ว่าจ้างรัก เศรษฐีพันล้าน의 모든 챕터: 챕터 1 - 챕터 10

ฉันกำลังจะทำเรื่องนี้จริง ๆฉันเดินวนไปวนมาในห้องพักรับรองของห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมโรสมอนต์ หนึ่งในสถานที่หรูที่สุดของเมือง พยายามโน้มน้าวตัวเองว่านี่เป็นความคิดที่ดีแล้ว การจ้างหนุ่มขายบริการมาแกล้งปลอมเป็นคู่หมั้นเนี่ยนะ? พระเจ้าช่วยยกโทษให้ฉันด้วยเถอะ แต่ฉันไม่มีทางเลือกแล้วจริง ๆอดีตคู่หมั้นของฉันกำลังจะแต่งงาน และไม่ใช่กับใครที่ไหน... เขากำลังจะแต่งงานกับอดีตเพื่อนสนิทของฉันเอง ใช่ ฉันถูกหักหลังสองชั้นแบบแพ็กเกจ “ซื้อหนึ่ง แถมหนึ่ง” โดยที่ฉันไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองสมัครเอาไว้ ถ้ามีโปรแกรมสะสมแต้มสำหรับคนโง่ ฉันคงมีแต้มพอแลกกับการโดนตบหน้าแรง ๆ สักที พร้อมตั๋วเที่ยวเดียวตรงดิ่งสู่จุดต่ำสุดในชีวิตไปเลยให้เมินงานแต่งไปเลยงั้นเหรอ? ฉันก็อยากทำแบบนั้น แต่เอลีสอุตส่าห์โทรมาหาฉันด้วยตัวเองเชียวนะ! ชัดเลยว่าเธออยากเยาะเย้ยฉัน อยากทำให้ฉันอับอาย ฉันจะยอมให้เธอชนะไม่ได้ ฉันเลยตอบไปว่าฉันจะไปร่วมงาน ที่แย่ที่สุดก็คือ ฉันดันพูดไปว่าฉันจะไปกับคู่หมั้นสุดหล่อรวยล้นฟ้าน่ะสิ“รวยเหรอ?” เธอหัวเราะ เหมือนไม่เชื่อฉัน“ทายาทบริษัทใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งของประเทศด้วยนะ” ฉันโกหกออกไป“ฉันอดใจร

ถ้าฉันคิดว่างานแต่งนั้นหรูแล้ว ฉันจะพูดถึงที่ที่คริสเตียนพาฉันไปต่อหลังจากนั้นว่าอะไรดี?เพนต์เฮาส์สุดหรูชั้นบนสุดของโรงแรมโรสมอนต์ มีวิวเมืองแบบพาโนรามา สระว่ายน้ำส่วนตัว และการตกแต่งที่ตะโกนว่า “ฉันรวย และฉันไม่เคยสนใจแม้แต่จะมองราคาบนเมนูด้วยซ้ำ”ส่วนฉัน… ก็ได้แต่ตกตะลึง ขณะเดียวกันก็รู้สึกเหมือนทั้งคืนนี้เป็นภาพยนต์เรื่องหนึ่ง เรื่องที่ฉันไม่ควรเป็นหนึ่งในนักแสดงนำ“สวรรค์…” ฉันอ้าปากค้าง พลางหมุนตัวอยู่กลางห้อง เพื่อซึมซับทุกรายละเอียด มินิบาร์ขนาดใหญ่ โซฟาที่ใหญ่กว่าห้องนอนทั้งห้องของฉัน และโคมไฟระย้าที่น่าจะมีราคาแพงกว่ารถของฉันเสียอีก ถึงฉันจะไม่มีรถก็เถอะ แต่ถึงมี มันก็คงยังมีมูลค่าน้อยกว่าโคมไฟระยานั่นอยู่ดีและแน่นอน ยังมีสระกระจกไร้ขอบที่สว่างไสวเหมือนหลุดออกมาจากหนังด้วย“นี่มันบ้าไปแล้ว! คุณมีเงินมาจ่ายให้อะไรแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย? ถ้าคุณใช้เงินกับลูกค้าทุกคนมากขนาดนี้ คุณต้องขาดทุนแน่ ๆ รู้ไหม?”คริสเตียนหัวเราะ เสียงหัวเราะทุ้มลึกเพราะขบขันนั้น ชั่วขณะหนึ่งทำให้ฉันหลงลืมความหนักหน่วงในอกที่ถ่วงอยู่ตั้งแต่เห็นอเล็กซ์กับเอลีสอยู่ด้วยกัน“ผมรู้จักคนที่ให้ยืมห้องนี้มา”

