บทที่ 22

คำถามของโจเซฟลอยค้างอยู่ในอากาศ หนักอึ้งราวกับตะกั่ว ‘เธอรักเขาจริงหรือเปล่า?’ เพียงห้าคำสั้น ๆ นั้นที่ทำให้ฉันแทบหายใจไม่ออก เหมือนถูกชกเข้าที่ท้องอย่างแรง

ความคิดของฉันหมุนวนอยู่ในหัว การโกหกคุณปู่ของคริสเตียนเกี่ยวกับวิธีที่เราพบกันครั้งแรกก็เรื่องหนึ่ง แต่การประกาศความรัก? นั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง ลึกซึ้งกว่า ใกล้ชิดกว่า

ทำไมความทรงจำที่เขานอนข้างฉันตอนมีพายุถึงผุดขึ้นมาในใจ? ทำไมฉันถึงเห็นความเปราะบางในดวงตาของเขาทันทีเมื่อเขาพูดถึงฟรานเชสก้า? หรือวิธีที่เขากุมมือฉันเมื่อเขาสารภาพว่าเขาเติบโตมาเพียงลำพัง?

“คุณปู่ครับ” คริสเตียนพูดแทรกขึ้นมา น้ำเสียงสงบของเขาทำลายความเงียบอึดอัดนั้นลง “บางเรื่องสำคัญเกินกว่าจะเปิดเผยออกมาตรงนี้นะครับ”

โจเซฟเลิกคิ้วขึ้นอย่างสนใจ คริสเตียนยิ้ม รอยยิ้มนั้น คือรอยยิ้มที่เขาแสดงออกเฉพาะในช่วงเวลาที่จริงใจ ก่อนจะวางมือลงบนมือของฉัน

“แต่ถ้าคุณปู่ต้องการคำยืนยัน…” เขาพูดต่อ พลางหันมาทางฉัน “ผมคิดว่ามันก็ค่อนข้างชัดเจนแล้วล่ะ ว่าเรารู้สึกยังไงต่อกัน”

ก่อนที่ฉันจะประมวลผลคำพูดของเขา คริสเตียนก็โน้มตัวเข้ามาและจูบฉัน มันไม่เหมือนกับการจูบหยอกล้อเมื่อหลายว