ตอนที่ 11 รับบทติวเตอร์

คำแรกที่เขาได้ลิ้มลองฝีมือของนับดาวก็เกิดความพึงพอใจในรสชาติ ไม่คิดว่าคนที่ทำสปาเกตตีไม่ได้เรื่องจะทำข้าวผัดได้อร่อยมาก ไต้ฝุ่นตักข้าวเข้าปากคำโตด้วยความหิว ทั้งยังเล่นฟุตบอลมาเหนื่อยๆ ขี้เกียจไปหาข้าวกินเองเลยคิดจะมาฝากท้องที่นี่ และเขาก็คิดไม่ผิดแถมยังมาได้ตรงเวลาที่เธอกำลังทำอาหารอยู่พอดี

“ที่วางอยู่บนโต๊ะนั่นการบ้านเหรอ” ไต้ฝุ่นส่งสายตามองไปทางหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟาที่เขานั่งเมื่อครู่

“ค่ะ”

“ที่รีบไปทำความสะอาดก็เพราะจะกลับมาทำการบ้าน”

“ค่ะ”

“ทีหลังถ้ามีงานก็บอกฉันสิ จะได้ไม่ให้ไปทำ”

“ไม่เป็นไรค่ะ แค่เข้าไปทำความสะอาดแป๊บเดียวกลับมาทำตอนเย็นก็ยังทัน”

เธอจะกล้าเรื่องมากกับเขาได้อย่างไร แค่เขาลดหนี้ให้ปีละล้านก็ถือว่าดีกับเธอมากแล้ว เธอเป็นแค่ลูกจ้างเลยไม่อยากจะทำตัวเรื่องมากให้เขาต้องรำคาญใจ

กินข้าวเสร็จไต้ฝุ่นก็กลับไปนั่งเล่นเกมที่โซฟาต่อ นับดาวที่เสร็จจากการล้างจานเธอเดินออกมาจากห้องครัวกะจะมานั่งทำงานที่ค้างไว้ แต่ก็ต้องชะงักฝีเท้าลอบถอนหายใจจ้องมองคนหน้ามึนที่เอาแต่นั่งเล่นเกมไม่ไปไหนสักที

“ไม่กลับบ้านล่ะคะ”

“นี่กล้าไล่ฉันเหรอ” หนุ่มรุ่นพี่ละสายตาจากมือถือเงยหน้าขึ้นมองแล้วถามด้วยน้ำเสียงเข้ม กลับไปก็ไม่มีอะไรทำ เลยคิดจะนั่งเล่นที่ห้องของนับดาวสักพักก็ดูเหมือนเจ้าของห้องจะไม่เต็มใจ

“เปล่าค่ะ ใครจะกล้าไล่คนจ่ายเงินค่าเช่าห้องอย่างพี่กันล่ะคะ” เธอแสร้งแก้ตัว แต่ที่จริงก็ตั้งใจไล่เลยต่างหาก กินก็อิ่มแล้วทำไมยังไม่ยอมกลับ จะมานั่งที่ห้องเธออีกทำไมไม่ทราบ

“คิดงั้นก็ดี” ไต้ฝุ่นก้มหน้าเล่นเกมของเขาต่อ นับดาวก็เลยก้มลงหยิบหนังสือเพื่อจะย้ายไปนั่งทำที่โต๊ะกินข้าวแทน

“จะไปไหน”

“ไปทำการบ้านไงคะ”

“นั่งทำตรงนี้แหละ”

“ไม่มีสมาธิค่ะ” เขาเล่นเกมเสียงดังขนาดนี้ สมาธิของเธอก็กระเจิดกระเจิงหมด

“นั่งลง” ไต้ฝุ่นเอ่ยพลางกดปิดเสียงเกมในโทรศัพท์ แต่นับดาวก็ยังคงยืนนิ่งราวกับไม่เข้าใจที่เขาพูด

