หมวดอุดม

ตื๊ดดด ตื๊ดดด…

โทรศัพท์ของคีรติดังขึ้นอีกครั้ง เขาหันไปปิดจอเพราะจดจ่อกับคดีที่รับผิดชอบมากกว่า

“คุณต้องการอะไร”

หมวดอุดมสูดลมหายใจลึก ก่อนพูดออกมาราวกับสารภาพบาป “…สารวัตรเค ช่วยผมหน่อยได้ไหม”

“ยังไง” สารวัตรลดสายตาลงน้ำเสียงนุ่มนวลยานคางลงบ่งบอกว่ามึนน้ำเมาเข้าให้เพราะเอาแต่ดื่มไม่พูดไม่จากัน

“ในบรรดาตำรวจคุณไม่เหมือนคนอื่น”

“คุณหมายถึง…ดูใจดีสุภาพเกินกว่าจะเป็นหน่วยปราบปราบใช่ไหมที่จะสื่อ”

“เอาตรงๆ ก็ใช่แต่…คนอย่างคุณรับมือยาก”

“ผมเนี่ยนะ “

“ผมเดาทางคุณไม่ออก..ไม่ออกเลย”

สารวัตรคีรติเลิกคิ้วเงยหน้าสบตาหมวดตัวร้ายอีกครั้ง “หึ่” เสียงหัวเราะในลำคอสั้นๆ เพียงหนึ่งคำทำให้ความมึนเมาของหมวดอุดมวูบไหวครู่หนึ่ง ภาพตรงหน้าคือร้อยยิ้มงดงามที่มองดูดีดีก็คล้ายกับปีศาจในหนังที่สง่างามแต่ร้ายลึกทำให้ขยี้ตาแรงๆ แล้วเพ่งสายตาปรือมองเห็นหน้าใสแดงเรื่อดูเด็กกว่าวัยที่ยกแก้วเบียร์ด้วยสองมือเรียวสวยเท่านั้น

“น…น่ารัก”

“หะ?”

สารวัตรคีรติชะงักไปเล็กน้อย สุดท้ายเขายกเหล้าขึ้นจิบแล้ววางลง คนที่ชอบพูดตรงไปตรงมาไม่แก้ตัวในสิ่งที่เผลอพูดแต่กลับเปลี่ยนเรื่องแทน

“เอ่อ…ช่วยเป็นที่ปรึกษาให้ผมที ผมว่าผมใจร้อนแล้วก็ใช้ความรุนแรงมากไปหน่อย”

“ลอง…เลี้ยงสัตว์ดูสิ อาจจะช่วยได้”

02:00 น.

แกร่ก… กุกกัก เสียงเปิดประตูตามด้วยเงาร่างสูงของเรย์โผล่เข้ามาในห้อง

ตึก…ตึก…ตึก…

กึ่ก…อ่ะ!

ขายายก้าวเซสะเปะสะปะ ดวงตาฉ่ำเยิ้มปรือปรอยเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ผลักประตูเข้ามาหลังจากคลำหาคีย์การ์ดอยู่นาน นิ้วเรียวคลำผนังผ่านจุดเซนเซอร์ไฟหน้าประตูความส่องสวทำให้เห็นร่างใหญ่โตสวมกางเกงขาายาวตัวเดียวยืนกอดอกจังก้าหน้าบ้าน

“…เรย์ ดึกแล้วทำไมยังไม่นอน”

“ผมนอนไม่หลับครับ” เสียงตอบกลับกดต่ำเจือความไม่พอใจขณะเจ้าของห้องเดินเข้ามาใกล้ คีรติยกมือกดขมับนวดแรงๆ ให้สายตากลับมามองชัดพลางหัวเราะแหะแหะ

“ปกตินายก็นอนดึกอยู่แล้วนี่เนอะหมาน้อย” นิ้วเรียวยกขึ้นจิ้มอกแกร่งถูกๆ ผิดๆ หัวทุยทิ้งดิ่งพร้อมจะร่วงลงบนที่นอนได้ตลอดเวลา สารวัตรคีรติเมาเหมือนวันนั้นวันที่เสียตัวให้เด็กที่เก็บกลับมาด้วย

“ฉันเมา ไม่ไหวแล้ว ขอนอนก่อนนะ” เรยาหยุดอยู่ปลายเตียง จ้องร่างเพรียวนิ่ง

“งานเยอะมากเหรอครับ ถึงกับปิดมือถือเลย”

“อือ…งานหนัก ต่อไปคงหนักกว่านี้อาจจะไม่ได้กลับบ้านทุกวัน” คีรติเอ่ยเสียงยืดยานงึมงำใบหน้าแดงก่ำกรุ่นกลิ่นแอลกอฮอล์ปะปนกับน้ำหอมที่ใช้ประจำ

