ตอนที่ 10 นิ่งเป็นหลับขยับเป็นกิน

ฉันก้าวขึ้นมาบนรถสปอตคันหรูแล้วปรับเอนเบาะนอนลงทันที ก็จะให้นั่งตรงๆ ยังไงไหวเพราะฉันกินเยอะมาก โดยเฉพาะหอยนางรมนี่แหละเด็ดดวงที่สุด

"คาดเบลท์ด้วย" เขาออกคำสั่ง

"ไม่คาด ฉันกินอิ่มขนาดนี้ให้คาดเบลท์มันอึดอัดนะ" ฉันแหวใส่ เรื่องอะไรต้องยอมด้วยก็มันอึดอัดจริงๆ หนิ

"บอกให้คาดไง"

เขาทำเสียงเข้มกว่าเดิม แต่ฉันก็ไม่สนใจ ฟาบริซขยับตัวเอื้อมมือมาดึงสายเบลท์เพื่อคาดให้ฉันที่กำลังนอนอยู่ เขาเบือนสายตาลงมองพุงจ้ำม่ำน่ารักของฉันที่ขยายออกมาอวดสายตาชาวโลกเพราะกินเยอะ แต่มันก็ป่องมาแค่นิดหน่อยเองแหละน่า

"กินซะเยอะแยะ ดูสิ พุงป่องอย่างกับงูเหลือมอิ่มหมา" เขาพูดพร้อมกับหัวเราะหึๆ ในขณะที่ขับรถออกมาจากร้านอาหาร

"จิ๊.. ฟาบริซ ปากน่ายนี่มันน่า.."

"น่าจูบใช่มั้ย รู้แล้วน่า ขับรถอยู่จะมาจูบอะไรตอนนี้ไม่รู้เวล่ำเวลา หอยนางรมออกฤทธิ์แล้วไง"

เขาพูดด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาท ในขณะที่ฉันได้แต่ทึ้งหัวตัวเองด้วยความโมโห แต่ครั้นจะลุกขึ้นมาฟาดฟันด้วยก็ลุกไม่ไหว เพราะอิ่มจนจุกมาถึงคอหอยแล้ว

"ทำไมต้องคลานลงเตียงด้วย" ฉันเอ่ยถาม

"ห๊ะ!!" เขาขมวดคิ้วเป็นคำถาม

"ก็ที่น้องคนนั้นพูดว่านายจะต้องคลานลงจากเตียงมันคืออะไร" ฉันสงสัยมากๆ แต่ตอนนั้นมัวแต่โมโหที่น้องเขามาจับคู่ฉันให้เป็นแฟนกับฟาบริซ ก็เลยลืมถามเขาไปเลย

"เธอไม่รู้?"

"ถ้ารู้จะถามเพื่อ?" ฉันมองเขาด้วยสายตาหงุดหงิด ถามไปก็ตอบๆ มาไม่ได้รึไง ให้ฉันพูดอะไรเยอะแยะ แค่นี้ก็อิ่มจนจะแย่แล้ว เดี๋ยวก็อ้วกกันพอดี

"เขาว่ากันว่าหอยนางรมเป็นอาหารบำรุงทางเพศ"

"ห๊ะ!!! ถ้าอย่างนั้นน้องคนนั้นก็เข้าใจว่าฉันบำรุงนายเพื่อจะ..เอ่อ.. อะจึ๋ยๆ กันงั้นเหรอ"

เสียงฉันค่อยๆ ขาดหายไป มิน่าล่ะ น้องเขาถึงได้แซวแบบนั้น น่าอายจริงๆ สั่งให้ฟาบริซสามชุดไม่พอ ยังสั่งให้ตัวเองอีกสามชุดอีกต่างหาก หมดกัน เขาจะมองฉันเป็นผู้หญิงยังไงล่ะเนี่ย คิดแล้วก็อายเขาเหมือนกัน

"ถ้าคืนนี้ทนไม่ไหวก็มาเคาะห้องเรียกแล้วกันนะ จะฉลองศรัทธาให้ เผื่อจะได้เป็นบุญกุศลติดตัวไว้ชาติหน้า"

ฟาบริซหัวเราะหึๆ แต่ตอนนี้ฉันไม่ไหวจะโต้คารมด้วยแล้วเพราะอายมาก ทำไงดี.. แกล้งตายละกัน คร่อกกก .. ฉันรีบหลับตาแล้วแกล้งหลับทันที

