บทที่ 3

นับหนึ่งพาใยไหมมาเอารถที่ผับเสร็จก็รีบกลับไปทันที ส่วนเธอก็ขับรถกลับบ้านด้วยใจที่ห่อเหี่ยว เวลาที่เธอไม่อยากให้ถึงในแต่ละวันมาถึงอีกแล้ว

ในชีวิตนี้ตั้งแต่แม่เสียไป เธอก็ไม่เคยมีช่วงเวลากับครอบครัวที่มีความสุขอีกเลย ช่วงเวลาเดียวที่เธอมีความสุขคือช่วงเวลาที่อยู่กับเพื่อน

เพราะเธอต้องมาอยู่กับพ่อที่แต่งงานมีภรรยาใหม่ตั้งแต่แม่เธอเพิ่งเสียไปได้เพียงสองเดือน พอจะเข้าใจนะว่าพ่อคงไม่ได้มีความเสียใจหรือรักแม่ของเธอมากพอ และคงเป็นสัจธรรมของชีวิตว่าเราคงไม่สามารถอยู่กับความเสียใจไปตลอด ชีวิตต้องดำเนินต่อไป เธอเองก็ไม่ได้โกรธเคืองพ่อขนาดนั้น หากว่าครอบครัวใหม่ของพ่อไม่ได้มีลูกติดมาด้วย และแถมคนเป็นแม่เลี้ยงก็ไม่ได้รักใคร่ใยดีเธออีกต่างหาก ทุกอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นแสดงออกว่าเอ็นดูเธอ ก็เป็นเพียงภาพลวงตาที่แสดงต่อหน้าพ่อเธอเท่านั้น เพราะลับหลังพ่อ ผู้หญิงคนนั้นไม่เคยพูดจาดีกับเธอ มีแต่พูดจาส่อเสียดเธอตลอดเวลา

ลูกติดของผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อคีย์ก็ด้วย อายุแก่กว่าเธอสามปี เรียนจบแล้วแต่ก็ยังทำตัวลอยไปลอยมา เที่ยวเล่นดื่มกิน ไร้สาระไปวัน ๆ ชอบแข่งรถเป็นชีวิตจิตใจ และที่สำคัญลูกติดแม่เลี้ยงคนนี้ชอบพอเธอ พยายามหาทางเข้าใกล้เธอตลอด ถึงจะไม่ถึงขั้นจะลวนลามแต่เธอก็รู้สึกขยะแขยงเป็นที่สุด เพราะชอบคอยส่งข้อความมาหา พูดจาหวานชวนเลี่ยน ช่วงเวลาอยู่บ้านของเธอจึงเปรียบเหมือนการตกนรกทั้งเป็น

“เมื่อคืนใครมาส่งแก”ภูมิพัฒน์คนเป็นพ่อถามลูกสาวทันทีเมื่อเห็นหน้า เมื่อคืนเขาได้ข่าวจากเอมอรคนเป็นภรรยาว่าลูกสาวตัวดีกลับบ้านเกือบตีสอง ทำตัวเหมือนเด็กมีปัญหาเข้าไปทุกที

“คนขับรถที่บ้านเอวาค่ะ”

“เที่ยวกลางคืน กลับบ้านดึกดื่น ทำตัวไม่เหมือนเป็นผู้หญิงที่ดี แกจะให้ฉันบังคับแกไม่ให้ออกไปไหนแบบนั้นหรือเปล่า ฉันทำให้แกได้นะ”

“ทำไมพ่อไม่ให้ไหมไปอยู่คอนโดล่ะคะ ไหมโตแล้วนะพ่อ ไหมก็อยากมีอิสระได้ทำตามใจตัวเองบ้าง ไหมจะเรียนจบอยู่แล้วนะคะพ่อ”

“อิสระที่แกว่าคือตะลอนเที่ยวกลางคืนแบบนั้นนะเหรอ ถ้าฉันไม่ควบคุมแกอยู่ ป่านนี้แกไม่เสียคนไปแล้วเหรอ”

