ตอนที่ 3 ถูกปฏิเสธ

"ทำไมคะ แอลลี่ไม่สวย ไม่ดี หรือว่าบกพร่องตรงไหน เฮียฟาถึงปฏิเสธความรักของแอลลี่" เด็กสาวกำมือเล็กๆ ทั้งสองข้างแน่น เธอสะอื้นไห้ด้วยความปวดร้าวใจเมื่อผู้ชายที่เธอรักและเทิดทูนเขามาตลอดตั้งแต่เด็กจนโต แต่วันนี้เขากลับปฏิเสธความรักของเธอ

"แอลลี่สวย น่ารัก ไม่มีอะไรบกพร่องเลย เฮียเองก็รักแอลลี่มากนะ แต่เฮียรักเราในฐานะน้องสาวเท่านั้นไม่อาจจะคิดเป็นอื่นได้จริงๆ" ฟาเบียนเอ่ยออกมาอย่างหนักใจ ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าแอลลี่รู้สึกยังไงกับเขา เขาจึงพยายามรักษาระยะห่างกับเธอมาโดยตลอดเพราะไม่อยากให้เธอต้องเสียใจ แต่แล้ววันนี้มันก็มาถึงจริงๆ จนได้ เมื่อแอลลี่ เด็กสาวที่เขารักเหมือนน้องสาวแท้ๆ มาสารภาพรักกับเขา

"เฮียไม่ต้องพูดให้แอลลี่รู้สึกดีหรอกค่ะ ในเมื่อท้ายที่สุดแล้วความรักของแอลลี่ก็เป็นได้แค่ขยะที่เฮียไม่ต้องการมันอยู่ดี" แอลลี่ยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำตาแล้วเดินออกไปจากห้องทำงานของฟาเบียน ผู้ชายที่เธอเฝ้ารักมาตลอดยี่สิบกว่าปี กว่าเธอจะรวบรวมความกล้ามาสารภาพรักกับเขาได้ก็คิดแล้วคิดอีกอยู่หลายรอบ ทั้งๆ ที่เขาก็บอกเองว่าตอนนี้เธอก็อายุยี่สิบสองปีแล้ว และอีกแค่เทอมเดียวเธอก็จะเรียนจบปริญาตรี สมควรแก่เวลาที่จะมีแฟนได้ แต่เธอกลับถูกฟาเบียนปฏิเสธ

ร่างเล็กสาวเท้ายาวๆ เพื่อให้เดินออกจากที่นี่โดยเร็ว เมื่อถึงรถเธอก็รีบเข้าไปในรถแล้วซบหน้าลงร้องไห้โฮ ความรู้สึกเสียใจ ปวดร้าวและผิดหวังประเดประดังเข้ามาพร้อมๆ กันจนเธอรู้สึกว่ามันรวดเร็วจนเหมือนจะรับมันไม่ไหว

ครืดดดดดดด ครืดดดดดดด

เสียงโทรศัพท์ของแอลลี่ดังขึ้น เธอก้มมองดูหน้าจอสี่เหลี่ยมที่ปรากฏชื่อของฟาเบียนมันยิ่งทำให้เธอร้องไห้มากกว่าเดิมเสียอีก แอลลี่ปล่อยให้สายเรียกเข้าดังอยู่แบบนั้นหลายสายจนต้นทางเลิกโทรไปเอง ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นเช็ดน้ำตา แล้วพยายามทำใจให้ยอมรับกับความเป็นจริงที่เจ็บปวด

ครืดดดดด ครืดดดดด

เสียงเรียกเข้าดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นสายเรียกเข้าจากน้ำชา แอลลี่จึงตัดสินใจกดรับสายทันที

"แอลลี่ เป็นไงบ้างเรียบร้อยหรือยัง" น้ำชาเอ่ยถามทันทีที่แอลลี่รับสาย

"มันจบแล้วน้ำชา ~ฮึกก..ฮือออ" เสียงสั่นเครือของแอลลี่คือคำตอบที่ชัดเจนที่สุด น้ำชาจึงไม่เอ่ยถามอะไรเธออีก

"ไม่เป็นไรนะแอลลี่ แกยังมีฉันกะยัยแองจี้นะ ตอนนี้อยู่ไหน จะได้ไปหา"

"ติ๊งงง"

เสียงไลน์ดังแทรกขึ้นมา แอลลี่ใช้ฝ่ามือเช็ดน้ำตา และก้มลงมองที่หน้าจอสี่เหลี่ยม ก็ปรากฏข้อความของไนซ์ เพื่อนชายที่ตามขายขนมจีบเธอมานาน

Nice : ว่างไหม ไปหาอะไรทานกัน คิดถึง

Allie : ว่างค่ะ ที่ไหน ส่งโลเคชั่นมาเลย

Nice : ได้ครับ แล้วเจอกัน

...

