บทที่ 9 ไม่อยากให้คนอื่นรู้

เอี๊ยด!

ทันทีที่รถสปอร์ตคันหรูจอดสนิทหน้าบ้านหลังใหญ่ ร่างสูงก็เปิดประตูแล้วเดินไปอีกฝั่งเพื่อไปอุ้มหญิงสาวขึ้นมาทันที โดยมีลลินที่ยังคงสะอื้นไห้มาตลอดทาง

เขาเลือกที่จะพาลลินกลับมาที่บ้านเช่นเดิม เพราะในตอนนี้ทั้งฉัตรพลและกานต์พิชชาต่างก็ไปทำงานทั้งคู่ อีกทั้งลลินยังเป็นคนที่อยู่บ้านตลอด ดังนั้นหากจู่ ๆ เธอหายตัวไป ทุกอย่างก็จะยิ่งน่าสงสัยมากกว่าเดิม

แผ่นดินค่อย ๆ วางร่างอรชรลงบนเตียงด้วยความแผ่วเบา แล้วเอ่ยบอกกับเธอด้วยน้ำเสียงที่ไร้ความอ่อนโยนอย่างเช่นทุกครั้ง

“ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเดี๋ยวพี่มาหาอีกรอบ”

“ฮึก...หนูไม่ได้อยากให้เรื่องนี้เกิดขึ้นนะคะ”

“พี่รู้”

“แต่พี่ดินโกรธหนู พี่ดินไม่ยอมพูดกับหนูเลย” เด็กสาวยกมือขึ้นมาปิดหน้าแล้วร้องไห้ออกมาอีกครั้งอย่างง่ายดาย เพียงแค่ได้เห็นความเย็นชาของแผ่นดิน เธอก็คิดไปต่าง ๆ นานา

“พี่ไม่ได้โกรธเธอนะลิน” แผ่นดินคุกเข่าลงตรงหน้าแล้วลูบผมเธอเบา ๆ ซึ่งคำพูดของเขาก็สามารถทำให้หญิงสาวหยุดร้องไห้ แล้วยอมผละใบหน้าออกมาได้

“แต่พี่ดินไม่คุยกับหนูมาตลอดทางเลย แถมตอนที่อยู่ที่นั่น พี่ดินยังดูน่ากลัวมาก ๆ ด้วย”

“พี่ไม่ได้โกรธเธอ แต่พี่โกรธตัวเองที่ปล่อยให้เธอต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้ พี่โกรธพวกมันที่พยายามปิดบังพี่ และพี่โกรธ...” โกรธที่เตชินท์ทำแบบนั้นกับลลินอย่างเลือดเย็น เขากัดฟันแน่นในประโยคสุดท้ายเมื่อนึกถึงการกระทำของพี่ชายตัวเอง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดมันออกมา

“เพราะฉะนั้นไม่ต้องคิดมากว่าพี่จะโกรธเราเพราะเรื่องแค่นี้หรอกนะ มันไม่ใช่ความผิดของลินเลย”

“ฮืออ! พี่ดินรู้ไหมว่าหนูกังวลแค่ไหน และยังเรื่องของคุณพ่อคุณแม่ว่าจะรู้อีก” หญิงสาวปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้นหลังได้ยินคำพูดจากคนตรงหน้า หากเทียบกันแล้วเธอกลัวความผิดหวังของคนในครอบครัวมากกว่าสิ่งที่เสียไปเสียอีก

“หนูกลัวว่าพี่ดินจะโกรธที่หนูไม่ระวังตัวเอง หนูกลัวว่าคุณพ่อกับคุณแม่จะผิดหวัง หนูกลัวหมดทุกอย่างเลย”

“ที่นั่งร้องไห้มาตลอดทางเพราะเรื่องนี้เองเหรอ?”