ใยไหมสะบัดหน้าหนีคนเป็นพ่อ ไม่ว่าเธอจะพูดเรื่องนี้กี่ครั้ง พ่อก็ไม่เคยฟังและต้องด่าเธอแบบนี้ทุกที มันเป็นเพราะว่าแม่เลี้ยงของเธอเป็นคนเป่าหูเรื่องเธอทุกอย่าง ทำให้พ่อต้องคอยระแวงเธอทุกเรื่อง พ่อเลยต้องบงการชีวิตเธอตั้งแต่เรียนปีหนึ่งจนจะเรียนจบอยู่แล้ว พ่อก็ยังไม่เลิกสั่งให้เธอทำตามที่พ่อต้องการ

“ทำไมทีกับพี่คีย์พ่อตามใจคะ ทั้งที่เรียนจบมาตั้งนานไม่เห็นเขาทำงานอะไร เขาไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของพ่อด้วยซ้ำ แต่กลับเกาะพ่อกินได้สบาย มีเงินใช้ไม่ขาดมือ อยากไปไหนก็ได้ไป ไหมอิจฉาเขาเป็นบ้าเลยค่ะ แต่กับลูกตัวเองพ่อกลับควบคุมจนกระดิกตัวไปไหนไม่ได้ แบบนี้มันลำเอียงชัด ๆ”ใยไหมตะโกนออกไปทันที ทำให้คนเป็นพ่อโมโหหน้าดำหน้าแดงที่โดนลูกพูดใส่หน้าแบบนี้

เพี๊ยะ!!!

มือหนาของผู้สูงวัยฟาดลงตรงแก้มขวาของลูกสาวทันทีอย่างไม่ตั้งใจ“หยุดพูดเปรียบเทียบสักที แกแค่ทำตัวเองให้ดี ฉันในฐานะพ่อขอแค่นี้แกทำให้ไม่ได้เหรอ”

ตั้งแต่เลี้ยงมาภูมิพัฒน์ไม่เคยลงไม้ลงมือกับลูกสาวเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้มันเหลืออดจริง ๆ เพราะคำพูดที่แทงใจดำของใยไหมที่ทำให้เขาขาดสติทำสิ่งที่ไม่คาดคิดลงไป ทั้งที่ไม่อยากทำ

“ฮึก ฮึก พ่อตบไหมเหรอคะ ไหมไม่ใช่ลูกพ่อแล้วใช่ไหมคะ”

หญิงสาวเอามือจับหน้าตัวเองที่ชาวาบจากการโดนฟาดอย่างแรง ในชีวิตไม่เคยรู้สึกเจ็บขนาดนี้มาก่อน นอกเหนือจากเจ็บตรงแก้มแล้ว เธอยังเจ็บปวดกับสายตาของคนเป็นพ่อที่ไม่ได้เสียใจกับการกระทำของตัวเอง และยังมีแม่เลี้ยงและลูกติดของแม่เลี้ยงที่ยืนมองเหตุการณ์ด้วยสายตาสมน้ำหน้าเธอที่โดนแบบนี้

“ขึ้นห้องไปได้แล้ว หลังจากนี้นอกจากมหาลัยห้ามแกออกไปไหนทั้งนั้น จนกว่าแกจะเรียนจบ แกถึงจะได้อิสระที่แกต้องการ”

“ไม่ค่ะ ไหมจะไปจากที่นี่ ไหมไม่อยากอยู่กับพ่อ ที่นี่ไม่ใช่ครอบครัวของไหม ที่นี่มันนรก!!!”ใยไหมตะโกนออกไปเสียงดังอย่างไม่กลัว เธอรีบวิ่งขึ้นบันไดเพื่อไปเก็บของที่จำเป็นของตัวเอง โดยไม่สนใจเสียงตะโกนตามหลังของคนเป็นพ่อ

“ถ้าแกก้าวออกจากบ้านหลังนี้แค่ก้าวเดียว แกก็ส่งเสียตัวเองเรียนไปเลยนะ แล้วก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพ่ออีก!!!”

น้ำตาอาบสองแก้ม ขณะที่มือบางก็กวาดของใช้ที่จำเป็นรวมถึงเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทางใบเล็กของตัวเอง ตอนนี้เธอกับครอบครัวนี้ขาดกันอย่างเป็นทางการแล้ว เรื่องว่าจะไปอยู่ที่ไหน เธอค่อยคิดอีกที ขอแค่หลุดออกไปจากที่นี่ได้ก็เป็นพอ

“ทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ทำไม”คีย์ขึ้นมาปลอบใจน้องสาว แต่ทว่าใบหน้าเปื้อนยิ้มของเขาดูสะใจมากกว่าที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

“ออกไปจากห้องนี้!!!”