แอลลี่ตัดสินใจรับนัดไนซ์ทันที เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าผู้ชายคนอื่นจะปฏิเสธเธอเหมือนกับฟาเบียนหรือเปล่า เธอรีบพูดตอบกลับน้ำชาทันที

"ไนซ์ไลน์มาชวนไปทานข้าวน่ะ แกไม่ต้องห่วงฉันนะ ฉันโอเค แล้วเดี๋ยวฉันจะโทรหาแกอีกที" แอลลี่บอกกับน้ำชาเพื่อไม่ให้เพื่อนของเธอต้องเป็นห่วง

"เคๆ แบบนั้นก็ได้" น้ำชาตอบกลับพร้อมกับวางสายไป

แอลลี่ตั้งใจจะขับรถไปตามโลเคชั่นที่ไนซ์ส่งมาให้ แต่เธอรู้สึกปวดตาเสียเหลือเกิน คงเป็นเพราะเธอร้องไห้หนักเกินไปตาจึงแดงมาก ดีที่มันไม่บวมปูด แค่พอช้ำๆ เท่านั้น

แอลลี่ตัดสินใจขับรถไปจอดที่เพนท์เฮาส์ของตัวเองแทน เพราะเป็นทางผ่านพอดี เธอกดโทรศัพท์หาไนซ์เพื่อขอยกเลิกนัดไปก่อน

"ว่าไงครับคนสวย" เสียงไนซ์ตอบกลับมาทันทีเมื่อรับสาย

"ไนซ์ คือเราเจ็บตามากเลย ขับรถไม่ไหว เราขอยกเลิกนัดไปก่อนได้ไหม" แอลลี่บอกกับปลายสาย

"แล้วหาหมอรึยัง" ไนซ์ถามด้วยความห่วงใย

"ไม่ต้องหาหรอก ไม่ได้เป็นอะไร เดี๋ยวก็หายเองแหละ แค่เวลาขับรถมันแสบตา"

"ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเราไปรับเอง ตอนนี้อยู่ที่ไหน แชร์โล มาเลยครับ"

"อืม.. ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวแชร์ไปให้นะคะ"

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ไนซ์ก็มารับแอลลี่ที่ร้านกาแฟในโรงแรมของเพนท์เฮาส์ที่เธอพักอยู่

"ทานอาหารที่โรงแรมนี้ดีกว่าไหม จะได้ไม่ต้องขับรถไปอีก เราเกรงใจ" แอลลี่เอ่ยถามไนซ์ เพราะร้านอาหารที่ไนซ์แชร์โลเคชั่นมานั้นอยู่ห่างไปอีกหลายสิบกิโลเมตร

"ก็ได้ครับ แล้วแต่แอลลี่สะดวกเลย" ไนซ์ตอบพร้อมกับพากันเดินไปยังห้องอาหารหรูของทางโรงแรมซึ่งเป็นโรงแรมในเครือมาร์ตินกรุ๊ปที่แอลตันพ่อของเธอมีหุ้นส่วนอยู่ครึ่งหนึ่ง

"ตาแดงเยอะเลยนะ บวมช้ำแบบนี้ร้องไห้มาเหรอ มีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่า" ไนซ์ตัดสินใจเอ่ยถามเมื่อสังเกตเห็นดวงตาที่บวมแดงของเธอ

"ไม่เป็นไรหรอก เรื่องเล็กน้อยน่ะ" แอลลี่คลี่ยิ้มให้กับเพื่อนชาย

หลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว ไนซ์กำลังจะขอตัวกลับแต่แอลลี่นึกอะไรขึ้นมาได้เสียก่อน

"ไนซ์ เราขอติดรถไปด้วยได้ไหม เราอยากกลับไปบ้านน่ะ มันเป็นทางผ่านบ้านของนายพอดีเลย"

"อ้อ..ได้สิ เดี๋ยวเราไปส่ง แต่แป๊บนึงนะ เดี๋ยวค่อยไป" ไนซ์บอกกับแอลลี่พร้อมกับเรียกพนักงานของห้องอาหารคนหนึ่ง พนักงานเดินเข้ามา เมื่อเห็นแอลลี่ก็ยกมือไหว้ทันที แอลลี่รับไหว้พร้อมกับยิ้มให้

"ผมรบกวนขอน้ำแข็งสำหรับกลับบ้านสักแก้วได้ไหมครับ" ไนซ์บอกกับพนักงานสาว

"ได้ค่ะ รวบกวนรอสักครู่นะคะ" พนักงานสาวตอบกลับพร้อมกับเดินออกไป

"ไนซ์จะเอาน้ำแข็งไปทำอะไรคะ" แอลลี่เอ่ยถามด้วยความงุนงง แต่ไนซ์ก็ไม่ตอบอะไร เขาแค่ยิ้มให้เธอเท่านั้น

หลังจากได้รับน้ำแข็งที่ใส่แก้วพลาสติกใสที่มีฝาปิดเรียบร้อยมาจากพนักงานแล้ว ทั้งสองคนก็พากันลงไปยังลานจอดรถแล้วขับรถออกไปทันที แอลลี่นั่งหลับตาเพื่อพักสายตา แต่ในใจก็ยังไม่อาจจะลืมเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ เธอไม่อยากอยู่คนเดียวจึงขอให้ไนซ์ไปส่งที่คฤหาสน์แทน

รถหรูของไนซ์เคลื่อนตัวเข้าไปจอดยังคฤหาสน์แอลตันซึ่งเป็นคฤหาสน์สุดหรูคล้ายกับปราสาทของเจ้าหญิง มีการจัดแต่งสวนอย่างสวยงามร่มรื่น และมีแปลงดอกกุหลาบพันธุ์นอกที่ปลูกอยู่ในเรือนกระจกด้วย เมื่อรถจอดสนิท แอลลี่ก็ลงมาจากรถ ส่วนไนซ์ก็ก้าวลงมาพร้อมกับถือแก้วน้ำแข็งลงมาด้วย

"ขอบใจที่มาส่งนะไนซ์ เราขอตัวเข้าบ้านก่อนนะ" แอลลี่กล่าวขอบคุณพร้อมกับยิ้มให้ไนซ์

...

Write Talk: สุดยอดหญิงแกร่งแห่งปี ถึงน้องแอลลี่จะอกหักหมาดๆ แต่นางก็ยังยิ้มสู้อยู่นะ