ตอนที่ 5 อยากเมา

"ทำแบบนี้กับน้องได้ยังไง น้องเป็นผู้หญิง น้องเสียหายนะ ทำไมไม่เกรงใจแด๊ดแอลกับมัมป่านบ้าง" แด๊ดเซดริกต่อว่าลูกชายด้วยความโมโหที่ฟาบริซทำอะไรไม่ไว้หน้าพ่อแม่ของตัวเองและพ่อแม่ของฝ่ายหญิงเลย

"ทีไอ้เพื่อนเฮงซวยนั่นมันยังจูบแอลลี่ได้เลย แล้วทำไมผมจะทำบ้างไม่ได้" ฟาบริซบอกแด๊ดเซดริกที่ตอนนี้หน้าหงิกเป็นมะเหงกก็ไม่ปาน ฟาบริซเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงทำแบบนั้นลงไป

"อย่าไปฟังนะคะแด๊ด มัม ไนซ์เขาไม่ได้จูบหนูสักหน่อย ฟาบริซคิดไปเองแล้วก็ไปต่อยเขา" แอลลี่พยายามอธิบายให้แด๊ดกับมัมของเธอเข้าใจ

"คิดไปเองเหรอ ถ้าฉันไม่ไปห้ามมันคงจูบเธอจนปากเปื่อยไปแล้วมั้ง" ฟาบริซกัดฟันกรอดด้วยความโมโห

แอลลี่เม้มปากแน่น เธอปรายสายตามองไปที่ฟาเบียน ขนาดฟาริซจูบเธอต่อหน้าแบบนี้แต่เขาก็ยังมองเธอนิ่งๆ ด้วยแววตาที่ไม่ได้แสดงความรู้สึกหึงหวงใดๆ เด็กสาวน้ำตาคลอเบ้า รีบหลุบสายตาลงเพื่อแอบซ่อนน้ำตาและความรู้สึกลึกๆ ในใจของตัวเอง ถ้าผู้ชายที่กำลังคุ้มคลั่งแล้วโกรธเธอหัวฟัดหัวเหวี่ยงในตอนนี้คือฟาเบียน ผู้ชายที่เธอรักหมดทั้งหัวใจ เธอคงจะรู้สึกดีไม่น้อย แต่ในความเป็นจริงมันไม่ได้เป็นเช่นนั้น เพราะเธอรู้แล้วว่าในสายตาของฟาเบียนนั้น เขาไม่เคยรู้สึกกับเธอไปมากกว่าน้องสาวเลยจริงๆ

"แอลลี่เหนื่อยค่ะ ขอตัวไปพักก่อนนะคะ" แอลลี่พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ร่างเล็กเดินกลับเข้าไปยังคฤหาสน์แอลตัน เธอเปิดประตูห้องนอนแล้วทิ้งตัวลงซบใบหน้ากับหมอนแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น

"ทำไมเฮียฟาถึงปฏิเสธแอลลี่คะ แอลลี่ไม่ดีตรงไหน อึกก ฮือออ" ร่างเล็กรำพึงรำพันเบาๆ เธอร้องไห้จนเพลียและหลับไป

ครืดดดดด ครืดดดดด

"อื้อออ" เสียงครางเบาๆ ดังขึ้นเมื่อแอลลี่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง ฝ่ามือเล็กควานหาต้นกำเนิดของเสียงแล้วกดรับสายทันที

"ฮัลโหล ยัยแอลลี่แกเป็นไงบ้าง โอเคขึ้นมั้ย" เสียงน้ำชาเพื่อนสนิทของเธอเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงหลังจากที่น้ำชาได้รับรู้เรื่องราวของเพื่อนรักของเธอกับฟาเบียนที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้ตามทำบอกเล่าของแอลลี่เพื่อนสนิทของเธอ แต่รอจนเย็นแล้วแอลลี่ก็ไม่โทรกลับมาจนเธอร้อนใจจนต้องเป็นฝ่ายโทรมาเสียเอง

"อือ..ยังไม่ค่อยโอเค" แอลลี่ตอบด้วยเสียงสั่นเครือน้อยๆ

"นี่แกอยู่ที่เพนท์เฮาส์หรือเปล่า ให้ฉันไปอยู่เป็นเพื่อนไหม" น้ำชาเอ่ยถาม

"ไม่เป็นไรอะแก ตอนนี้ฉันอยู่บ้าน กินข้าวกับไนซ์เสร็จ เขาก็ขับรถมาส่งที่บ้านเลย" แอลลี่ตอบ

