ทำงานกับคนที่เรยาไม่ชอบ

ในภาพลักษณ์ตำรวจดีเด่น ไม่มีประวัติด่างพร้อยใด ๆ ยิ่งค้นประวัติก็ยิ่งขาวใสสะอาดเอี่ยมราวกับชีวิตนี้ไม่เคยทำผิดอะไรมา…

เหมือนกันกับตนเอง…เหมือนกันเกินไป

ชีวิตคนคนนึงจะราบเรียบได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

หมวดอุดมนั่งมองหน้าจอที่มีประวัติของตนเองกับประวัติเพื่อนร่วมงานอีกคนที่ดูดีตั้งแต่ชาติตระกูลการศึกษารูปร่างหน้าตา ผลงานการทำงานของหน่วยปราบปรามพิเศษ

ยิ่งตรวจสอบก็ยิ่งตะหงิดใจ มันสะอาดเกินไป…สะอาดจนน่ากลัว

ผู้หมวดหนุ่มขมวดคิ้ว พลิกเอกสารไปมา เคยเข้าใจว่าเป็นขวัญใจชาวบ้านเพราะรูปร่างหน้าตาและผลงาน แต่หลายครั้งกลับเข้าไปในที่อันตรายอย่างแก๊งค้ายาค้ามนุษย์และบ่อนเถื่อนออกมาโดยไร้รอยขีดข่วน

ให้มาทำงานร่วมกันหรือมาจับผิดกันเองกันแน่…หน้าติ๋มๆ สุภาพขนาดนั้น นึกถึงหน้าตาตอนโหดๆ ไม่ออกเลยจริงๆ หมวดอุดมยกนิ้วชี้จิ้มรอยยิ้มทรงพลังในรูปหน้าจอครุ่นคิดอย่างหนัก

ทุกอย่างถูกนักการเมืองวางแผนไว้แล้วตั้งแต่แรก…หรือไม่ใช่? หรือเป็นคนอื่น?

ผู้หมวดอุดมมองภาพความปกติผ่านบานเฟี้ยมเมื่อได้ยินเสียงเอ่ยแซวคนที่นั่งนึกถึงและหาข้อมูลเป็นวันจากอีกมุมห้อง เขาเชื่อมั่นในความชาญฉลาดของตนเองมากว่าไม่เป็นรองใคร นี่ไม่ใช่การตามหาเงินธรรมดาๆ แน่ๆ

วงการสีกากีเป็นแบบไหนกันแน่นะหรือสารวัตรคีรติ

“ผมขอคุยด้วยหน่อย เลิกงานคุณว่างมั้ย”

ผู้หมวดร่างหนาหน้าตาดุดันย่างกายเงียบเชียบมาหยุดยืนหลังเก้าอี้สารวัตรตัวขาว ร่าเพรียวสูงนั่งหลังตรงจรดปลายนิ้วยาวพิมพ์งานขะมักขะเม้น ผมสั้นซอยเรียบร้อยเซ็ตเรียบแลดูสะอาดตา เสี้ยวหน้าคมชัดสัดโหงวเฮ้งดีไปหมด

เผลอมองเพลินจนอีกฝ่ายยืนขึ้นตอบด้วเสียงทุ้มนุ่มฟังลื่นหูแม้นจะเป็นคำปฏิเสธก็ตาม

“ผมจะกลับบ้านไปเลี้ยงหมา” คีรติตอบพร้อมรอยยิ้มบางๆ ข้างมุมปาก

“ผมอารมณ์ไม่ค่อยดีไปดื่มเป็นเพื่อนหน่อยสิ”

ผู้หมวดหน้าดุหล่อร้ายดูดิบเถื่อนเอ่ยชวนเพื่อนร่วมงานอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน สารวัตรยิ้มให้แต่ส่ายหน้าไปมาช้าๆ ท่าทียียวนที่ไม่รู้ไปติดจากใครมาทำผู้หมวดหนุ่มแสยะยิ้มร้ายด้วยการยิ้มมุมปากข้างเดียว

