ตอนที่ 17 แพ้ทางเสือร้าย

“พี่เสือใจร้าย... ฮึก”

ร่างบางทรุดตัวนั่งกอดเข่าหลังพิงประตู น้ำตาเม็ดใหญ่รินไหลเปื้อนใบหน้าไม่ขาดสาย เธอเบะริมฝีปากสะอื้นไห้ราวกับเด็กสามขวบที่โดนดุ

ตลอด 6 ปีที่รู้จักกันตั้งแต่รั้วมัธยมปลายมา เสือไม่เคยเมินเธอเลยสักครั้งเดียว ถึงจะปากร้ายแต่เป็นรุ่นพี่ที่ใจดีมาก

นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เธอถูกเขาเมิน รู้สึกแย่จนรับรู้ได้ถึงหัวใจที่ถูกบีบรัดให้ปวดหน่วง หายใจไม่ทั่วท้องแล้วก็ตัวชาวาบไปทั้งร่างเลย

“หมวยจิ๋วออกมาคุยกันก่อน”

“ไม่...”

“เปิดประตูเดี๋ยวนี้เลยส้มหวาน”

เสือทั้งเคาะประตูและตะโกนลอดผ่านเข้ามา แต่ส้มหวานก็ยังนั่งกอดเข่าร้องไห้จนใบหน้าแดงก่ำ ไม่ยอมลุกขึ้นเปิดประตูตามที่เขาสั่ง

“งั้นอยากให้พี่กลับใช่มั้ย ไม่อยากเจอหน้ากันใช่ปะ”

ส้มหวานสะกดจิตให้ใจแข็ง แต่พอเขาพูดว่าจะกลับ ตัวเธอก็ลุกขึ้นจับที่ลูกบิดประตูเตรียมเปิดรอมร่อ

“งั้นพี่กลับก่อนก็แล้วกัน” เสียงของเสือดูโกรธและไม่ได้ล้อเล่น คนตัวเล็กเลยตะโกนผ่านช่องประตูทั้งเสียงสั่นเครือ

“ไม่... ก็พี่ไม่คุยกับเรา ฮึก พี่เมินเราทั้งวันเลย”

“โดนแค่นี้ก็ร้องไห้แล้วเหรอ”

“ฮึก- ฮึก พี่ไม่เคยเมินเรานี่คะ”

ไหล่เล็กสั่นสะท้านตามแรงสะอื้น ม่านตาสั่นไหวมีหยาดน้ำใสคลอหน่วยจนตาพร่าเบลอ

“แล้วเธอไม่รู้สึกแย่เหรอ ถ้ามีใครสักคนเข้าหาเพราะแค่จะประชดคนอื่น” เขาพูดเชิงตัดพ้อปนน้อยอกน้อยใจ

เสือรู้จุดประสงค์ส้มหวานตั้งแต่แรกแล้ว พอถูกปรามาสว่าจืดก็คงอยากจะลบคำสบประมาทให้ได้ ถึงดึงเขาเข้าไปในเกมการเอาคืนของตัวเอง

แต่เคยได้ยินไหม... รู้ว่าหลอกแต่เต็มใจให้หลอกน่ะ เขารู้ทั้งรู้ว่าเธอเข้าหาเพราะอะไร แต่ก็เต็มใจให้จูงจมูกอยู่ดี

“เธอเห็นพี่เป็นตัวอะไรวะส้มหวาน”

“เรา... ขอโทษ”

“เป็นตัวเธอมันก็น่ารักดีอยู่แล้ว เธอจะอยากเป็นคนอื่นไปทำไม พี่ไม่เข้าใจ”

ร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านนอกยกมือแตะบานประตู พอบิดลูกบิดดูก็ไม่สบอารมณ์หนัก เมื่อพบว่าเธอล็อคไว้ไม่ให้เขาเข้าไป

“อย่าเป็นแบบนี้ได้มั้ยวะเธอ...” ในน้ำเสียงเขาออกจะติดหงุดหงิดใจ ใจดีเข้าหน่อยก็เลยคิดว่าโกรธไม่เป็นรึไง

หากเธออยากเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้น เขาเข้าใจได้มันไม่มีเหตุผลอะไรให้ต้องโกรธหรือน้อยใจ แต่เปลี่ยนเพื่อประชดผู้ชายแบบรุ่นพี่เธอเขาโคตรจะไม่เห็นด้วยเลย