"คิดยังไงถึงรับนัดไนซ์วะ แกจะเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นแบบนี้ไม่ได้นะเว้ยแอลลี่ มันไม่ดีนะ" น้ำชาเอ่ยเตือน

"อือ..รู้น่า ฉันอยากเมาว่ะแก คืนนี้ไปครูซผับกัน" แอลลี่เอ่ยชวนน้ำชาให้ไปพบกันที่ผับหรูที่ประจำของพวกเธอ

"อือ ได้ๆ เดี๋ยวฉันชวนยัยแองจี้ไปด้วย" น้ำชาตอบรับคำชวนทันที เพราะรู้ดีว่าถึงเธอจะปฏิเสธ แอลลี่ก็จะต้องไปคนเดียวอย่างแน่นอน เธอจึงเลือกที่จะตกลงเพราะความเป็นห่วงเพื่อนนั่นเอง

"ถ้าอย่างนั้นแกมารับฉันหน่อยได้ไหม รถฉันอยู่ที่เพนท์เฮาส์" แอลลี่บอกกับน้ำชา

"โอเค อีกชั่วโมงนึงเจอกัน" น้ำชาพูดจบก็วางสายไป

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

"แอลลี่ นั่นลูกจะไปไหน?" เสียงแอลตันเอ่ยถามเมื่อเห็นลูกสาวคนโตเดินออกมาจากคฤหาสน์ ร่างเล็กเดินเข้ามาสวมกอดผู้เป็นพ่อพร้อมกับแนบหัวทุยเล็กลงยังอกแกร่ง ฝ่ามือหนาของแอลตันลูบศรีษะของบุตรสาวอย่างอ่อนโยน

"หนูจะกลับเพนท์เฮาส์แล้วค่ะแด๊ด เดี๋ยวน้ำชาจะมารับค่ะ" เธอตอบแด๊ดแอลในขณะที่ยังคงสวมกอดอยู่แบบนั้น แอลลี่รู้สึกอบอุ่นใจทุกครั้งที่ได้อยู่ภายใต้อ้อมกอดที่ปลอดภัยของผู้เป็นพ่อ ฝ่ามือหนาประคองใบหน้าเรียวขึ้นมา แอลตันสบสายตากลมโตที่มีรอยช้ำจากการร้องไห้นั้น แล้วลูบแก้มใสของเธอเบาๆ

"ลูกเป็นอะไรหรือเปล่าแอลลี่ ถ้ามีอะไรลูกบอกกับแด๊ดได้ทุกอย่างเลยนะ แด๊ดรักและเป็นห่วงหนูมาก เข้าใจที่แด๊ดพูดใช่ไหม?" แอลตันบอกกับลูกสาวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

"หนูเข้าใจค่ะแด๊ด หนูแค่มีปัญหาหัวใจนิดหน่อย คงต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะทำใจได้ ขอเวลาให้หนูสักหน่อยนะคะ ถ้ามีอะไรไม่โอเคหนูสัญญาว่าจะบอกกับแด๊ดเป็นคนแรกเลยค่ะ" แอลลี่แนบแก้มลงกับฝ่ามืออบอุ่นของแอลตันแล้วซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนอันอบอุ่นนั้นอีกครั้ง

...

@ครูซผับ

"อาวเหล้ามาอี๊กกก" เสียงยืดยานของแอลลี่บอกให้รู้ว่าตอนนี้ปริมาณแอลกอฮอลล์ในร่างกายของเธอนั้นมีมากขนาดไหน

"พอแล้วมั้ยยัยแอลลี่ แกดื่มไปเยอะแล้วนะ" เสียงน้ำชาร้องห้าม ในขณะที่คนถูกห้ามไม่มีทีท่าว่าจะสนใจฟังเลยสักนิด

"อย่ามาห้ามฉัน คืนนี้ฉันจะกินให้เมาปลิ้นไปเลย เมาแล้วจะได้ลืมไง ฮึกกก ฮือออ" แอลลี่พูดไปร้องไห้ไป

"เอาไงดีวะแองจี้ ขืนปล่อยไปแบบนี้พวกเราเอามันไม่อยู่แน่เลยว่ะ" น้ำชาพูดปรึกษากับแองจี้ เพราะขืนปล่อยไว้แบบนี้แอลลี่ได้เมาปลิ้นจริงๆ แน่ แล้วยัยนี่เมาแล้วรั่วเสียด้วย