ท่อนแขนยาวกำยำสีคล้ำกว่าสารวัตรเล็กน้อยยื่นมาจับพนักพิงเก้าอี้ทำงานเคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้ดวงตาเรียวสวยเปล่งประกายบริสุทธิ์พลันบรรยากาศก็เย็นเยียบลงทันที

“ผมจะปรึกษาเรื่องงาน…ครับ” เสียงห้าวดังชัดทุกคำตรงหน้าเน้นคำสุดท้ายสุภาพให้รู้ว่าต้องการคุยด้วย

ร่างบางกว่าถอยหลังเบียดโต๊ะทำงานพลางมองซ้ายขวาแต่ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งด้วย สารวัตรคีรติเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสบตรงไม่หลบเหมือนจะท้าทายอำนาจตรงหน้า

“ถ้าอยากสืบหาความจริงก็เอาเวลาไปตามหาผู้ต้องสงสัยสิครับ ผมบอกแล้วว่ารับปากตามมารยาทไม่ได้อยากทำงานให้นักการเมืองแบบนั้น”

สารวัตรคีรติเบือนหน้าหนีสายตาคาดคั้นและท่าทีคุกคามอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน เพราะไม่ค่อยมีใครทำนิสัยห่ามใส่เท่าไหร่นัก ปกติแค่ยิ้มให้ก็ไม่กล้าทำอะไร แต่…คนอย่างหมดอุดมศักดิ์ อ่านยากเกินไป

“ผมเลี้ยง..” ไม่รู้ว่าผู้หมวดคนเก่งเคยจีบสาวหรือคุยกับใครดีๆ บ้างแม้แต่การชวนไปทานอาหารแล้วบอกว่าจะเลี้ยงยังใช้น้ำเสียงเหมือนนักเลงคุมสลัมได้ถึงเพียงนี้

สารวัตรคีรติอยากยกมือขึ้นผลักร่างหนาให้กระเด็นแต่ประมวลผลแล้วมวลกล้ามเนื้อแตกต่างกันมากพอสมควร ไหล่หนากว้างนั่นยืนบังร่างตนเองเสียมิดท่าทางจะถนัดใช้กำลังเสียด้วย

“หมาผมรออยู่” ถ้อยคำละมุนกับท่าเอียงคอน้อยๆ คงดูไม่น่ากลัวเท่าไหร่นักเพราะทันทีที่บอกเหตุผลอีกฝ่าแบบนั้นเสือยิ้มยากอย่างผู้หมวดอุดมศักดิ์กลับยิ้มมุมปากหัวเราะในลำคอขึ้นมาทันที

“ผมมีข้อมูลใหม่มาต้องการที่ปรึกษาด่วน” น้ำเสียงผู้หมวดอุดมอ่อนลงแม้ดวงตาจะดุดันแข็งกร้าวเป็นปกติราวกับควบคุมร่างกายตนเองไม่ได้

“ทำไมไม่ไปหานายปรีชาพวกคุณดูดุ…เหมือนกันน่าจะคุยกันรู้เรื่องมากกว่าผม ผมชอบใช้ชีวิตง่ายๆ สบายๆ ไม่ซับซ้อน แล้วก็ไม่ชอบ…คนเถื่อนๆ ด้วย” สารวัตรคีรติเม้มปากในประโยคสุดท้าย เพราะหน้าเหี้ยมขมวดคิ้วแน่นตรงหน้าเหมือนพร้อมจะเข้ามากัดคอทุกเมื่อ

“ถ้าผมคุยกับมันแล้วไม่ตีกันจะมาคุยกับคุณทำไม ตำรวจกับมาเฟียยังไงมันก็ดุดันคนละแบบอยู่แล้ว?” ผู้หมวดอุดมยังคงขยับกายเข้าหาแม้สารวัตรคีรติจะยกเข่าขึ้นกั้นระหว่างกลาง แต่ร่างหนาไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย หน้าขาแกร่งดันเข่าจนเจ็บไปหมด

“โอเค…”

“ว่าไงนะ”

“ไปก็ได้…ถะ ถอย ถอยออกไปได้แล้ว…ครับ”

