บทที่ 8 พี่ชายและน้องสาว

ความอุ่นวาบที่พวยพุ่งเข้ามาช่วยดับความร้อนในร่างกายเด็กสาวได้เป็นอย่างดี ลลินล้มตัวลงทาบทับร่างใหญ่ด้วยอาการเหนื่อยหอบจากการร่วมรักที่กินเวลานาน แต่แน่นอนว่ายาที่เธอได้ดื่มเข้าไปนั้นมันไม่สามารถจะหมดฤทธิ์ลงได้จากการได้น้ำเชื้อแค่ครั้งเดียว เพียงแค่ได้พักไม่ถึงหนึ่งนาทีความต้องการของหญิงสาวก็กลับมาอีกครั้ง

เตชินท์จัดการยกร่างอรชรของคนที่นอนอยู่บนตัวเขาลงอย่างไม่ใยดีพร้อมกับยกสะโพกมนขึ้นด้วยความรวดเร็วเมื่อความใหญ่โตของเขากลับมาแข็งชันอีกครั้ง

สำหรับเขาไม่เคยมีครั้งไหนที่การมีเซ็กซ์จะจบแค่รอบเดียวอยู่แล้ว และยิ่งครั้งนี้คนที่ระบายอารมณ์ด้วยเป็นผู้หญิงที่เขา ‘ไม่ชอบ’ มากที่สุด ดังนั้นเขาก็ยิ่งอยากจะเอาเธอให้ยับเยินมากเท่านั้น

พรุ่งนี้ตื่นมาเธอจะเป็นอย่างไร? จะยังกล้าสู้หน้าคนที่บ้านของเขาหรือไม่? แล้วหญิงสาวจะทำอย่างไรต่อ?

เพียงแค่คิดมาเฟียหนุ่มก็รู้สึกสนุกที่จะรอให้ลลินได้รู้สึกตัวในวันพรุ่งนี้ เพราะนอกจากการอยู่นิ่ง ๆ อย่างน่ารำคาญใจแบบเมื่อก่อนแล้ว เขาเองก็ลืมไปว่าตัวเองสามารถที่จะทำให้เธอยอมออกจากครอบครัวของเขาไปได้ อย่างเช่นเหตุการณ์ในครั้งนี้

“ฉันหวังว่าเธอจะไม่กล้าสู้หน้าครอบครัวของฉันต่อ”

ดวงตาคมหลุบมองบั้นท้ายงามของเด็กสาวตรงหน้าเล็กน้อยก่อนจะจัดการชักรูดแก่นกายใหญ่แล้วสอดเข้าไปในช่องทางรักอีกครั้ง เตชินท์ระบายอารมณ์ดิบเถื่อนกับเรือนร่าง ‘น้องสาว’ ของเขาทั้งคืนครั้งแล้วครั้งเล่าจนเธอสลบไปเพราะไม่สามารถทนต่อการร่วมรักที่หนักหน่วงครั้งนี้ได้

หลังจากที่ปลดปล่อยจนสบายตัวแล้ว มาเฟียหนุ่มจึงเดินออกจากห้องไปโดยไม่สนใจเรือนร่างเปลือยเปล่าที่นอนอยู่กับคราบน้ำคาวของเขาเลยแม้แต่น้อย

ทันทีที่เดินออกมาจากห้อง ลูกน้องที่ยืนอยู่ก็รีบก้มหัวให้กับเจ้านายหนุ่มทันที พวกเขามองเสื้อผ้าที่ดูไม่ค่อยเรียบร้อยของคนตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างคุณหนูกับเจ้านายของพวกเขาภายในห้องนั้น แม้ทุกอย่างมันจะชัดเจนอยู่แล้วว่าคืนนี้เตชินท์ได้ทำอะไรลงไปบ้าง

“ไปส่งกูที่คอนโด” มาเฟียหนุ่มออกคำสั่งเสียงเรียบพลางยกมือขึ้นมานวดคลึงลำคอของตัวเองเล็กน้อยแล้วเดินตรงไปที่ลิฟต์ ซึ่งแน่นอนว่าลูกน้องทุกคนที่รู้ว่าลลินได้อยู่ในห้องกับเตชินท์นานหลายชั่วโมงและไม่ได้ออกมาพร้อมกัน ต่างก็ไม่มีใครถามถึงเด็กสาวเลยแม้แต่คนเดียว เช่นเดียวกับที่ไม่มีใครกล้าเข้าไปด้านในห้องทำงานของเตชินท์เพราะเกรงว่าจะเข้าไปเห็นภาพที่ไม่เหมาะสมเข้า