แผ่นดินรั้งตัวของลลินเข้ามาโอบกอดไว้เพื่อปลอบโยนให้หญิงสาวคลายความกังวล ซึ่งเธอเองก็ซุกใบหน้าเข้าที่แผงอกกว้างในอ้อมกอดอบอุ่นของพี่ชาย

“พี่ดินอย่าบอกเรื่องนี้ให้คนอื่นรู้นะ...” ลลินส่งเสียงอู้อี้พลางเช็ดน้ำตาไปด้วย

“พี่เข้าใจนะที่เราไม่อยากให้ทุกคนรู้เรื่องแบบนี้ แต่สิ่งที่เฮียเตทำก็ไม่ถูกเหมือนกัน และมีแค่พ่อกับแม่เท่านั้นที่จะช่วยลินได้”

“ไม่เอา...” เด็กสาวส่ายหน้ารัวแล้วยืนกรานปฏิเสธ

“หนูไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้แล้ว”

แผ่นดินเงียบไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคำพูดของน้องสาวคนเล็ก เขาดันร่างบางออกมาให้สบตากันด้วยสายตาที่จริงจัง

“งั้นเราจำอะไรเมื่อคืนได้บ้าง”

“หนูจำอะไรไม่ได้เลยค่ะ...จำได้แค่ว่าไปนั่งฉลองกับเพื่อนแบบที่บอกกับพี่ดิน แล้วพอทุกคนกลับ...ก็จำได้แค่ราง ๆ บางช่วงแค่นั้น”

“ได้กินเหล้าไหม?”

“...” ลลินส่ายหน้า

“แล้วมีใครเอาอะไรให้กินรึเปล่า”

“มีแค่เพื่อนที่เอาน้ำมาให้ค่ะ...แต่หนูก็ไม่มั่นใจ” เรียวปากบางตอบเสียงเบาอย่างไม่ค่อยมั่นใจเท่าไรนัก เรื่องที่เธอพอจะจำได้เมื่อคืนมันมีเรื่องที่ได้ยินบทสนทนาของเตชินท์กับลูกน้องอยู่ด้วย ซึ่งหากจำไม่ผิดพวกเขาก็ได้พูดเกี่ยวกับเรื่องยาบางอย่าง เพียงแต่ลลินยังไม่กล้าที่จะเล่าให้แผ่นดินฟังก็เท่านั้น

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ไปสืบเอง”

“แล้วเราไหวใช่ไหม?”

“วะ...ไหวอยู่ค่ะ”

“ถ้างั้นอีกประมาณหนึ่งชั่วโมงพี่เข้ามาอีกรอบ” เขาดันตัวลุกขึ้นแล้วไล่มองคนตรงหน้าด้วยสายตาเป็นห่วง แต่เพราะมีเรื่องสำคัญอย่างอื่นให้ต้องจัดการ เขาจึงต้องปล่อยให้หญิงสาวได้อยู่คนเดียว

เมื่อเสียงปิดประตูดังขึ้นทั้งห้องจึงตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ใบหน้าหวานเปื้อนน้ำตาก้มหน้าลงพลางกำชายกระโปรงแน่น ตอนนี้ความรู้สึกทุกอย่างมันประเดประดังเข้ามาจนหนักอึ้ง เธอทั้งกังวลในสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน และทั้งกลัวว่าทุกคนจะผิดหวัง อีกทั้งสิ่งที่เสียไปที่ไม่มีวันเอากลับคืนมาได้อีก

ลลินค่อย ๆ ประคองร่างกายที่บอบช้ำของตัวเองเข้าไปที่ห้องน้ำด้านใน ดวงตามนไล่สำรวจเรือนร่างเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยร่องรอยความดิบเถื่อนจากมาเฟียหนุ่มรวมถึงตรงหว่างขาที่ยังคงมีคราบน้ำขาวขุ่นแห้งติดอยู่

“พลาดเอง แล้วจะทำยังไงได้ลิน...” เธอสูดลมหายเข้าลึก ๆ แล้วปล่อยให้น้ำตาเม็ดโตไหลกลิ้งออกมาเป็นครั้งสุดท้าย ตอนนี้ลลินทำได้แค่ภาวนาฉัตรพลและกานต์พิชชาจะไม่รับรู้ความผิดพลาดเรื่องนี้ รวมถึงเตชินท์ที่เขาคงจะไม่มีแผนการอะไรกับเธออีก