“ไปรถผมห้าโมง บีเอ็มสีดำทะเบียน กก9942”

“เหมือนรหัสปลดล็อคคอมพิวเตอร์ของเรย์เลยถ้าอ่านจากท้ายไปหน้า” คีรติบ่นพึมพำกับตัวเอง ทันทีที่ผู้หมวดร่างยักษ์กลับเข้าห้องนายตำรวจหนุ่มสองคนยกเครื่องดื่มสีเหลืองทองมีฟองสีขาวนั่งจิบกันเงียบๆ มาได้พักใหญ่ยามนี้ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทมีเพียงแสงไฟให้ความสว่างทั่วบ้านทั่วเมืองมาแทนที่

“มีอะไรก็พูดมาสิครับ”

“คุณไม่ชอบผมเหรอสารวัตร”

“…ฮ้ะ?”

“กับคนอื่นคุณก็พูดได้ ยิ้มได้เป็นธรรมชาติ ทำไมกับผมคุณดู…ฝืนๆ ไม่ชอบที่ผมยอมก้มหัวให้นักการเมืองพวกนั้นเหรอ แต่ถ้าเป็นเหตุผลนั้นคุณเองก็รับปากว่าจะหาเงินพันล้านนั่นให้พวกเขานี่ ผมทำอะไรผิด กะอีแค่รับงานเสริมถ้าหาเจอก็ได้20%”

“คุณทำงานรับจ้างอะไรแบบนี้บ่อยสินะพวกนั้นถึงไว้ใจคุณแบบนี้”

“ใครทำงานสำเร็จก็ถูกเรียกใช้ซ้ำเป็นธรรมดาคุณจะบอกว่านี่เป็นงานแรกที่ถูกเสนอเหรอไง”

“ใช่ คุณคงลืมว่าผมทำคดีอะไรก่อนที่จะไปเจอคุณในห้องประชุมของนักการเมืองวันนั้น”

“…จับแก๊งฟอกเงิน”

สองนายตำรวจที่พึ่งมีเรื่องเคืองขุ่นใจมาหมาดๆ แต่กลับมานั่งดื่มเบียร์ด้วยกันเงียบๆ ริมแม่น้ำเจ้าพระยาสายลมพัดสาดตวัดผ่านผิวกายเป็นระลอก เสียงเพลงคลอเบาๆ กับอาหารบนโต๊ะหลายอย่างกลับไม่มีใครแตะต้องมัน ทั้งคู่นั่งเก้าอี้คนละฝั่งเพียงยกเครื่องดื่มสีเหลืองอร่ามจิบพลางหันหน้ามองสายน้ำต้องแสงระยิบระยับสะท้อนแสงไฟ

เสียงโทรศัพท์ดังแทรกขึ้นกลางความเงียบสงัด

ตื๊ดด ตื๊ดดด… ตื๊ดด ตื๊ดดด…

สารวัตรคีรติขมวดคิ้ว มองหน้าจอสั่นที่วางอยู่ข้างแก้วเบียร์ ข้อความเด้งขึ้นมารัว ๆ บนหน้าจอมันถูกเพิกเฉยแต่เจ้าของเครื่องมือสื่อสารสีดำกลับกระดกแก้วแอลกอฮอล์ขึ้นจิบแทน

“โทรศัพท์คุณ…” หมวดอุดมพยักหน้าใส่มือถือตรงหน้าคนหน้านิ่งที่เริ่มหน้าแดงคีรติวางแก้วลง พลางตอบเรียบ ๆ “ผมต้องสั่งไก่ให้หมาแล้ว” นิ้วยาวกดปิดการแจ้งเตือน “คุณมีอะไรจะพูดก็รีบพูดมาเถอะ”

อุดมศักดิ์หัวเราะหึแววตาแพรวพราวจับจ้องดวงตาเรียวรับโครงหน้าหล่อเหลา จ้องกันราวกับเสือสิงโตอยู่ถ้ำเดียวกัน ท่าทางสง่างามที่แตกต่างยามประจันหน้าเหมือนนายแบบสองคนยืนโพสท่าท่ายรูปอยู่ตรงนั้น