อย่างไรคนที่อยู่ในห้องนั้นก็เป็นลูกบุญธรรมของนายใหญ่พวกเขา แต่หากจะให้ยื่นมือเข้าไปช่วยและเป็นศัตรูกับเตชินท์ พวกเขาก็ไม่ทำแบบนั้นเหมือนกัน

“เอ่อ...นายครับ” เสียงของชายหนุ่มบอกกับเจ้านายอย่างไม่ค่อยเต็มเสียงเท่าไรนัก

“พวกผมรู้ตัวของคนที่วางยาคุณหนูแล้ว ถ้านายอยากให้จัดการ...”

“ไม่มีความจำเป็นที่กูต้องสนใจ”

“ครับ” เพียงเท่านี้เขาก็รู้แล้วว่าเตชินท์ยังคงมีอคติกับลลินอยู่ แต่เขาไม่เข้าใจความคิดของชายหนุ่มเลยแม้แต่น้อยว่าตอนนี้เตชินท์ต้องการอะไรถึงได้ร่วมหลับนอนกับหญิงสาวที่อยู่ในครอบครัวของตัวเองแบบนี้

วันต่อมา

“อื้อ~” ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศปลุกให้ร่างบอบช้ำที่นอนอยู่รู้สึกตัวในช่วงสายของวันใหม่ ทว่าความรู้สึกแรกที่นอกจากความไม่สบายตัวแล้วก็คือความเจ็บระบมที่ช่วงล่างซึ่งตรงเข้าเล่นงาน นานอยู่พักใหญ่กว่าเธอจะได้สติว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนของตัวเองอย่างเช่นทุกวัน

“อะ...โอ๊ย!” ทันทีที่ขยับตัวริมฝีปากบางก็ต้องหลุดเสียงร้องออกมา ดวงตากลมไล่สำรวจร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเองที่มีแต่ร่องรอยความดิบเถื่อนด้วยความสับสน เพราะลลินแทบจำไม่ได้เลยว่าทุกอย่างมันเกิดขึ้นได้อย่างไร

เพียงแค่นึกถึงหยาดน้ำตาก็พลันเอ่อออกมา แม้หญิงสาวจะจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ทั้งหมด แต่มันก็พอจะมีบางช่วงที่เธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ถึงภาพเหตุการณ์จะยังคงเลือนลางแต่ร่องรอยรักรวมถึงคราบน้ำคาวที่เปรอะเปื้อนก็เป็นสิ่งยืนยันทั้งหมดแล้ว

ลลินพยายามที่จะพยุงร่างไร้เรี่ยวแรงของเธอเพื่อออกมาจากที่ตรงนี้ให้เร็วที่สุดเพื่อป้องกันเตชินท์กลับมาอีกครั้ง โดยที่เด็กสาวไม่รู้เลยว่าคนที่ร่วมหลับนอนด้วยกันเขาได้ทิ้งเธอไว้คนเดียวอย่างไม่ใยดีตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว และมันก็ไม่มีเหตุผลที่เตชินท์จะต้องกลับมาที่นี่อีกในตอนนี้

หญิงสาวพยายามที่จะหยิบของใช้ที่กระจัดกระจายรวมถึงเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นมาใส่ทั้งน้ำตาหลังรับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำด้วยความกลัวในตอนที่กำลังจะเดินออกจากห้องไป แต่ถึงอย่างไรเธอก็ต้องรีบพาตัวเองออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

ลลินปาดน้ำตาออกจากใบหน้าแล้วใช้มือเอื้อมไปจับชุดกระโปรงในส่วนที่ขาดเอาไว้ไม่ให้หลุดออกจากกัน จากนั้นจึงเดินตรงไปที่ประตูบานใหญ่ซึ่งเธอพอจะจำได้ลาง ๆ ว่าเมื่อคืนเข้ามาทางนี้

“คุณดินเข้าไปไม่ได้นะครับ”