"แอลลี่ ตื่นเลย ถึงแล้ว" ฉันได้ยินเสียงฟาบริซเรียกดังๆ พร้อมกับเขย่าแขนฉันเบาๆ จนฉันรู้สึกตัวตื่น แล้วลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย นี่ฉันเผลอหลับไปเหรอเนี่ย

"ถึงแล้วเหรอ"

ฉันค่อยๆ ขยับปรับเบาะรถขึ้น แต่เมื่อมองเห็นสถานที่โดยรอบแล้วก็ตาสว่าง หายง่วงเป็นปลิดทิ้งเพราะตรงนี้เป็นถนนเลียบชายหาดซึ่งมีร้านค้ายาวทั้งสองข้างทาง มีทั้งร้านเสื้อผ้า อาหาร ของฝากต่างๆ มากมายเลยทีเดียว

"อะโห..ของกินเยอะแยะ น่ากินทั้งนั้นเลยอะกลิ่นปลาหมึกย่างห๊อมมมหอม" ฉันทำท่าสูดกลิ่นหมึกย่างของโปรดที่ย่างขายอยู่ที่ฝั่งตรงข้าม

"จมูกดีจังนะ ขนาดยังไม่ได้ลงรถยังได้กลิ่น นี่จมูกคนหรือจมูกหมา?" นั่นไง หลอกด่าฉันอีกแล้ว ปากปีจอไม่หยุดจริงๆ

"ย่ะ ..ฉันมันจมูกหมา ส่วนนายน่ะปากหมา" ฉันเปิดประตูแล้วก้าวลงจากรถเดินข้ามฝั่งไปร้านปลาหมึกย่างทันที

"คุณลุงคะ ปลาหมึกไม้ละเท่าไหร่เหรอคะ" ฉันชี้มือไปที่ปลาหมึกตัวใหญ่ที่ลุงคนขายเสียบไม้ไว้ไม้ละหนึ่งตัวนั่น

"ตัวใหญ่ตัวละหนึ่งร้อยบาทครับคุณ" ลุงคนขายตอบแล้วสาละวนย่างปลาหมึกให้ลูกค้าตามคิวต่อไป ลูกค้าเยอะมากแบบนี้น้ำจิ๋ม..เอ๊ยย น้ำจิ้มต้องเด็ดดวงแน่นอน ว่าแล้วน้ำลายหก

"ทำอะไร?" ฟาบริซที่เพิ่งเดินมาถึงเอ่ยถามฉันที่กำลังก้มๆ เงยๆ เลือกปลาหมึกอยู่

"เลือกหมึกไง อยากกินหมึกย่างอ่า" ฉันตอบออกไปแต่สายตายังจับจ้องเลือกปลาหมึกอย่างต่อเนื่อง

"มีเงิน?" เขาเอ่ยถามในขณะที่ฉันนึกขึ้นมาได้ว่าตอนออกมาจากบ้านไม่ได้สะพายกระเป๋ามาด้วย หยิบแต่โทรศัพท์ติดมือมาเท่านั้น ฉันฉีกยิ้มแบบที่คิดว่าหวานที่สุดในโลกให้กับเขาทันที

"ขอยืมนายก่อนได้มั้ย เดี๋ยวกลับบ้านแล้วคืนให้"

ฟาบริซยืนเฉยไม่พูดไม่ตอบอะไร กลิ่นปลาหมึกย่างก็ช่างลอยมาเข้าจมูกฉันไม่หยุดหย่อน ไหนจะเห็นคุณลุงหั่นปลาหมึกเป็นชิ้นใส่ชามพลาสติกฟู้ดเกรดแล้วตักน้ำจิ้มซีฟู้ดราดใส่ลงไปแล้วส่งให้ลูกค้า ฉันงี้แทบอยากจะกระโดดงับเสียให้รู้แล้วรู้รอด

"พี่ฟาบริซขา แอลลี่อยากกินหมึกย่าง ซื้อให้หน่อยนะคะ"

ฉันพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปกอดแขนของเขาพร้อมกับแนบแก้มถูไปมา เงยหน้ามองเขาตาแป๋ว แต่ในใจรู้สึกสะอิดสะเอียนกับการกระทำของตัวเองเสียเหลือเกิน ถ้าไม่เห็นแก่ของกินอย่าหวังว่าฉันจะพูดดีด้วยแบบนี้เลยเหอะ