“เราไม่อยากให้ใครมองว่าจืดนี่คะ”

“ก็เลยเปลี่ยนเป็นในแบบที่ไม่ชอบเหรอ”

“เราก็แค่... แค่อยากเปลี่ยนตัวเองดูบ้าง”

เสือลอบถอนหายใจทิ้งเบาๆ เขารู้ว่าส้มหวานมีแผลใจกับคำนี้ รุ่นพี่ที่ชื่อแทนคงจะเสแสร้งทำเป็นแสนดี จนเธอหลงไปให้ใจแต่สุดท้ายกลับหวังเพียงร่างกายจากเธอ

ถ้าเธอจะเสียใจและผิดหวังมันก็ไม่แปลกหรอก แต่ต้องไม่ใช้เขาเป็นเครื่องมือแก้แค้น โดยไม่นึกถึงความรู้สึกกันเลย

“แล้วรู้สึกดีขึ้นมั้ยล่ะ...”

“พี่ไม่เข้าใจเราหรอก”

“ก็ถึงถามว่ารู้สึกดีมั้ย แต่งหน้าแล้วแต่งตัวแบบที่ไอ้เวรนั่นมันชอบ แล้วเคยถามใจตัวเองหรือยังว่าอยากเป็นจริงๆ มั้ย”

ส้มหวานฟังแล้วก็ปล่อยโฮ ยกมือเช็ดน้ำตาป้อยๆ ใหญ่เลย

แค่โดนเมินก็ใจเจ็บจนปวดชาอยู่แล้ว แต่นี่โดนอีกฝ่ายดุซ้ำบ่อน้ำตามันก็แตกหนักกว่าเก่า เธอยกมือขึ้นขยี้ดวงตาจนรู้สึกปวดหัวกับการร้องไห้หนัก

เธอรู้ว่าเขาเป็นห่วง แต่ตอนนี้มันอ่อนไหวเกินไป โดนดุแค่นิดหน่อยน้ำตาก็พร้อมใจไหลทะลักราวกับเขื่อนแตกแล้ว

“แต่เรา ฮึก... เราไม่ชอบตัวเองแบบนี้”

“เธอไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้ หรือไม่ชอบเพราะมีคนมาบอกว่าไม่ชอบกันแน่ ไหนตอบพี่หน่อยดิหมวยจิ๋ว”

เสือเป็นคนปากร้ายที่ใจดีมาตลอด...

เขาเคยเป็นแค่เพื่อนพี่ชายเธอ และตัวเธอก็เป็นแค่น้องสาวเพื่อนเขา แต่วันนี้ที่มันถลำลึกมากเกินไป ความรู้สึกลึกๆ ในใจของส้มหวานก็เริ่มจะเปลี่ยนไปเช่นกัน

“เป็นตัวเธอเองก็ดีอยู่แล้ว...”

“.....”

“ใครไม่ชอบแต่พี่ชอบ”

คำว่าชอบดังกระแทกโสตประสาท ส้มหวานยืนนิ่งคล้ายสติหลุดลอย แต่หัวใจอุ่นวาบเหมือนมีประกายลูกไฟวิ่งผ่าน

“ถ้าไม่ออกมาคุย งั้นพี่กลับก่อนก็แล้วกัน” เสือตัดพ้อที่หน้าประตู เมื่อเห็นว่าคนด้านในไม่มีวี่แววจะเปิดประตูให้เขา

“พี่เสือชอบ... ชะ- ชอบเราเหรอ”

ส้มหวานกลอกตาไปมาอย่างใช้ความคิด สองจิตสองใจว่าจะเอายังไงกับเหตุการณ์นี้

แต่พอไม่ได้ยินเสียงเขาที่หน้าประตู แค่เสี้ยววินาทีเธอก็ตัดสินใจเปิดออกไปแล้วตะโกนลั่นทั้งน้ำตาอาบแก้ม

“อย่าไปนะ!” เธอเรียกรั้งคนที่หันหลังเดินหนีสุดเสียง

เสือได้ยินแต่ไม่ยอมหยุดเดิน สมองเธอเลยสั่งการให้วิ่งเข้าไปกอดรั้งเขาจากทางด้านหลัง ส่วนสูงที่ต่างกันชัดเจนทำให้ใบหน้าเธอซบลงที่กลางแผ่นหลังพอดี

“เราบอกว่าอย่าไปไงคะ... อย่าไป”