เรยาหย่อนกายใหญ่นั่งบนเตียงข้างใบหน้างดงามหลับพริ้มแต่ปากเล็กๆ นั่นกลับพูดไม่หยุดน่ามันเขี้ยว

“ช่วยดูบ้านให้ด้วยนะ”

“คดีนั้น…ไม่ใช่ว่าไปได้สวยเหรอครับ”

คีรติส่ายหน้า ถอนหายใจยาว “ไม่เลย จากที่คิดว่าจะคลี่คลายแต่ยุ่งเหยิงพันแน่นกว่าเดิมซะอีก”

“…สารวัตรเค” เสียงเรียกแผ่วเบาไม่ใช่สรรพนามเดิมๆ ทำให้คนเมาตอบรับสั้นๆ ดวงตาปิดปรือเพ่งมองหน้า

“หือ?”

เรย์ก้มลง มองตาเขาตรง ๆ “ให้ผมช่วยมั้ย…”

สารวัตรคีรติกลืนน้ำลาย ความเหนื่อยล้าสะท้อนในดวงตา “ฉันยังไม่รู้จะจัดการยังไงเลย นายรู้เหรอว่าจะจัดการยังไง มันไม่เหมือนที่ผ่านมา…ไม่ใช่แค่ยาเสพติด ไม่ใช่ค้ามนุษย์ ไม่ใช่จับบ่อนพนัน มันพันกันยุ่งจนไม่รู้จะแกะตรงไหนก่อน…ทุกอย่างตึงไปหมด” เรยาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนโน้มตัวลงกระซิบข้างหู

“…แก้ผ้าออก แล้วผมจะช่วยแก้ปัญหาให้”

สารวัตรคีรติชะงัก ปรือตามองแววตามุ่งมั่นของเรยา ยามปกติเด็กหนุ่มมักจะไร้สาระเสมอ แต่ทุกครั้งที่มีอะไรกันความมุ่งมั่นในตาคมกริบมักจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

“ผมช่วยได้…เชื่อไหม ด้วยร่างกายของผม เซ็กส์ก็เหมือนการขอพรต้องอุทิศทุกอย่างแลกกับความสบายใจ ทำมันอย่างบ้าคลั่ง จนกว่าความเชื่อจะถูกสนอง”

เรยามองร่างเพรียวขยับพลิกหงายจ้องตาเข้าด้วยกันแน่นิ่ง

ฟุ่บ ฟุ่บ…

นิ้วเรียวปลดกระดุมทีละเม็ดด้วยแรงสะเปะสะปะจนหมดเลื่อนมาปลดเข็มขัดและรูดซิบลงทั้งที่ยังจ้องใบหน้าหล่อจัดอึมครึมบดบังแสงไฟด้านหลัง

“ไม่ว่าจะทำอะไร …นึกถึงผมนะ ขอให้นึกถึงผมเป็นคนแรก” ร่างหนาขยับกายยืนตรงข้างเตียงปลดกางเกงลงพร้อมกับคนบนเตียงที่ร่นมันลงให้พ้นปลายเท้าร่างขาวบ่มแดงระเรื่อขยับนั่งห้อยขาข้างเตียง ประจันหน้ากับความเปลือยเปล่าตรงหน้า สองมือเรียวยาวจับประคองยึดเอวสอบเป็นหลักพลางเอียงหน้าหาเนินเนื้อสามเหลี่ยมที่ท้องน้อยมันเชื่อมต่อแท่งแข็ง

“จริงเหรอ…” ปลายคางเรียวตั้งใจเกยบนแท่งเนื้อแข็งชูชันขึ้นลำยาวของหมาเด็กที่วันนี้ท่าทางจะดุดันเพราะเจ้าของกลับบ้านช้า

“จำสัมผัสของผมให้ขึ้นใจวันที่ไม่อยากคิดอะไร…แค่บอกผม ผมจะไปหา เพราะคุณคือเจ้าของตัวผม”

นิ้วยาวเกลี่ยผมที่ปรกหน้าให้สารวัตรคนยิ้มสวยยิ่งเมายิ่งสวย ดุ้นเนื้อใต้คางเรียวแข็งงัดปลายคางให้เชิดหน้าขึ้น มันกระตุกเต้นตุบตับใต้คางนายตำรวจอย่างน่าหวาดเสียว ส่วนปลาหัวมนเปิดออกจากปลอกหุ้มขับน้ำชุ่มชื้นดุนดันลูกกระเดือกช้าๆ

“อื้อ ร้อน”