"อือ.. นิ่งเป็นหลับขยับเป็นกินจริงๆ เลย" ปากเขาบ่นแต่มือก็เปิดกระเป๋าสตางค์แล้วส่งเงินใบเทามาให้ฉันใบนึง ฉันรีบหยิบทันทีเพราะกลัวเขาจะเปลี่ยนใจ แว่บนึงฉันแอบเห็นหน้าเขาแดงจนลามไปถึงใบหู สงสัยแดดจะร้อน เพราะนี่ก็สายมากแล้วด้วย

"คุณลุงขา หนูเอาหมึกตัวใหญ่สี่ตัวนะคะ นี่เงินค่ะ เดี๋ยวหนูค่อยกลับมารับนะคะ ขอไปเดินดูอย่างอื่นก่อน"ฉันบอกคุณลุงพร้อมกับยื่นเงินให้ หลังจากรับเงินทอนแล้วจึงเดินตามฟาบริซออกไป

"นายจะไปไหนเนี่ย เดินช้าหน่อยได้ไหมฉันตามไม่ทัน"

ฉันบ่นอุบเมื่อต้องรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามเขา ก็เขาสูงตั้งร้อยเก้าสิบเซ็น ส่วนฉันร้อยหกสิบแปดเอง ขาฉันสั้นกว่าเขาตั้งเยอะ ไม่เห็นใจกันเลย แต่อย่าคิดว่าที่ฉันรู้ส่วนสูงเขาเพราะฉันสนใจเขานะ โนจ้ะ.. ที่ฉันรู้ก็เพราะเขาสูงเท่าเฮียฟาต่างหาก

ปึ่กก / โอ๊ยย

จู่ๆ เขาก็หยุดเดินแล้วหันกลับมาในขณะที่ฉันกำลังรีบเดินจ้ำอ้าวใบหน้าเล็กของฉันจึงชนกับแผงอกแกร่งของเขาเข้าเต็มเปาจนเซถลา แต่เขาสอดมือมากอดเอวที่ด้านหลังของฉันไว้พอดี

"อูยย เจ็บ" ฉันครางเบาๆ พลางเอามือจับจมูก

"เดินไม่ดูเลย" เขาบ่นฉัน

"นายนั่นแหละ อยู่ๆ ก็หยุดเดินเฉยเลย ฉันก็ชนน่ะสิ" ฉันเถียงฉอดๆ ก็มันจริงหนิ ยังจะมาโทษฉันอีก

"มานี่เลย ทีนี้จะได้เดินทันกัน" เขาเอื้อมมือหนามาจับมือเรียวเล็กของฉันไว้ แล้วพาเดินไปด้านหน้าทันที อยู่ๆ หัวใจฉันก็เต้นแรงแปลกๆ สงสัยคงเหนื่อยเพราะแดดมันร้อนด้วยแหละ

ฟาบริซพาฉันเดินเข้ามาด้านในที่ดูเหมือนตลาด แต่ที่นี่ขายเสื้อผ้าทั้งหมด มีครบตั้งแต่เสื้อผ้าชาย หญิง เด็ก สตรีมีครรภ์ ยันคนชรา แถมมีชุดว่ายน้ำกับชุดชั้นในด้วยนะ

"นายพาฉันมาที่นี่ทำไม?"

"ที่บ้านไม่มีเสื้อผ้าผู้หญิง เธอบอกว่าจะอยู่ต่ออีกสองวันแล้วจะเอาอะไรใส่ จะแก้ผ้าอยู่กับฉันตลอดมันก็ไม่ไหวนะ ฉันไม่อยากเสียสายตา"

"จิ๊.. นายนี่มัน"

ฉันคันปากยุบยิบอยากจะด่าเขาเสียเหลือเกิน แต่มาคิดอีกทีถ้าฉันด่าไปเดี๋ยวเขาเกิดเปลี่ยนใจไม่ซื้อเสื้อผ้าให้ใส่ งานนี้ฉันต้องแก้ผ้าจริงๆ แน่ ไม่ได้เป็นห่วงสายตาของเขาหรอก แต่ห่วงความปลอดภัยของ แอลลี่ตัวน้อย ของฉันมากกว่า ภาพหนอนด้วงตัวโตของเขายังติดตาฉันอยู่เลย น่ากลัวชะมัด

...

Write Talk: สองคนนี้เขาทันกันดีนะคะ ปากแจ๋วพอกัน 😂😂