ฉันตื่นขึ้นช้า ๆ บิดขี้เกียจเหมือนแมวขี้เกียจหลังจากค่ำคืนที่ถูกใช้ไปอย่างคุ้มค่าจนเหลือเชื่อผ้าปูที่นอนอันนุ่มลื่นสัมผัสผิวฉันอย่างแผ่วเบา ร่างกายฉันปวดเมื่อยอย่างน่าอภิรมย์ มันเป็นความเมื่อยที่ดี เป็นชนิดที่เกิดจากค่ำคืนที่คุ้มค่าทุกวินาทีฉันถอนหายใจด้วยความพึงพอใจก่อนจะลืมตาขึ้นแล้วฉันก็พลิกตัว หวังจะซุกกลับเข้าไปในร่างกายอุ่น ๆ ที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ซึ่งควรจะอยู่ที่นั่นแต่สิ่งที่ฉันพบคืออะไร?ความว่างเปล่าไงล่ะอีกฝั่งของเตียงว่างเปล่า ไม่มีวี่แววของคริสเตียน ไม่มีเสียงลมหายใจสม่ำเสมอ ไม่มีมือที่ดึงฉันกลับไปหาสำหรับรอบสองในยามเช้าแหม เยี่ยมไปเลย พ่อหนุ่มขายบริการทิ้งฉันไปซะแล้วฉันหลับตาลงครู่หนึ่ง สูดลมหายใจเข้าลึก ๆแม้แต่อาหารเช้าก็ไม่มีงั้นเหรอ? แม้แต่การบอกลาอันแสนหวานก็ไม่มี? แม้แต่โน้ตที่เขียนว่า ‘มันยอดเยี่ยมมาก ไว้มาทำกันอีกนะ’ ก็ไม่มีงั้นเหรอ?ไอ้จอมยั่วราคาถูกเอ๊ยอ้อ ไม่สิ… ไม่ถูกเลย แพงมากต่างหากฉันรู้อยู่แล้วว่ามันจะเป็นแบบนี้แล้วทำไมความเจ็บแปลบจากความผิดหวังที่น่ารำคาญนั้น ถึงกำลังก่อตัวขึ้นในใจฉันด้วยล่ะ?บางที… บางทีฉันอาจจะได้เจอเขาอีกก็ได้

“โซอี้ ถึงคุณจะคิดว่าผมเป็นหนุ่มขายบริการ แต่ความจริงก็คือ…”“คริสเตียน”เสียงนั้นดังขึ้นจากข้างหลังฉัน กรีดผ่านอากาศเหมือนใบมีดคมกริบคริสเตียนชะงักไปกลางประโยค ปิดปากฉับก่อนที่เขาจะพูดจบ สีหน้าของเขาตึงเครียดขึ้นเล็กน้อย ราวกับเขารู้ดีอยู่แล้วว่าใครเป็นคนพูด และไม่พอใจแม้แต่น้อยฉันกะพริบตาอย่างงง ๆ แล้วหันไปมองภาพสะท้อนในหน้าต่างร้านกาแฟผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงนั้นตัวสูง ผมบลอนด์ และแต่งตัวดีเกินกว่าที่จะเป็นลูกค้าธรรมดา ท่าทางของเธอสื่อถึงอำนาจ เธอเหลือบมองฉันอย่างรวดเร็วก่อนจะเพ่งความสนใจไปที่คริสเตียนทั้งหมดฉันไม่รู้เลยว่าเธอเป็นใคร… ลูกค้าคนสำคัญรึเปล่า? สิ่งเดียวที่ฉันรู้คือไม่ว่าการสนทนานี้จะเป็นยังไง มันก็ดูจริงจังเกินไปกว่าที่ฉันจะนั่งฟังอยู่ที่นี่ได้ฉันฉวยโอกาสจากความเงียบ รีบหาข้ออ้างเร็วที่สุดเท่าที่สมองจะคิดได้“เอ่อ งั้น… ฉันคงต้องไปแล้วล่ะ”สายตาคริสเตียนละจากผู้มาใหม่กลับมาที่ฉัน สายตาของเขานิ่งและสงสัย ราวกับเขากำลังพยายามอ่านใจฉันอยู่“โซอี้…”แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรอีก ฉันก็ลุกขึ้นยืนแล้ว“โทรศัพท์ฉันยังแบตหมดอยู่เลย แล้วถ้าฉันไม่รีบออกไปตอนนี้ ฉันจะต้องต

ฉันไม่ได้คิดอะไร แค่คว้าข้อมือของคริสเตียนแล้วลากเขาออกจากห้อง ก่อนที่ใครจะเริ่มโยนกระดาษโปรยใส่พวกเรา เขายิ้มตลอดเวลา ราวกับกำลังสนุกกับเรื่องบ้า ๆ พวกนี้ฉันเดินไปตามโถงทางเดินอย่างฉุนเฉียว เพิกเฉยต่อสายตาที่สับสนของแม่และพี่น้อง ก่อนผลักเขาเข้าไปในห้องครัว แล้วปิดประตูเสียงดังตามหลัง“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน คริสเตียน?!”เขาจัดแขนเสื้อสูทให้เข้าที่อย่างสบายใจ เหมือนการขอแต่งงานกับคนแปลกหน้าเป็นเรื่องปกติที่เขาทำทุกวันพฤหัสบดี“ก็ขอแต่งงานไง”“ฉันรู้แล้ว!” ฉันยกมือกุมหน้าผาก ความปวดตุบเริ่มก่อตัวขึ้นหลังเบ้าตา “แต่สิ่งที่ฉันอยากรู้คือ ทำไม?!”เขามองฉันด้วยแววตาขบขันอย่างเห็นได้ชัด เหมือนไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงต้องหัวร้อนขนาดนี้“ผมคิดว่าเราได้ข้อสรุปเรื่องนี้ไปแล้วนะ คุณขอให้ผมเป็นคู่หมั้นของคุณในงานแต่งงานของแฟนเก่าคุณ ผมก็แค่ตัดสินใจว่าจะเล่นบทนี้ต่อไปไง”เขาตัดสินใจงั้นเหรอ?!“ฉันไม่ได้ขอให้คุณตามมาที่บ้านพร้อมแหวนหมั้นนะ ตาบ้า! ไหนจะเรื่องที่คุณโกหกฉันอีก!”“คือให้พูดกันจริง ๆ แล้ว ผมไม่ได้โกหก คุณไม่เคยถามนี่ว่าผมเป็นหนุ่มรับจ้างของคุณไหม”“แต่คุณก็ปล่อยให้ฉันเข้าใจแบบน