"งั้นเราโทรตามเฮียฟาดีมั้ย เฮียเขาน่าจะเอาอยู่นะ" แองจี้เสนอ

"เอาอยู่กะผีน่ะสิ ก็ที่มันเมาปลิ้นอยู่นี่ไม่ใช่เพราะเฮียฟาหรอกเหรอ" น้ำชาถอนหายใจอย่างหนัก เพราะตอนนี้แอลลี่สั่งไวน์มาเพิ่มอีกขวดหนึ่งแล้ว

"ฉันรู้แล้วล่ะ ว่าใครจะเอายัยแอลลี่อยู่" แองจี้ดีดนิ้วดังเป๊าะ แล้วคลี่ยิ้มอย่างมีความหวัง

"ใครวะ?" น้ำชาถาม

"เออน่า แกรอแป๊บนึงนะ เดี๋ยวฉันออกไปโทรศัพท์ก่อน" แองจี้พูดทิ้งท้ายพร้อมกับเดินออกไปทันที

สามสิบนาทีต่อมา

"แอลลี่พอเถอะ แกเมามากแล้วนะ" น้ำชาเอ่ยทักท้วงเมื่อแอลลี่ยกแก้วไวน์ในมือขึ้นมาเพื่อจะดื่มอีก แต่กลับถูกฝ่ามือหนาของใครบางคนแย่งแก้วไวน์ไปจากมือเสียก่อน คนตัวเล็กถึงกับหันขวับไปตามฝ่ามือนั้นทันที

"อ้อ.. นึกว่าใคร ที่แท้ก็นายนี่เอง มาทำไมห๊ะ! ใครจุดธูปเชิญนายมา กลับไปเลยนะไอ้ฟาบริซ ไอ้หมาบ้า" แอลลี่ตะโกนด่าเสียงดัง จนแองจี้กับน้ำชาถึงกับหน้าถอดสี ฟาบริซหยิบกระเป๋าสะพายของแอลลี่ขึ้นสะพายบนบ่าแล้วย่อตัวลงอุ้มร่างเล็กขึ้นพาดบ่าแล้วเดินออกไปทันที ภาพที่เห็นทำเอาน้ำชากับแองจี้ถึงกับอ้าปากค้าง

"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะฟาบริซ ไอ้หมาบ้า ไอ้โรคจิต" แอลลี่ดีดดิ้นแถมยังตะโกนด่าไม่หยุด

"หยุดดิ้นแล้วเงียบปากเดี๋ยวนี้เลยนะแอลลี่ ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนแล้วโยนเธอทิ้งเป็นขยะไว้แถวนี้"

แอลลี่หยุดดิ้นทันทีเมื่อได้ยินคำว่า ขยะ มันทำให้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้พรั่งพรูเข้าสู่สมองเธออีกครั้ง

"ใช่สินะ...ความรักที่มีค่าของเรา ถ้าเขาไม่ต้องการมันก็ไม่ต่างอะไรกับขยะหรอก" แอลลี่รำพันออกมาพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มรินไหลออกมาอีกครั้ง

ฟาบริซรับรู้ได้ถึงอาการที่สงบลงของหญิงสาว เขาค่อยๆ วางเธอบนเบาะของรถสปอตสุดหรู แล้วขับรถออกจากสถานบันเทิงยามราตรีแห่งนั้นทันที

"จะให้ไปส่งบ้านเลยไหม?" ฟาบริซเอ่ยถามเมื่อเห็นคนตัวเล็กนั่งนิ่ง ไม่พูดไม่จา

"ไม่อยากกลับบ้าน" แอลลี่ตอบเสียงสั่นเครือแล้วหันหน้าออกไปอีกด้านหนึ่งเพื่อซ่อนรอยน้ำตา

"หรือจะให้ไปส่งที่เพนท์เฮาส์?" ฟาบริซถามเธออีกครั้ง

"ไม่อยากกลับ อยากไปไกลๆ ไม่อยากเจอคนใจร้าย ฮึกกก.. ฮือออ" แอลลี่ร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น เนื้อตัวสั่นเทา ฟาบริซจึงจอดรถเข้าข้างทางแล้วหยิบเสื้อสูทที่ด้านหลังรถมาสวมให้หญิงสาว

...

Write Talk: ถึงยัยน้องจะเมาขนาดไหนก็ยังคงความปากแจ๋วอย่างต่อเนื่อง ถึงแสบจนไม่มีใครเอาอยู่ แต่ฟาบริซเอาอยู่นะเออ

.