช ผมเป็นนักศึกษาวิศวกรรมศาสตร์ ปี 3)

มะนาวตอบด้วยท่าทีที่ไม่เต็มใจ "Good afternoon, I’m Manao. I’m a first-year business administration student."

(สวัสดีตอนบ่ายค่ะ ฉันชื่อมะนาว เป็นนักศึกษาบริหารธุรกิจ ปี 1)

"Nice to meet you. You are quite... energetic for a business student."

(ยินดีที่ได้รู้จักครับ เธอดู... สดใสดีนะครับ สำหรับนักศึกษาบริหารฯ) ธามพูดด้วยภาษาอังกฤษที่คล่องแคล่วและน้ำเสียงราบเรียบ แต่คำว่า 'energetic' ที่เขาใช้มันแฝงความหมายว่า 'ซน' หรือ 'สู้คน' จนมะนาวรู้ทัน

"And you are quite... cold for a human being, Mr. Engineer." (และพี่ก็ค่อนข้าง... เย็นชา สำหรับการเป็นมนุษย์คนหนึ่งนะคะ คุณวิศวะ) มะนาวสวนกลับทันทีโดยเน้นคำว่า 'cold' อย่างจงใจ

ธามเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะหัวเราะในลำคอเบา ๆ ซึ่งเป็นเสียงที่มะนาวแทบไม่เคยได้ยินจากเขามาก่อน

"I agree. I only feel 'warm' around something... or someone... interesting."

(พี่เห็นด้วยครับ พี่จะรู้สึก 'อบอุ่น' ก็ต่อเมื่ออยู่ใกล้บางสิ่ง... หรือบางคน... ที่น่าสนใจเท่านั้น) ธามเปลี่ยนคำศัพท์ภาษาอังกฤษมาใช้คำว่า 'warm' และ 'interesting' แทนการบอกว่าคลั่งรัก แต่ความหมายที่สื่อออกมากลับชัดเจนกว่าคำพูดใด ๆ

มะนาวหน้าแดงก่ำทันที เธอรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังจะถูก 'องศาเดือด' ของเขาเผาไหม้

"แล้วชีวิตประจำวันของเธอเป็นยังไงบ้าง... นอกเหนือจากมาด่ารุ่นพี่แล้ว"

ธามถามต่อในประโยคถัดไป

"ชีวิตประจำวันของฉันไม่จำเป็นต้องรายงานให้พี่ชายรับทราบค่ะ!"

มะนาวพูดด้วยน้ำเสียงเข้มแข็ง แต่ในใจรู้สึกประหม่าอย่างที่สุด

"แต่พี่สนใจ" ธามพูดสั้น ๆ "มากด้วย"

มะนาวไม่รู้จะตอบโต้อย่างไรดีเมื่อเจอสายตาที่มองมาอย่างแน่วแน่และดุดันแบบนั้น เธอรู้ดีว่าเธอไม่มีทางชนะเขาได้เลยในเรื่องของการเถียงหรือการใช้กำลัง เธอจึงตัดสินใจใช้ความน่ารักเข้าสู้

"ถ้าพี่ไม่สนใจเรื่องเรียนของตัวเองแล้วมาสนใจเรื่องของฉันมากขนาดนี้... ระวังจะติด F นะคะ 'พี่ชายวิศวะ'" มะนาวยิ้มหวานให้เขาอย่างจงใจยั่วโมโห

ท่าทางน่ารักและรอยยิ้มสดใสของมะนาว ทำให้ธามที่ปกติไม่แสดงอารมณ์ต้องชะงักไป ดวงตาคมกริบเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ความน่ารักของยัยตัวเล็กตรงหน้ามันช่างทำลายความเยือกเย็นของเขาได้ง่ายดายยิ่งกว่าเครื่องจักรพัง

"หึ... ติด F ก็ไม่เป็นไร... ถ้าได้ทบทวน 'บทเรียนส่วนตัว' กับเธอทุกวัน"

ก่อนที่มะนาวจะได้ตอบโต้ใด ๆ เสียงอาจารย์ก็ดังขึ้นสั่งให้หยุดกิจกรรม ทำให้มะนาวถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"พรุ่งนี้มีเรียนคาบบ่ายที่ตึก B405 นะ อย่าลืมมาให้ครบ" อาจารย์ประกาศปิดท้าย

มะนาวรีบเก็บของแล้วหันไปหาธามด้วยสีหน้าจริงจัง

"ฟังนะพี่ธาม ฉันรู้ว่าพี่มีเจตนาอะไร แต่ฉันไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายในพื้นที่ส่วนตัวของฉัน พี่กลับไปเรียนวิศวะของพี่เถอะค่ะ"

ธามลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วมองลงมาที่เธอด้วยสายตาที่ทำให้เธอรู้สึกตัวเล็กลงไปอีก

"แต่พื้นที่ส่วนตัวของเธอ... มันกลายเป็นพื้นที่ส่วนตัวของพี่ไปแล้วตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน...ที่รัก"

"ไม่จริงสักหน่อย!"

"จริง"

ธามพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แล้วเอื้อมมือมาลูบผมนุ่มสลวยของเธอเบา ๆ เป็นท่าทางที่อ่อนโยนจนทำให้มะนาวตัวแข็งทื่อ

"แล้วเจอกันใหม่นะ... ที่รัก"

ธามทิ้งระเบิดคำพูดสุดท้ายไว้ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างสง่างาม ทิ้งให้มะนาวหน้าแดงก่ำและหัวใจเต้นโครมครามอยู่กับคำว่า 'ที่รัก' และความเย็นชาที่เปลี่ยนไปเป็นความคลั่งรักที่ร้อนแรงของเขาโดยสิ้นเชิง... เธอรู้แล้วว่าการหนีจาก 'องศาเดือด' นี้... คงไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างแน่นอน