“ฉันบอกให้นั่งลง” ว่าแล้วก็คว้าข้อมือของเธอแล้วออกแรงดึงลงมา

ด้วยแรงของชายหนุ่มที่สูงถึงหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร และตัวก็ค่อนข้างจะใหญ่กว่าเธอมากก็ทำให้นับดาวถึงกับล้มตัวลงนั่งที่บนโซฟา ทั้งยังใกล้กันชนิดที่ว่าใบหน้าของเธอซบเข้าที่แผงอกของเขา

“ปล่อย” นับดาวรีบผละตัวออก เธอก็ตัวเล็กแค่นี้เองทำไมต้องดึงแรงขนาดนั้นด้วย

ไต้ฝุ่นมองที่มือของตนสลับกับใบหน้าหวานที่เริ่มแดงปลั่งก็ปล่อยข้อมือของเธอให้เป็นอิสระ

“ดึงแค่นี้ทำเป็นจะล้มทับ อยากอ่อยก็บอกกันดีๆ สิ”

“พี่ไต้ฝุ่น” นับดาวส่งสายตามองค้อนกับคนที่พูดไม่เข้าหู

ผู้หญิงอย่างเธอไม่มีวันที่จะอ่อยผู้ชายอย่างแน่นอน และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาว่าให้เธอแบบนี้

“รู้ครับว่าชื่อไต้ฝุ่นแล้วจะเรียกเสียงดังทำไมฮะ โน้น ที่ของเธออยู่ข้างล่าง ลงไป” หนุ่มรุ่นพี่ใช้น้ำเสียงอ่อนสลับกับน้ำเสียงแข็งแล้วเน้นย้ำคำว่าลงไป พร้อมกับหน้าพยักเพยิดมองลงที่พื้น

นับดาวคร้านจะต่อปากต่อคำก็เลยเลือกที่จะเงียบแล้วลงมานั่งทำงานที่ค้างต่อ เพราะถ้าเถียงกับคนแบบนี้เดี๋ยวจะยาว

หนึ่งชั่วโมงผ่านไปไต้ฝุ่นก็ยังนั่งเล่นเกมอย่างสบายอารมณ์ แต่เธอกลับไม่มีสมาธิในการทำงานเลยสักนิด การที่เขามานั่งเล่นในห้องเธอโดยไม่มีเหตุผลแบบนี้ทำให้นับดาวเกิดความสับสนว่าเขาต้องการอะไรจากเธอกันแน่ เขาไม่รู้หรือไงว่าผู้ชายกับผู้หญิงที่ไม่ได้เป็นอะไรกันไม่สมควรที่จะอยู่ด้วยกันสองต่อสอง ทั้งยังเป็นเวลากลางคืนอีกต่างหาก

สองชั่วโมงผ่านไปก็เป็นเวลาสามทุ่มครึ่ง นับดาวก็เริ่มหาวขึ้นมาหลายครั้ง การบ้านก็ยังไม่เสร็จ ไต้ฝุ่นชะเง้อคอมองกับท่าทางของหญิงสาวที่ดูลุกลี้ลุกลน เดี๋ยวก็ยกมือปิดปากหาว เดี๋ยวก็จับปากกาเคาะกับกระดาษราวกับคนสติล่องลอย

“เป็นอะไร ทำไม่ได้เหรอ”

“ไม่มีสมาธิ เลยคิดอะไรไม่ออก” วิชานี้เป็นวิชาเกี่ยวกับตัวเลขซึ่งปกติเธอก็ทำได้สบายมาก แต่การที่มีเขามานั่งอยู่ใกล้ๆ มันก็ทำให้ความสามารถในการคิดเลขของเธอลดลง

“โง่น่ะสิ ไหนเอามาดูหน่อย” ไต้ฝุ่นด่าไปสั้นๆ แล้วถือวิสาสะหยิบการบ้านของเธอขึ้นมาดู จากนั้นก็ขยับลงไปนั่งข้างกันแล้วรับบทเป็นติวเตอร์สอนการบ้านรุ่นน้อง