หญิงสาวปรายตามองภาพร่างกายของตัวเองเป็นครั้งสุดท้ายแล้วเดินไปอาบน้ำเพื่อชำระคราบน้ำคาวออก ประมาณหนึ่งชั่วโมงแผ่นดินก็กลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมถุงยาในมือ

“พี่ดิน...” คนที่เผลอนอนหลับไปเอ่ยเรียกชื่อร่างสูงเสียงแหบแห้งแล้วดันตัวลุกขึ้นมา เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่สบายตัวอย่างหนักหลังจากได้งีบไป แต่ถึงอย่างนั้นลลินก็ไม่ได้บอกให้แผ่นดินต้องเป็นห่วง

“กินยาก่อน” ปากหยักบอกสั้น ๆ พลางมองคราบน้ำตาบนใบหน้าหวานเล็กน้อย หากให้เดาลลินคงจะนอนร้องไห้จนเผลอหลับไป เขาส่งยาที่เพิ่งซื้อมาให้กับคนตรงหน้าแล้วรินน้ำให้กับเธอไปด้วย ซึ่งลลินเองก็รับมันมาอย่างว่าง่ายแล้วจัดการหยิบมันออกมาดู

“ยาอะไรเหรอคะพี่ดิน”

“ยาคุมฉุกเฉินกับยาแก้อักเสบ”

เกิดความเงียบระหว่างทั้งคู่หลังจบประโยค ลลินเหลือบมองเม็ดยาในมือสลับกับแก้วน้ำตรงหน้าเล็กน้อย ก่อนจะกินมันเข้าไปโดยไม่ลังเล

“นอนพักเถอะ อยากให้พี่อยู่เป็นเพื่อนไหม?”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...หนูดีขึ้นแล้ว”

“อืม ถ้ารู้สึกเจ็บก็กินยาที่พี่ให้ แล้วถ้ามีอะไรก็โทรหาพี่ได้ตลอดเลย”

“...รู้ใช่ไหมว่าต่อจากนี้พี่จะไม่ปล่อยให้เราคลาดสายตาอีกแล้ว” เขาบอกเสียงจริงจัง

“เข้าใจค่ะ”

“วันนี้พี่มีธุระน่าจะกลับดึก แต่ตอนเย็นพ่อกับแม่ก็มาแล้ว เพราะฉะนั้นไม่ต้องกังวลว่าจะอยู่คนเดียว”

“ธุระของพี่ดินเกี่ยวกับหนูหรือเปล่าคะ...” ลลินเงยหน้าถาม ซึ่งแผ่นดินก็พยักหน้ารับไปตามความจริง

“พี่ดินอย่ามีเรื่องกันได้ไหม หนูไม่อยากให้ทุกคนทะเลาะกันเพราะตัวเอง” นอกจากความเป็นพี่น้องของชายหนุ่มทั้งคู่แล้ว อีกอย่างเมื่อคืนเธอก็เป็นฝ่ายเข้าหาเตชินท์เอง หากจะมีใครสักคนที่เป็นคนผิด ก็คงเป็นเธอเองเสียมากกว่า เด็กสาวคิดโทษตัวเองแบบนั้น

“พี่รู้ว่าลินหมายถึงเรื่องอะไร แต่คนที่พี่จะจัดการคือคนที่เอายาให้ลินกินเมื่อคืน” ซึ่งก็คือเพื่อนของลลินที่ชื่อว่าตั้ม แผ่นดินได้ใช้เวลาเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาในการสืบหาคนที่ทำร้ายน้องของเขาแล้ว ตอนนี้เลยเหลือแค่รอเวลาในการลากตัวมาจัดการเท่านั้น

“แล้วก็ไม่ต้องห้ามพี่ เพราะเรื่องนี้จะเป็นเรื่องเดียวที่พี่จะไม่ฟังลิน”

ลลินสบตาคนตรงหน้าด้วยหัวใจที่กระตุกสั่นไหว เธอสัมผัสความน่ากลัวของแผ่นดินได้จากคำพูดของเขา และนี่ถือเป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นพี่ชายตัวเองเป็นแบบนี้