“อยากคุยกับพี่แล้วหรือไง”

“อื้อ... ฮึก แล้วพี่อยากคุยกับเราหรือยัง”

เธอพยักหน้าระรัวแล้วกอดกระชับแน่น ราวกับกลัวว่าเขาจะเดินหนีไป ก่อนที่จะได้ปรับความเข้าใจกันให้รู้เรื่อง

เสือพยายามแกะแขนเธอที่กอดอยู่ แต่ส้มหวานพยายามรั้งแรงไว้สุดท้ายก็สุดแรงชายฉกรรจ์ไม่ไหว โดนเขาจับแขนที่กอดเอวออกก่อนจะหมุนตัวกลับมาประจันหน้ากัน

“ไม่อยากคุย...” เขาพูดสั้นๆ แต่ทำเธอเบะปากร้องไห้โฮ

“ฮื่อ”

“พี่ไม่อยากคุยกับเด็กขี้แง”

“ฮึก...”

ส้มหวานบ่อน้ำตาแตกพรั่งพรูอีกครั้ง เมื่อถูกเขาทำหน้าดุไม่พอยังโดนสั่งห้ามให้ฮึบเหมือนตอนเด็กๆ เวลาร้องไห้อีก

“ฮึบเลย” เสือออกคำสั่งเสียงแข็งกร้าวทั้งแววตาดุดัน

“ฮึก”

“บอกให้ฮึบเดี๋ยวนี้”

ส้มหวานกัดปากกลั้นเสียงสะอื้น ดวงตากลมโตช้อนขึ้นสบมองเขา ใบหน้าแดงก่ำทั้งดูน่าสงสารแล้วก็น่ารังแก

“จะหยุดร้องไห้หรือยัง”

“หยุด- ฮึก หยุดแล้ว”

“เก็บเสียงสะอื้นเลย”

คนตัวเล็กทำตามทุกอย่างที่เขาสั่ง ภาพส้มหวานที่ทั้งกัดปากช้อนตามองและกลั้นเสียงร้องไห้โคตรน่าเอ็นดู ใจเสือมันสั่นไหวแต่แกล้งตีหน้าดุใส่เธอไปงั้น

“เธอชอบมั้ยที่พี่ดุแบบนี้”

เธอส่ายหน้าและไม่สะอื้นแล้ว แต่น้ำตามันไม่ยอมหยุดไหลสักที จนเธอต้องยกมือขึ้นถูดวงตาแล้วกลั้นน้ำตาไว้

“ถ้าไม่ชอบให้ดุก็ต้องเป็นเด็กดี... เข้าใจยัง”

อีกครั้งที่เธอพยักหน้าขึ้นลง สายตาสุดแสนจะอ้อนตอนสบมองคนตัวสูงกว่า มือที่กำชายเสื้อเสืออยู่บีบขยำ ในแววตาคู่สวยแสดงความต้องการอยากให้เขาปลอบ

“เราจะเป็นเด็กดี...” เธอรับปากแล้วข่มเสียงสะอื้นแน่น

มือหนาประคองใบหน้าเรียวเล็กด้วยสองมือ ก่อนจะประกบริมฝีปากจูบเธออย่างอ้อยอิ่ง แล้วเชิดหน้าเธอให้เงยขึ้นรับจุมพิตจากเขาโดยไร้ทางขัดขืน

คนตัวเล็กยังสะอื้นนิดๆ แต่สัมผัสจูบที่อ่อนโยนจากเสือนั้นกำลังปลอบประโลมให้เธอรู้สึกดี

“อึก...”

ส้มหวานวางมือที่บ่ากว้าง เธอออกแรงขยำเสื้อยืดเขากับรอยจูบที่ไต่ระดับความร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ

เสือร้ายพอได้โอกาสก็ตักตวงไม่หยุด จากละเลียดฉกชิมแค่ภายนอก เขาก็สอดใส่เรียวลิ้นเข้าไปในโพรงปากอุ่นร้อน กวาดต้อนลิ้นเล็กของเธอที่พยายามจูบตอบแบบเงอะงะ

ส้มหวานหลับตาปี๋ เธอโดนเขาจูบจนตัวร้อนวูบวาบ เสียดเสียวในช่องท้องน้อยจนหอบหายใจถี่กระชั้นตอนผละออก

“เธออยากทำมั้ย”

“คะ”

“ไหนตอบพี่ดิคนเก่ง... อยากทำหรือเปล่า”