สาขาที่เขาเรียนก็การันตีได้อยู่แล้วว่าเก่งคณิตศาสตร์ เรื่องการคำนวณแบบนี้แค่อ่านโจทย์ไม่กี่บรรทัดก็สามารถทำได้แล้ว ไม่เห็นต้องคิดอะไรให้ยุ่งยาก

ไต้ฝุ่นสอนวิธีการคิดกับนับดาวอย่างใจเย็น เวลาที่เขาจริงจังกับอะไรสักอย่างมันดูราวกับเป็นคนละคน นับดาวได้ยินประโยคที่เขาพูดทุกคำผ่านเข้าหู แต่สายตาก็ดันโฟกัสแต่ใบหน้าหล่อและริมฝีปากที่ขยับตามคำพูดของเขาจนเผลอยิ้มออกมาราวกับคนถูกมนตร์สะกด

“ฟังฉันอยู่ไหม”

“...”

“นับดาว”

ไต้ฝุ่นเรียกชื่อเธอเสียงดัง นับดาวก็หลุดออกจากภวังค์กระพริบตาถี่รัว

“ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” คนตัวเล็กที่ใบหน้าเริ่มแดงก็รีบลุกออกไปทันที ไม่รู้ว่าอะไรเข้าสิงให้เผลอมองเขาได้นานขนาดนี้

“หึ” หนุ่มรุ่นพี่แค่นหัวเราะตามหลัง ผู้หญิงทุกรายที่ได้อยู่ใกล้ก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้น

นับดาวที่ออกมาจากห้องน้ำก็สูดหายใจเรียกดึงสติกลับมาแล้วโฟกัสที่การบ้านของตัวเอง ลงมือทำตามที่ไต้ฝุ่นสอนเมื่อครู่ จนกระทั่งเวลาผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมงงานของเธอก็เป็นอันเสร็จ

“เสร็จแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวระบายรอยยิ้มหวานส่งไปให้กับหนุ่มรุ่นพี่

ไต้ฝุ่นก็เผลอเผยรอยยิ้มมุมปากเล็กน้อยออกมา ก่อนจะปั้นหน้าเคร่งขรึมเหมือนเดิม

“จะกลับเลยไหมคะ ฉันอยากจะอาบน้ำนอนแล้ว”

“อือ” เขาส่งเสียงในลำคอ ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าใช้เวลาอยู่ในห้องของเธอนานถึงสี่ชั่วโมง

พอไต้ฝุ่นกลับออกไป นับดาวก็เข้าไปอาบน้ำแล้วขึ้นมานอนเล่นบนเตียง และก่อนจะเข้านอนเธอก็ได้กดเข้าแชทเพื่อคุยกับเพื่อนสาว

**********

Nubdao : แกนอนรึยัง

Khongkhwan : ยัง คิดถึงฉันเหรอ

Nubdao : อือ

Khongkhwan : มีอะไรก็ว่ามา อย่ามาทำปากหวาน

Nubdao : ทีแรกฉันรู้สึกง่วง แต่อยู่ ๆ ก็นอนไม่หลับ

Khongkhwan : แปลกที่รึเปล่า

Nubdao : ก็คงจะใช่ เดี๋ยวฉันขอไปอุ่นนมมากินก่อน

Khongkhwan : โอเค

**********

นับดาวก็ไม่รู้จะบอกอาการกับเพื่อนอย่างไร ตอนที่ทำการบ้านเธอรู้สึกง่วงเพราะไม่มีสมาธิ แต่พอหนุ่มรุ่นพี่ลงมานั่งสอนด้วยตัวเอง เธอก็เกิดอาการแปลกประหลาดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก แล้วตอนนี้ก็รู้สึกเหมือนไม่อยากจะนอน เธอกำลังเป็นอะไรกันแน่

เธอจึงลุกออกจากเตียงไปอุ่นนมมานั่งดื่มเหมือนเมื่อคืน เผื่อจะได้นอนหลับได้ง่ายขึ้น