“พวกมึงมีอะไรปิดบังกูกันแน่ ลลินหายไปจากที่นี่ทั้งคืน จะให้กูอยู่เฉยได้ยังไง”

แกร๊ก~

ทว่าในจังหวะที่หญิงสาวกำลังเอื้อมมือออกไป บานประตูตรงหน้าก็ถูกเปิดออกอย่างแรงจากคนที่อยู่ด้านนอกเสียก่อน พร้อมกับเสียงโหวกเหวกที่เล็ดลอดเข้ามา

หญิงสาวตัวแข็งทื่อในตอนที่สบตากับพี่ชายของตนเอง ซึ่งแผ่นดินเองก็มีสีหน้าที่ตกใจไม่ต่างกันที่มาเจอลลินอยู่ในห้องของเตชินท์ในเวลาแบบนี้

เขาไล่สำรวจตามเรือนร่างน้องสาวคนเล็กอย่างเปิดเผยจนลลินตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว เธอก้มหน้าลงอย่างไม่กล้าจะสบตาเพราะสภาพของเธอในตอนนี้สามารถดูออกได้อย่างง่ายดายว่าเมื่อคืนได้ผ่านอะไรมาบ้าง

“เกิดอะไรขึ้นลิน ใครเป็นคนทำ”

หยาดน้ำตาที่กลั้นไว้พลันรินไหลออกมาเพียงแค่ได้ยินน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป ก่อนคนที่เคยยืนอยู่ตรงหน้าจะตรงเข้าไปที่ห้องนอนซึ่งอยู่ด้านในอย่างถือวิสาสะด้วยความรีบร้อน

ร่างสูงแทบจะล้มทั้งยืนหลังได้เห็นสภาพห้องที่ผ่านสมรภูมิรักมาอย่างหนัก ทั้งซองถุงยางอนามัยที่ตกอยู่ด้านล่าง หรือคราบน้ำคาวผสมกับเลือดสีแดงซึ่งเปรอะเปื้อนบนที่นอนของเตชินท์อยู่หลายแห่ง ซึ่งแน่นอนว่า...ไม่มีใครสามารถเข้ามาที่นี่นอกจาก ‘พี่ชาย’ ของเขาเท่านั้น

“กูต้องการคำอธิบายเรื่องนี้!” ชายหนุ่มแผดเสียงดังลั่นพร้อมกับตรงเข้าไปกระชากที่คอเสื้อของลูกน้องซึ่งพยายามจะกันเขาไว้ในตอนแรกราวกับจงใจที่จะปิดบังบางอย่าง จนทำให้เขาตัดสินใจบุกเข้ามาแล้วเจอกับภาพเหล่านี้ในที่สุด

“พูดออกมาสิวะ! มึงรู้ว่าลลินต้องเจอกับอะไร แต่ทำไมถึงไม่บอกให้กูรู้!”

“อึก...ฮือออ” เสียงร้องไห้ของหญิงสาวที่ปล่อยโฮออกมาเรียกความสนใจให้แผ่นดินยอมปล่อยมือออก เขาพ่นลมหายใจหนัก ๆ เพื่อสะกดกลั้นอารมณ์เดือดดาลของตัวเองเอาไว้ ก่อนจะเดินไปหาร่างเล็กที่ยืนตัวสั่นเทาอยู่

แผ่นดินขบกรามแน่นเมื่อได้เห็นสภาพของน้องสาวคนเล็กใกล้ ๆ อีกครั้ง เขาตัดสินใจเก็บเรื่องที่เกิดขึ้นไว้จัดการทีหลังแล้วรับเสื้อสูทมาคลุมทับชุดกระโปรงที่ขาดวิ่นให้กับเธอ

พรึ่บ!

“อึก!” ริมฝีปากบางหลุดเสียงร้องออกมาพลางยกมือมากุมหน้าท้องไว้ในตอนที่ถูกแผ่นดินช้อนตัวขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว การกระทำของหญิงสาวล้วนเป็นดังใบมีดที่กรีดหัวใจแกร่งของชายหนุ่มซ้ำ ๆ ก่อนเขาจะพาเธอออกมาจากตรงนั้นโดยที่ไม่พูดอะไรมาตลอดทางเช่นเดียวกับลลินที่ยังคงนั่งร้องไห้ออกมาตลอดเช่นกัน