“อีกหน่อยห้องนี้ก็ไม่ใช่ห้องเธอแล้วนะ”เขายักคิ้วมองหน้าเธออย่างกวน ๆ“เธอเป็นคนบอกเองว่าจะไป”

“ไปน่ะ...กูไปแน่”

“นี่ขึ้นมึงขึ้นกูเลยเหรอว่ะ กูแก่กว่ามึงนะ”

ใยไหมวางเสื้อผ้าที่จะเก็บลงอย่างโมโห เธอหันมาจ้องหน้าผู้ชายที่เธอเกลียดยิ่งกว่าอะไรในโลกนี้“เออ!!! มึงจะทำไม คนแบบมึงกูไม่เคยนับว่าเป็นพี่อยู่แล้ว ชาติชั่วแบบมึงใครจะญาติดีด้วย”

คีย์ขยับตัวเข้ามาใกล้ใยไหม ลูกติดของพ่อเลี้ยง คนที่เขาบอกคนอื่นว่าคิดแค่น้องสาว แต่ที่จริงไม่ใช่ ใครจะอยากมีน้องสาวที่สวยขนาดนี้ ทรวดทรงองค์เอวก็ชวนมอง บอกตรง ๆ ตั้งแต่รู้ว่าเธอคือลูกติดพ่อเลี้ยง เขาก็อยากได้เธอมาตลอด แต่สาวเจ้าไม่ชอบผู้ชายแบบเขา ต่อให้เขาหยอดยังไง เธอก็ไม่มีทีท่าจะสนใจเขา

“กูว่าจะมาเสนอหนทางให้มึงได้หลุดพ้นไปจากที่นี่แบบสบาย ๆ ไม่ต้องไปปากกัดตีนถีบ แต่ดูเหมือนมึงจะไม่อยากได้”

ใยไหมชะงักไปเล็กน้อยกับหนทางที่ว่า ต้องยอมรับว่าเธอปากเก่งที่จะออกไปอยู่ข้างนอก ทั้งที่ชีวิตนี้ไม่เคยลำบากมาก่อน ถึงกับพ่อเธอจะทะเลาะกันบ่อย ๆ แต่พ่อก็ให้เงินเธอใช้ไม่ขาดมือ มีรถให้ขับ สะดวกสบายทุกอย่าง การที่จะออกไปอยู่ข้างนอกแบบนี้ เธอเองก็ยังไม่รู้ว่าต้องเจอกับอะไรบ้าง

“สนใจไหมล่ะ คนไม่เคยลำบากแบบมึง มีกินมีใช้เหมือนเดิม แถมไม่ต้องอยู่บ้านหลังนี้ที่มึงเรียกว่านรกด้วยนะ”

“หนทางอะไรของมึง?”

คีย์ผุดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา โอกาสที่เขาจะได้ลองลิ้มชิมรสเธอดูเหมือนจะใกล้ความจริงเข้ามาแล้ว“ไปเป็นของเดิมพันแข่งรถไง กูจะหาคู่ต่อสู้ที่รวย ๆ ให้มึงได้หลุดพ้นไปจากที่นี่”

“ความคิดมึงนี้ ชั่วช้าตรงคอนเซ็ปมึงเหลือเกินนะ กูไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีใครเลวได้เท่ามึงอีกในโลกนี้”

ใยไหมละความสนใจจากคนตรงหน้า เมื่อเห็นว่าไร้ประโยชน์ การจะไปเป็นของเดิมพันแบบนั้น มันก็เหมือนกับการขายตัว ถึงเธอจะไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้เท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้โง่ขนาดไม่รู้ว่าเธอต้องเจอกับอะไรบ้าง

“ไม่สนใจแน่นะ คิดดูสิ มึงได้หลุดพ้นจากที่นี่เลยนะ ไม่ต้องบากหน้ากลับมาหาพ่อมึงที่เขาไม่ได้รัก ไม่ได้สนใจมึง เป็นกูทางเลือกอยู่ตรงหน้าแบบนี้ กูจะรีบคว้าเอาไว้เลย ก่อนที่จะไม่มีหนทางให้คว้า”